Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς μεπαραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί.
(Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 26/01/2020)
Γόνος πλούσιας οικογένειας με βαθιές ρίζες στο παρελθόν, ο ρήτορας και πολιτικός Ἀνδοκίδης ὁ Κυδαθηνεύς γεννήθηκε λίγο πριν από το 440 π.Χ., στην πόλη τωνΑθηνών. Συγκεκριμένα καταγόταν από ιερατική οικογένεια, που κληρονομικά κατείχε το αξίωμα των κηρύκων της Ελευσίνιας Δήμητρας. Αναφορικά μετο συγγραφικό του έργο, οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι τον κατατάσσουν στους δέκα Αττικούς ρήτορες.
Από νέος συνδέθηκε με πολιτικούς ομίλους της πόλης γνωστούς γιατα αριστοκρατικά τους φρονήματα. Άλλωστε ο ίδιος, ολιγαρχικός στις πεποιθήσεις του, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μετριοπαθής αριστοκράτης, που ενοχλείτο όμως από τις απόψεις των δημοκρατικών.
Κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε σκάνδαλα και εξορίστηκε. Επί σειρά ετών έζησε στηνΚύπρο, όπου απέκτησε περιουσία και συνδέθηκε με ισχυρά πρόσωπα της εντόπιας ολιγαρχίας. Κορυφαίο γεγονός του βίου του ήταν η ανάμιξή τουστην υπόθεση του ακρωτηριασμού τωνΕρμώνκαι της προσβολής των μυστηρίων, γιατην οποία κινδύνευσε μετην ποινή του θανάτου. Ειδικότερα, το415 π.Χ., παραμονές της Σικελικής εκστρατείας, ενεπλάκη σε σκάνδαλο Ερμοκοπιδών (δηλαδή της ασεβούς πράξης να ακρωτηριάσει κάποιος τις Ερμές) και φυλακίστηκε λόγω της αντι-θρησκευτικής του ενέργειας. Δε θανατώθηκε, αλλά υπέστη αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων (ἀτιμία) και αυτοεξορίστηκε στη Μεγαλόνησο. Δύο απόπειρες επιστροφής του (411 και 407) απέτυχαν, παρ' όλο πουστη δεύτερη περίπτωση ανεφώνησε το«Περί τῆς ἑαυτοῦ καθόδου».
Την περίοδο του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.) αναμίχθηκε στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας αναλαμβάνοντας διπλωματική αποστολή στηνΣπάρτη (391 π.Χ.), η οποία απέτυχε. Ο Ανδοκίδης έφυγε για τελευταία φορά από την Αθήνα και πέθανε σε άγνωστη ημερομηνία. Οι λόγοι του χαρακτηρίζονται από απλότητα ύφους και πειστικότητα. Αποτελούν μεν πηγή πληροφοριών γιατην πολιτική ζωή της Αθήνας της εποχής, αλλά τους λείπει η καλλιτεχνική δεινότητα καιτο δεξιοτεχνικό ύφος άλλων γνωστών ρητόρων της εποχής του[3] .
