Τον Αύγουστο του 1914 η έναρξη των εχθροπραξιών στην Ευρώπη ήταν αναμενόμενο γεγονός. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Ένωσης της Νότιας Αφρικής είχαν συνειδητοποιήσει τη σημαντικότητα της διάθεσης κοινών συνόρων μετη Γερμανική αποικία. Ο πρωθυπουργός της χώρας Λούις Μπότα πληροφόρησε το Λονδίνο ότι η Νότια Αφρική μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της μόνη και ότι η Αυτοκρατορική Φρουρά μπορεί να αναχωρήσει γιατη Γαλλία. Όταν η βρετανική κυβέρνηση ρώτησε τον Μπότα ανοι δυνάμεις του μπορούσαν να επιτεθούν στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, εκείνος απάντησε ότι μπορούσαν καιθατο έκαναν.
Νοτιοαφρικανικά στρατεύματα μετακινήθηκαν κατά μήκος των συνόρων μεταξύ των δύο κρατών υπό τη διοίκηση του στρατηγού Χένρι Λούκινκαιτου αντισυνταγματάρχη Μάνι Μάριτς στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1914. Λίγο αργότερα καταλήφθηκε το λιμάνι τουΛίντεριτς.
Υπήρχε αξιοσημείωτη συμπάθεια ανάμεσα στους Μπόερς σχετικά μετον γερμανικό σκοπό. Είχαν περάσει μόλις δώδεκα χρόνια από το τέλος τουΔεύτερο Πόλεμο των Μπόερς, στον οποίο η Γερμανία είχε προσφέρει στις δύο μικρές δημοκρατίες των Μπόερς (Ελεύθερο Κράτος της ΟράγγηςκαιΤράνσβααλ) ηθική στήριξη στον αγώνα εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο αντισυνταγματάρχης Μάνι Μάριτς, ηγέτης δυνάμεων καταδρομών στα σύνορα μετη Νοτιοδυτική Αφρική, δήλωσε ότι:
«
Η πρώην Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία καιτο Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης, καθώς καιη Επαρχία του Ακρωτηρίου καιτο Νατάλ ανακηρύσσονται ελεύθερες από τον βρετανικό έλεγχο και ανεξάρτητες, και κάθε Λευκός κάτοικος των προαναφερθέντων περιοχών, οποιασδήποτε εθνικότητας, καλείται να πάρει τα όπλα στα χέρια τουκαινα συνειδητοποιήσει το πολυπόθητο ιδανικό μίας Ελεύθερης και Ανεξάρτητης Νότιας Αφρικής
»
—Μάνι Μάριτς
.
Ο Μάριτς και ορισμένοι άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι συγκέντρωσαν γρήγορα δυνάμεις που έφτασαν τους 12.000 επαναστάτες στο Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης καιστο Τράνσβααλ, έτοιμοι να πολεμήσουν γιατον σκοπό που έγινε γνωστός ως εξέγερση των Μπόερς ή εξέγερση Μάριτς.
Η κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις 14 Οκτωβρίου 1914 και δυνάμεις πιστές στην κυβέρνηση υπό τον Λούις Μπότα καιτονΓιαν Σμουτς έσπευσαν να συντρίψουν την εξέγερση. Ο Μάριτς ηττήθηκε στις 24 Οκτωβρίου και κατέφυγε στους Γερμανούς. Η εξέγερση συνετρίβη επίσημα τον Φεβρουάριο του 1915. Τα ηγετικά στελέχη των εξεγερμένων Μπόερς καταδικάστηκαν αρχικά σε φυλάκιση έξι με επτά χρόνων καιμε βαριά πρόστιμα. Ωστόσο, απελευθερώθηκαν δύο χρόνια αργότερα, καθώς ο Μπότα αναγνώρισε το επίπεδο συμφιλίωσής του.
Μία πρώτη απόπειρα για εισβολή από το νότο απέτυχε στημάχη του Σαντφοντέιν κοντά στα σύνορα μετηνΑποικία του Ακρωτηρίου, όπου στις 25 Σεπτεμβρίου 1914 οι Γερμανοί τυφεκιοφόροι προκάλεσαν σοβαρή ήττα στους Βρετανούς.
Γιανα διακόψουν τα σχέδια των Νοτιοαφρικανών να εισβάλλουν, οι Γερμανοί ξεκίνησαν μία δική τους εκστρατεία εισβολής. Ημάχη του Κακάμας, μεταξύ των νοτιοαφρικανικών και γερμανικών στρατευμάτων, διεξήχθη στα περάσματα τουΚακάμας στις 4 Φεβρουαρίου 1915. Υπήρξε αψιμαχία γιατον έλεγχο δύο περασμάτων στον ποταμό Οράγγη μεταξύ αγημάτων των γερμανικών δυνάμεων εισβολής καιτων νοτιοαφρικανικών ενόπλων δυνάμεων. Οι Νοτιοαφρικανοί κατάφεραν να κερδίσουν τον έλεγχο των περασμάτων.
Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1915, οι Νοτιοαφρικανοί ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν την πλήρη κατάληψη της γερμανικής περιοχής. Εξαιτίας των στρατιωτικών του ικανοτήτων, ο Μπότα ανέλαβε την ηγεσία των νοτιοαφρικανικών δυνάμεων. Ο ίδιος χώρισε τις δυνάμεις στα δύο, μετον Σμουτς να ελέγχει τις νότιες δυνάμεις καιτον ίδιο να ελέγχει τις βόρειες.
Ο Μπότα έφτασε στην παραλιακή γερμανική αποικιακή πόλη Σουάκοπμουντ στις 11 Φεβρουαρίου καινα ελέγξει από εκεί το βόρειο τμήμα και συνέχισε να οργανώνει τις δυνάμεις εισβολής τουστονκόλπο Ουάλφις (ή κόλπος Ουάλβις), μία παροικία Νοτιοαφρικανών που βρισκόταν περίπου στο μέσο της ακτογραμμής της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής. Μέχρι τον Μάρτιο ήταν έτοιμος να εισβάλλει. Ξεκίνησε από το Σουάκοπμουντ και, αφού διέσχισε τηκοιλάδα Σουάκοπ μέσω της σιδηροδρομικής γραμμής, κατέλαβε διαδοχικά τις πόλεις Οτζιμπίνγκουε, Καριμπίμπ, Φρίντριχσφελντε, ΒίλχελμσταλκαιΟκαχάντζα, προτού καταλάβει την πρωτεύουσα Βίντχουκ στις 5 Μαΐου 1915.
Οι Γερμανοί πρότειναν, τότε, όρους προκειμένου να παραδοθούν αλλά απορρίφθηκαν από τον Μπότα καιο πόλεμος συνεχίστηκε. Στις 12 Μαΐου, ο Μπότα κήρυξε στρατιωτικό νόμο και χώρισε το στρατιωτικό τμήμα στα τέσσερα. Οι Βρετανοί κατευθύνθηκαν βόρεια προς τις πόλεις Οτζιβαρόνγκο, ΟύτζοκαιΕτόσα Πανκαι απέκοψαν την πορεία των Γερμανών μέσα από τις παράλιες περιοχές ΚουνένεκαιΚαοκόφελντ. Την 1 Ιουλίου υπήρξε σύρραξη στο Οτάβι όπου οι Γερμανοί ηττήθηκαν.
Στο μεταξύ, το τμήμα που διοικούνταν από τον Σμουτς κατέκτησε τη ναυτική βάση στοΛούντεριτσμπουχτ (σήμερα Άνγκρα Πεκένα). Έχοντας καταλάβει την πόλη, τα στρατεύματα του Σμουτς προχώρησαν προς την ενδοχώρα και κατέλαβαν τοΚίτμανσουπ στις 20 Μαΐου. Εκεί, συναντήθηκαν με άλλα δύο τμήματα στρατού, ένα από τοΠορτ Νόλοθκαι ένα άλλο από τοΚίμπερλεϊ.
Ο Σμουτς προχώρησε βόρεια και κατέλαβε τοΓκίμπεον στις 26 Μαΐου. Δύο εβδομάδες αργότερα, οι Γερμανοί, τελικά, παραδόθηκαν.
Πορτογαλικά στρατεύματα επιβιβάζονται στο πλοίο γιατη νότια Ανγκόλα.Βρετανικά στρατεύματα μετά την κατάληψη γερμανικής σημαίας στοΒίντχουκ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Νοτιοδυτική Αφρική.
Μετά την ήττα των Γερμανών στη Νοτιοδυτική Αφρική κατά τη διάρκεια τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμου, ηΝότια Αφρική αρχικά κατέλαβε την περιοχή καιστη συνέχεια τη διοίκησε ύστερα από εντολή της Κοινωνίας των Εθνών από το 1919. Παρόλο πουη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση επιθυμούσε να ενσωματώσει τη Νοτιοδυτική Αφρική στην επικράτειά της, εντούτοις δεντο έκανε, ανκαι διοικούνταν από αυτήν ως ηντε φάκτο πέμπτη περιφέρειά της, μετη λευκή μειοψηφία της να εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο της Νότιας Αφρικής και εκλέγοντας το δικό της κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής διόριζε, ακόμα, τον κυβερνήτη της Νοτιοδυτικής Αφρικής, ο οποίος είχε τεράστια εξουσία.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες τουΟΗΕνα πείσει τη Νότια Αφρική να συμφωνήσει στην εφαρμογή του ψηφίσματος 435 του ΟΗΕ, που υιοθετήθηκε από τοΣυμβούλιο Ασφαλείαςτο 1978 ως το διεθνώς συμφωνημένο σχέδιο σχέδιο αποαποικιοποίησης της Ναμίμπιας, η μετάβαση προς την ανεξαρτησία ξεκίνησε το 1988 μετην τριμερή διπλωματική συμφωνία της Νότιας Αφρικής, της Ανγκόλαςκαι της Κούβας, με τις Ηνωμένες ΠολιτείεςκαιτηΣοβιετική Ένωση ως παρατηρητές, σύμφωνα μετην οποία η Νότια Αφρική συμφώνησε να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Ναμίμπια, ενώ η Κούβα συμφώνησε να αποσύρει τα στρατεύματά της στη νότια Ανγκόλα που εστάλησαν γιανα πολεμήσουν στο πλευρό τουΛαϊκού Κινήματος γιατην Απελευθέρωση της Ανγκόλας (MPLA) έναντι της Εθνικής Ένωσης γιατην Πλήρη Ανεξαρτησία της Ανγκόλας (UNITA). Ένα στρατιωτικό σώμα αποτελούμενο από πολιτικά και ειρηνευτικά σώματα υπό την καθοδήγηση του Φινλανδού διπλωμάτη Μάρτι Αχτισάαρι επέβλεψε την απόσυρση των στρατευμάτων, την επιστροφή των εξόριστων μελών τουΛαϊκού Οργανισμού Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWAPO) καιτην πραγματοποίηση των πρώτων εκλογών στη Ναμίμπια τον Οκτώβριο του 1989. Οι εκλογές κερδήθηκαν από το SWAPO, ανκαιδεν κέρδισε τα δύο τρίτα των εδρών του κοινοβουλίου όπως ήλπιζε. Το στηριζόμενο από τη Νότια Αφρική κόμμα Δημοκρατική Συμμαχία Τέρνχαλε έγινε το επίσημο κόμμα της αντιπολίτευσης.
Burg, David F.· Purcell, L. Edward (2004). Almanac of World War I (illustrated έκδοση). University Press of Kentucky. σελ. 59. ISBN978-0-8131-9087-7.
Crafford, F. S. (2005) [1943]. Jan Smuts: A Biography (reprint έκδοση). Kessinger Publishing. σελ. 102. ISBN978-1-4179-9290-4.
Tucker, Spencer· Wood, Laura Matysek (1996). Tucker, Spencer· Wood, Laura Matysek· Murphy, Justin D., επιμ. The European powers in the First World War: an encyclopedia (illustrated έκδοση). Taylor & Francis. ISBN978-0-8153-0399-2.
.svg){kind=small}
Πολυμέσα σχετικά 
