Tkivo
Tkiva – u biologiji – su kompleksi morfološki i fiziološki istovrsnih ćelija, koje imaju zajedničko porijeklo i određene vrlo često specifične zajedničke funkcije. Pored ćelija, u sastavu tkivaje i međućelijska supstanca, u većim ili manjim količinama, koju stvaraju same ćelije.[1][2][3][4][5]
Posebna biološka nauka koja svestrano proučava tkiva je histologija. Pojedini dijelovi jednoćelijskih organizama mogu se specijalizirani za obavljanje određenih funkcija, a zovu se organele (=organčići). Zbog toga takvi organizmi mogu obavljati sve osnovne životne funkcije kao i višećelijski i da funkcioniraju kao jedinstveni organizmi.
Tijelo višestaničnih organizama je sastavljeno od velikog broja ćelija, od kojih su neke, u posebnim tkivina, specijalizirane i diferencirane i po građi i po funkciji. To omogućava nesmetano odvijanje određenih aktivnosti i bolju povezanost između raznih dijelova istog organizma za njegovo funkcioniranje kao samofregulatorne cjeline. Dokazivo je da je cijeli tok evolucije išao preko sve veće specijalizacije pojedinih dijelova tijela,što je uticalo na nastanak sve savršenijih organizama.
U usporedbi sa biljnim tkivima, tkiva višećelijskiih životinja su znatno raznovrsnija i složenije građe. Kod biljaka, primjerice, ne postoje živčana i mišićna tkiva, a mnoga životinjska tkiva se od biljnih razlikuju po građi i funkciji, zbog čega se međusobno azlikuju i po načinu ishrane i života uopće.
Životinjska tkiva
[uredi | uredi izvor]- Epitelno tkivo – pokrovno, žljezdano i čulno tkivo;
- Vezivno tkivo – rahlo i gusto vezivo, potporno tkivo, krv, masno tkivo;
- Mišićno tkivo –poprečno-prugasta, glatka i srčanamuskulatura;
- Živčano tkivo – neuroni i glijine ćelije.
Biljna tkiva
[uredi | uredi izvor]- Tvorna tkiva ili meristemi
- Vršni meristem
- Bočna tvorna tkiva – kambij
- Trajna tkiva
- Osnovno tkivo – fotosintetski i spužvasti parenhim;
- Pokrovno tkivo – epiderma i rizoderma;
- Provodno tkivo – ksilem i floem;
- Potporno tkivo – kolenhim i skelerenhim;
- Žljezdano tkivo – hidatode, nektarije, probavne žlijezde i ekskreti.[1][6][7]
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b Međedović S., Maslić E., Hadžiselimović R. (2000): Biologija 2. Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-10-222-6.
- ^ Ibrulj S., Haverić S., Haverić A. (2008): Citogenetičke metode – Primjena u medicini . Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo,ISBN 978-9958-9344-5-2.
- ^ Hadžiselimović R., Pojskić N. (2005): Uvod u humanu imunogenetiku. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-3-4.
- ^ Mader S. S. (2000): Human biology. McGraw-Hill, New York, ISBN 0-07-290584-0; ISBN 0-07-117940-2.
- ^ Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Ed. (2005): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-1-8.
- ^ Sofradžija A., Šoljan D., Hadžiselimović R. (2003): Biologija 1, Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-10-592-6.
- ^ Hadžiselimović R. (2005): Bioantropologija – Biodiverzitet recentnog čovjeka. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-2-6.