LS LUSÍADAS
CANTO III 108 «Ne l meio, antre todos, alhá iba, De sue seinha Rial acumpanhado, L mui baliente Fonso, que porriba De todos lhieba l peito alhebantado, Dá fuorça sue perséncia i nel se striba Qualquiera coraçon amedrancado. Assi bai pula tierra castelhana, Cun sue Rainha i del filha galana. 109 «Juntos ls dous Fonsos, finalmente Ne ls campos de Tarifa s’ancuntrában Cul juntouro daqueilha ciega giente, Para quien campo i monte nun chegában. Até l sprito mais dino i mais baliente, Todos de miedo eilhi bien çcunfiában, Anquanto nun conheça i claro beia Que cul braço de ls sous Cristo peleia. 110 «Stan-se de Agar ls nietos quaije rindo De l crestiano poder, deble i terreno, Las tierras cumo sues yá repartindo, De bíespera l eisército Agareno, Que, cun títalo falso, bai oupindo L curricado nome Sarraceno. Assi tamiem, mas sin rezon algue, La nobre tierra alhena cháman sue. 111 «Cumo l nembrudo i bárbelo Gigante, Pul Rei Saul, deberas mui temido, Bendo l Pastor zarmado star delantre, Solo a poder de piedras defendido, Cun palabras sobérbias, manigante, Çprézia l andeble moço mal bestido, Que, al zunzinar la funga, lo zanganha (Bien puode mais la Fé que fuorça i manha!) 112 «Assi l manhoso Mouro tamien çprézia L crestiano poder, i nun antende Las ajudas de l’alta Fortaleza Que até l Einferno als pies deilha se stende. Cun eilha l Castelhano, i delgeireza, De Marrocos l Rei fire i oufende; L Pertués, que abalua todo an nada, Yá mete miedo al Reino de Granada. Traduçon de Fracisco Niebro
|