Δεξιά στροφη από την κορυφή:Γερμανικές δυνάμεις που προωθούνται κοντά από το Μπάγκν στις Βάλντρες, ο βασιλιάς Χάακον VII της Νορβηγίας καιο γιος του Διάδοχος Όλαφ κατά τη διάρκεια μιας γερμανικής αεροπορικής επιδρομής στοΜόλντε, γερμανικός βομβαρδισμός του παράκτου φρουρίου Όσκαρσμποργκ, γερμανικά Gebirgsjäger στρατεύματα κοντά στοΝάρβικ, καιτο νορβηγικό πυροβολικό σε δράση κοντά στοΝάρβικ.
Βέρμαχτ: Kriegsmarine: 1 βαρύ καταδρομικό 2 ελαφριά ταχύπλοα σκάφη 10 αντιτορπιλικά διάφορα U-boot, μεταφορικά και μικρότερα πολεμικά πλοία Luftwaffe: 1.130 πλήρωμα αεροσκάφους 341 ΚΙΑ 448 ΜΙΑ Σύνολο: 5.636 KIA η MIA 341 WIA
Βασιλικό Νορβηγικό Ναυτικό & Στρατός: 1.335 KIA ? MIA Δανία: 16 KIA Συμμαχικές δυνάμεις: 4.765 KIA Σύνολο: 6.116 KIA
Μετην επωνυμία Επιχείρηση Βεζερύμπουνγκ (γερμ. Unternehmen Weserübung) αναφερόταν η επιχείρηση εισβολής της Ναζιστικής ΓερμανίαςστηΔανίακαιστηΝορβηγία κατά τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κωδικό αυτό όνομα σημαίνει «επιχείρηση άσκηση στονΒέζερ». Ημερομηνία έναρξης της επιχείρησης είχε οριστεί η 9η Απριλίου 1940. Η Δανία καταλήφθηκε σχεδόν χωρίς μάχες, η Νορβηγία, ύστερα από χερσαίες μάχες και ναυμαχίες, που διήρκεσαν ένα σχεδόν μήνα, περιήλθε στην κατοχή της Ναζιστικής Γερμανίας. Η Γερμανία εξασφάλισε, έτσι, την αποκαλούμενη «οδό του σιδήρου», χάρη στην οποία ανεφοδιαζόταν με σουηδικό σιδηρομετάλλευμα, αλλά το τίμημα γι' αυτό ήταν υψηλό γιατοΓερμανικό ναυτικό, το οποίο έχασε σημαντικές δυνάμεις από τα σκάφη επιφανείας που διέθετε. Στη Νορβηγία εγκαταστάθηκε Ναζιστικό καθεστώς υπό τονΒίντκουν Κουίσλιγκ.
Ο Χίτλερ είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένας παρατεταμένος πόλεμος θα εξαντλούσε τους πόρους καιτα υλικά αγαθά της Γερμανίας καιθατην εξέθετε σεμια επίθεση από τη Σοβιετική Ένωση. Η βρετανική κυβέρνηση σχεδίαζε να αποκόψει τον ανεφοδιασμό της Γερμανίας από τα σιδηρομεταλλεύματα της Σκανδιναβίας.
Ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματα αναφέρει ότι έπεισε το πολεμικό συμβούλιο στις 16 Σεπετεμβρίου 1939, να σχεδιάσει κάποια επιτελικά σχέδια σχετικά μετον αποκλεισμό καιτην τοποθέτηση υδάτινου ναρκοπεδίου στα χωρικά ύδατα της Νορβηγίας σε αντίθεση μετον Χίτλερ που ήθελε να παραμείνει η Νορβηγία ουδέτερη.[1] Έδωσε επίσης εντολή να σχεδιαστεί μια απόβαση των βρετανικών δυνάμεων στο Νάρβικ που οδηγούσε στα μεταλλεία Γκαλιβάρε της Σουηδίας με σκοπό την κατάληψή τους.
ΟΤσώρτσιλ αναγνώριζε ακόμη ότι με αυτό τον τρόπο ήταν πιθανό να αναγκάσει τη Γερμανία σεμια εισβολή διευρύνοντας το θέατρο του πολέμου καιστηΣκανδιναβία. Διαβεβαίωνε επίσης σε διάβημα, τον πρωθυπουργό Τσάμπερλεν, στις 16 Δεκεμβρίου 1939, ότι είχαν περισσότερα να κερδίσουν από μια τέτοια εμπλοκή.[2]Η επιχείρηση θα γινόταν με πρόσχημα τη στρατιωτική βοήθεια της Φινλανδίαςστην οποία είχε εισβάλει ηΣοβιετική Ένωση από τις 30 Νοεμβρίου 1939, με αντικειμενικό σκοπό όμως τη διακοπή του ανεφοδιασμού της Γερμανίας.[3]Ο πρώην Νορβηγός υπουργός, Βίντκουν Κουϊσλινγκ τόνισε τον κίνδυνο η Βρετανία να σχεδιάσει ένα πραξικόπημα στη Νορβηγία και ζήτησε οικονομικούς πόρους γιανα οργανώσει ένα πραξικόπημα προτού προλάβουν οι Βρετανοί καινα ανατρέψει τη Νορβηγική κυβέρνηση. Αφού συναντήθηκε μετον Χίτλερ και όπως φαίνεται στα πρακτικά των συζητήσεων, ο Χίτλερ δεν θέλησε να εμπλακεί και προτιμήθηκε να παραμείνει η Νορβηγία ουδέτερη.[4] Στις 15 Γενάρη, ο Γάλλος στρατηγός Γκαμελέν απηύθυνε ένα υπόμνημα στο Πρωθυπουργό Ντελαντιέ σχετικά μετη Νορβηγία κατά το οποίο παρουσίαζε ένα στρατηγικό σχέδιο απόβασης Γαλλικών δυνάμεων στοΠετσάμοκαιτην κατάληψη των λιμένων και αεροδρομίων στη δυτική ακτή της Νορβηγίας.[5] Sτις 5 Φεβρουαρίου 1940, ο Χίτλερ προκειμένου ναμην περικυκλωθεί από τις συμμαχικές δυνάμεις και χάσει το ανεφοδιασμό των σιδηρομεταλλευμάτων ζήτησε από τους στρατηγούς του, να προετοιμάσουν ένα σχέδιο κατάληψης της Νορβηγίας πριν αναλάβουν δράση οι Γαλλο-βρετανοί.[5]
Γνωρίζοντας τη στρατηγική σημασία που έχει η Νορβηγία γιατη Γερμανία, οι Γερμανοί επιτελείς αρχίζουν την κατάστρωση σχεδίων για ενδεχόμενη εισβολή. Η επιχείρηση λαμβάνει το κωδικό όνομα «Weserübung».
Η γερμανική οικονομία, πολεμική καιμη, βασιζόταν στους περισσότερους από 11 εκατομ. τόνους σιδηρομεταλλεύματος που εισάγονταν ετησίως από τηΣουηδία. Η εξαγωγή προς Γερμανία πραγματοποιούταν από τους σουηδικούς λιμένες κατά τους θερινούς μήνες στηΒαλτική θάλασσα, η στενή δίοδος προς τους οποίους ήταν «σφραγισμένη» γιατα βρετανικά πολεμικά σκάφη, λόγω και της ουδετερότητας της Σουηδίας. Κατά τους χειμερινούς μήνες, όμως, η δίοδος καιοι λιμένες φράσσονταν από πάγους, με συνέπεια η εξαγωγική προς Γερμανία οδός να χρησιμοποιεί τους λιμένες της γειτονικής και επίσης ουδέτερης Νορβηγίας. Το νορβηγικό καθεστώς (κυβέρνηση και βασιλέας) επιθυμούσαν πράγματι να κρατήσουν τη χώρα εκτός των εχθροπραξιών.
Στις 16 Φεβρουαρίου 1940, όμως, νορβηγικά περιπολικά σκάφη επέτρεψαν, χωρίς να παρέμβουν, νηοψία αρχικά και ένοπλη επέμβαση στη συνέχεια, στο γερμανικό εμπορικό πλοίο «Altmark» από το βρετανικό αντιτορπιλικό «Cossac». Το Άλτμαρκ μετέφερε 299 Βρετανούς ναυτικούς, που είχαν περισυλλεγεί από βυθίσεις βρετανικών σκαφών από τοΓερμανικό πολεμικό ναυτικό.[6] Ύστερα από αυτό το συμβάν, η γερμανική θεώρηση των πραγμάτων άλλαξε: Η νορβηγική αδράνεια, γιατονΧίτλερ, ήταν προοίμιο της προσχώρησης της Νορβηγίας στην πλευρά των Συμμάχων, υπό μορφή έκκλησης προς αυτούς για απόβασή τους στη χώρα. Κατά του Γερμανούς Ναυάρχους, το συμβάν μετο Αλτμαρκ, ήταν αποφασιστικό γιατη μεταστροφή του Χίτλερ.[7]Το γεγονός αυτό σήμαινε ότι η Γερμανία δενθα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους νορβηγικούς λιμένες γιατη μεταφορά του απαραίτητου σιδηρομεταλλεύματος. Επιπλέον, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η εγκατάλειψη της ουδετερότητας από πλευράς Νορβηγίας να επεκταθεί καιστη Σουηδία, με συνέπεια την ολοσχερή διακοπή εισαγωγών από τη χώρα αυτή. Στις 21 Φεβρουαρίου, ο Γαλλος Πρωθυπουργός Ντελαντιέ, επέμενε ότι η υπόθεση του Άλτμαρκ έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα γιατη κατάληψη των λιμένων της Νορβηγίας καιη συμμαχική προπαγάνδα θα κατάφερνε να εκμεταλλευτεί το γεγονός αφού το πλοίο μετέφερε Βρετανούς αιχμαλώτους.[8]
Στις 12 Μαρτίου οι Βρετανοί, έχοντας ετοιμάσει ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα, σκόπευαν νατο αποβιβάσουν στα νορβηγικά παράλια. Στις 13 διατάχθηκε η επιβίβαση των ανδρών στα σκάφη μεταφοράς στη Νορβηγία, αλλά η επιχείρηση ματαιώθηκε: Η βρετανική κυβέρνηση υπαναχώρησε από την αρχική της απόφαση. Αντ' αυτής θέλησε να προχωρήσει σε ναρκοθέτηση των νορβηγικών υδάτων, αναβάλλοντας την αποστολή του εκστρατευτικού σώματος για χερσαίες επιχειρήσεις γι' αργότερα.[9]Η ναρκοθέτηση είχε αποφασιστεί να αρχίσει από τον Μάρτιο, αναβλήθηκε καιη νέα διαταγή δόθηκε γιατην έναρξή της στις 5 Απριλίου αλλά, λόγω υπαναχώρησης της γαλλικής πλευράς στην Επιχείρηση «Royal Marine» (ναρκοθέτηση του Ρήνου), η ημερομηνία μετατέθηκε για τις 8 Απριλίου. Η Γαλλική επιτροπή πολέμου φοβόταν τη σειρά αντιποίνων από την πλευρά της Γερμανίας στα Γαλλογερμανικά σύνορα όπως στην περίπτωση της Ρηνανίας το 1936.
ΟΈριχ Ραίντερ, από πλευράς Γερμανών, ζητούσε από το 1939 να κυριευτεί η Νορβηγική ακτή καιτον Δεκέμβριο του 1939 παρουσίασε στον Χίτλερ τονΒίντκουν Κουίσλιγκ, Νορβηγό ναζί που ζητούσε τη γερμανική επέμβαση προκειμένου να εγκαθιδρύσει στη χώρα εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς. Ο Χίτλερ, όμως, εκείνη την εποχή προετοιμαζόταν γιατην εισβολή στη Γαλλία καιδεν έδωσε σχεδόν καμία σημασία ούτε στον Αρχιναύαρχό του ούτε στην επιθυμία του Νορβηγού οπαδού του.[9] Επανήλθε, όμως, στο θέμα Νορβηγίας όταν οι καιρικές συνθήκες καιη σύλληψη ενός Γερμανού αγγελιαφόρου με σχέδια γιατην εισβολή στη Γαλλία έξω από τη βελγική πόλη Μέχελεντον υποχρέωσαν να αναβάλει για λίγο την εκστρατεία του.
Ο Χίτλερ αποφάσισε να δράσει, αναβάλλοντας για έναν περίπου μήνα την έναρξη των επιχειρήσεων κατά της Γαλλίας. Αντίθετα με τους Συμμάχους, που επέδειξαν ιδιαίτερη αναποφασιστικότητα στο θέμα, ο Χίτλερ ανέλαβε προσωπικά την εκστρατεία κατά των Σκανδιναβικών χωρών, παραμερίζοντας τόσο τονΒάλτερ φον Μπράουχιτς όσο καιτονΧέρμαν Γκέρινγκκαι δίνοντας την «αρχηγία» στο «Oberkommando» (ανώτατη στρατιωτική διοίκηση) της Βέρμαχτ, δηλαδή στον εαυτό του, εφόσον ο ίδιος ήταν επικεφαλής της.[10] Στις 24 Φεβρουαρίου ανέθεσε στον στρατηγό Νικολάους φον Φάλκενχορσττην προετοιμασία στρατευμάτων γιατην εκστρατεία της Νορβηγίας, ο οποίος ανέλαβε την αρχηγία καιτων επιχειρήσεων στη Δανία. Ο Φάλκενχορστ, στρατηγός του Πεζικού, θεωρείτο ειδικός του ορεινού πολέμου έχοντας αποκτήσει σχετική εμπειρία στις γερμανικές επιχειρήσεις στη Βαλτική το 1918.[11] Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ρεϊμόν Καρτιέ, ο Φάλκενχορστ βγαίνοντας από τη συνάντησή τουμετον Χίτλερ, «έσπευσε να αγοράσει ένα ταξιδιωτικό οδηγό, γιανα ενημερωθεί γιατη χώρα στην οποία τον έστελναν να δρέψει τις δάφνες του».[9]Ο Φάλκενχορστ θα παραμείνει επικεφαλής των στρατευμάτων κατοχής της Νορβηγίας μέχρι τον Φεβρουάριο του 1944.
Φυσικά, οι Γερμανοί δεν επρόκειτο να επιτεθούν σεμια χώρα χωρίς πρώτα να έχουν πάρει τις απαιτούμενες πληροφορίες. Η κατασκευάστρια εταιρεία όπλων και εξοπλισμού Friedrich Krupp AG προμήθευε επί πολλές δεκαετίες πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων η Δανία καιη Νορβηγία. Δύο μήνες πριντην εισβολή, οι παράγοντες της Κρουπ τόσο στο Όσλο όσο καιστην Κοπεγχάγη είχαν ενημερώσει τοΒερολίνο σχετικά μετον οπλισμό που είχαν παραλάβει οι δύο χώρες από την εταιρεία.[εκκρεμεί παραπομπή] Ωστόσο, οι ιθύνοντες της Κρουπστο Όσλο έκαναν μια σημαντική παράλειψη: Δεν ανέφεραν το ιδιαίτερα πεπαλαιωμένο πυροβόλο των 28 mm που βρισκόταν εγκατεστημένο σε ένα φρούριο κοντά στο Όσκαρμποργκ. Το πυροβόλο αυτό οι Νορβηγοί το είχαν διατηρήσει σε άψογη κατάσταση καιη άγνοια των Γερμανών γιατην ύπαρξή του είχε σημαντικές επιπτώσεις στην όλη εκστρατεία.[10]
Στρατηγικά η Δανία αποτελούσε γιατη Γερμανία μια «βάση» για τις επιχειρήσεις κατά της Νορβηγίας. Η Δανία ήταν, επίσης, όμορη χώρα και ήταν σκόπιμο να ελέγχεται κατά κάποιο τρόπο. Η θέση της χώρας στη Βαλτική ήταν σημαντικότατη γιατον έλεγχο της ναυσιπλοΐας καιτην προσέγγιση σε μεγάλα γερμανικά και σοβιετικά λιμάνια.
Στις 9 Απριλίου 1940 ο δανικός στρατός αριθμούσε 14.500 άνδρες, από τους οποίους οι 8.000 ήταν εφεδρείες. Μικρά στρατιωτικά τμήματα των Δανών ενεπλάκησαν σε αψιμαχίες μετα γερμανικά στρατεύματα με πενιχρές σχετικά απώλειες (16 νεκροί, 20 τραυματίες), ενώ, σύμφωνα μετον συγγραφέα Kay Søren Nielsen στο βιβλίο τουSoldaterne den 9. april 1940, οι γερμανικές απώλειες ανήλθαν σε 203 στρατιώτες.. Οι Γερμανοί έχασαν επίσης 12 θωρακισμένα οχήματα, μερικές μοτοσικλέτες και μερικά αυτοκίνητα, ενώ τέσσερα γερμανικά άρματα μάχης υπέστησαν ζημιές, όπως και ένα γερμανικό βομβαρδιστικό, ενώ συνελήφθησαν αιχμάλωτοι δύο Γερμανοί στρατιώτες.[12]
Στις 04:00΄ ο Γερμανός πρέσβης στηνΚοπεγχάγη Σέσιλ φον Ρέντε-Φινκ (Cecil von Renthe-Fink) ζήτησε ακρόαση από τον Δανό υπουργό εξωτερικών Πέτερ Μουνχ (Peter Munch). Οι δύο άνδρες συναντήθηκαν 20 λεπτά αργότερα καιο Ρέντε-Φινκ δήλωσε στον Δανό ότι τα γερμανικά στρατεύματα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν γιατην κατάληψη της Δανίας «γιανα προστατεύσουν τη χώρα από Γαλλοβρετανική επίθεση». Ο πρέσβης απαίτησε να σταματήσει αμέσως οποιαδήποτε αντίσταση από πλευράς Δανών καινα αρχίσουν επαφές μεταξύ των δανικών αρχών καιτων γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Ανοι απαιτήσεις της Γερμανίας δεν γίνονταν δεκτές, ηγερμανική αεροπορία ήταν έτοιμη να βομβαρδίσει την Κοπεγχάγη.[6]
Στις 04:15΄ και ενώ ο πρέσβης δεν είχε ακόμη συναντήσει τον Δανό υπουργό εξωτερικών, τα χιτλερικά στρατεύματα, τη γενική αρχηγία των οποίων είχε ο στρατηγός Νικολάους φον Φάλκενχορστ (Nikolaus von Falkenhorst) και επικεφαλής είχε θέσει τον στρατηγό Κάουπιτς (Kaupitsch) είχαν ήδη εκκινήσει. Αλεξιπτωτιστές είχαν ήδη ριφθεί στη γέφυρα Στόρεστρεμς (Storestroems) καιτην είχαν καταλάβει, ενώ το ίδιο συνέβη καιμετο οχυρό στο Μάσνεσοε (Masnesoe). Άλλα γερμανικά στρατεύματα είχαν αποβιβαστεί στο Νύμποργκ καιτο μεγαλύτερο τμήμα της 198ης Μεραρχίας Πεζικού είχαν αποβιβαστεί στο Κόρσερ (Korsoer) ώστε να διασφαλίσουν το στενό μεταξύ Φούνεν και Ζέλαντ.
Γερμανικά μεταγωγικά Junkers Ju52 υπερίπτανται της Κοπεγχάγης. 9 Απριλίου 1940
Εντω μεταξύ, το αρχικά επιβατηγό σκάφος «Hansestadt Danzig», το οποίο είχε επιταχθεί το 1939 από τοΓερμανικό Πολεμικό Ναυτικόκαι μετατραπεί σε ναρκαλιευτικό, είχε αποπλεύσει ήδη από τις 7 Απριλίου από το Τραβεμούντε (Travemünde) τουΛίμπεκ συνοδευόμενο από το παγοθραυστικό «Stettin» καιτον 13ο στολίσκο προστασίας, μεταφέροντας το μεγαλύτερο τμήμα της 308ης Μεραρχίας Πεζικού.[13] Έφθασε στην Κοπεγχάγη στις 05:00΄ της 9ης Απριλίου και άρχισε να αποβιβάζει τους στρατιώτες. Η δανική φρουρά αιφνιδιάστηκε ολοσχερώς καιοι Γερμανοί κατέλαβαν το κάστρο της πόλης και βάδισαν κατά της βασιλικής κατοικίας στο ανάκτορο - κάστρο Amalienborg. Ωστόσο, η εθνοφρουρά της πόλης αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί και αντέδρασε. Έτσι, όταν οι Γερμανοί έφθασαν στο ανάκτορο, οι Δανοί τους περίμεναν και έγινε μάχη. Τραυματίστηκε ένας εθνοφρουρός, αλλά η προώθηση των Γερμανών σταμάτησε. Στο εσωτερικό του Αμαλίενμποργκ, ο βασιλέας, η κυβέρνηση καιη ηγεσία του δανικού στρατού συσκέπτονταν, ενώ γερμανικά βομβαρδιστικά άρχισαν να διαγράφουν κύκλους γύρω από την πόλη, γιανα επιβεβαιωθεί η απειλή του πρέσβη. Εκτός από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων αρχιστράτηγο Πρίορ (Prior), που ζήτησε να συνεχιστεί ο ένοπλος αγώνας, όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν ότι η παρατεταμένη αντίσταση κατά των Γερμανών ήταν αδύνατη και μόνη λύση ήταν να ενδώσουν στο τελεσίγραφο. Αυτό το μήνυμα απεστάλη στον Γερμανό πρέσβη. Εντω μεταξύ, στις 05:45΄ δύο σμήνη Μέσσερσμιτ Be 110 επιτέθηκαν κατά του αεροδρομίου Vaerloese, στο οποίο στάθμευε ολόκληρη η δανική αεροπορική δύναμη, καιτην κατέστρεψε επί του εδάφους.[6]Τα γεγονότα αυτά συντο ότι η δανική κυβέρνηση είχε συνάψει σύμφωνο μη επίθεσης μετη Γερμανία, οδήγησαν τον επικεφαλής της κυβέρνησης πρωθυπουργό Τόρβαλντ Στάουνιγκ (Thorvald Stauning) να υπογράψει επίσημη συμφωνία παράδοσης της χώρας στους Γερμανούς.
Οι γερμανικές προετοιμασίες γιατην εκστρατεία γίνονται με άκρα μυστικότητα. Ο Αρχιναύαρχος Ραίντερ, υπαναχωρώντας από το αρχικό του αίτημα, εισηγείται αναβολή του εγχειρήματος και προτείνει να προηγηθεί η επίθεση κατά της Γαλλίας. Ο Χίτλερ δεντον λαμβάνει καν υπόψη του, τον αποπέμπει λέγοντας ότι έχει πάρει την απόφασή τουκαιδεν υπάρχει περίπτωση νατην αλλάξει, και ορίζει ως αντικειμενικούς στόχους της εκστρατείας τους βασικούς λιμένες της Νορβηγίας: Όσλο, Κρίστιανσουντ, Στάβανγκερ, Μπέργκεν, ΤρόντχαϊμκαιΝάρβικ. Εντω μεταξύ, ο Τσάμπερλαιν επωφελείται από τον δισταγμό των Γάλλων να εξαπολύσουν ελεύθερες νάρκες στον Ρήνο (επιχείρηση «Royal Marine») γιανα δυσχεράνουν τη ναυσιπλοΐα σε αυτόν και αναβάλλει καιτην επιχείρηση ναρκοθέτησης των νορβηγικών ακτών.[9] Στις 6 Απριλίου φθάνει στοΒρετανικό Ναυαρχείοη πληροφορία (μέσω Κοπεγχάγης) ότι δέκα γερμανικά αντιτορπιλικά αναχωρούν γιατο Νάρβικ. Το Ναυαρχείο θεωρεί την πληροφορία αμφίβολη καιδεντη λαμβάνει υπόψη του.
Στις 8 Απριλίου το βρετανικό αντιτορπιλικό Glowworm εντοπίζει και καταδιώκει το γερμανικό Bernd von Arnim. Ο στολίσκος στον οποίο ανήκει το γερμανικό σκάφος, όμως, συνοδεύεται από το καταδρομικό Admiral Hipper, το οποίο βυθίζει το βρετανικό σκάφος.
Οι Γερμανοί θα χρησιμοποιήσουν, ανάμεσα στα άλλα σκάφη, τα εξής πολεμικά πλοία[14]:
Προορισμός Νάρβικ: Τα καταδρομικά GneisenauκαιScharnhorst, δέκα αντιτορπιλικά, τέσσερα παραπλέοντα υποβρύχια προς υποστήριξη.
Προορισμός Τρόντχαϊμ: Το καταδρομικό Hipperκαι τέσσερα αντιτορπιλικά, δύο παραπλέοντα υποβρύχια.
Προορισμός Μπέργκεν: Τα καταδρομικά Koeln, Koenigsberg, το εκπαιδευτικό σκάφος Bremse, το ανεφοδιαστικό 'Carl Peters, πέντε τορπιλοβόλα και δύο τορπιλακάτους, με πέντε παραπλέοντα υποβρύχια.
Προορισμός Κρίστιανσουντ: Τo καταδρομικό Karlsruhe, το ανεφοδιαστικό υποβρυχίων Tsingtau, επτά τορπιλοβόλα, τρεις τορπιλακάτους. Μετά την κατάληψη του λιμένα έπρεπε να κατευθυνθούν στοΆρενταλ.
Προορισμός Όσλο: Το θωρηκτό Lutzow, τα καταδρομικά BlucherκαιEmden, τρία τορπιλοβόλα, οκτώ ναρκαλιευτικά.
Στα πληρώματα και τους επιβαίνοντες τωνμη πολεμικών σκαφών δίνουν σαφείς οδηγίες: Θα υψώσουν αγγλική σημαία, θα απαντούν μόνο στα αγγλικά, θα έχουν έτοιμη την απάντηση σχετικά μετο ταξίδι τους, αν ερωτηθούν από πολεμικά σκάφη, οιδε στρατιώτες δενθα κυκλοφορούν πουθενά στο πλοίο, αλλά θα περιμένουν την άφιξη του πλοίου στον προορισμό του κρυμμένοι στο αμπάρι. Οι Γερμανοί φθάνουν στο σημείο να «μεταμφιέσουν» μερικά από τα μεγάλα σκάφη τους έτσι, ώστε να μοιάζουν με αντίστοιχα βρετανικά.[9]
Το σχέδιο προέβλεπε, επίσης, τη συμμετοχή 1082 αεροσκαφών της Λουφτβάφε, ενώ η πρόβλεψή του ήταν γιατην απόβαση 16.000 ανδρών εν συνόλω στο νορβηγικό έδαφος την ίδια ημέρα της εισβολής (9 Απριλίου).[14]
Όπως έγινε καιμετη Δανία, ο Γερμανός πρεσβευτής Μπράουερ ξυπνά στις 04:00 της 9ης Απριλίου τον Νορβηγό υπουργό εξωτερικών καιτου ζητά παράδοση της χώρας του. Οι Νορβηγοί φαίνονται διατεθειμένοι νατο συζητήσουν, αλλά ο όρος που θέτει ο Γερμανός πρέσβης να εγκαθιδρυθεί νέο καθεστώς υπό τονΒίντκουν Κουίσλιγκ τους κάνει να διακόψουν κάθε συζήτηση καινα αντιμετωπίσουν τη γερμανική εισβολή.
Από βρετανικής πλευράς οι εξελίξεις αποδεικνύονται πολύ γρήγορες γιατα αντανακλαστικά της τότε κυβέρνησης: Στις 8 Απριλίου, έξω από το Κρίστιανσουντ, το πολωνικό υποβρύχιο «Όρτσελ» (Orzeł)τορπιλίζει ένα σκάφος. Πρόκειται γιατο «Ρίο ντε Τζανέιρο», γερμανικό φορτηγό που επιτάχθηκε στις 7 Μαΐου 1940 από τοΓερμανικό πολεμικό ναυτικό προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως μεταγωγικό. Από τους 330 στρατιώτες και 50 άτομα του πληρώματος που επέβαιναν, χάνονται περίπου 200 ενώ περισυλλέγονται 180 επιζώντες που στάλθηκαν στο Κρίστιανσουντ και, ανάμεσά τους, βρίσκονται άνδρες με στολή, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι «πήγαιναν να υπερασπίσουν το Μπέργκεν απέναντι σε ενδεχόμενη αγγλική επίθεση». Η σχετική αναφορά φθάνει τη νύκτα της 8ης Απριλίου στο Βρετανικό Ναυαρχείο και παραμένει εκεί, γιανατηβρει, πολύ αργά πλέον, ο αξιωματικός υπηρεσίας πουθα φθάσει το πρωί της 9ης Απριλίου. Ωστόσο καιμε δεδομένο ότι το σκάφος, εκτός από τους άνδρες μετέφερε έξι αντιαεροπορικά των 2 cm (FlaK 30), τέσσερα αντιαεροπορικά των 10,5 cm (FlaK 38), 73 άλογα, 71 οχήματα και 292 τόνους εφοδίων, ζωωτροφών, καυσίμων και πυρομαχικών, η ομολογία των στρατιωτών ότι προορισμός τους ήταν τοΜπέργκεν, θορύβησε ιδιαίτερα τη νορβηγική κυβέρνηση, η οποία έθεσε σε συναγερμό τις στρατιωτικές της δυνάμεις.
Την 9η Απριλίου το μεσημέρι όλα τα λιμάνια - αντικειμενικοί στόχοι στη Νορβηγία βρίσκονται στα χέρια των Γερμανών. Η νορβηγική παράκτια άμυνα έκανε ό,τι μπορούσε, επιτρέποντας έτσι στον Βασιλέα Χάκον καιτον διάδοχο πρίγκηπα Όλαφ να διαφύγουν κρυπτόμενοι στα δάση καινα φθάσουν με ασφάλεια στο βόρειο τμήμα της χώρας, έχοντας μάλιστα μαζί τους σχεδόν το σύνολο των κρατικών αποθεμάτων χρυσού (50 τόνοι, αξίας - τότε - 240 εκ. κορωνών Νορβηγίας ή 18 εκατομ βρετανικών λιρών). Η παράκτια άμυνα κατόρθωσε να προξενήσει σοβαρές ζημιές στο καταδρομικό «Koenigsberg» καισε μερικά ακόμη σκάφη, αλλά δεν κατάφερε να σταματήσει την εισβολή. Επιπλέον, η νορβηγική στρατιωτική διοίκηση, ενώ μπορούσε να κινητοποιήσει ένα σύνολο 50 ως 55.000 ανδρών, έκανε ένα τραγικό λάθος: Λόγω κάποιας παρεξήγησης, κυκλοφόρησε ότι η διαταγή επιστράτευσης των ανδρών έπρεπε να φθάσει σε αυτούς μέσω ταχυδρομείου. Η συνέπεια αυτής της παρεξήγησης έγινε εμφανής κατά την εξέλιξη των γεγονότων της εισβολής.
Στο Όσλο επιτέθηκε η ομάδα 5 (Gruppe 5) του αποβατικού στόλου υπό τις διαταγές του πλοιάρχου Όσκαρ Κούμμετς (Oskar Kummetz), την οποία αποτελούσαν τα σκάφη:
Αρχικά κατευθύνθηκε βόρεια γιανα αποβιβάσει το απόσπασμα μάχης από 2.000 άνδρες της 163ης Μεραρχίας Πεζικού. Το επόμενο πρωί, ύστερα από επιθέσεις της αεροπορίας γιανα καταστραφούν τυχόν εστίες αντιστάσεως, σχεδιάστηκε η ρίψη ενός λόχου αλεξιπτωτιστών, προκειμένου να διασφαλιστεί η κατοχή του αεροδρομίου Fornebu, ακριβώς στις παρυφές της πόλης. Την εξασφάλιση του αεροδρομίου ακολούθησε η αερομεταφορά άλλων 3.000 ανδρών της 163ης Μεραρχίας.[15] Ωστόσο, η παράκτια άμυνα τουφιορδτου Όσλο δεν παρέμεινε αδρανής και κατάφερε να βυθίσει το καταδρομικό Blücher, στο οποίο επέβαινε όλη η ηγεσία της 163ης Μεραρχίας. Αυτό είχε ως συνέπεια να καθυστερήσει η κατάληψη του λιμένα και της πόλης σχεδόν μισή ημέρα: Έτσι η βασιλική ηγεσία της χώρας κατάφερε να διαφύγει. Το Όσλο κατελήφθη τελικά από αερομεταφερόμενα στρατεύματα, τα οποία προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Fornebu.[16]
Ο λιμένας του Νάρβικ είχε τεράστια σημασία για τους Γερμανούς: Ήταν ο λιμένας μεταφόρτωσης του σουηδικού σιδηρομεταλλεύματος με τελικό προορισμό τη Γερμανία. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήταν ότι παρέμενε ελεύθερος από πάγους καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Αποτελούσε, συνεπώς, έναν από τους κυριότερους στόχους της επιχείρησης.
Στις 9 Απριλίου κατέφθασαν σε αυτόν δέκα γερμανικά αντιτορπιλικά, συνοδευόμενα από δύο καταδρομικά, και αποβίβασαν 2.000 άνδρες υπό την ηγεσία του στρατηγού Έντουαρντ Ντιτλ (Eduard Dietl). Η ναρκοθέτηση των υδάτων γύρω από τον λιμένα από πλευράς Βρετανών είχε αρχίσει μόλις στις 8 Απριλίου καιδεν αποτέλεσε σοβαρό εμπόδιο στην πορεία των γερμανικών σκαφών. Στην επιχείρηση συμμετείχαν τα εξής γερμανικά σκάφη:
Gneisenau - καταδρομικό (συνοδεία μέχρι το Τροντχάιμ)
Scharnhorst - καταδρομικό (συνοδεία μέχρι την είσοδο τουφιορδτου Νάρβικ)
Το συμβάν της βύθισης τουGlowworm αναγκάζει τις βρετανικές δυνάμεις να διασπαρούν. Το παλαιό θωρηκτό Renown απομακρύνεται από το Νάρβικ γιανα διερευνήσει τις συνθήκες βύθισης τουGlowwormκαι αφήνει το πεδίο ελεύθερο στα γερμανικά σκάφη. Αυτά εισέρχονται στο Όφοντφιορδ, προθάλαμο του Νάρβικ, και, ενώ κάποια ασχολούνται μετην εξουδετέρωση της παράκτιας άμυνας, τρία σκάφη μπαίνουν στο λιμάνι και συναντούν τα νορβηγικά σκάφη παράκτιας άμυνας EidsvoldκαιNorge. Οι Γερμανοί αρχικά ζητούν από τον πλοίαρχο του πρώτου να παραδοθεί και, όταν αυτός αρνείται, ανοίγουν πυρκαι βυθίζουν το σκάφος με τρεις τορπίλες. ΤοNorge αρχίζει να βάλει κατά των εισβολέων, αλλά οι σκοπευτές τουδεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι και έμπειροι. Δεν καταφέρνουν να κτυπήσουν κανένα γερμανικό σκάφος, ενώ αντίθετα το σκάφος τους δέχεται μια «δέσμη» από τορπίλες και βυθίζεται. Ύστερα από την απώλεια των δύο σκαφών, ο διοικητής του λιμανιού Κόνραντ Σούντλο (Konrad Sundlo) παραδίδει τις χερσαίες δυνάμεις του χωρίς να δώσει μάχη.[17]
Όταν η αποβίβαση των Γερμανών έγινε αντιληπτή, το βρετανικό Ναυαρχείο διέταξε την παρεμπόδισή της. Ο Βρετανός πλοίαρχος Μπέρναρντ Γουορμπάρτον-Λι (Bernard Warburton-Lee) που διέθετε μια μοίρα πέντε αντιτορπιλικών κλάσης - Η, ταHavock, Hardy (Ν), Hotspur, HostileκαιHunter) έλαβε τη σχετική διαταγή και απάντησε «έτοιμοι για δράση».[9]Η τύχη βοήθησε τον Γουορμπάρτον-Λικαιτα παραπλέοντα γερμανικά υποβρύχια δεν εντόπισαν τον στολίσκο του. Έτσι, ο Βρετανοί διέθεταν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Τα πέντε αντιτορπιλικά μπήκαν στο λιμένα του Νάρβικ τα ξημερώματα της 10ης Απριλίου, υπό σφοδρή χιονόπτωση, και βύθισαν δύο αντιτορπιλικά και έξι εμπορικά σκάφη υποστήριξης και προκάλεσαν ζημίες σε ένα ακόμη αντιτορπιλικό. Αυτό που αγνοούσαν οι Βρετανοί ήταν ότι τα υπόλοιπα αντιτορπιλικά των Γερμανών δεν ήταν στο λιμάνι αλλά σε παρακείμενα φιόρδ και, βγαίνοντας από αυτά, έθεσαν το στολίσκο τουΛι μεταξύ δύο πυρών. Ο Γουορμπάρτον-Λι σκοτώθηκε όταν η βλήθηκε η γέφυρα της ναυαρχίδας της μοίρας Hardy, το οποίο βυθίστηκε σχεδόν αμέσως. Βυθίστηκε, επίσης τοHunter, ενώ υπέστη ζημίες τοHotspur. Ούτε, όμως, τα γερμανικά σκάφη έμειναν ανέπαφα: Αρκετά υπέστησαν ζημίες ενώ κινδύνευσαν να μείνουν από καύσιμα. Έχασαν, έτσι, την ευκαιρία να βυθίσουν καιτα υπόλοιπα βρετανικά αντιτορπιλικά.[18]
Οι Βρετανοί δεν μένουν αδρανείς: Στέλνουν αμέσως οκτώ άλλα αντιτορπιλικά, αυτή τη φορά συνοδευόμενα από το πεπαλαιωμένο (είχε λάβει μέρος στηΝαυμαχία της Γιουτλάνδης) αλλά ισχυρό θωρηκτό Warspite. Οι Γερμανοί, αντίθετα, διέθεταν μόνο τα υπόλοιπα οκτώ αντιτορπιλικά. Η εμπλοκή γίνεται στις 13 Απριλίου. Βγαίνοντας από τα φιόρδ γιανα αντιμετωπίσουν τα αντιτορπιλικά των Βρετανών, βρίσκονται μπροστά στο βαρύ πυροβολικό τουWarspite, το οποίο τα καταδιώκει αμείλικτα: Οι οβίδες του καταστρέφουν ταKünne, Lümann, ZenkerκαιArmin, ενώ τα υπόλοιπα καταδιώκονται από τα βρετανικά Eskimo, Bedouin, Forester, HeroκαιIcarus από φιόρδ σε φιόρδ. ΤοEskimo υφίσταται σοβαρή αβαρία από τοTheileκαι χάνει την πλώρη του αλλά δεν βυθίζεται. Το γερμανικό σκάφος όπως καιτα υπόλοιπα είτε βυθίζονται είτε αναγκάζονται να προσαράξουν. Το μόνο σκάφος που κατόρθωσε να διαφύγει ανέπαφο ήταν το υποβρύχιο U-51.[18] Παράλληλα, το εμπορικό σκάφος Rauenfels πλέοντας προς Νάρβικ, καταβυθίζεται από τοHavock κοντά στο Όφοντφιορδ[19]. Η απώλεια αυτή είναι σημαντική για τους Γερμανούς, καθώς μετέφερε βαρέα όπλα γιατο απόσπασμα των 2.000 ανδρών που ήδη βρίσκονταν στο Νάρβικ.
ΤοEskimo ύστερα από τορπιλισμό έχει χάσει την πλώρη του
Όπως στην προηγούμενη ναυμαχία οι Γερμανοί αδράνησαν καιδεν κατέστρεψαν ολοσχερώς τη βρετανική μοίρα, έτσι καιοι Βρετανοί διέπραξαν στη δεύτερη σοβαρότερο σφάλμα: Έχοντας σχεδόν πλήρη κυριαρχία στη θάλασσα, δεν επωφελήθηκαν από την κατάσταση και, αντί να αποβιβάσουν στρατεύματα καινα ανακαταλάβουν το Νάρβικ, παρέμειναν αδρανείς. Το Νάρβικ έμεινε υπό γερμανική κατοχή. Ωστόσο, οι δύο ναυμαχίες του Νάρβικ είχαν σοβαρές επιπτώσεις γιατη δύναμη τουγερμανικού στόλου: Διέθετε αρχικά συνολικά 22 μόνον αντιτορπιλικά και έχασε, μέσα σε τρεις μέρες, τα οκτώ από αυτά. Αν συνυπολογιστούν καιοι απώλειες των καταδρομικών (τοBlücher βυθίστηκε στο φιόρδ του Όσλο, τοKönigsberg βυθίστηκε στο Μπέργκεν, τοKarlsruhe υπέστη επίσης σοβαρές ζημίες ύστερα από τον τορπιλισμό του από το βρετανικό υποβρύχιο Truantκαι βυθίστηκε από φίλια πυρά), η εκστρατεία της Νορβηγίας «στοίχισε πολύ ακριβά στον γερμανικό στόλο».[9] Σημαντικές, επίσης, ήταν καιοι ζημιές που προξένησαν σε παράκτιες εγκαταστάσεις τα βαρέα πυροβόλα τουWarspite.[20] Από γερμανικής πλευράς συνολικά επέζησαν περίπου 2.500 άνδρες, οι οποίοι διέφυγαν από τα πυρά πυροβολικού και πολυβόλων των βρετανικών σκαφών και κατάφεραν ναβγουνστην ξηρά. Εκεί οργανώθηκαν σε ναυτική μονάδα πεζικού, τηνGebirgsmarine, η οποία προσαρτήθηκε στο 139 Gebirgsjägerregiment (Σύνταγμα αλπινιστών) που ενεπλάκη στις μάχες της ξηράς που ακολούθησαν. Οι ναυτικοί κατάφεραν να διασώσουν δύο βαρέα και έντεκα ελαφρά αντιαεροπορικά από τα βυθισμένα σκάφη τους, εξοπλίστηκαν με οπλισμό που πάρθηκε από τη βάση Elvegårdsmoenτου νορβηγικού στρατού και είχαν σημαντική συμβολή στην αμυντική διάταξη των μαχών.
Ύστερα από αυτά, η Βρετανία αποφασίζει να στείλει ένα εκστρατευτικό σώμα γιατην ανακατάληψη του Νάρβικ καθώς καιμια ισχυρότατη ναυτική μοίρα για υποστήριξη, στην οποία θα περιλαμβάνονται και τέσσερα θωρηκτά. Η θέση των αλπινιστών του συνταγματάρχη Ντιτλπου βρίσκονται στο Νάρβικ μοιάζει να είναι δεινή. Ο Χίτλερ τρομοκρατείται στην ιδέα να αναγκαστούν Γερμανοί μαχητές να παραδοθούν στους Βρετανούς και, πάνω στην απελπισία του, αποφασίζει να στείλει μήνυμα σύμπτυξης των γερμανικών δυνάμεων στονΝτιτλ, διατάσσοντάς τοννα κατευθυνθεί προς Τρόντχαϊμ. Το μήνυμα αυτό μπλοκάρεται από τον αντισυνταγματάρχη Φριτς φον Λόσμπεργκ (Fritz von Lossberg), σύνδεσμο της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης με τις δυνάμεις στη Νορβηγία, με προσωπική του ευθύνη. Οφον Λόσμπεργκ δεν περιορίζεται σε αυτή την ενέργεια: Πηγαίνει ναβρει τους δύο «συμβούλους» του Χίτλερ, τονΚάιτελκαιτονΓιόντλ, γιανα τους δηλώσει κοφτά ότι εκδίδουν ανεφάρμοστες διαταγές. Ο Κάιτελ αποχωρεί από τη συνάντηση με υπεροψία, δηλώνοντας ότι η αξιοπρέπειά τουδεντου επιτρέπει να συζητά με νεότερους υφισταμένους τουκαιδησε παρόμοιους τόνους. Αντίθετα, ο Γιόντλ με ήπιο τόνο απαντά στονφον Λόσμπεργκ ότι έχει δίκιο, αλλά «ποιος τολμά να αντιταχτεί στονΦύρερ, που είναι απίστευτα εκνευρισμένος;». Οφον Λόσμπεργκ ανταπαντά ότι ανοι σύμβουλοι του Φύρερ δεν διαθέτουν το κύρος που πρέπει, καλό είναι να αποχωρήσουν αφήνοντας τις θέσεις τους σε άτομα με περισσότερο κύρος. Ο Γιόντλ καλεί τότε κάποιον καθηγητή από τοΊνσμπρουκπου γνώριζε καλά τις συνθήκες στη Νορβηγία, τον οδηγεί μπροστά στον Χίτλερ και εκεί ο καθηγητής δηλώνει ότι διαταγή πορείας περίπου 1.000 χιλιομέτρων κάτω από αυτές τις συνθήκες ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ο Χίτλερ πείθεται, ανακαλεί την αρχική διαταγή του (που αγνοεί ότι δεν διαβιβάστηκε) και διατάσσει την υπεράσπιση του Νάρβικ με κάθε μέσον. Αντο Νάρβικ δεν καταστεί δυνατό να κρατηθεί, οΝτιτλ οφείλει να παραδοθεί μόνο στην ουδέτερη Σουηδία.[9]
Την κατάσταση για τους Γερμανούς σώζει η ατολμία των Βρετανών: Στις 13 Απριλίου ο βρετανικός στόλος αποβιβάζει μια ταξιαρχία στο μικρό λιμάνι Χάρτσταντ. Η δύναμη αυτή οφείλει να επιτεθεί κατά του Νάρβικ, το οποίο απέχει 100 χιλιόμετρα, ενώ κατά τη διαδρομή οφείλει να διασχίσει ψηλά βουνά, μετο χιόνι να φθάνει σε ύψος 1,5 μ. Παρά τις προτροπές τουΟυίνστων Τσώρτσιλ, πουτην εποχή εκείνη ήταν μόνον ο Λόρδος του Ναυαρχείου, ο επικεφαλής της ταξιαρχίας στρατηγός Πιρς Μάκεσυ (Pierse J. Mackesy) αποφάσισε να περιμένει να λιώσει το χιόνι, προκειμένου να οδηγήσει την ταξιαρχία του προς το Νάρβικ. Η απόφαση αυτή δείχνει στους Βρετανούς ότι γιατην ανακατάληψη του Νάρβικ δεν απαιτείται πλέον ένα απλό εγχείρημα, απαιτείται ολόκληρη εκστρατεία. Οι Βρετανοί δεν καθυστερούν και καταστρώνουν ολόκληρο σχέδιο, με στόχο όχι πλέον το Νάρβικ αλλά το Τρόντχαϊμ, προκειμένου να αποκόψουν το Νάρβικ από τον κύριο όγκο των γερμανικών δυνάμεων, που έχουν απομείνει στο Όσλο. Στις ναυτικές δυνάμεις θα συμμετάσχουν τέσσερα θωρηκτά (Valiant, Warspite, Glorious, Renown), τέσσερα καταδρομικά, 39 αντιτορπιλικά και πλήθος μεταγωγικών και βοηθητικών σκαφών. Ο στόλος θα συνοδεύεται από 100 αεροσκάφη, στην προσπάθεια να διεκδικηθεί η εναέρια κυριαρχία από τη Λουφτβάφε. Η εκστρατεία προβλέπει την αποβίβαση μιας ταξιαρχίας και ενός τάγματος Καναδών απευθείας στο Τρόντχαϊμ, ενώ αμέσως μετά θα αποβιβαστεί μια γαλλική ταξιαρχία, υπό τον ταξίαρχο Αντουάν Μπετουάρ (Antoine Béthouart), που εθεωρείτο ειδικός του ορεινού πολέμου.[9]
Την παραμονή σχεδόν της έναρξης της επιχείρησης το μικτό Επιτελείο των Βρετανών εξετάζοντας λεπτομερώς το σχέδιο της εκστρατείας αποφασίζει τη ματαίωσή του, μετο αιτιολογικό ότι θα διακινδύνευαν έτσι μεγάλες και αναντικατάστατες μονάδες του στόλου.
Στο λιμάνι του Τρόντχαϊμ κατευθύνθηκε η ομάδα 2 των γερμανικών σκαφών, την οποία αποτελούσαν τα εξής σκάφη:
Αντμιράλ Χίππερ - βαρύ καταδρομικό
Πάουλ Γιακόμπι (Z5) - αντιτορπιλικό
Τέοντορ Ρίντελ (Z6) - αντιτορπιλικό
Μπρούνο Χάινεμαν (Z8) - αντιτορπιλικό
Φρίντριχ Έκολντ (Z16) - αντιτορπιλικό
Στο Τρόντχαϊμ υπήρχε μια από τις πέντε ισχυρές παράκτιες οχυρώσεις των Νορβηγών, στη θέση «Agdenes» που βρίσκεται στο πέρασμα προς τα φιόρδ της πόλης και ακριβώς απέναντι από τον ομώνυμο φάρο. Η πυροβολαρχία περιλάμβανε δύο πυροβόλα των 210 mm, τρία των 150 mm και δύο των 65 mm. Λίγο πιο κάτω και από την ίδια πλευρά βρισκόταν άλλη πυροβολαρχία, με δύο πυροβόλα των 210 mm, δύο των 150 mm και τρία των 65 mm. Στην απέναντι πλευρά (κοντά στον φάρο) υπήρχαν δύο πυροβόλα των 150 mm. Κοντά στη δεύτερη από τις πιο πάνω πυροβολαρχίες, ο νορβηγικός στρατός είχε καθορίσει ένα σημείο παρεμπόδισης, στο οποίο είχε εγκαταστήσει εννέα πολυβόλα «Colt - Browning» με 35 άνδρες, τα οποία παρεμπόδισαν επιτυχώς πέντε απόπειρες των γερμανικών δυνάμεων (500 ανδρών) να αποβιβαστούν εκεί. Από πλευράς ναυτικών δυνάμεων οι Νορβηγοί είχαν μερικά μικρά σκάφη στο φιόρδ του Τρόντχαϊμ, μεταξύ των οποίων η ναρκοθέτις Φρόγια.
Το καταδρομικό Αντμιράλ Χίππερ, παρά τις ζημίες που είχε υποστεί την προηγούμενη, ανέλαβε να «απασχολήσει» τις πυροβολαρχίες. Μετον τρόπο αυτό, τα πέντε αντιτορπιλικά, πλέοντας με ταχύτητα 25 κόμβων καισε προσεκτικά καθορισμένες πορείες, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος που παρέμεναν ως στόχοι των πυροβόλων, εισέδυσαν στο κυρίως φιόρδ. Το τόλμημα αυτό διευκόλυναν τόσο οι ζημιές που προκάλεσε μια οβίδα τουΧίππερστο καλώδιο παροχής ρεύματος στους προβολείς αναζήτησης των Νορβηγών, όσο καιη βραδύτητα βολών των πυροβόλων τους (έβαλαν μόνο τρεις ομοβροντίες ανά δίλεπτο). Στην προσπάθεια αυτή ένα από τα αντιτορπιλικά κτυπήθηκε. Παρόλο πουοι Νορβηγοί «καθυστέρησαν» τους Γερμανούς στην είσοδο του φιόρδ επί έντεκα ώρες έχοντας ελάχιστες απώλειες (ένα νεκρό, δύο τραυματίες) ενώ οι άνδρες των πολυβόλων είχαν μεγαλύτερες (22 άνδρες συνολικά), η πόλη καταλήφθηκε χωρίς μεγάλη δυσκολία καιτοΦρόγια καταλήφθηκε ανέπαφο.[15]
Έχοντας αντιληφθεί ότι η εκστρατεία κατά του Νάρβικ παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες, οι Γαλλοβρετανοί ορίζουν ως στόχο τους το Τρόντχαϊμ. Όπως προαναφέρθηκε, το αρχικό σχέδιο με κινητοποίηση τεσσάρων θωρηκτών και πλειάδας αντιτορπιλικών και υποστηρικτικών σκαφών εγκαταλείφθηκε, ύστερα από εκτίμηση των επιτελών ότι θα διακινδύνευαν - σε περιοχή μη ελεγχόμενη από αέρος - αναντικατάστατα πλοία του βρετανικού στόλου. Έτσι, οι ήδη έτοιμες δυνάμεις αποβιβάζονται σε δύο μικρές πόλεις κοντά στο Τρόντχαϊμ.
ΤοΝάμσος είναι μια μικρή κωμόπολη, λίγο βορειότερα του Τρόντχαϊμ, της οποίας οι κάτοικοι ασχολούνται μετην αλιεία. Δύο βρετανικές ταξιαρχίες καιμια γαλλική ελαφρά μεραρχία αποβιβάζονται εκεί χωρίς να συναντήσει εμπόδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Γερμανοί δεν παρακολουθούν τις γαλλοβρετανικές κινήσεις: Όταν η απόβαση ολοκληρώνεται, το Νάμσος δέχεται επίθεση από αέρος και σχεδόν ολόκληρη η πόλη πυρπολείται και καταστρέφεται. Τα βρετανικά αντιαεροπορικά βρίσκονται φορτωμένα στο σκάφος Οι Βρετανοί, τους οποίους διοικεί ο στρατηγός Άντριαν Κάρτον ντε Γουάιαρτ (Adrian Carton de Wiart) ανασυντάσσονται και ξεκινούν γιατο Τρόντχαϊμ μέσα σε φοβερές καιρικές συνθήκες: Λόγω της κακής οργάνωσης της επιχείρησης, οι Βρετανοί δεν έχουν μεταφορικά μέσα, σκικαι βαρέα όπλα. Παρόλ' αυτά, οΝτε Γουάιαρτ καταφέρνει να φθάσει μέχρι την περιοχή του Στάινκγιερ (Steinkjer), σχεδόν στο μέσο της απόστασης Νάμσος - Τρόντχαϊμ. Εκεί αντιμετωπίζει, εκτός από τα πυρά των πυροβόλων των γερμανικών σκαφών, ακόμη χειρότερες καιρικές συνθήκες, πουτον αναγκάζουν να συμπτυχθεί στην περιοχή καινα παραμείνει εκεί. Οι Γάλλοι, υπό τις διαταγές του στρατηγού Οντέ δεν μετακινήθηκαν από το Νάμσος.
Το δεύτερο σκέλος της λαβίδας, πουθα περιέκλειε το Τρόντχαϊμ, αποβιβάστηκε στοΑντάλσνες (Andalsnes), ένα ακόμη μικρότερο ψαροχώρι στα νότια του αντικειμενικού στόχου καιπιο κοντά στο Κρίστιανσουντ απ' ότι στο Τρόντχαϊμ. Τα στρατεύματα που αποβιβάστηκαν εκεί προσπάθησαν να φθάσουν στο Ντόμπας (Dombås) καιστον οδικό κόμβο του, προκειμένου να κατευθυνθούν προς Τρόντχαϊμ. Η απόπειρα αυτή αποτυγχάνει, καθώς οι Γερμανοί τους κλείνουν το δρόμο με τους αερομεταφερόμενους αλπινιστές τους.[9]
Ενώ τα στρατεύματα των Γαλλοβρετανών παραμένουν καθηλωμένα, ο Χίτλερ έχει πλέον βεβαιωθεί ότι οι γερμανικές δυνάμεις στη Νορβηγία δεν κινδυνεύουν από τα κακώς εξοπλισμένα και ανεκπαίδευτα γαλλοβρετανικά στρατεύματα. Πράγματι, οι ηγεσίες των Βρετανών καιτων Γάλλων διατάσσουν την εκκένωση των δυνάμεών τους από τη Νορβηγία, η οποία πραγματοποιείται σταδιακά μέχρι τα τέλη Απριλίου. Τον Μάιο δεν υπάρχει πλέον κανείς Βρετανός ή Γάλλος στην κεντρική Νορβηγία. Αλλά οι Βρετανοί ετοιμάζονται ξανά γιατο Νάρβικ και ενισχύουν τις δυνάμεις του Μάκεσι. Εντω μεταξύ έχουν αντιληφθεί ότι κυριαρχία στη θάλασσα δεν έχει πλέον κανένα αντίκρυσμα ανδεν συνοδεύεται από την κυριαρχία στον αέρα. Οι πεισματάρηδες Βρετανοί δεντο βάζουν κάτω και προσπαθούν να ενισχύσουν τον Μάκεσι υπάγοντάς τον στις δυνάμεις του ναυάρχου Κορκ, που είναι πιο αποφασιστικός και δυναμικός. Η ημερομηνία έναρξης των επιχειρήσεων ορίζεται για τις 12 Μαΐου. Οι εξελίξεις, όμως, προλαβαίνουν τους Βρετανούς: Στις 10 Μαΐου ξεκινά η εκστρατεία της Γερμανίας εναντίον της Γαλλίας. Η μάχη γιατη Νορβηγία χάνει πλέον κάθε σημασία για τους Συμμάχους, οι οποίοι το μόνο που προσπαθούν πλέον είναι να διασώσουν τις δυνάμεις που υπάρχουν ακόμη στη Νορβηγία. Η εκκένωση ολοκληρώνεται στις 8 Ιουνίου, όχι χωρίς απώλειες από συμμαχικής πλευράς, κυρίως σε ναυτικές δυνάμεις. Οι Νορβηγοί εξακολουθούν να ανθίστανται μέχρι τις 10 Ιουνίου, οπότε υπογράφεται η ανακωχή που οδηγεί στην κατοχή της χώρας τους. Ο Χίτλερ εγκαθιστά κυβέρνηση υπό τον Βίντκουν Κουίσλιγκ και, αποσύροντας τον πρεσβευτή του, εγκαθιστά στη χώρα έναν από τους σκληρότερους γκαουλάιτερ: ΤονΓιόζεφ Τερμπόβεν.[9]
.svg){kind=small}
