(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Обнінск — Вікіпэдыя Перайсьці да зьместу

Обнінск

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Обнінск
рас. Обнинск
Герб Обнінску Сьцяг Обнінску
Дата заснаваньня: 1946
Краіна: Расея
Суб’ект фэдэрацыі: Калуская вобласьць
Кіраўнік: Q110987549?
Плошча:
  • 42,97 км²[1]
Вышыня: 175 м н. у. м.
Насельніцтва:
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: 48439
Паштовы індэкс: 249030–249040
Нумарны знак: 40
Геаграфічныя каардынаты: 55°6′0″ пн. ш. 36°37′0″ у. д. / 55.1° пн. ш. 36.61667° у. д. / 55.1; 36.61667Каардынаты: 55°6′0″ пн. ш. 36°37′0″ у. д. / 55.1° пн. ш. 36.61667° у. д. / 55.1; 36.61667
Обнінск на мапе Расеі
Обнінск
Обнінск
Обнінск
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.admobninsk.ru/

О́бнінск (па-расейску: Обнинск) — горад (з 1956 году) у Расеі. Знаходзіцца ў Калускай вобласьці. Насельніцтва складае 115 029 чалавек паводле зьвестак за 2018 год. Горад зьяўляецца першым навуковым горадам у Расеі.

Першыя згадкі пра старажытныя паселішчы на месцы сучаснага гораду адносяцца да XII стагодзьдзя. У XV стагодзьдзі уладальнікамі сяла Белкіна, якое на сёньня ўжо уключана ў склад гораду, былі баяры Белкіны. Пазьней сялом валодалі Даўгарукія і Варанцовы. У XIX стагодзьдзі маёнтак у гэтай мясцовасьці, а таксама суседнія вёскі, выкупіў Наргіз Абнінскі, удзельнік расейска-францускае вайны. У 1840 годзе ён выкупіў і сяло Белкіна. У 1946 годзе ў мястэчку была створаная сакрэтная лябараторыя, якая праводзіла дасьледваньні ў галіне ядзернай фізыкі. У 1956 годзе мястэчка атрымала статус гораду[3], а само места пачало разьвівацца як навуковы горад.

Обнінск вядомы першай у сьвеце атамнай электрастанцыяй, якая пачала сваю працу ў 1954 годзе. У цяперашні час станцыя служыць экспэрымэнтальна-дасьледчай базай і экскурсійнай славутасьцю.

  1. ^ http://www.gks.ru/dbscripts/munst/munst29/DBInet.cgi
  2. ^ https://rosstat.gov.ru/compendium/document/13282 (рас.)Росстат, 2023.
  3. ^ СССР. Административно-территориальное деление союзных республик на 1 января 1980 года / Сост. В. А. Дударев, Н. А. Евсеева. — М.: Известия, 1980. — 702 с — С. 135.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]