Το Βίντχουκ στα τέλη του 19ου αιώναΣφραγίδα του αυτοκρατορικού θέση για τις γερμανικές Νοτιοδυτική Αφρική με σφραγίδα του ταχυδρομείου Windhuk
ΤοΒίντχουκ (αγγλικά: Windhoek, αφρικάανς: Windhoek, γερμανικά: Windhuk) είναι ηπρωτεύουσακαι μεγαλύτερη πόλη της Ναμίμπιας. Βρίσκεται στο κέντρο της Ναμίμπιας, σε ένα οροπέδιο περίπου 1.700 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σχεδόν ακριβώς στο γεωγραφικό κέντρο της χώρας. Ο πληθυσμός της πόλης στην τελευταία καταμέτρηση του 2011 ήταν 325.858 κάτοικοι.[2]
Η πόλη αναπτύχθηκε στη θέση μιας μόνιμης υδάτινης πηγής γνωστής στις ιθαγενείς ποιμενικές κοινότητες. Αναπτύχθηκε γρήγορα μετά την εγκατάσταση στην περιοχή του Γιόνκερ Αφρικάνερ, αρχηγού της φυλής των Όρλαμ, το 1840, ο οποίος έχτισε μια πέτρινη εκκλησία γιατην κοινότητά του. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι πολλοί πόλεμοι καιοι ένοπλες εχθροπραξίες είχαν ως αποτέλεσμα την παραμέληση καιτην καταστροφή του νέου οικισμού. Το Βίντχουκ ιδρύθηκε για δεύτερη φορά το 1890 από τον στρατηγό Κουρτφον Φρανσουά τουγερμανικού αυτοκρατορικού στρατού, όταν η περιοχή έγινε αποικία της Γερμανίας.
Το Βίντχουκ είναι το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Σχεδόν κάθε εθνική επιχείρηση της Ναμίμπια, κυβερνητικό σώμα, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό ίδρυμα έχει την έδρα του εκεί.
Μετην ανεξαρτησία της Ναμίμπια από τη διοίκηση της Νότιου Αφρικήςτο1990, τo Βίντχουκ αναγνωρίστηκε ως η πρωτεύουσα της Νοτιοδυτικής Αφρικής, όπως ονομάστηκε στην αρχή το κράτος, και της Ναμίμπια, όπως ονομάζεται σήμερα. Από τότε η πόλη γνώρισε ταχεία ανάπτυξη και εξέλιξη.
Το 1840 ο Γιόνκερ Αφρικάνερ, αρχηγός της φυλής των Όρλαμ, δημιούργησε έναν οικισμό στο Βίντχουκ. Αυτός καιοι ακόλουθοί του έμειναν κοντά σεμια από τις κύριες θερμές πηγές, που βρίσκονται στο σημερινό προάστιο Κλάιν Βίντχουκ.[3] Έχτισε μια πέτρινη εκκλησία που χωρούσε 500 ανθρώπους καιη οποία χρησιμοποιήθηκε επίσης και ως σχολείο. Δύο ιεραπόστολοι από τονΡήνο, οΚαρλ Χιούγκο Χανκαιο Φραντς Χάινριχ Κλάινσμιντ, άρχισαν να εργάζονται εκεί στα τέλη του 1842. Δύο χρόνια αργότερα εκδιώχθηκαν από δύο Μεθοδιστές, τον Ρίτσαρντ Χάντι καιτον Τζόζεφ Τίνταλ.[4][5]Για λίγο καιρό το Βίντχουκ ευημερούσε ενώ γύρω του δημιουργήθηκαν κήποι. Οι πόλεμοι ανάμεσα στις φυλές ΝάμακαιΧερέρο κατέστρεψαν τελικά τον οικισμό. Μετά από μακρά απουσία, οΧαν επισκέφθηκε ξανά το Βίντχουκ το 1873 και διαπίστωσε ότι δεν έμεινε τίποτε από την πρώην ευημερούσα πόλη. Τον Ιούνιο του 1885, ένας Ελβετός βοτανολόγος βρήκε μόνο τσακάλιακαι πεινασμένες φραγκόκοτες ανάμεσα στα παραμελημένα οπωροφόρα δέντρα.[6]
Το 1878, ηΒρετανία προσάρτησε τον κόλπο Ουάλβις καιτον ενσωμάτωσε στην αποικία τουΑκρωτηρίου της Καλής Ελπίδαςτο 1884, αλλά η Βρετανία δεν επέκτεινε την επιρροή της στο εσωτερικό. Το αίτημα των εμπόρων από το Λυντεριτσμπούχτ οδήγησε στη διακήρυξη ενός γερμανικού προτεκτοράτουσε αυτό που αργότερα ονομάστηκε Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρικήτο 1884. Τα σύνορα της Γερμανικής αποικίας καθορίστηκαν το 1890 και η Γερμανία έστειλε ένα προστατευτικό σώμα, το Σουτστρούπε υπό τον στρατηγό Κουρτφον Φρανσουά, γιατη διατήρηση της τάξης. Οφον Φρανσουά τοποθέτησε την φρουρά τουστο Βίντχουκ, το οποίο ήταν στρατηγικά τοποθετημένο, μεταξύ των φυλών Νάμα και Χερέρο. Οι δώδεκα πηγές της περιοχής παρείχαν νερό για τις καλλιέργειες.
Το αποικιακό Βίντχουκ ιδρύθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1890, όταν οφον Φρανσουά έθεσε την πέτρα θεμελίωσης του οχυρού, το οποίο είναι πλέον γνωστό ως Alte Feste (Παλαιό Φρούριο).[7] Από το 1904 έως το 1907, οι φυλές των Χερέρο και Νάμα επαναστάτησαν ενάντια στη βίαιη γερμανική αποικιοκρατία. Η σκληρότατη αντίδραση των Γερμανών κατακτητών οδήγησε σε αυτό, που αργότερα ονομάστηκε «πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα», καθώς κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέταξαν την εξαφάνιση των ιθαγενών.[8]Στη γενοκτονία των Χερέρο καιτων Νάμα, οι Γερμανοί σκότωσαν συστηματικά 10.000 Νάμα (το ήμισυ του πληθυσμού) και περίπου 65.000 Χερέρο (περίπου το 80% του πληθυσμού).[9][10] Μετά το 1907, η ανάπτυξη επιταχύνθηκε καθώς οι αυτόχθονες μετανάστευαν από την ύπαιθρο στην αναπτυσσόμενη πόλη γιανα αναζητήσουν εργασία. Περισσότεροι Ευρωπαίοι έποικοι έφθασαν από τη Γερμανία καιτηΝότια Αφρική. Επιχειρήσεις ανεγέρθηκαν στην οδό Κάιζερ (επί του παρόντος Λεωφόρος Ανεξαρτησίας), και κατά μήκος της κυριαρχούσας κορυφογραμμής του βουνού πάνω από την πόλη. Αυτή την περίοδο χτίστηκαν καιτα τρία κάστρα του Βίντχουκ, το Χάινιτσμπουργκ, το Ζάντερμπουργκ καιτο Σβέρινσμπουργκ.
Υπό την διοίκηση της Νοτίου Αφρικής μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Η γερμανική αποικιακή περίοδος έληξε κατά τη διάρκεια τουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν τα νοτιοαφρικανικά στρατεύματα κατέλαβαν το Βίντχουκ τον Μάιο του 1915 για λογαριασμό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γιατα επόμενα πέντε χρόνια, μια νοτιοαφρικανική στρατιωτική κυβέρνηση κυβερνούσε τη Νοτιοδυτική Αφρική. Παραχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο μεΕντολή της Κοινωνίας των Εθνών, από τη νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών, καιη Νότια Αφρική το διαχειριζόταν. Η ανάπτυξη της πόλης του Βίντχουκ καιτου έθνους, που αργότερα θα γίνει γνωστό ως Ναμίμπια, παρέμεινε στάσιμη. Μετά τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανάπτυξη του Βίντχουκ απέκτησε σταδιακή ώθηση, δεδομένου ότι διατέθηκαν περισσότερα κεφάλαια γιατη βελτίωση της οικονομίας της περιοχής.
Μετά το 1955, άρχισαν να γίνονται μεγάλα δημόσια έργα, όπως η κατασκευή νέων σχολείων και νοσοκομείων, η ασφαλτόστρωση των οδών της πόλης (ένα έργο που ξεκίνησε το 1928 μετην οδό Κάιζερ) καιη κατασκευή φραγμάτων και αγωγών γιατη σταθεροποίηση της υδροδότησης.[6]Στην πόλη λειτούργησε το πρώτο εργοστάσιο επαναχρησιμοποίησης πόσιμου στον κόσμο το 1958, επεξεργζόμενο τα ανακυκλωμένα λύματα και στέλνοντάς τα απευθείας στην παροχή νερού της πόλης.[11]Το Βίντχουκ έλαβε τα προνόμια της πόλης στις 18 Οκτωβρίου του 1965 μετην ευκαιρία της 75ης επετείου της δεύτερης ίδρυσης της πόλης από τονφον Φρανσουά.
Μετά την ανεξαρτησία της Ναμίμπιας το 1990, το Βίντχουκ παρέμεινε η πρωτεύουσα της χώρας, καθώς καιη επαρχιακή πρωτεύουσα της κεντρικής περιοχής Χόμας. Μετά την ανεξαρτησία καιτο τέλος του πολέμου, έχει επιταχυνθεί η ανάπτυξη της πόλη.
↑Tonchi, Victor L· Lindeke, William A· Grotpeter, John J (2012). Historical Dictionary of Namibia. Historical Dictionaries of Africa, African historical dictionaries (2η έκδοση). Scarecrow Press. ISBN9780810879904.
↑Vedder, Heinrich (1997). Das alte Südwestafrika. Südwestafrikas Geschichte bis zum Tode Mahareros 1890 [The Old South West Africa. South West Africa's History until Maharero's death 1890] (στα Γερμανικά) (7η έκδοση). Windhoek: Namibia Scientific Society. ISBN0-949995-33-9.
↑Drechsler, Horst (1980). The actual number of deaths in the limited number of battles with the Germany Schutztruppe (expeditionary force) were limited; most of the deaths occurred after fighting had ended. The German military governor Lotha von Trotha issued an explicit extermination order, and many Herero died of disease and abuse in detention camps after being taken from their land. A substantial minority of Herero crossed the Kalahari desert into the British colony of Bechuanaland (modern-day Botswana), where a small community continues to live in western Botswana near to border with Namibia. Let us die fighting, originally published (1966) under the title Südwestafrika unter deutsche Kolonialherrschaft. Berlin: Akademie-Verlag.
↑Adhikari, Mohamed (2008). «'Streams of Blood And Streams of Money': New Perspectives on the Annihilation of the Herero and Nama Peoples of Namibia, 1904–1908». Kronos34: 303–320.
Σχετικά πολυμέσα
