Γεννήθηκε στηνΑθήνακαι ήταν γιος του Αναστασίου Κουμάντου, προέδρου τουΝομικού Συμβουλίου του Κράτους κατά την περίοδο 1941 - 1949. Σπούδασε νομικήστηνομική σχολήτουπανεπιστήμιο Αθηνώνκαι συμπλήρωσε τις σπουδές τουστοπανεπιστήμιο του Αμβούργου. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, γιατην οποία και φυλακίστηκε. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα καιτο 1960 έγινε υφηγητής του αστικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1968 απολύθηκε από την πανεπιστημιακή του θέση λόγω τωναντιδικτατορικώντου φρονημάτων.[1]Γιατην συμμετοχή τουστην «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων» συνελήφθη και εξορίστηκε το 1972 αρχικά στοΚερασοχώρι Ευρυτανίαςκαιεν συνεχεία στοΘέρμο Τριχωνίδας. Μετά την πτώση της Χούντας επανήλθε στη θέση τουκαιτο 1975 εξελέγη καθηγητής του αστικού δικαίου. Το 1993 έγινε ομότιμος καθηγητής.[1]
Ως νομικός συνέγραψε πλήθος επιστημονικών έργων ενώ συμμετείχε καισε αρκετές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές ως μέλος ή πρόεδρος, σημαντικότερη των οποίων ήταν αυτή γιατην σύνταξη του νέου νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, στην οποία ήταν πρόεδρος. Επίσης έχει διατελέσει πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης γιατην Πνευματική Ιδιοκτησία, τουΟργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, Ευρωπαϊκής Επιτροπής Νομικής Συνεργασίας και της Επιτροπής Οικογενειακού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, ad hoc δικαστής τουΕυρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτωνκ.α.[2] Στις εκλογές του 2000 διορίστηκε από τηνκυβέρνηση Σημίτηστην θέση του υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης.[3] Είχε τιμηθεί μετο παράσημο τουΤαξιάρχη του Φοίνικος. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα ''Η Καθημερινή'', της οποίας ήταν αντιπρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο.[2]
Το 1974, έπειτα από αίτημα της Ένωσης Κέντρου, μίλησε μέσω της τηλεόρασης εναντίον τουβασιλικού πολιτεύματος, μετην ομιλία του αυτή να προκαλεί αντιδράσεις.[4]
