Amy even weg? Geen nood Adele en Duffy komen er aan.

Na die onthutstende door 'vrienden' geschoten beelden van Amy Winehouse aan de crack, is ze dus toch naar de rehab gegaan, zo meldde de NME gisteren. Ik hoop er het allerbeste van, maar of haar plan om op 10 februari naar de Grammy uitreiking in LA te gaan zo verstandig is, vraag ik me af. Twee weken in een kliniek? Daar kom je alleen maar uit met nog meer zin in booze dan dat waarmee je naar binnen bent gegaaan.

Goed, we zullen zien. Ik moet dezer dagen toch al veel aan haar denken. Niet alleen omdat ze de hele dag op de radio is met Valerie, maar vooral omdat het precies een jaar geleden is dat ze hier in Nederland doorbrak. Haar tweee album Back To Black verscheen hier eind januari. Er volgde een Paradiso show begin febuari, die veel goeds beloofde voor de zomerfestivals. Pers en publiek waren gevallen voor Amy Winehouse's rauwe soul. Goed, het interview dat ik begin januari met haar mocht hebben leverde weinig veel meer op dan het beeld van een schuchter ineengedoken meisje. Praten deed ze nauwelijks, en als er iemand ongelukkig oogde tijdens een interview dan was dat Amy Winehouse. Zelfs Brian Wilson was een brok levenslust vergeleken met dit musje met gebroken vleugeltjes.

Hoe het met Amy verder ging mag bekend worden verondersteld. Ik hoop dat ze zichzelf snel hervindt, en weer een heel mooie plaat wil en kan maken. In de tussentijd lanceren de Britse media gewoon twee 'nieuwe' Amy's. Adele (19) en Duffy (23) komen binnenkort met een plaat uit vol soulvolle popliedjes, die net als Back To Black erg refereren aan de onovertroffen klassiek blanke soul van Dusty Springfield.

Het deed me goed te zien dat ook Giel Beelen hun had opgemerkt in DWDD van afgelopen woensdag. Sinds hij op 10 oktober vorig jaar, (de dag dat Radiohead de complete popindustrie op zijn kop zette met hun online release van het album In Rainbows), tegenover Matthijs van Nieuwkerk twee volkomen idiote apres ski deunen als 'muziek van de dag' presenteerde, heb ik mijn twijfels over zijn vermeende deskundigheid.

Nu had Giel gelijk. Want de dames komen er aan. Hun singles zijn alvast ijzersterk. Ik kocht ze in Londen voor 1 Pond, op ouderwets vinyl. (Riep daar iemand dat de single verdwijnt?). Het zijn twee prachtig slepende liedjes, Rockferry van Duffy en Chasing Rainbows van Adele. Een vleugje Amy Winehouse hoor je er in terug maar veel meer Dusty Springfield. Terecht dat beide dames in de UK als next big thing worden gezien. Maar voordat ze goed en wel zijn doorgebroken lijkt de backlash al begonnen.

In The Guardian van vandaag, wordt het aankomende debuutalbum van Adele alvast gerecenseerd. 2 sterren slechts. Arm kind, denk ik dan, alsof zij wat aan al die hypes kan doen. Heeft de recensent gelijk? Nee. Ik heb een cd-r van het album toegestuurd gekregen en hoewel Chasing Rainbows verreweg het beste liedje is, kan de rest er beslist mee door. Laat maar snel naar Nederland komen, als ze haar in de UK al niet meer moeten.

Binnenkort hier voor een showcase is in elk geval Duffy, en dan kunnen we vaststellen of alle hype terecht is. Nieuwe Dusty of Amy? Of gewoon een nieuwe Sam Brown, u weet wel die dame die eind jaren tachtig een prachtige hit had met Stop, dat ze nooit meer heeft kunnen benaderen. Nu slijt ze haar dagen in achtergrondkoortjes en bij het orkest van Jools Holland. Ook leuk, en gezonder dan de kringen waarin Amy Winehouse thans vertoeft.