Η γενική απεργία είναι μια απεργιακή κινητοποίηση από σύσσωμη την εργατική δύναμη μιας πόλης, περιοχής ή χώρας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, τα αυξανόμενα διεθνή εργατικά κινήματα συνηγόρησαν υπέρ γενικών απεργιών με βιομηχανικούς ή πολιτικούς στόχους.
Οι γενικές απεργίες ήταν συχνές στην Ισπανία στις αρχές του εικοστού αιώνα, όπου ήταν πολύ δημοφιλής ο Αναρχοσυνδικαλισμός. Η μεγαλύτερη γενική απεργία στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία έγινε κατά τον Μαη του 1968 στη Γαλλία.
Πολλά αριστερά και σοσιαλιστικά κινήματα έχουν ελπίσει να εξαπολύσουν μια «ειρηνική επανάσταση» σε μια χώρα οργανώνοντας αρκετές απεργίες για να παραλύσουν ολοκληρωτικά τη χώρα. Έτσι με τον κρατικό και εταιρικό μηχανισμό ανάπηρο, οι εργάτες θα μπορούσαν να αναδιοργανώσουν την κοινωνία σε ριζικά διαφορετικές γραμμές. Η φιλοσοφία αυτή υποστηρίχτηκε από την αναρχοσυνδικαλιστική εργατική οργάνωση Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου, ιδιαίτερα στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν πολλά μέλη έλπιζαν να οργανώσουν «Μια Μεγάλη Ένωση» όλων των εργατών που θα εξαπέλυαν την γενική απεργία που θα τερμάτιζε για πάντα τον καπιταλισμό.
Ο όρος "γενική απεργία" μερικές φορές εφαρμόζεται σε μεγάλης κλίμακας απεργίες όλων των εργατών μια συγκεκριμένης βιομηχανίας, όπως η απεργία των εργατών Υφασμάτων (1934). Αυτές οι «γενικές» απεργίες, όσο μεγάλες κι αν είναι, εμπεριέχουν μόνο εργάτες που επιδιώκουν τα δικά τους άμεσα οικονομικά αιτήματα. Αντιθέτως, η κλασική γενική απεργία εμπεριέχει επίσης εργάτες που δεν έχουν κάποιο άμεσο οικονομικό όφελος από το αποτέλεσμα της απεργίας. Για παράδειγμα, στη Γενική Απεργία του Σαν Φρανσίσκο του 1934, και οι οργανωμένοι και οι εκτός συνδικάτων εργάτες απήργησαν για τέσσερεις μέρες ως διαμαρτυρία για τις τακτικές της αστυνομίας και των εργοδοτών που είχαν σκοτώσει δύο διαδηλωτές και σε υποστήριξη των αιτημάτων των λιμενικών φορτοεκφορτωτών και των ναυτικών.
Η διάκριση δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρη. Στην απεργία των οδηγών φορτηγών του Μινεάπολις το 1934, για παράδειγμα, πολλά κατασκευαστικά εργατικά σωματεία και οργανώσεις ανέργων εργατών απέργησαν σε συμπαράσταση με τους απεργούς οδηγούς φορτηγών και σε διαμαρτυρία εναντίον της αστυνομικής βίας εναντίον των διαδηλωτών. Χιλιάδες άλλοι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις υποστήριξης των απεργών. Ωστόσο, αυτές οι απεργίες συμπαράστασης, αν και ευμεγέθεις, δεν απέκτησαν ποτέ τη διάρκεια ή την εμβέλεια που χρειάζεται για να ανέλθουν σε μια «γενική απεργία», και η οργανωτές της απεργίας των Οδηγών Φορτηγών δεν την περιέγραψαν ως τέτοια.
Τα πρώτα εργατικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας τον 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία στον τότε υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα τον Μάιο του 1888 στην πόλη της Δράμας, από τους καπνεργάτες με κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς εκείνη την εποχή οι εργάτες εργάζονταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες ημερησίως.[1]
- Η Εξέγερση του 1820 στη Σκωτία
- Η γενική καπνεργατική απεργία το 1888 στη Δράμα, η πρώτη απεργία στον τότε υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο
- Η Ρωσική Επανάσταση του 1905
- Η Γενική Απεργία στο Μπρίσμπειν του 1912
- Η Γενική Απεργία στην Γουίνιπεγκ του 1919
- Η Γενική Απεργία του Σιάτλ του 1919
- Η Βρετανική Γενική Απεργία του 1926
- Η Γενική Απεργία στον Σαν Φρανσίσκο του 1934
- Η Γενική Απεργία του Τολέδο του 1934
- Η Γαλλική Γενική Απεργία του Μάη του 1968
- Η Γενική Απεργία της Ουρουγουάης του 1973
- Η Γενική Απεργία στην Βόρεια Ιρλανδία του Μάη του 1974
- Η Ισπανική Γενική Απεργία του 1988
- Η Ιταλική Γενική Απεργία του 2002
- Η Πορτοκαλί Επανάσταση της Ουκρανίας του 2004
