Κατά τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960στηΡώμη, η Ρούντολφ έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στο στίβο σε μία Ολυμπιάδα[2]. Μαζί με άλλους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960, όπως τον Κάσιους Κλέι που αργότερα έγινε Μοχάμεντ Άλι, έγινε διεθνές αστέρι χάρη στην πρώτη παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη των Ολυμπιακών αγώνων εκείνη τη χρονιά.
Μετά τις επιδόσεις της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960, η δυναμική σπρίντερ αποκαλούνταν ως "Ο Τυφώνας, η γρηγορότερη γυναίκα στηγη". ΟιΙταλοί τής έδωσαν το παρατσούκλι La Gazzella Nera ("Η Μαύρη Γαζέλα")[3] ενώ οιΓάλλοιτην αποκαλούσαν La Perle Noire ("Το Μαύρο Μαργαριτάρι")[4]. Το 1999 ηIAAFτη συμπεριέλαβε στις 11 καλύτερες αθλήτριες στίβου του 20ού αιώνα.[5]
Η Γουίλμα Ρούντολφ, εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Τενεσί, ήταν ένα ασθενικό μωρό που ήρθε πρόωρα στον κόσμο. Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της καιτην έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες. Η ανέχεια καιο ρατσισμός που επικρατούσαν στις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1940 δεν επέτρεπαν στους Αφροαμερικανούς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντίστοιχη των λευκών. Οι γιατροί είχαν πει ότι το μωρό δενθα περπατήσει, αλλά λογάριαζαν χωρίς την πεισματάρα μητέρα του.
Η Γουίλμα Ρούντολφ αρκετά χρόνια αργότερα είπε: «Oι γιατροί μού έλεγαν ότι δενθα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω, αλλά η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι θα περπατούσα ξανά. Ε, κι εγώ πίστεψα τη μητέρα μου!»
Στα οκτώ, η μικρή άρχισε να περπατάει μετη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού καιμε μεταλλικά στηρίγματα. Χάρη στην ατσάλινη θέλησή της, τα κατάφερε. Οταν ήταν 12 άρχισε να παίζει μπάσκετ μετα άλλα αδέλφια της.
Αρχικά, γιανατη δεχτούν στη σχολική ομάδα, ο πατέρας της έθεσε όρο στον προπονητή ότι θα αφήσει τη μεγάλη κόρη τουνα παίξει μόνο εάν πάρουν καιτη μικρή. Γρήγορα η Γουίλμα εξελίχθηκε σε πρώτη σκόρερ.
Σε αυτή την ηλικία έμαθε καιγια τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 14, ένας προπονητής, οΕντΤεμπλ, την έπεισε να ασχοληθεί μετο τρέξιμο. Η Γουίλμα προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4x100 μ.
«Οταν επέστρεψα στο σχολείο μετο χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες». Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό, τιμου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Οταντο πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα νατο γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Ετσι αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω καινα πάρω το χρυσό», είχε δηλώσει σε συνέντευξη. Στους Ολυμπιακούς της Ρώμης έλαμψε το αστέρι της. Έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια. Η κάλυψη της διοργάνωσης από την τηλεόραση την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια. Η «μαύρη γαζέλα» έτρεξε τα 100 μ. σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά η επίδοσή της δεν μέτρησε ως παγκόσμιο ρεκόρ διότι είχε ευνοϊκό άνεμο. Στα 200 μέτρα πέτυχε ολυμπιακό ρεκόρ με 23,2 δευτερόλεπτα καιδεν κατάφερε να βελτιώσει το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ το οποίο κατείχε από τις 9 ΙουλίουστοΚόρπους Κρίστιμε 22.9. Η ομορφιά της δεκαοκτάχρονης, το ταλέντο καιοι επιδόσεις της εντυπωσίασαν όλους τους φίλους του κλασικού αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, η Γουίλμα Ρούντολφ έπαθε ένα διάστρεμμα, αλλά, μετο πείσμα πουτη διέκρινε, αποφάσισε ναμην ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, διότι ήθελε να προσθέσει στη συλλογή της ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο: αυτό των 4x100. Εξάλλου, αυτό το μετάλλιο ήταν πουτην ώθησε να ξαναπάρει μέρος σε Ολυμπιακούς, καθώς το πρώτο που κατέκτησε (1956) στα 4x100 ήταν αυτό που είχε θαμπώσει από τα αποτυπώματα των συμμαθητών της. Έτσι, στις 11 Σεπτεμβρίουτου1960, η Γουίλμα έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια καθώς βοήθησε τη χώρα της να κατακτήσει την πρωτιά καιστα 4x100 με χρόνο 44,5, ο οποίος αποτέλεσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Η Γουίλμα Ρούντολφ κερδίζει στα 100 μέτρα γυναικών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 στη Ρώμη.
Το1962η Ρούντολφ αποφάσισε να αφήσει τον αθλητισμό γιανα βοηθήσει τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Δημιούργησε ένα ίδρυμα μετο όνομά της καιγια περίπου 30 χρόνια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κουράγιου για ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, ανάλογα με αυτά που είχε η ολυμπιονίκης στην παιδική της ηλικία. Το1977 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, η οποία έγινε και ταινία στην τηλεόραση. Η Γουίλμα Ρούντολφ έδωσε διαλέξεις σε όλη την Αμερική και προσπάθησε να προωθήσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πόλη που γεννήθηκε. Μητέρα καιη ίδια τεσσάρων παιδιών, πάλεψε, επίσης, καιγιατα δικαιώματα των μαύρων γυναικών. Η ολυμπιονίκης, όμως, δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίουτου1994, σε ηλικία 54 ετών.
