(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Suriye'de İslam - Vikipedi İçeriğe atla

Suriye'de İslam

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(Suriye'de Sünni İslam sayfasından yönlendirildi)
Emevî Camii, Şam
Makale serilerinden
Allah
Afrika
Amerika
Asya
Avrupa
Okyanusya

Suriye'de İslam'ın çeşitli mezhep ve tarikatları uygulanmakta olup, bunlar toplu olarak nüfusun yaklaşık %87'sini oluşturmakta ve ülkenin çoğu bölgesinde çoğunluğu teşkil etmektedir.[1]

Ülkede büyük çoğunluğu Sünni Müslümanlar oluşturmaktadır. Nusayriler azınlık grubudur (ülke nüfusunun %10'u)[2] ve onları Şii İsmaililer takip etmektedir. Hristiyanlar ülkedeki başlıca gayrimüslim gruptur ve nüfusun %10'unu oluştururlar.[2]

Sünniler çoğunlukla Hanefi ve Şafii mezhebine mensuptur. Ülkede Nakşibendilik, Kadirilik ve Şazelilik gibi bazı tasavvuf tarikatları da faaliyet göstermektedir. Sufi sayısı yüzyılın başından bu yana önemli ölçüde azalmıştır, çoğu sufi kendini Sünni olarak tanımlamaktadır. Geleneksel olarak Müslüman sayılmamalarına rağmen Dürziler toplam nüfusun %3'ünü oluşturmaktadırlar.

Tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]

634-640 yıllarında Müslümanların Levant'ı fethinin bir parçası olarak Suriye, Ebu Bekir'in genel liderliği altında Halid bin Velid liderliğindeki Raşidin ordusu şeklinde Müslüman Araplar tarafından fethedildi ve bölge İslam İmparatorluğu'nun bir parçası haline geldi. 635 yılında Şam teslim oldu ve sakinlerine cizye vergisi ödemeleri karşılığında canları, malları ve kiliseleri için güvenlik sözü verildi. Bu, Müslüman Raşidin'in tüm Levant'ı kontrol etmesine yol açtı ve Levantenlerin dini, kültürel ve sosyal dokusunda günümüze kadar devam eden büyük değişiklikler meydana getirdi.[3] O zamana kadar Suriye, Doğu Ortodoks Hristiyanlığının ana merkeziydi. İstiladan önce, Suriye'ye zaten yerleşmiş olan Arap kabileleri dışında İslam'a geçiş neredeyse hiç başlamamıştı. Gassan kabilesi hariç hepsi Müslüman oldu. Bölgedeki Müslüman yönetiminin başarısı için yeni tebaasının sadakati çok önemliydi, bu nedenle aşırı vergilendirme veya baskıdan kaçınıldı.[4] 7. yüzyılın ortalarında, o zamanlar İmparatorluk'un hükümdarı olan Emevi Hanedanı, İmparatorluk'un başkentini Şam'a taşıdı.

Araplar tarafından fethedilen diğer bölgelerde olduğu gibi, İslam'ın yayılmasına Arap kültürünün yayılması da eşlik etmiş, bu da Levant'ın Araplaşması ve Aramicenin yerini Arapçanın almasıyla sonuçlanmıştır.[5]

Suriye'nin İslam tarihi boyunca bölge, çeşitli etnik ve İslami mezheplerden oluşan birçok İslam imparatorluğunun bir vilayeti oldu. Sünni Emevi hükümdarlarının ilk halefleri, Irak merkezli Abbasiler (Sünni hükümdarlar) ve ardından Mısır merkezli Fatimiler (Şii hükümdarlar) de dahil olmak üzere Araplardı. Eyyubiler (Kürt kökenli Sünni hükümdarlar) ve Memlükler (Türk ve Çerkes kökenli Sünni hükümdarlar) de dahil olmak üzere, Mısır merkezli (özellikle Kahire'de) Arap olmayan birkaç İslam imparatorluğu da Suriye'yi yönetmiştir. Suriye'deki son İslam imparatorlukları ise önce İran merkezli Selçuklular (Türk kökenli Sünni hükümdarlar) ve son olarak da hem Avrupa hem de Asya'yı (yani Anadolu'yu) birleştiren Konstantinopolis (günümüz İstanbul'u) merkezli Osmanlılar (Türk kökenli Sünni hükümdarlar) oldu.

Resmi nüfus sayımları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mezhepler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Albert Hourani, 1943 yılında Suriye'de yapılan genel nüfus sayımının istatistiklerini yayınlayarak, nüfusun dini gruplarının ayrıntılarını ve her birinin büyüme oranını verdi (vatandaşların etnik kökenlerini veya anadillerini beyan etmelerine izin verilmedi):

1943 nüfus sayımı[6][7] 1953 nüfus sayımı[6] Büyüme[6]
Sünniler 1.971.053 (%68,91) 2.578.810 (%70,54) %31
Şiiler (Onikiciler) 12.742 (%0,45) 14.887 (%0,41) %17
Nusayriler 325.311 (%11,37) 398.445 (%10,90) %22
İsmaililer 28.527 (%1,00) 36.745 (%1,01) %29
Dürziler 87.184 (%3,05) 113.318 (%3,10) %30
Yezidiler 2788 (%0,10) 3082 (%0,08) %11
Toplam Müslüman 2.427.605 (%84,87) 3.145.287 (%86,03) %30

Sünni İslam

[değiştir | kaynağı değiştir]
Halep Ulu Camii Emeviler tarafından inşa edildi.
Ma'arretü'n-Nu'man Ulu Camii, 12. yüzyıldan kalma bir Eyyubi dönemi camisidir.

Suriye'deki en büyük dini grup Sünni Müslümanlardır. Çoğunluğu yerli Suriyelilerden oluşmakla birlikte önemli sayıda Sünni Kürt, Türkmen ve Çerkes ile Iraklılar ve Filistinliler gibi ülkeye gelen mülteciler de bulunmaktadır. Sünniler neredeyse tüm meslekleri takip etmekte, tüm sosyal gruplara ve neredeyse tüm siyasi partilere mensuptur ve ülkenin her yerinde yaşamaktadırlar. Süveyda ili ve şehri hariç, ülkenin en büyük şehirlerinin tamamı ve on dört vilayetin on üçünün başkenti Sünni çoğunluğa sahiptir.[8]

Arapça konuşan Suriyeliler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Arapça konuşan Suriyeliler ülkedeki en büyük Sünni Müslüman topluluğu oluşturmaktadır.[6] 1991 yılında Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch ülkenin yaklaşık %60'ının Arapça konuşan Sünni Müslümanlardan oluştuğunu söyledi.[9] Daha yakın bir tarihte Dr. Pierre Beckouche da 500.000 Filistinli mülteci de dahil olmak üzere Sünni Arap Müslümanların nüfusun %60'ını oluşturduğunu söyledi.[10] Suriye İç Savaşı nedeniyle yaşanan ölüm ve göçleri de hesaba katan 2018 ortası tahminlerine göre Sünni Arapların oranı çok daha düşük, %50'dir. Sünni Suriyelilerin çoğunluğu bazı akademik çevrelerde Arap olarak tanımlansa da bu, etnik kökene değil konuşulan dile (Arapça) dayanan bir terimdir. Suriye'deki bazı Müslüman azınlıklar, özellikle daha küçük etnik gruplar (Arnavutlar, Boşnaklar, Giritli Müslümanlar, Peştunlar, Farslar vb. gibi) ve aynı zamanda Kürtler ve Türkmenler gibi daha büyük azınlıkların bazı üyeleri bir dereceye kadar Araplaştırılmıştır.[1]

Kürtler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Kürtleri

Suriye'deki Kürtler ülkedeki en büyük ikinci etnik gruptur (nüfusun yaklaşık %10,6'sını oluştururlar) ve çoğunlukla Sünni Müslümanlardır.[6] Çoğunluğu kuzeydoğuda, Irak ve Türkiye sınırında yaşamaktadır. Orta Suriye'de, Kobani ve Afrin'de daha küçük Kürt toplulukları da bulunmaktadır. Başkent Şam'da Araplaşmışlardır ve Kürtçeyi çok iyi konuşmazlar.[11]

1973 yılında Profesör Moshe Ma'oz, Arapça konuşmayan Sünni Müslüman Kürtlerin nüfusun %8,3'ünü oluşturduğunu söyledi.[12] 1979'da Dr. Nikolaos van Dam, Suriyeli Kürtlerin (o dönemde nüfusun %8,5'ini oluşturuyordu) neredeyse tamamen Sünni Müslüman olduğunu iddia etti.[13] Dr. Henry Munson 1988'de Sünni Müslüman Kürtlerin nüfusun %9'unu oluşturduğunu söylerken,[14] Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch 1991'de %8,5'ini oluşturduklarını belirttiler.[9] Son yıllarda diğer dini azınlıkların (özellikle Hristiyan ve Yahudiler) nüfusu azalmış, dolayısıyla Sünni Kürtlerin oranına ilişkin tahminler artmıştır. Örneğin Dr. Pierre Beckouche 2011'den önce Sünni Müslüman Kürtlerin ülke nüfusunun %9-10'unu oluşturduğunu söyledi.[10]

Türkmenler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Türkmenleri
Nebi Habil Camii, 16. yüzyıldan kalma bir Osmanlı camisidir.

Türkçe konuşan Türkmenler ülkedeki üçüncü büyük etnik gruptur (ülke nüfusunun yaklaşık %4 ile %5'i) ve çoğunlukla Sünni Müslümanlardır.[11] Ağırlıklı olarak şu altı vilayetin kent merkezlerinde ve kırsalında yaşamaktadırlar: Halep ili, Şam ili, Humus ili, Hama ili, Lazkiye ili ve Kuneytire ili.[11]

Dukaginzâde Mehmet Paşa Camii, 16. yüzyıldan kalma bir Osmanlı camisidir.

1973 yılında Profesör Moshe Ma'oz, Arapça konuşmayan Sünni Müslüman Türkmenlerin nüfusun %3'ünü oluşturduğunu söyledi.[12] Dr. Nikolaos van Dam'a göre Suriye Türkmenlerinin (o dönemde nüfusun %3'ünü oluşturuyorlardı) neredeyse tamamen Sünni Müslümanlardı. Benzer şekilde, Dr. Henry Munson 1988'de,[14] Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch 1991'de Sünni Müslüman Türkmenlerin nüfusun %3'ünü oluşturduğunu söylediler.[9] Son yıllarda diğer dini azınlıkların (özellikle Hristiyan ve Yahudilerin) nüfusu azalmış, dolayısıyla Sünni Türkmenlerin oranına ilişkin tahminler artmıştır. Örneğin, Dr. Pierre Beckouche 2011'den önce Sünni Müslüman Türkmenlerin ülke nüfusunun %4'ünü oluşturduğunu söyledi.[10]

Ancak, Araplaşmış Türkmenler de (yani artık ana dillerini konuşmayan Arapça konuşan Türkmenler) dikkate alındığında Sünni Türkmen nüfusunun oldukça yüksek olduğuna inanılmaktadır ve bazı tahminler toplam Türkmen nüfusunun (çoğunlukla Sünni olan) Kürtleri geçerek ülkedeki en büyük ikinci grup olabileceğini göstermektedir.[11]

Çerkesler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Çerkesleri

Suriye'deki Çerkeslerin çoğu Sünni Müslümandır.[1] Ülkedeki en büyük beşinci etnik grubu, Suriye'deki en büyük dördüncü Sünni Müslüman topluluğu oluşturmaktadırlar. Çoğunlukla Suriye'nin üç vilayetinde yaşamaktadırlar: Hama, Humus ve Kuneytire.[11]

1991 yılında Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch ülkenin %1'inden daha azının Sünni Müslüman Çerkeslerden oluştuğunu belirttiler.[9] Son yıllarda diğer dini azınlıkların (özellikle Hristiyan ve Yahudilerin) nüfusu azalmış, bu nedenle Sünni Çerkeslerin oranına ilişkin tahminler artmıştır. Örneğin, daha yakın tarihli bir tahmine göre Sünni Çerkesler Suriye nüfusunun %1,5'ini oluşturuyordu.[11]

Nusayriler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Nusayrilik
Seyyide Zeyneb Camii, Zeyneb'in mezarını içerir ve Şii Müslümanlar için bir hac yeridir.
Mevcut Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esad bir Nusayridir.[8]

Nusayriler, Sünni Müslümanlardan sonra Suriye'deki en büyük ikinci dini gruptur.[8] Hafız Esad ve oğlu Devlet Başkanı Beşşar Esad Nusayri mezhebine mensuptur.[8]

Nusayriler iki ana gruba ayrılır: çoğunluğu oluşturan geleneksel Nusayriler ve azınlıktaki Mürşid Nusayriler (20. yüzyılın başında Nusayri mezhebindeki modern bir bölünmeden doğdular).[8]

1991 yılında Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch, Nusayrilerin ülke nüfusunun yaklaşık %11,5'ini oluşturduğunu söylediler.[9] Daha yakın bir tarihte Dr. Pierre Beckouche 2011'den önce ülke nüfusunun %11'inin Nusayri olduğunu söyledi.[10] CIA, Nusayrilerin Suriye nüfusunun %15'ini oluşturduğunu tahmin etmektedir.[2]

Nusayriler çoğunlukla El Nusayriye Dağları'nda, özellikle de dağların batı yakasındaki Lazkiye ili ve Tartus ili kırsalında ve doğu yakasındaki Humus ili ve Hama ili kırsalında yaşamaktadırlar.[8] Lazkiye ve Tartus'ta çoğunluğu (yaklaşık %60) oluşturmaktadırlar. Humus ve Hama bölgelerinde ise hem kırsalda hem de şehirlerde nüfusun yaklaşık %10'unu oluşturmakta, Telkele, el-Muharrem, el-Kabu, Şin, er-Rikame, Houla ovası, Meryamin, Karmas, el-Muhani ve ez-Zehra ve Naziha bölgelerinde yaşamaktadırlar.[8]

Aleviler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Alevilik

Kuzey Suriye'de bazı Kürt ve Türkmen Aleviler bulunmaktadır. Afrin bölgesindeki Mabatlı kasabasının çoğunluğu Kürt Alevilerden oluşmaktadır.[15] Bir Alevi olan Hêvî Îbrahîm 2014 yılında Kürtlerin kontrolündeki Afrin Kantonu'nun başbakanı oldu. Halep'te binlerce Türkmen Alevi yaşamaktadır, ancak bunların birçoğu Türkiye'ye kaçtı.[16]

Şii İslam

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ülkede uygulanan üçüncü büyük İslam mezhebi Şii koludur; bu İsmailileri ve ortodoks Onikicileri içerir. 2011'den önce büyük bir azınlık oluşturuyorlardı.[10] Bu Müslüman mezhepler aynı zamanda Araplar, Kürtler, Türkmenler ve diğer küçük topluluklar gibi çeşitli etnik grupları da içermektedir.

İsmaililer

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: İsmaililik

Şii İsmaililer Suriye'de Şii İslam'ın en büyük kolunu oluşturmakta ve Suriye nüfusunun %3'ünü teşkil etmektedir. Büyük koldan ayrılma Yedinci İmam'ın tanınması konusunda meydana gelmiştir. Şii İsmaililer, Altıncı İmam olan Ca'fer es-Sadık'ın İsmail'i Yedinci İmam olarak atadığına inanmaktadırlar. Bu çizgi günümüze kadar kesintisiz devam etmiştir ve şu anda bu makam Ağa Han'a aittir. Ancak Şii Onikiciler, Cafer'in İsmail'in kardeşi Musa el-Kazım'ı Yedinci İmam olarak atadığına ve bu İmamet silsilesinin Onikicilerin 12. imamı ile son bulduğuna inanmaktadır. Mezhebin erken tarihi hakkında çok az şey bilinmektedir, ancak dokuzuncu yüzyılın sonunda sağlam bir şekilde kurulmuştur. 969'dan 1171'e kadar bir İsmaili hanedanı olan Fatimiler Mısır'da halife olarak hüküm sürdüler. Suriye'deki İsmaili gücü, Mısır'daki Memluk Hanedanı'nın Haçlılara bağlılıklarını ve Hristiyanlığı kabul etmelerini teklif etmesinin ardından, Tapınak Şövalyeleri tarafından reddedilmiştir.[17]

İsmaililer iki ana gruba ayrılır: Mustalilik ve Nizarilik.

Seyyide Rugayye Camii 1985 yılında inşa edildi ve İran mimarisinin modern bir versiyonunu sergilemektedir.

Profesör Alasdair Drysdale ve Profesör Raymond Hinnebusch'a göre İsmaililer 1991 yılında ülke nüfusunun %1.5'ini oluşturuyordu.[9] İsmaililer çoğunlukla iki vilayette yaşamaktadırlar: Hama ilinde İsmaililer çoğunlukla "İsmaililerin başkenti" olarak kabul edilen Selemiye şehrinde yaşamaktadırlar. Ayrıca Masyaf kentinde ve çevresindeki kırsal bölgelerde ve küçük bir azınlık olarak Hama kentinde de yaşamaktadırlar. İsmaililer ayrıca Tartus ilinde, özellikle Kadmus kasabası ve çevresindeki kırsal kesimde ve Havabi ilçesi ve köylerinde de yaşamaktadırlar.[18]

Onikiciler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Onikiciler

Suriye'deki İslami mezhepler arasında %2'lik bir oranla en küçük grubu oluşturan Onikici Şia, Suriye siyasetinde sadece küçük bir rol oynamaktadır. Dini konularda Irak'taki Şii merkezlerine, özellikle de Kerbela ve Necef'e ve İran'a yönelmektedirler. Ancak İran'ın 1979 İslam Devrimi ve Suriye'nin Irak'la savaşında İran'la ittifak kurması, Suriye'deki Şii azınlığın prestijini yükseltti. Her hafta yüzlerce İranlı turistin Şam'ı ziyaret etmeye başlamasıyla, Şam'ın dışındaki el-Gutah'ta bulunan Muhammed'in torunu Seyyide Zeyneb'in türbesi, Irak'ta artık erişilemeyen bölgelerin yerini alarak önemli bir hac merkezi haline geldi. Dahası, Suriyeli Şii Onikicilerin Lübnan'daki Şii Onikicilerle yakın bağları vardır.[19]

Dürzi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana maddeler: Dürzîlik ve Suriye'de Dürzîlik

Suriye Dürzi toplumu ülkedeki İslami etkiye sahip üçüncü büyük mezhebi oluşturmaktadır, geleneksel olarak Müslüman olarak kabul edilmemektedirler[20] ve Suriye nüfusunun yaklaşık %4'ünü oluşturmaktadırlar. Dürzi nüfusunun ana merkezi Süveyda'dadır; otoritesi altındaki küçük kasaba ve köyler Cebel el-Dürzi ("Dürzi Dağı") olarak adlandırılır. Topluluğun geri kalanı çoğunlukla Kuneytire ili, Rif Şam ili ve İdlib ilinde yaşamaktadır.[21] Dürzi inancı aslen İsmaili İslam'dan doğmuş olsa da Dürzilerin çoğu kendilerini Müslüman olarak tanımlamamakta[22][23][24][25][26] ve İslam'ın beş şartını kabul etmemektedirler.[27]

Yurtdışında, özellikle de Latin Amerika'da yaşayan ve son yüz yılı aşkın süredir orada yaşayan çok sayıda Suriyeli Dürzi bulunmaktadır.[21] Sadece Venezuela'da yaklaşık yarım milyon Suriye kökenli Dürzi yaşamaktadır.[21]

Ahmedîlik

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye'de Ahmedîlik

Ahmedîlik hareketinin Suriye'deki tarihi 1920'lerde, cemaatin ikinci halifesi Mirza Beşreddin Mahmud Ahmed'in Avrupa ve Orta Doğu turunun bir parçası olarak Şam'ı ziyaret etmesiyle başladı. Halife, Seyyid Zeynel Abidin Veliyullah Şah ve Celaleddin Şems'i Şam'daki misyonerlik çalışmaları için görevlendirdi. Kudüs'te görev yapmak üzere gelen Maulvi Abu'l-'Ata Jalandhari ile birlikte üç misyoner zamanlarını Hayfa, Beyrut ve Kahire de dahil olmak üzere Orta Doğu'daki büyük kasaba ve şehirlerde Ahmedi öğretilerini yayarak geçirdiler.[28]

Kur'ancılık

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye'de ayrıca, ilk belgeleri 19. yüzyılda oluşmaya başlayan ve Hint ilahiyatçı Seyyid Ahmed Han Hindi tarafından ortaya konan öğretileri takip eden ve kısa bir süre sonra aracı hacılar vasıtasıyla Suriye'ye yayılan bir Kur'aniye veya Kur'ancı topluluk da vardır. Ancak Ehl-i Kur'an taraftarları 19. yüzyıldaki bu gelişmelerden önce İbrahim Nazzam gibi bir dönem bu çevrede yaşamış olan Mutezileliler şeklinde ortaya çıktı. Suriye'de Kur'ancı bakış açısının çağdaş taraftarları arasında Muhammed Şahrur da bulunmaktadır.[29]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c Khalifa 2013, s. 5
  2. ^ a b c "Middle East :: Syria — The World Factbook - Central Intelligence Agency". www.cia.gov. 9 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2019. 
  3. ^ Devlin, John F. (1983). Syria: Modern State in an Ancient Land (İngilizce). Westview Press. s. 7. ISBN 978-0-86531-185-5. 
  4. ^ "Umar (634–644)", The Islamic World to 1600 Multimedia History Tutorials by the Applied History Group, University of Calgary. Last accessed March 2007 29 Mart 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  5. ^ Cavendish, Marshall; Corporation, Marshall Cavendish (2006). Peoples of Western Asia (İngilizce). Marshall Cavendish. s. 432. ISBN 978-0-7614-7677-1. 
  6. ^ a b c d e Khalifa 2013, 3.
  7. ^ Hourani, Albert (1947), Minorities in the Arab World, Oxford University Press 
  8. ^ a b c d e f g Khalifa 2013, 6.
  9. ^ a b c d e f Drysdale, Alasdair; Hinnebusch, Raymond A. (1991), Syria and the Middle East Peace Process, Council on Foreign Relations, s. 222, ISBN 0876091052 
  10. ^ a b c d e Pierre, Beckouche (2017), "The Country Reports: Syria", Europe's Mediterranean Neighbourhood, Edward Elgar Publishing, s. 178, ISBN 978-1786431493 
  11. ^ a b c d e f Khalifa 2013, 4.
  12. ^ a b Ma'oz, Moshe (1973), "Syria", Milson, Menahem (Ed.), Society and Political Structure in the Arab World, Humanities Press, s. 89, ISBN 0391002589 
  13. ^ Van Dam, Nikolaos (1979), The Struggle for Power in Syria, Taylor & Francis, s. 1, ISBN 9780856647031 
  14. ^ a b Munson, Henry (1988), Islam and Revolution in the Middle East, Yale University Press, s. 85, ISBN 0300046049 
  15. ^ "Angriff auf Afrin: Vertreibung vom "Berg der Kurden"". DER STANDARD (Almanca). 17 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2023. 
  16. ^ odatv4.com. "Tek suçları Alevi olmak..." www.odatv4.com (İngilizce). 28 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2023. 
  17. ^ Cyril Glassé (2003). The New Encyclopedia of Islam (illustrated, revised bas.). Rowman Altamira. s. 226. ISBN 9780759101906. 
  18. ^ Khalifa 2013, 7.
  19. ^ "Report: Hizbullah Training Shiite Syrians to Defend Villages against Rebels". Naharnet. 16 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2015. 
  20. ^ Theodorou, Angelina E. "5 facts about Israeli Druze, a unique religious and ethnic group". Pew Research Center (İngilizce). 22 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2023. 
  21. ^ a b c Khalifa 2013, 6-7.
  22. ^ Pintak, Lawrence (2019). America & Islam: Soundbites, Suicide Bombs and the Road to Donald Trump. Bloomsbury Publishing. s. 86. ISBN 9781788315593. 
  23. ^ Jonas, Margaret (2011). The Templar Spirit: The Esoteric Inspiration, Rituals and Beliefs of the Knights Templar. Temple Lodge Publishing. s. 83. ISBN 9781906999254. [Druze] often they are not regarded as being Muslim at all, nor do all the Druze consider themselves as Muslim 
  24. ^ "Are the Druze People Arabs or Muslims? Deciphering Who They Are". Arab America (İngilizce). Arab America. 8 Ağustos 2018. 8 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2020. 
  25. ^ J. Stewart, Dona (2008). The Middle East Today: Political, Geographical and Cultural Perspectives. Routledge. s. 33. ISBN 9781135980795. Most Druze do not consider themselves Muslim. Historically they faced much persecution and keep their religious beliefs secrets. 
  26. ^ Yazbeck Haddad, Yvonne (2014). The Oxford Handbook of American Islam. Oxford University Press. s. 142. ISBN 9780199862634. While they appear parallel to those of normative Islam, in the Druze religion they are different in meaning and interpretation. The religion is consider distinct from the Ismaili as well as from other Muslims belief and practice... Most Druze consider themselves fully assimilated in American society and do not necessarily identify as Muslims.. 
  27. ^ De McLaurin, Ronald (1979). The Political Role of Minority Groups in the Middle East. Michigan University Press. s. 114. ISBN 9780030525964. Theologically, one would have to conclude that the Druze are not Muslims. They do not accept the five pillars of Islam. In place of these principles the Druze have instituted the seven precepts noted above.. 
  28. ^ Khan, Adil Hussain (2015). From Sufism to Ahmadiyya: A Muslim Minority Movement in South Asia. Indiana University Press. s. 134. ISBN 978-0-253-01529-7. 
  29. ^ Jafarli, D. "The rise of the quranist movement in Egypt (19th to 20th ctnturies): a historical approach." Гілея: науковий вісник 126 (2017): 181-185.

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Suriye%27de_İslam&oldid=33783590#Sünni_İslam" sayfasından alınmıştır