Το Ελ Κούρου ήταν ένα από τα βασιλικά νεκροταφεία που χρησιμοποιήθηκε από την Νουβική βασιλική οικογένεια. Ο Ράισνερ ανάσκαψε τις βασιλικές πυραμίδες. Οι περισσότερες από αυτές χρονολογούνται στην πρώτη Κουσιτική περίοδο, από τον Αλάρα (795–752 π.Χ.) μέχρι τον Ναστασέν (335–315 π.Χ.)[1].
Η περιοχή χωρίζεται σε τρία μέρη από δύο ουάντι. Το κεντρικό μέρος φαίνεται ότι είναι το παλιότερο και περιέχει αρκετούς θολωτούς τάφους που χρονολογούνται πριν το Βασίλειο της Νάπατα. Ο Ράισνερ πίστευε ότι ο παλιότερος τάφος, Tum.1, χρονολογείται στην εποχή του Φαραώ Σοσένκ Α΄ (περ. 850 π.Χ.) και προηγείται του Βασιλείου της Νάπατα για περίπου 200 χρόνια. Σήμερα μελετητές (π.χ. Kendall, Hakem, Totok) πιστεύουν ότι το παλιότερο νεκροταφείο χρονολογείται από την εποχή των Ραμεσσιδών και χρονολογούν τις παλιότερες ταφές στο τέλος της Εικοστής Δυναστείας (περ. 1070 π.Χ.), αν και ο Kendall άλλαξε την άποψή του και τώρα υποστηρίζει μια χρονολογία πιο κοντινή σε εκείνη που είχε προτείνει ο Ράισνερ[2].
Το ψηλότερο μέρος του νεκροταφείου περιέχει τέσσερεις θολωτούς τάφους ( (Tum. 1, 2, 4 and 5). Στα βόρεια, κατά μήκος του βορειότερου ουάντι βρίσκεται ο Tum. 6. Στα ανατολικά των τύμβων βρίσκεται μια σειρά με τουλάχιστον οκτώ πυραμίδες. Μία από αυτές εισέρχεται εν μέρει σε ένα θολωτό τάφο, τον Tum. 19. Η νοτιότερη πυραμίδα από αυτή τη σειρά των πυραμίδων ανήκει στον Καστά και (πιθανόν) στη σύζυγό του Πεμπατζμά. Πριν αυτό αυτή τη σειρά υπάρχει άλλη μια σειρά πυραμίδων που περιλαμβάνει εκείνες του Πιύ, Σαμπακά και Τανταμανί.
Νότια της πυραμίδας του Πεμπατζμά, χρειάζεται να διασχίσει κανείς το νοτιότερο ουάντι για να φτάσει στις νοτιότερες πυραμίδες. Αυτές είναι των βασιλισσών Ναπαραγέ (K.3), Κχενσά (K.4), Καλχατά (K.5), και Αρτί (K.6)[3].
- Tum. 1, ο παλιότερος τάφος στο Ελ Κούρου.
- Tum. 2, περιέχει κρανίο γυναίκας[3].
- Tum. 4
- Tum. 5
- Tum. 6, βρίσκεται βόρεια του Tum.1, κατά μήκος του νοτιότερου ουάντι.
- Tum. 19, βρίσκεται στα ανατολικά της ομάδας των θολωτών τάφων. Η Πυραμίδα K.13 επικαλύπτει εν μέρει μέρος αυτού του τάφου.
Πυραμίδες που χρονολογούνται από την εποχή του Βασιλείου της Νάπατα (περ. 750 – 650 π.χ.) και μετά
- K.1 Άγνωστος βασιλιάς. Μία από τις μεγαλύτερες πυραμίδες. Βρίσκεται ακριβώς νότια και δίπλα στην πυραμίδα του Πιύ (K.17)[3]. Χρονολογείται περίπου το 362-342 π.Χ. (μετά τον Χαρσιοτέφ και πριν τον Ακχρατέν.
- K.2
- K.3 – Βασίλισσα Ναπαραγέ, κόρη του Πιύ, αδελφή-σύζυγος του Ταχάρκα.
- K.4 – Βασίλισσα Κχενσά, κόρη του Καστά, αδελφή-σύζυγος του Πιύ.
- K.5 – Βασίλισσα Καλχατά, σύζυγος του Σεμπιτκού, μητέρα του Τανταμανί.
- K.6 – Βασίλισσα Αρτί, κόρη του Πιύ, και αδελφή-σύζυγος του Σεμπιτκού.
- K.7 – Ίσως βασίλισσα Πεμπατζμά, σύζυγος του Καστά. Βρίσκεται δίπλα στην πυραμίδα του Καστά (K. 8).
- K.8 – Βασιλιάς Καστά, πατέρας του Πιύ.
- K.9 – Ίσως βασιλιάς Αλάρα
- K.10
- K.11, η πυραμίδα περιέχει κρανίο γυναίκας[3]
- K.13
- K.14
- K.15 – Βασιλιάς Σαμπακά, γιος του Καστά, αδελφός του Πιύ
- K.16 – Βασιλιάς Τανταμανί, γιος του Σεμπιτκού και της βασίλισσας Καλχατά
- K.17 – Βασιλιάς Πιύ, γιος του Καστά
- K.18 – Βασιλιάς Σεμπιτκού, γιος του Πιύ. Βρίσκεται δυτικά της πυραμίδας του Καστά και νότια από τους θολωτούς τάφους. Η πυραμίδα ακόμα περιέχει ένα κρανίο που μπορεί να ανήκει στον Σεμπιτκού[3].
- K.21
- K.23, πυραμίδα δίπλα σε εκείνη του βασιλιά Καστά (K.8)[3].
- K.52 – Βασίλισσα Νεφρουκεκασχτά, σύζυγος του Πιύ
- K.53 – Βασίλισσα Ταμπιρί, κόρη του Αλάρα, σύζυγος του Πιύ
- K.54 – Ίσως Πεκσατέρ, κόρη του Καστά, σύζυγος του Πιύ
Περίπου 120 μέτρα βορειοδυτικά των πυραμίδων K.51–K.55 βρέθηκαν τέσσερεις σειρές τάφων που περιείχαν ταφές αλόγων. Οι σειρές περιείχαν τέσσερεις, οκτώ, οκτώ και τέσσερεις ταφές αντίστοιχα. Οι τέσσερεις τάφοι στην πρώτη σειρά πιθανόν χρονολογούνται από την εποχή του Πιύ, οι τάφοι στη δεύτερη σειρά την εποχή του Σαμπακά, οι τάφοι στην τρίτη την εποχή του Σεμπιτκού, και αυτοί στην τέταρτη σειρά στην εποχή του Τανταμανί.
Οι τάφοι είχαν συληθεί, αλλά είχαν μείνει αρκετά στοιχεία για να προσδιορίσουν ότι τα άλογα ήταν όλα θαμμένα σε όρθια στάση, με όλα τα διακοσμητικά στοιχεία της ιπποσκευής[4].
Τα πρόσφατα χρόνια, άρχισε ξανά το αρχαιολογικό έργο στο Ελ Κούρου. Σε συνεργασία με το Εθνικό Συμβούλιο Αρχαιοτήτων και Μουσείων του Καΐρου και με συγχρηματοδότηση από το Αρχαιολογικό Ερευνητικό Σχέδιο για το Σουδάν του Κατάρ (QSAP), ο Δρ. Geoff Emberling (Μουσείο Αρχαιολογίας Κέλσεϊ του Μίσιγκαν (Kelsey Museum of Archaeology, Michigan)) και ο Δρ. Rachael J. Dann (Επίκουρος Καθηγητής Αιγυπτιακής και Σουδανικής Αρχαιολογίας, Πανεπιστήμιο Κοπεγχάγης) συνδιευθύνουν την ανασκαφή, έρευνα και καταγραφή στον αρχαιολογικό χώρο του Ελ Κούρου.
- ↑ Dows Dunham and M. F. Laming Macadam, Names and Relationships of the Royal Family of Napata, The Journal of Egyptian Archaeology, Vol. 35 (December 1949), pp. 139–149
- ↑ R. G. Morkot, The Black Pharaohs: Egypt's Nubian Rulers, 2000, The Rubicon Press
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 D. M. Dixon, The Origin of the Kingdom of Kush (Napata-Meroë), The Journal of Egyptian Archaeology, Vol. 50 (December 1964), pp. 121–132
- ↑ George A. Reisner, Note on the Harvard-Boston Excavations at El-Kurruw and Barkal in 1918–1919, The Journal of Egyptian Archaeology, Vol. 6, No. 1 (Jan., 1920), pp. 61–64
Dows Durkam The Royal Cemeteries of Kush: El-Kurru, 1950, Harvard University Press for The Museum of Fine Arts
International Kurru Archaeological Project Διεθνές Αρχαιολογικό Ερευνητικό Σχέδιο του Ελ Κούρου
Πολυμέσα
Εξωτερικό ενός από τους τάφους
Ταφικός θάλαμος
Τοιχογραφία
