ΟσερΓουλιέλμος Μακρόξιφος, αγγλ.: Sir William Longespée (π. 1212 – 8 Φεβρουαρίου 1250) ήταν Άγγλος ιππότης και σταυροφόρος, γιος τουΓουλιέλμου Μακρόξιφου 3ου κόμη του Σόλσμπερυ και της Έλας 3ης κόμισσας του Σόλσμπερυ. Το τέλος του απέκτησε σημαντική σημασία γιατην αγγλική ψυχή, αφού απεβίωσε στημάχη της Μανσούρα, κοντά στοAλ-ΜανσούραστηνΑίγυπτο.
Το πρώτο από τα δύο προσκυνήματα του Μακρόξιφου στους Αγίους Τόπους ήταν όταν συμμετείχε στο δεύτερο κύμα σταυροφόρων της Σταυροφορίας των Βαρόνων. Στις 10 Ιουνίου 1240 άφησε την Αγγλία μετην ακολουθία τουΡιχάρδου 1ου κόμη της Κορνουάλης με περίπου δώδεκα Άγγλους βαρόνους και αρκετές εκατοντάδες ιππότες. Πήραν το δρόμο τους γιατη Μασσαλία στα μέσα Σεπτεμβρίου καιμετο πλοίο έφτασαν στηνΆκρα στις 8 Οκτωβρίου. Οι άνδρες του Μακρόξιφου καιτου Ριχάρδου δεν είδαν μάχη εκεί, αλλά αυτή η ομάδα ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις -για μία εκεχειρία με τους Aγιουβίδες ηγέτες-, που έγιναν από τονΘεοβάλδο Α΄ της Ναβάρας λίγους μήνες πριν από το πρώτο κύμα της Σταυροφορίας. Ανοικοδόμησαν τοκάστρο Aσκαλώνοςκαι κυρίως παρέδωσαν την κηδεμονία τουστον Βαλτέρ Πενενπιέ, τον απεσταλμένο τουΦρειδερίκου Β΄ της Γερμανίας στην Ιερουσαλήμ (αντί νατο παραδώσουν στους τοπικούς στρατιώτες τουβασιλείου της Ιερουσαλήμ, που αντιτάχθηκαν σθεναρά στην κυριαρχία του Φρειδερίκου Β΄). Στις 13 Απριλίου 1241 αντάλλαξαν Μουσουλμάνους αιχμαλώτους με Χριστιανούς αιχμαλώτους, που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της καταστροφικής επιδρομής τουΕρρίκου τουΜπαρστηΓάζα πέντε μήνες νωρίτερα. Επίσης μετέφεραν τα λείψανα των νεκρών σε εκείνη τη μάχη καιτα έθαψαν στο νεκροταφείο στην Ασκαλώνα. Ο Μακρόξιφος σχεδόν σίγουρα αναχώρησε μετον Ριχάρδο γιατην Αγγλία στις 3 Μαΐου 1241.
Ο Μακρόξιφος έκανε πάλι προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αυτή τη φορά στηνΖ΄ Σταυροφορίατου 1247. Προχώρησε στηΡώμηκαι έκανε έκκληση στονπάπα Ιννοκέντιο Δ'για υποστήριξη:
«Κύριε, βλέπετε ότι έχω εγγραφεί να ακολουθήσω τον Σταυρό και βρίσκομαι στο ταξίδι μουμετονβασιλιά της Γαλλίαςγιανα πολεμήσω σε αυτό το προσκύνημα. Το όνομά μου είναι υπέροχο και αξιοσημείωτο, δηλαδή Γουλιέλμος Μακρόξιφος, αλλά η περιουσία μου είναι μικρότερη, διότι οβασιλιάς της Αγγλίας, συγγενής μουκαι άρχοντας μου, μου στέρησε τον τίτλο του κόμη και αυτή την περιουσία, αλλά αυτό το έκανε με σύνεση, και όχι λόγω δυσαρέσκειας, και από την παρόρμηση της θέλησής του. Επομένως δεντον κατηγορώ γι' αυτό. Ωστόσο είναι απαραίτητο να καταφύγω στην αγιότητά σας για χάρη, επιθυμώντας τη βοήθειά σας σε αυτή τη δυσκολία μου. Βλέπουμε εδώ (υπάρχει παράθεση) ότι οΡιχάρδος κόμης της Κορνουάλης, ο οποίος ανκαιδεν έχει εγγραφεί στον Σταυρό, ωστόσο μετην ιδιαίτερη χάρη της αγιότητός σας, έχει λάβει πάρα πολλά χρήματα από αυτούς που είναι εγγεγραμμένοι, και επομένως εγώ που είμαι εγγεγραμμένος καισε ανάγκη, ικετεύω την ίδια χάρη.» [3]
Αφού κατόρθωσε να κερδίσει την εύνοια του πάπα, ο Μακρόξιφος συγκέντρωσε μία ομάδα 200 αγγλικών ιπποτών γιανα ενωθεί μετον βασιλιά Λουδοβίκο στη Σταυροφορία του. Γιανα συγκεντρώσει κεφάλαια γιατην εκστρατεία του, πώλησε ένα καταστατικό ελευθεριών στους αστούς της πόλης Πουλτο 1248 για 70 μάρκα[4]και ένα άλλο στην πόλη Γουάρεχαμ. [5] Κατά τη διάρκεια της Ζ΄ Σταυροφορίας, ο Μακρόξιφος διοικούσε τις Αγγλικές δυνάμεις. Έγινε ευρέως γνωστός για τους ιπποτικούς άθλους τουκαιτο μαρτύριο που ακολούθησε. Οι συνθήκες του τέλους του τροφοδότησαν την αυξανόμενη αγγλική εχθρότητα προς τους Γάλλους: αναφέρεται ότι ο Γάλλος Ροβέρτος Α΄ κόμης του Αρτουά παρέσυρε τον Μακρόξιφο να επιτεθεί στους Μαμελούκους, πριν φτάσουν οι δυνάμεις του βασιλιά Λουδοβίκου για υποστήριξη. Ο κόμης του Αρτουά, ο Μακρόξιφος καιοι άνδρες του, μαζί με 280 Ναΐτες Ιππότες, σκοτώθηκαν τότε.
Λέγεται ότι η μητέρα του, η κόμισσα Έλα, είχε ένα όραμα του μάρτυρα, που γινόταν δεκτός στον ουρανό από αγγέλουςτην ημέρα του τέλους του. Το 1252 ο σουλτάνος παρέδωσε τα λείψανα του Μακρόξιφου σε έναν αγγελιοφόρο, πουτα μετέφερε στηνΆκραγια ταφή στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού. Ωστόσο το επιτάφιο γλυπτό του βρίσκεται μεταξύ των μελών της οικογένειας στονκαθεδρικό ναό του Σόλσμπερυ, στην Αγγλία (ανκαι τώρα αναγνωρίζεται ότι είναι του 14ουαι.). [6]
Ο Mάθιου Πάρις περιγράφει το τέλος του Μακρόξιφου: [7]
Μία άλλη αφήγηση του τέλους του Γουλιέλμου Μακρόξιφου είναι γραμμένη σε ένα ποίημα, ανκαι μπορεί να είναι καθαρή μυθοπλασία, από αυτόπτες μάρτυρες ή από παράδοση.
Ο Aλεξάντερ Γκίφαρντ που αναφέρεται στο ποίημα ως έμπιστος του Μακρόξιφου, διέφυγε τραυματισμένος σε πέντε σημεία. Η επόμενη γενιά της οικογένειάς του βρίσκεται παντρεμένη με τους Μακρόξιφους. [7]
Ο Μακρόξιφος νυμφεύτηκε την Ιντουάν ντε Καμβίλ, κόρη του Ρίτσαρντ ντε Καμβίλ και της Ευσταθίας Μπάσετ. Είχαν τρεις γιους καιμια κόρη:
Έλα Λονζεσπέ, παντρεύτηκε τονΤζέιμς Ώντλεϋ (1220–1272), από τοκάστρο Χήλιστο Στάφορντσιρ, γιοτου Ερρίκου ντε Ώντλεϋ και της Μπέρτρεντ Μάινγουαρινγκ.
Γουλιέλμος Γ΄ Λονζεσπέ, νυμφεύτηκε τη Mωντντε Κλίφορντ, εγγονή τουΛέγουελυν απ Ίοργουερθ πρίγκιπα της Βόρειας Ουαλίας το 1254. Ο Γουλιέλμος Γ΄ απεβίωσε το 1257, όσο ζούσε η γιαγιά τουΈλα του Σάλσμπερι 3η κόμισσα του Σόλσμπερυ. Η Mαργαρίτα, κόρη του Γουλιέλμου και της Mωντ, παντρεύτηκε τονΕρρίκο ντε Λασύ 3ο κόμη του Λίνκολν]]. [8]
Ριχάρδος Λονζεσπέ, νυμφεύτηκε την Aλίκη ντε Ρυς, κόρη του Γουλιέλμου ντε Ρυς του Σάφολκ και απεβίωσε λίγο πριν από τις 27 Δεκεμβρίου 1261. [9]
Eδμόνδος Λονζεσπέ. ΤοΒιβλίο του Λάκοκ ονομάζει τον "Guill Lungespee tertium, Ric´um, Elam et Edmundum" ως παιδιά του "Guill Lungespee secundus" και της συζύγου του.