Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 25/09/2011.
Μετον όρο Αναγεννησιακή μουσική αναφερόμαστε στηνμουσική της εποχής της Αναγέννησης, που εκτείνεται το χρονικό διάστημα από το1400 έως το1600και χαρακτηρίζεται από έντονο ανθρωπισμό, τάσεις φιλοσοφικέςκαι επιστροφή στααρχαία Ελληνικά γράμματα, καθώς και έντονη προσκόλληση πάνω στην αρχαία μετρική της ποίησης, η οποία οδηγούσε τη σύνθεση της μουσικής επάνω στα πρότυπά της.
Η μουσική δείχνει να ξεφεύγει από τα δεσμά της πολυπλοκότητας του προηγούμενου αιώνα και παρουσιάζεται πιο ελεύθερη, λιγότερο φορτωμένη καιτο κείμενο συνοδεύει πιο ζωηρό και πιτσικάτο. Το πολυφωνικό Σανσόν βρίσκεται στην καλύτερη εποχή τουκαι πολλές μελωδίες από γνωστά Σανσόν χρησιμοποιήθηκαν σαν βάσεις γιατη δημιουργία έργων θρησκευτικού χαρακτήρα.
Κατά το πρώτο μισό του 15ου αιώνα, η μουσική επηρεάσθηκε σε έντονο βαθμό από τις αναταραχές μεταξύ ΠροτεσταντώνκαιΡωμαιοκαθολικών, οι οποίες ταραχές οδήγησαν στη διάσπαση και κατά συνέπεια στη δημιουργία πολλών διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων.
Ένας Προτεστάντης, οΜαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) ήταν καιο ίδιος μουσικός. Απέρριψε τονΠάπα ως αρχηγό, χρησιμοποίησε την λατινική λειτουργία στο δικό του δόγμα και σταδιακά διαμόρφωσε ένα τρόπο ψαλμωδίας που έμεινε για αιώνες ο κεντρικός άξονας της γερμανικής θρησκευτικής μουσικής. Ένας από τους πιο γνωστούς ύμνους που έγραψε ήταν "Ο Θεός είναι ένα ισχυρό φρούριο".
Εκκλησιαστικός ύμνος (1490)
ΟΙωάννης Καλβίνος (1509-1566), θρησκευτικός μεταρρυθμιστής και θρησκευτικός ηγέτης των πιστών που ονομάστηκαν Καλβινιστές, αρχικά εξάλειψε την μουσική από την λειτουργία και επέτρεψε μόνο την μελωδική απαγγελία του Ευαγγελίου. Αργότερα, επιτρέπει τον δανεισμό από την κοσμική μουσική, καθώς πρέπει να βρεθούν τρόποι γιατην όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσαγωγή των πιστών.
Η μουσική ήταν όμως συχνά αντικείμενο διαμάχης, καθώς οι λαϊκές μελωδίες καιη πολύπλοκη πολυφωνία που χρησιμοποιήθηκε στα ιερά μουσικά κομμάτια έκανε πολύ δύσκολη την κατανόηση των ιερών κειμένων από τους πιστούς.
Δύο σημαντικές προσωπικότητες της περιόδου ήταν:
ΟΟρλάντο ντι Λάσσο (1532-1594) που καταγόταν από τη Φλάνδρα ήταν αυτός πουμε πολύ σοφία πλούτισε τη θρησκευτική μουσική των Καθολικών γράφοντας μοτέτα και λειτουργίες.
ΟΑντουάν ντε Μπαΐφ (1532-1589) ήταν ποιητής που καλούσε σε πνευματικές συγκεντρώσεις μουσικούς και ανθρώπους των γραμμάτων όλων των θρησκειών, όπου η μελέτη και εφαρμογή των αρχαίων μετρικών νόμων έφερνε καθαρότητα στη μουσική.
ΣτηνΙταλία διαμορφώθηκαν όλες οι νέες κατακτήσεις σύμφωνα μετην ιδιοσυγκρασία της χώρας, η οποία ανέδειξε μορφές έκφρασης όπως τηΦρόττολα, τηΒιλλανέλλα, τηΚαντσονέττακαι αργότερα τοΜαδριγάλι. Εδώ, η κοσμική μουσική χρησιμοποιούσε πιο απλή πολυφωνία και ρυθμούς, μεπιο κατανοητές στο ευρύ κοινό μελωδίες. Τα Μαδριγάλια τουΦραντσέσκο Λαντίνι δύο αιώνες πριν είχαν ξεχαστεί, αλλά το ύφος τους παρέμεινε στα πολυφωνικά τραγούδια για μικρά φωνητικά σύνολα, ύφος βασισμένο σε υπερβολικά ρομαντική ποίηση με ερωτικό περιεχόμενο. Τα Μαδριγάλια ήταν πολύ ευχάριστα στους τραγουδιστές καιτα εκτιμούσαν πολύ οι αριστοκράτες της εποχής.
Το Αγγλικό Μαδριγάλι, άλλο ένα παρακλάδι του Ιταλικού πρωτότυπου, εφάρμοζε το δικό τουστιλ: ήταν πιο απλό στη σύνθεση και δημιουργούσε ελαφριά διάθεση στο κοινό.
Η Γερμανική μουσική της εποχής δημιουργήθηκε πιο αργά από τις άλλες χώρες, όμως το γενικό μουσικό ρεύμα της Ιταλίαςκαι της Γαλλίας επηρέασε και τους Γερμανούς συνθέτες, όπως και όλη τηνΕυρώπη.
Στην περίοδο αυτή, οΤζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα (1525-1594) αναδείχθηκε ως ο σωτήρας της πολυφωνικής μουσικής, αφού ήταν αυτός που άλλαξε την γνώμη της συνόδου του Τρέντο (1545-1563) που ήθελε τηνδια παντός απομάκρυνση της θρησκευτικής μουσικής από την πολυφωνία, επειδή μετην πολυπλοκότητα των φωνών δεν ξεχώριζε το λατινικό κείμενο. Αυτό το κατάφερε μετην περίφημη "Λειτουργία του Πάπα Μαρκέλλου", η ομορφιά της οποίας έπεισε τους συνέδρους να ψηφίσουν υπέρ της πολυφωνίας.
Κάτι που παρατηρείται έντονα στηνΑναγέννηση, είναι πως οι καινούριες κατακτήσεις, ενώ στην αρχή εξαπλώνονται αρκετά σε όλες τις μουσικές χώρες κυρίως της κεντρικής Ευρώπης, έτσι όπως είχαν ξεκινήσει από τους Γάλλους μουσικούς, μετά από λίγο καιρό υπερνικά η εθνική μουσική ταυτότητα των λαών καιοι μουσικοί της κάθε χώρας επεξεργάζονται τις καινούριες μουσικές μορφές μετον τρόπο που επιβάλλει η εθνική μουσική τους συνείδηση.
Την εποχή αυτή, οι τεχνίτες των οργάνων τελειοποιούν αρκετά από αυτά και κατά συνέπεια αρκετοί μουσικοί ρίχνονται στην εξερεύνησή τους. Καθώς η θρησκευτική χορωδιακή μουσική έφτανε στο αποκορύφωμά της γύρω στα 1550, άρχισαν τότε να εμφανίζονται τα πρώτα σύνολα καθαρά οργανικής μουσικής. Τα μουσικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν επίσης γιανα συνοδεύσουν χορούς, αυτοσχεδιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής τους και πολλοί συνθέτες που έγραφαν μουσική ακρόασης μόνο για όργανα, δανείζονταν γνωστές μελωδίες που χρησιμοποιούνταν σε χορούς.
Το ορχηστικό Καντσόνε (=τραγούδι, στα ιταλικά), ήταν διαφορετικό από την τραγουδιστή του μορφή και γραφόταν κυρίως για Χάλκινα Πνευστά. Είχε ένα ύφος «ελαφρύ», γρήγορο και ρυθμικό.
Γενικά η ορχηστική μουσική παιζόταν από όργανα της ίδιας οικογένειας: Έγχορδα, πνευστά ή ομάδες από φλογέρες. Πάντως περιστασιακά εμφανίζονταν και ορχήστρες που περιείχαν διαφορετικές ομάδες οργάνων αποτελώντας έτσι των πρόγονο των σύγχρονων ορχηστρών.
Επίσης, μετη χρήση επαναλήψεων και συναισθηματικών αντιθέσεων, φτιάχνονταν ενδιαφέρουσες συνθέσεις για πληκτροφόρα όργανα όπως τοΕκκλησιαστικό όργανο ή τοΚλειδοκύμβαλο.
Οι Συνθέτες παρουσίασαν και μεγαλύτερα έργα, είτε παίζοντας γνωστές μελωδίες σε πολλές παραλλαγές είτε βάζοντας σε ένα ενιαίο έργο σειρές από χορούς της εποχής με διαφορετικούς ρυθμούς. Ένα από ταπιο αγαπητά όργανα που πολλές οικογένειες είχαν, ήταν το Αναγεννησιακό Λαούτο που μπορούσε να ακούγεται μόνο του ή καινα συνοδεύει το τραγούδι. Γενικά, οι δυνατές αντιθέσεις καιη ζωηρή έκφραση χαρακτήριζαν αυτή την προοδευτική μουσική που αποτέλεσε μία νέα περίοδο στην τέχνη, μία νέα τεχνοτροπία που έμεινε γνωστή ως Μπαρόκ.
Bent, Margaret. "Power, Leonel". Grove Music Online, edited by Deane Root. S.l.: Oxford Music Online, n.d. (accessed June 23, 2015).
Bessaraboff, Nicholas. Ancient European Musical Instruments, first edition. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1941.
Besseler, Heinrich. 1950. "Die Entstehung der Posaune". Acta Musicologica, 22, fasc. 1–2 (January–June): 8–35.
Bowles, Edmund A. 1954. "Haut and Bas: The Grouping of Musical Instruments in the Middle Ages". American Institute of Musicology / Musica Disciplina 8:115–40.
Brown, Howard M. Music in the Renaissance. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall, 1976. (ISBN0-13-608497-4)
J. Peter Burkholder. "Borrowing." Grove Music Online. Oxford Music Online, n.d. Retrieved September 30, 2011.
Classen, Albrecht. "The Irrepressibility of Sex Yesterday and Today". In Sexuality in the Middle Ages and Early Modern Times, edited by Albrecht Classen, 44–47. S.l.: Walter de Gruyter, 2008. (ISBN978-3-11-020940-2)
Fenlon, Iain, επιμ. (1989). The Renaissance: from the 1470s to the End of the 16th Century. Man & Music. 2. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall. ISBN978-0-13-773417-7.
Fuller, Richard. 2010. Renaissance Music (1450–1600). GCSE Music Notes, at rpfuller.com (14 January, accessed 14 October 2014).
Gleason, Harold and Becker, Warren. Music in the Middle Ages and Renaissance (Music Literature Outlines Series I). Bloomington, IN: Frangipani Press, 1986. (ISBN0-89917-034-X)
Judd, Cristle Collins, ed. Tonal Structures of Early Music. New York: Garland Publishing, 1998. (ISBN0-8153-2388-3)
Lockwood, Lewis, Noel O’Regan, and Jessie Ann Owens. "Palestrina, Giovanni Pierluigi da." Grove Music Online. Oxford Music Online, n.d. Retrieved September 30, 2011.
Montagu, Jeremy. "Renaissance instruments". The Oxford Companion to Music, edited by Alison Latham. Oxford Music Online. Retrieved September 30, 2011.
. Dubuque: W.C. Brown. ISBN 978-0-697-00182-5. 
