ΗΆστριντ Άννα Εμίλια Λίντγκρεν (Astrid Anna Emilia Lindgren, πατρικό όνομα: Έρρικσον, Astrid Anna Emilia Ericsson, 14 Νοεμβρίου1907 – 28 Ιανουαρίου2002) ήταν Σουηδήσυγγραφέαςκαι σεναριογράφος παιδικής λογοτεχνίας, της οποίας τα έργα έχουν μεταφραστεί σε 85 γλώσσες και κυκλοφορήσει σε περισσότερες από εκατό χώρες. Τα βιβλία της έχουν πουλήσει περίπου 145 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Σήμερα είναι κυρίως γνωστή γιατα έργα της Πίπη ΦακιδομύτηκαιΟ Κάρλσον πάνω στη στέγη.
Η Άστριντ Λίντγκρεν μεγάλωσε στο Νας, κοντά στο Βίμερμπυ τουΣμάλαντ, στη νότια Σουηδία, και πολλά από τα βιβλία της βασίζονται στις αναμνήσεις της από τη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της εκεί. Παρόλα αυτά, ηΠίπη Φακιδομύτη, οπιο γνωστός χαρακτήρας των βιβλίων της, ήταν έμπνευση της κόρης της Κάριν.
Η Λίντγκρεν ήταν κόρη του Σάμουελ Έρικσον και της Χάννα Γιόνσον, και είχε δυο ακόμα αδελφές. Ο αδελφός της, Γκούνναρ Έρικσσον, ήταν βουλευτής. Όταν τέλειωσε το σχολείο, η Λίντγκρεν εργάστηκε στην τοπική εφημερίδα του Βίμμερμπυ. Όταν έμεινε έγκυος από τον αρχισυντάκτη, το 1926, αυτός της πρότεινε γάμο, όμως εκείνη αρνήθηκε και μετακόμισε στηΣτοκχόλμη, όπου εκπαιδεύτηκε ως δακτυλογράφοςκαιστενογράφος. Έφερε στον κόσμο τονγιο της Λαρς στηνΚοπεγχάγηκαιτον άφησε σεμια ανάδοχη οικογένεια.
Ανκαι φτωχή, εξοικονομούσε όσα χρήματα μπορούσε και ταξίδευε όσο συχνά γινόταν στην Κοπεγχάγη προκειμένου να βλέπει τον Λαρς. Τελικά κατάφερε νατον φέρει πίσω στη Σουηδία, αφήνοντάς τον στους γονείς της ώσπου να αποκτήσει την οικονομική δυνατότητα νατον μεγαλώσει στη Στοκχόλμη. Το 1931 παντρεύτηκε το αφεντικό της, Στούρε Λίντγκρεν. Τρία χρόνια αργότερα, το 1934, η Λίντγκρεν γέννησε το δεύτερο παιδί της, την Κάριν, που αργότερα έγινε μεταφράστρια. Η οικογένεια μετακόμισε το 1941 σε ένα διαμέρισμα δίπλα στο πάρκο Βάσαπαρκεν της Στοκχόλμης, όπου η Άστριντ θα ζούσε μέχρι το θάνατό της το 2002, σε ηλικία 94 ετών. Το πάρκο αναφέρεται σε αρκετά από τα βιβλία της, και μετά το θάνατό της ένα τμήμα του πήρε το όνομά της. Η συγγραφέας είναι θαμμένη στη γενέτειρά της, Βίμμερμπυ.
Το 1944 η Λίντγκρεν κέρδισε το δεύτερο βραβείο σε ένα διαγωνισμό του τότε νεοσύστατου εκδοτικού οίκου Rabén & Sjögrenγιατο μυθιστόρημά της Britt-Marie lättar sitt hjärta (Η Μπριτ-Μαρί ξαλαφρώνει την καρδιά της). Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό γιατο παιδικό μυθιστόρημα Pippi Långstrump (Πίπη Φακιδομύτη), που έκτοτε έγινε ένα από ταπιο δημοφιλή παιδικά βιβλία παγκόσμια. Είχε προηγουμένως υποβάλλει το βιβλίο στον εκδοτικό οίκο Bonniers, όμως απορρίφθηκε. Ανκαιη Λίντγκρεν έγινε σχεδόν αμέσως σεβαστή ως συγγραφέας, η απόρριψη της εξουσίας των ενήλικων που αποτελεί γνώρισμα πολλών από τους χαρακτήρες της έχει προκαλέσει την κριτική κάποιων συντηρητικών.
Το γυναικείο περιοδικό Damernas Världτην έστειλε το 1948 στις ΗΠΑ, προκειμένου να γράψει σύντομα δοκίμια-ανταποκρίσεις. Εκεί λέγεται πως σοκαρίστηκε από τις διακρίσεις κατά τωνΑφροαμερικάνων. Μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το βιβλίο Η Κάτι στην Αμερική, συλλογή σύντομων δοκιμίων που βασίστηκαν στα ταξίδια της στις ΗΠΑ.
Το 1958 η Λίντγκρεν έγινε ο δεύτερος καλλιτέχνης που τιμήθηκε μετο διεθνές βραβείο παιδικής λογοτεχνίας "Χανς Κρίστιαν Άντερσεν".
Στο λήμμα γιατην Σκανδιναβική λογοτεχνία φαντασίας, ηΕγκυκλοπαίδεια του φανταστικού περιγράφει τη Λίντγκρεν ως τηνπιο σημαντική συγγραφέα παιδικής φαντασίας της Σουηδίας,[3] αναφέροντας "η θέση της στην φαντασία των παιδιών παραμένει τόσο σίγουρη όσο και εξαιρετική. Οι ιστορίες καιοι εικόνες της δεν μπορούν ποτέ να ξεχαστούν."[4]
Το 1976 ξέσπασε ένα σκάνδαλο όταν αποκαλύφθηκε ότι οοριακός φορολογικός συντελεστής της Λίντγκρεν είχε φτάσει στο 102%, δηλαδή έπρεπε να πληρώνει φόρο μεγαλύτερο από το εισόδημά της. Η Λίντγκρεν έκανε την αποκάλυψη μετη δημοσίευση στο περιοδικό Expressenτου σατιρικού παραμυθιού Pomperipossa in Monismania (Η Πομπεριμπόσσα στη χώρα των χρημάτων) στις 3 Μαρτίου 1976. Η δημοσίευση προκάλεσε την απάντηση της κυβέρνησης και οδήγησε σε ευρύτερη αντιπαράθεση σχετικά μετο φορολογικό σύστημα, που ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην αποπομπή των Σοσιαλδημοκρατών από την κυβέρνηση, για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια, στις εκλογές του ίδιου χρόνου.
Η Άστριντ Λίντγκρεν ήταν γνωστή γιατην υποστήριξή της σταδικαιώματα των παιδιώνκαιτωνζώων, καθώς καιγιατην αντίθεσή της σε κάθε μορφή σωματικής τιμωρίας. Το 1993 τιμήθηκε μετοΒραβείο γιαμια Δίκαιη Ζωή (Right Livelihood Award, γνωστό και ως "Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ") "γιατο μοναδικό συγγραφικό της έργο, αφιερωμένο στα δικαιώματα των παιδιών καιτο σεβασμό της ατομικότητάς τους".[5]
Το 1967 οι εκδότες Rabén & Sjögren καθιέρωσαν ένα ετήσιο λογοτεχνικό βραβείο, τοΒραβείο Άστριντ Λίντγκρεν, στα 60στά γενέθλιά της. Το βραβείο, που συνοδεύεται από 40.000 σουηδικές κορώνες, απονέμεται σε ένα Σουηδό συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας κάθε χρόνο, στα γενέθλια της Λίντγκρεν. Μετά το θάνατό της, η σουηδική κυβέρνηση θέσπισε τοΒραβείο Μνήμης Άστριντ Λίντγκρεν, το οποίο είναι το μεγαλύτερο χρηματικό βραβείο στον κόσμο (πέντε εκατομμύρια σουηδικές κορώνες) για συγγραφείς παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας.
Η συλλογή των χειρογράφων της Λίντγκρεν, που σήμερα βρίσκεται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, ανακηρύχθηκε "Παγκόσμια Κληρονομιά" από τηνUNESCOτο 2005.
Η Άστριντ Λίντγκρεν τιμήθηκε επίσης, μεταξύ άλλων, μετο Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας της Σουηδίας το 1971, καθώς καιμετο γερμανικό βραβείο Friedenspreis des Deutschen Buchhandels (Βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Εμπορίου Βιβλίου) το 1978 και το Διεθνές Βραβείο Βιβλίου της UNESCO το 1993, ενώ ονομάστηκε επίτιμη διδάκτωρ σε πανεπιστήμια της Σουηδίας, της Αγγλίας και της Πολωνίας.
Οαστεροειδής 3204 Lindgren, που ανακαλύφθηκε το 1978 από τον Σοβιετικό αστρονόμο Νικολάι Στεπάνοβιτς Τσέρνικ, πήρε το όνομά του από εκείνη.[6]Ο σουηδικός μικροδορυφόροςAstrid 1, που εκτοξεύτηκε το 1995, είχε αρχικά ονομαστεί Άστριντ απλά επειδή αυτό είναι ένα κοινό σουηδικό γυναικείο όνομα, όμως σύντομα αποφασίστηκε τα πειράματα του δορυφόρου να λάβουν ονόματα από τους χαρακτήρες των βιβλίων της Λίντγκρεν: PIPPI (Prelude in Planetary Particle Imaging), EMIL (Electron Measurements - In-situ and Lightweight), και MIO (Miniature Imaging Optics).
Αρκετά μνημεία γιατην Άστριντ Λίντγκρεν υπάρχουν στη γενέτειρά της Βίμμερμπυ. Ένα από αυτά, το "Källa Astrid" (Πηγή της Άστριντ) βρίσκεται κοντά στον τόπο πουη Λίντγκρεν άκουσε για πρώτη φορά παραμύθια. Εκεί λειτουργεί και μουσείο αφιερωμένο στο έργο της. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει και ένα άγαλμα της Λίντγκρεν, ενώ έξω από την πόλη λειτουργεί καιτο θεματικό πάρκο Astrid Lindgrens World. Κοντά στο άγαλμα βρίσκεται καιτο πατρικό σπίτι της Λίντγκρεν, που είνα ανοικτό γιατο κοινό.[7] Άγαλμα της Λίντγκρεν υπάρχει καιστη Στοκχόλμη.
↑John-Henri, Holmberg (1997/1999), «Scandinavia», στο: Clute, John, and John Grant, επιμ., The Encyclopedia of Fantasy, New York: St. Martin's Griffin, σελ. 841.
↑John-Henri, Holmberg (1997/1999), «Lindgren, Astrid (Anna Emilia)», στο: Clute, John, and John Grant, επιμ., The Encyclopedia of Fantasy, New York: St. Martin's Griffin, σελ. 582.
Astrid Lindgren - en levnadsteckning. Margareta Strömstedt. Stockholm, Rabén & Sjögren, 1977.
Paul Berf, Astrid Surmatz (ed.): Astrid Lindgren. Zum Donnerdrummel! Ein Werk-Porträt. Zweitausendeins, Frankfurt 2000 ISBN 3-8077-0160-5
Vivi Edström: Astrid Lindgren. Im Land der Märchen und Abenteuer. Oetinger, Hamburg 1997 ISBN 3-7891-3402-3
Maren Gottschalk: Jenseits von Bullerbü. Die Lebensgeschichte der Astrid Lindgren. Beltz & Gelberg, Weinheim 2006 ISBN 3-407-80970-0
Jörg Knobloch (ed.): Praxis Lesen: Astrid Lindgren: A4-Arbeitsvorlagen Klasse 2-6, AOL-Verlag, Lichtenau 2002 ISBN 3-89111-653-5
Sybil Gräfin Schönfeldt : Astrid Lindgren. 10. ed., Rowohlt, Reinbek 2000 ISBN 3-499-50371-9
Margareta Strömstedt: Astrid Lindgren. Ein Lebensbild. Oetinger, Hamburg 2001 ISBN 3-7891-4717-6
Astrid Surmatz: Pippy Longstrump als Paradigma. Die deutsche Rezeption Astrid Lindgrens und ihr internationaler Kontext. Francke, Tübingen, Basel 2005 ISBN 3-7720-3097-1
Metcalf, Eva-Maria: Astrid Lindgren. New York, Twayne, 1995.
Πολυμέσα σχετικά 
