ΟΚώδικας Μορς είναι μιαμέθοδοςγια μετάδοση πληροφορίας με παλμούς μικρής και μεγάλης διάρκειας (τελείες και παύλες). Επινοήθηκε γιατη μετάδοση μηνυμάτων μέσω τηλεγράφουστα μέσα του 1830 από τονΣάμιουελ Μορς.[1]
Αρχικά δημιουργήθηκε γιατον ηλεκτρικό τηλέγραφοτουΣάμιουελ Μορςστα μέσα της δεκαετίας του 1830. Επίσης χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στην πρώιμη ραδιοεπικοινωνία από τις αρχές του 1890. Η χρήση του προϋποθέτει την ύπαρξη ειδικά εκπαιδευμένου προσωπικού, γιατο λόγο αυτό η ανάπτυξη πιο σύγχρονων μεθόδων και τεχνολογιών επικοινωνίας συνέβαλε στην κατάργησή τουστα μέσα της δεκαετίας του 1990. Σήμερα χρησιμοποιείται μόνο σε εξειδικευμένες εφαρμογές όπως οιραδιοφάροι. Επίσης χρησιμοποιείται συστηματικά από τους ραδιοερασιτέχνες. Ο κώδικας Μορς είναι ο μόνος ψηφιακός κώδικας που μπορεί να ληφθεί ακουστικά από ανθρώπους, πράγμα πουτον κάνει κατάλληλο για αυτόματη αποστολή σύντομων ψηφιακών μηνυμάτων σε φωνητικά κανάλια.[1]
Τα πεζά γράμματα καιο τόνος δεν χρησιμοποιείται στο αλφάβητο Μορ, ενώ οι δίφθογγοι χρησιμοποιούνται πλέον σπάνια και συνήθως απλώς χρησιμοποιούνται οι κωδικοί των αντίστοιχων γραμμάτων που τους απαρτίζουν.[1]
Γιατα γράμματα των οποίων η κωδικοποίηση αποτελείται μόνο από τελείες ή μόνο από παύλες, χρησιμοποιείται ο μνημονικός κανόνας "ΕΙΣΗΤΜΟΧ". ΤοΕ κωδικοποιείται μεμια τελεία, τοΙμεδυο, τοΣμε τρεις, τοΗμε τέσσερις. ΤοΤ κωδικοποιείται μεμια παύλα, τοΜμεδυο, τοΟμε τρεις, τοΧμε τέσσερις.
Γιατην εκμάθηση των υπόλοιπων γραμμάτων του αλφάβητου χρησιμοποιείται η ακολουθία:
Αντικαθιστώντας τα φωνήεντα με τελεία καιτα σύμφωνα με παύλα, προκύπτει η κωδικοποίηση του αντίστοιχου γράμματος σε Μορς. ΤοΛγια παράδειγμα, αντιστοιχείται στο "ΕΛΙΑ" του μνημονικού κανόνα και κωδικοποιείται σε Μορς "·-··"