O Όσκαρ Σλέμερ (γερμανικά: Oskar Schlemmer, 4 Σεπτεμβρίου 1888 - 13 Απριλίου 1943) ήταν Γερμανός ζωγράφος, γλύπτης, σχεδιαστής και χορογράφος, ο οποίος ήταν συνδεδεμένος μετη σχολή Μπάουχαους.
Γεννήθηκε το 1888, στηΣουηβία της Γερμανίας.[3] Έχασε από μικρή ηλικία και τους δύο γονείς, μαθαίνοντας έτσι να αυτοσυντηρείται από μικρή ηλικία.[4][3] Ήδη από το 1903, ήταν τελείως ανεξάρτητος. Αργότερα, σπούδασε εφαρμοσμένες τέχνες στο Kunstgewerbeschule, της Στουτγκάρδης, κατόπιν κέρδισε και υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Στουτγκάρδης.
Το 1910, πήγε στο Βερολίνο, όπου ζωγράφισε μερικούς από τους σημαντικότερους πρώιμους πίνακές του. Το 1912, γύρισε στη Στουτγκάρδη και ξεκίνησε να μαθητεύει υπό τις οδηγίες του Άντολφ Χόζλελ, περί αυτήν την εποχή, αφήνει τονιμπρεσιανισμόκαι καταπιάνεται μετονκυβισμό. Το 1914, κατατάσσεται στονΠόλεμο, καιμετο πέρας του, επιστρέφει και συνεχίζει να εργάζεται μετον Χόζλελ.[3]
Το 1919, δοκιμάζει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες στη γλυπτική, ενώ πραγματοποιεί και μία σχετική επίδειξη στο Βερολίνο, στην γκαλερί Der Sturm.[5] Μεγάλη ήταν καιη συνδρομή τουστην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Στουτγκάρδης, με νέες εγκαταστάσεις και εκθέσεις μοντέρνας τέχνης. Μεγάλη η συμβολή σε αυτό είχαν καιοιΠάουλ Κλέεκαι Βίλι Μπάουμαϊστερ.[3]Το 1920, παντρεύεται μετην Χελένα Τουμπέιν, καιτην ίδια περίοδο τον καλεί στηΒαϊμάρη, οΒάλτερ Γκρόπιους, γιανα εργαστεί πάνω σε πίνακες και γλυπτά, γιατη σχολή Μπάουχαους. Οι πολύπλοκες ιδέες του, λειτούργησαν ως έμπνευση για τους υπόλοιπους, κάνοντάς τον έτσι έναν από τους σημαντικότερους καθηγητές της σχολής εκείνης της εποχής. Ωστόσο, εξ αιτίας των πολιτικών αναταραχών της εποχής, ο Σλέμερ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από εκεί, καινα συνεχίσει να εργάζεται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών τουΒρότσουαφ.
Bauhaustreppe (1932)
Το 1922, έγινε γνωστός κι εκτός γερμανικών συνόρων, μετην έκθεση του, Triadisches Ballett, στη Στουτγκάρδη. Η δουλειά τουστο Μπάουχαους αλλά καιτα παλιότερα επαγγέλματά του, τον επηρέασαν βαθιά στη μετέπειτα τέχνη του, η οποία αφορούσε μετον προβληματισμό των φιγούρων στον χώρο. Συνήθως, σχεδίαζε απρόσωπους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες. Κατά την εποχή που βρισκόταν στη σχολή δημιούργησε τοDer Mensch. Πριν ασχοληθεί με τις φιγούρες καιτον χώρο, ο Σλέμερ, είχε ήδη περάσει από τονκυβισμό. Είχε, όμως, αρχίσει να έλκεται από τον σχεδιασμό σκηνής, καιτο 1929, σχεδίασε το σκηνικό δύο εργών τουΙγκόρ Στραβίνσκι.
Μεταξύ το 1928 και το 1930, ο Σλέμερ, εργάστηκε επάνω σε 9 γλυπτά γιατο Μουσείο Folkwang, τουΈσεν. Περί αυτήν την εποχή, ζωγράφισε ίσως καιτον γνωστότερο πίνακά του, τονBauhaustreppe, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στοΜουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Κατόπιν, τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα έτρεξαν γοργά: το 1929, φεύγει από το Βρότσουαφ, καθότι η Ακαδημία εκεί είχε επηρεαστεί από τοΚραχ της Γουόλ Στριτ. Ωστόσο, το 1932, βρήκε δουλειά στη σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Vereinigte Staatsschulen für freie und angewandete Kunst, θέση που κράτησε έως καιτο 1933, όπου οιΝαζί ήρθαν στην εξουσία. Κατόπιν, μετακόμισε στο Έικμπερκ, περιοχή κοντά στην Ελβετία. Το 1937, πραγματοποίησε μία μεγάλη έκθεση στο Μόναχο. Παρόλα αυτά, ανκαι κατά του καθεστώτος, παρέμεινε στη Γερμανία, μαζί με άλλους διανοούμενους της εποχής.
Κατά τη διάρκεια τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σλέμερ, εργάστηκε στο ινστιτούτο του Malstoffe, στοΒούπερταλ, μαζί με τους Βίλι Μπάουμαϊστερ καιΓκέοργκ Μούχε. Το ίδρυμα, παρείχε στον Σλέμερ, την ελευθερία έκφρασης. Εκεί, ζωγράφισε τους εννέα μυστηριακούς και μικρούς πίνακες του, Fensterbilder, τους οποίους τους εμπνεύστηκε, παρατηρώντας από το παράθυρό του, τους γείτονές τουνα πραγματοποιούν, οικιακές δουλείες. Αυτά ήταν καιτα τελευταία του έργα, πριν μπει, το 1944, στο νοσοκομείο τουΜπάντεν-Μπάντεν.
Οι ιδέες του Σλέμερ γιατην τέχνη ήταν πολύπλοκες και ακόμα πιο προοδευτικές από το κίνημα του Μπάουχαους. Το έργο του παρουσιάστηκε τόσο στη Γερμανία όσο καιστο εξωτερικό. Στο έργο του παρατηρείται μία άρνηση του απόλυτα αφηρημένου, και περισσότερο ασχολήθηκε μετον άνθρωπο, όχι όμως σχεδιάζοντας συναισθήματα του, αλλά τα εξωτερικά του γνωρίσματα. Τα σώματά του, περισσότερο έμοιαζαν με αρχιτεκτονικές φιγούρες. Κι ένα από τα πράγματα πουτον ενθουσίαζαν περισσότερο ήταν η απεικόνιση των κινήσεων που μπορεί να κάνει το σώμα.
Σχετικά πολυμέσα
