Uiteindelijk toch maar ‘Not to be’

Afgelopen vrijdag schreef ik in deze rubriek dat ik op tweede paasdag zou overwegen om voortaan in het Engels te schrijven, om het voor een groter publiek aantrekkelijk te maken. Nogal wat lezers namen de gelegenheid te baat om daarop in het Engels te antwoorden, aldus de gedachte onderstrepend dat de gemiddelde Nederlandse krantenlezer een aardig woordje over de grens spreekt en niet zou opzien tegen een Engelstalige taalrubriek.

Veel lezers wezen mij in perfect Engels erop dat het die dag ‘April Fool’s day’ zou zijn, maar er waren ook lezers die het allemaal nog wat verder doortrokken en suggereerden dat ik ook afleveringen in het Frans of Duits zou schrijven. En in het Fries natuurlijk (‘Dan bliuwe jo mei jo taalgebrûk yn ús eigen lân’).

Ik kwam dus daadwerkelijk in de verleiding om deze aflevering voor de grap ook echt in het Engels te schrijven. Maar er was één mail die mij van dit voornemen deed afzien. Die mail kwam van een verzorgende in een verpleeghuis. Een bewoner had haar gevraagd mij een berichtje te sturen (‘Ik heb dhr. verteld dat ik denk dat het een grapje is, maar dhr. dacht dat u serieus overweegt om in het Engels over te gaan.’) Het berichtje bestond uit een foto van de achterpagina van de krant, waarop een notitieblokje lag met in een van emotie beverig handschrift geschreven: ‘Als Taal in het Engels komt overweeg ik na 80 jaar Trouw lezen deze op te zeggen’. Daarvoor kan ik alleen maar het hoofd buigen.

Wel jammer, want ik zat mij al te verkneukelen dat ik in zo’n Engelstalige rubriek allerlei Nederlandse vaktermen zoals ‘naamwoordelijk gezegde’ en ‘voornaamwoordelijk bijwoord’ zou moeten gebruiken, want die kennen ze in het Engels niet. En dat ik dan van over de hele wereld brieven zou krijgen van lezers die klaagden dat ik het Engels zou bederven door allerlei vreemde insluipsels.