Oświadczenie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w sprawie genitalnego okaleczania kobiet
Wprowadzenie
Jako część swojej misji w świecie adwentyści dnia siódmego uważają angażowanie się w sprawy opieki zdrowotnej służącej ochronie i przywracaniu zdrowia ludzkiego. Przez zdrowie rozumiemy harmonijny rozwój fizyczny, intelektualny, społeczny i duchowy człowieka w więzi miłości z Bogiem, wyrażający się dobroczynną służbą dla bliźnich. Ponieważ jako adwentyści wierzymy że każdy człowiek jest stworzony na podobieństwo Boże jako nierozdzielne połączenie ciała, umysłu i ducha, a nie czasowy zlepek ciała i duszy, mamy świadomość potrzeby służby, która dzięki łasce Bożej wpływa na wszystkie aspekty ludzkiego życia, w tym także fizyczne i emocjonalne samopoczucie.
Służenie człowiekowi w zaspokajaniu wszelkich jego potrzeb sprawia, iż adwentyści dnia siódmego są zatroskani o szeroko rozpowszechnioną praktykę genitalnego okaleczania kobiet*. Praktyka ta, często nazywana „kobiecym obrzezaniem” albo ostatnio „okaleczaniem genitaliów kobiecych”, brutalnie godzi w dobro milionów kobiet i dziewcząt, przynosząc corocznie miliony nowych ofiar. Trudno ocenić rzeczywistą liczbę dziewcząt, które umierają wskutek radykalnych form genitalnego okaleczania. Praktyki te obejmują różne stopnie okaleczenia — od wycięcia szczytu łechtaczki, po całkowite usunięcie warg sromowych i łechtaczki. W niniejszym oświadczeniu pragniemy wyrazić sprzeciw wobec wszelkich form okaleczania kobiecych genitaliów, które prowadzi do fizycznej dysfunkcji i emocjonalnego cierpienia. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż tego rodzaju praktyki są czynione przy pomocy brudnych narzędzi, bez znieczulenia i z użyciem siły wobec dziewczynek w wieku od czterech do dwunastu lat. Dodatkowe skutki nierzadko towarzyszące tym barbarzyńskim okaleczeniom to: krwawienie, szok, zakażenie, nietrzymanie moczu i kału, uszkodzenie organów wewnętrznych i rozległe blizny. Obok tych fizycznych spustoszeń, okaleczenie genitaliów jest także głębokim urazem psychicznym.
Kobiety, które padły ofiarą genitalnego okaleczenia często także mają różnego rodzaju niemałe i długotrwałe kłopoty ginekologiczne, w tym między innymi przetoki, chroniczne infekcje i problemy menstruacyjne. Dla okaleczonych kobiet, które wstąpiły w związek małżeński, stosunek płciowy jest zazwyczaj bolesny i przerażający, a nierzadko wymaga ponownego nacięcia blizn po okaleczeniu. Rodzenie dzieci także może być przyczyną dodatkowych cierpień wskutek zbliznowacenia tkanek. Nierzadko dochodzi do śmierci płodu i matki wyłącznie wskutek wcześniejszego genitalnego okaleczenia.
W kulturach, w których praktykuje się genitalne okaleczanie kobiet, praktyka ta jest uzasadniana na różne sposoby. Na przykład, niektórzy wierzą, że takie okaleczenie pozwoli zachować dziewictwo niezamężnej kobiety, pomoże jej kontrolować popęd płciowy i wzmocni jej seksualną wierność w małżeństwie, a także przyczyni się do zwiększenia seksualnej przyjemności męża. Inni wierzą także, iż usunięcie całych kobiecych genitaliów lub ich części przyczyni się do poprawienia higieny, jest pożądane ze względów kosmetycznych i uczyni poród bezpieczniejszym dla dziecka. Z powodu tego rodzaju wierzeń kobiety, które nie zostały poddane tym praktykom, mogą być uważane za nie nadające się do małżeństwa. Mimo licznych dowodów obalających powyższe wierzenia, a także mimo wysiłków licznych organizacji praw człowieka, praktyka genitalnego okaleczania kobiet jest podtrzymywana w wielu kulturach, przy czym w niektórych krajach odsetek okaleczonych kobiet wynosi aż dziewięćdziesiąt procent!
W niektórych kulturach genitalne okaleczanie kobiet jest uważane za praktykę religijną. Choć adwentyści dnia siódmego usilnie występują w obronie wolności religijnej, to jednak wierzymy, że prawo do praktykowania religii nie może być usprawiedliwieniem dla krzywdzenia innych. Tak więc odwołanie do wolności religijnej nie usprawiedliwia genitalnego okaleczania kobiet.
Biblijne zasady
Kościół adwentystyczny sprzeciwia się genitalnemu okaleczaniu kobiet opierając się na następujących zasadach biblijnych:
1. Zachowanie życia i zdrowia. Biblia wyraźnie podkreśla, iż wszystko, co stworzył Bóg — w tym także istoty ludzkie — było bardzo dobre (I Mojż. 1,31; Ps. 139,13.14). Bóg jest Źródłem i Sprawcą ludzkiego życia (Job 33,4; Ps. 36,10; Jan 1,3.4; Dz. 17,25.28). Bóg wzywa do zachowania ludzkiego życia i pociąga ludzi do odpowiedzialności za czyny godzące w cudze życie (I Mojż. 9,5.6; II Mojż. 20,13; V Mojż. 24,16; Jer. 7,3-34). Ludzkie ciało jest „świątynią Ducha Świętego”, wyznawcy Boga mają dbać o swoje ciała i zachowywać je w zdrowiu, a poszanowanie Bożego daru seksualności uważać za część swojej duchowej odpowiedzialności (I Kor. 6,15-19). Ponieważ genitalne okaleczanie kobiet jest szkodliwe dla zdrowia, zagraża życiu i upośledza funkcje seksualne, należy je uznać za całkowicie niezgodne z wolą Bożą.
2.Błogosławieństwo małżeńskiej intymności. Pisarze biblijni z wielkim uznaniem wyrażali się o ustanowionym przez Boga darze seksualnej intymności w małżeństwie (Kazn. 9,9; Przyp. 5,18-19; P.n.P. 4,16 — 5,1; Hebr. 13,4). Praktyka genitalnego okaleczania kobiet powinna być odrzucona, gdyż przeciwstawia się zamiarowi Stwórcy, zgodnie z którym oboje małżonkowie mają doświadczać radości z pożycia seksualnego.
3.Zdrowa prokreacja. Dar małżeńskiej więzi seksualnej niesie ze sobą kolejne błogosławieństwo wydawania na świat potomstwa (Ps. 113,9; 127,3-5; 128,3; Przyp. 31,28). Fakt, iż pomyślne urodzenie dziecka może zostać utrudnione lub uniemożliwione wskutek genitalnego okaleczania kobiet jest kolejnym argumentem przemawiającym za sprzeciwianiem się takiej praktyce.
4. Ochrona bezbronnych. W Piśmie Świętym mamy polecenie podejmowania szczególnych wysiłków, by otoczyć troską ludzi bezbronnych (V Mojż. 10,17-19; Ps. 82,3.4; Ps. 24,11.12; Iz. 1,16.17; Łuk. 1,52-54). Jezus nauczał, że dzieci należy miłować i chronić (Mar. 10,13-16; Mat. 18,4-6). Genitalne okaleczanie dziewcząt jest bezpośrednim pogwałceniem biblijnego obowiązku opiekowania się dziećmi i chronienia ich przed krzywdą i wykorzystywaniem.
5. Współczucie. Miłość do bliźnich skłania chrześcijan do współczucia i troski o pokrzywdzonych (Łuk. 10,25-37; Iz. 61,1). Chrześcijanie są wezwani do okazywania współczucia i troszczenia się o te kobiety i dziewczęta, które doznały psychicznego i fizycznego urazu z powodu genitalnego okaleczenia.
6. Szerzenie prawdy. Chrześcijanie są wezwani do walki z kłamstwem przez szerzenie prawdy w sposób nacechowany miłością bliźniego (Ps. 15,2.3; Ef. 4,25). Prawda ewangelii ma na celu wyzwolenie ludzi z wszelkiego rodzaju niewoli kłamstwa (Jan 8,31-36). Tak więc chrześcijanie powinni łączyć się razem w udzielaniu rzetelnych informacji o szkodliwości genitalnego okaleczania kobiet i wierzeniach, które stanowią podstawę tych praktyk.
7. Poszanowanie dla odmiennych kultur. Chrześcijanie powinni być wrażliwi i okazywać szacunek kulturowym różnicom (I Kor. 9,19-23; Rzym. 12,1.2). Jednocześnie jednak musimy mieć świadomość, że Boże zasady są ważniejsze niż kulturowe tradycje (Dan. 1,8.9; 3,17.18; Mat. 15,3; Dz. 5,27-29). Fundamentalne zasady Pisma Świętego służą za podstawę przekształcania praktyk kulturowych. Choć przyznajemy, że genitalne okaleczanie kobiet stało się nieodłącznym elementem wielu kultur, to jednak nie mamy wątpliwości co do tego, iż należy zwalczać tę praktykę jako całkowicie niezgodną z zasadami objawionymi przez Boga.
Podsumowanie
Ponieważ genitalne okaleczanie kobiet zagraża fizycznemu, emocjonalnemu i społecznemu zdrowiu, adwentyści dnia siódmego sprzeciwiają się tej praktyce. Kościół adwentystyczny wzywa medycznych profesjonalistów w swych szeregach, a także wszystkich wyznawców i wszystkich ludzi dobrej woli na całym świecie do współpracy w celu eliminowania praktyk genitalnego okaleczania kobiet. Dzięki edukacji i właściwemu przedstawianiu ewangelii mamy nadzieję i zamiar uratować jak najwięcej dziewcząt zagrożonych tymi praktykami oraz zapewnić możliwie najlepszą ochronę i fachową pomoc tym kobietom i dziewczętom, które padły ofiarą tych praktyk.
* „Obecnie praktykowane jest różnego typu genitalne okaleczanie kobiet, rozpoznane i sklasyfikowane następująco:
Typ I — usunięcie szczytu łechtaczki wraz z możliwym częściowym lub całkowitym usunięciem łechtaczki.
Typ II — usunięcie łechtaczki wraz z możliwym częściowym lub całkowitym usunięciem warg sromowych mniejszych.
Typ III — Usunięcie częściowe lub całkowite wszystkich zewnętrznych genitaliów i zwężenie wejścia pochwy.
Typ IV — niesklasyfikowane: obejmują takie okaleczenia, jak nakłucia, przekłucia czy nacięcia łechtaczki i warg sromowych; zniekształcenia spowodowane przypalaniem łechtaczki i otaczającej ją tkanki; tarcia tkanki otaczającej wejście pochwy [nacięcia angurja] albo nacięcia wewnątrz pochwy [nacięcia gisziri]; wprowadzenie rozkładających się substancji albo ziół do pochwy celem spowodowania krwawienia albo zacieśnienia pochwy; wszelkie inne procedury podlegające podanej powyżej definicji genitalnego okaleczania kobiet”.
Klasyfikacja została zaczerpnięta z: Female Genital Mutilation: A Joint WHO, UNICEF, UNFPA Statement, wyd. World Health Organization, Genewa 1997.
Dokument przyjęty przez Komitet Chrześcijańskiej Wizji Życia Ludzkiego przy Generalnej Konferencji w kwietniu 2000 roku, a następnie przekazany odpowiednim sekretariatom i instytucjom kościelnym.
|
Stanowiska 
