Ηηρωίνη ή διακετυλομορφίνη (diacetylmorphine (INN)) είναι οπιοειδές ναρκωτικό, που ανήκει στην κατηγορία των σκληρών ναρκωτικών λόγω του εξαιρετικά υψηλού σημείου εθισμού που προκαλεί ενώ είναι και κατασταλτικό.
Η παπαρούνα τουοπίου είναι καιη πηγή των οπιοειδών, που περιλαμβάνουν το όπιο, τημορφίνη, την ηρωίνη καικωδεΐνη. Τα οπιοειδή αξιολογήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από αρχαιοτάτων χρόνων γιατην ικανότητα τους να ανακουφίζουν τον πόνο καινα προκαλούν αίσθηση ευφορίας. Πήλινες σουμεριακές πλάκες που χρονολογούνται περίπου στο 4000 π.Χ. αναφέρονται στην παπαρούνα του οπίου ως "το φυτό της χαράς" [1].
Ο 19ος αιώνας κέρδισε το τίτλο του ως "Ο παράδεισος του ναρκομανή", γιατί τα οπιοειδή ήταν φθηνά, νόμιμα και ευρέως διαθέσιμα [2]. Ορισμένοι καλλιτέχνες και συγγραφείς του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν οπιοειδή γιανα προκαλέσουν διαφορετικά στάδια συνειδητότητας. ΟΣάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ έγραψε το διάσημο του ποίημα "Kublai Khan" υπό την επήρεια οπίου. Πολλά άτομα κατά τον 19ο αιώνα βασίζονταν στα οπιοειδή ως αναλγητικά. Ιατροί και φαρμακοποιοί συνταγογραφούσαν ένα είδος αναψυκτικού που ονομαζόταν λάβδανο, ένα μείγμα οπίου καιαλκοόλ ως "μαγικό ελιξήριο" για πολλά προβλήματα φυσιολογικής και ψυχολογικής μορφής. Το λάβδανο ανακούφιζε τον πόνο και έκανε το χρήστη να ανακουφίζεται, να χαλαρώνει από τα προβλήματα του χωρίς όμως νατα λύνει. Επειδή μια αρκετά μεγάλη δόση του λάβδανου ήταν θανατηφόρα, ήταν ευρέως διαδεδομένο στις αυτοκτονίεςτου 19ου αιώνα στηνΑγγλία[3].
Στις αρχές του 1860, φυσικοθεραπευτές χρησιμοποιούσαν τη μορφίνη, το κυρίως δραστικό συστατικό στο όπιο, γιανα εξαλείψουν τον πόνο στους τραυματίες τουΑμερικανικού εμφυλίου. Η ονομασία της μορφίνης προερχόταν από το όνομα τουΜορφέα, του αρχαίου Έλληνα θεού των ονείρων, επειδή προκαλούσε μια κατάσταση ευτυχισμένης ανεμελιάς. Κατά τη διάρκεια του 1898, επιστήμονες χρησιμοποίησαν το όπιο γιανα δημιουργήσουν ένα δυνατότερο παράγωγο, την ηρωίνη. Η ηρωίνη έλαβε το όνομα της από τον αρχαίο ελληνικό "Ήρωα", γιατί ήταν ευπρόσδεκτη ως θεραπεία γιατην απεξάρτηση της μορφίνης.
Αλλά οι ιατροί σύντομα ανακάλυψαν ότι η ηρωίνη δεν είχε θεραπευτική επίδραση. Απλώς αντικαθιστούσε την εξάρτηση της μορφίνης με αυτή της ηρωίνης. Στις αρχές του 20ού αιώνα, τόσοι πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες είχαν εθιστεί στα οπιοειδή, πουτο 1914 τοΑμερικανικό Κογκρέσο πέρασε τονομοσχέδιο του Χάρισον, απαγορεύοντας τηνμη ιατρική τους χρήση. Σήμερα, η μορφίνη, η κωδεΐνη καιτο συνθετικό οπιούχο πεθιδίνη συνταγογραφούνται συχνά γιανα ανακουφίσουν τον οξύ πόνο. Η ευφορική και αναλγητική επίδραση των οπιοειδών οφείλεται στη σύναψη τους με τους ενδορφινικούς υποδοχείς, οι οποίοι χρησιμοποιούνται γιανα εμποδίζουν τα ερεθίσματα του πόνου καινα διεγείρουν τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου [4].
Η γερμανική φαρμακευτική εταιρεία Bayer έδωσε στο νέο της φάρμακο το όνομα "Heroin" το 1895. Ονομάστηκε έτσι από τη γερμανική λέξη heroisch (ηρωικός) λόγω της επίδρασής τουστον χρήστη. Παρασκευάστηκε με σκοπό να υποκαταστήσει τη μορφίνη ως κατασταλτικό του βήχα, πιστεύοντας ότι δεν ήταν εθιστικό. Η μορφίνη ήταν τότε ένα δημοφιλές φάρμακο που χρησιμοποιούνταν ψυχαγωγικά, οπότε ηBayer προσπάθησε ναβρει ένα παρόμοιο μη εθιστικό φάρμακο. Παρά τη διαφήμιση της Bayer ότι η ηρωίνη δεν είναι εθιστική, πολύ γρήγορα πολλοί από τους χρήστες της εθίστηκαν.
Στοματική χορήγηση ηρωίνης με κουτάλιΕνδοφλέβια χορήγηση με σύριγγα
Η χρήση ηρωίνης διατου στόματος είναι λιγότερο συνηθισμένη από τις υπόλοιπες μεθόδους, κυρίως διότι εμφανίζει ελάχιστη προς καθόλου "έξαψη", καιτα αποτελέσματα δεν είναι τόσο εμφανή. Η ηρωίνη μετατρέπεται ολοκληρωτικά σε μορφίνη μέσω του προσυστηματικού μεταβολισμού, οδηγώντας στην απακετυλίωση όταν λαμβάνονται.
Η ενδοφλέβια χρήση γνωστή στη λαϊκή διάλεκτο ως "σουτ", "σούτι", "σέο", "γκάνι" (από το αγγλικό "gun"), είναι με μεγάλη διαφορά ηπιο διαδεδομένη και συνηθισμένη μέθοδος χορήγησης στην οποία όμως ελλοχεύουν τα μεγαλύτερα ρίσκα συγκριτικά με τις υπόλοιπες μεθόδους. Στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα συναντάται συχνότερα ένα είδος ηρωίνης, το οποίο όταν επρόκειτο να ληφθεί ενδοφλέβια, διαλύεται μέσα σε μείγμα νερού και οξέος (συνήθως χρησιμοποιείται όξινος κίτρος σε μορφή σκόνης ή χυμός λεμονιού) και θερμαίνεται. Οι χρήστες τείνουν να κάνουν την ένεση σε σημεία εύκολα προσβάσιμα όπως οι φλέβες των χεριών, όμως όσο οι φλέβες καταστρέφονται μετον καιρό οι χρήστες καταφεύγουν σεπιο επικίνδυνες περιοχές του σώματος όπως η μηριαία φλέβα κοντά σε υψηλό σημείο κοντά στα γεννητικά όργανα. Χρήστες που έχουν κάνει χρήση ηρωίνης ενδοφλέβια συνήθως αναπτύσσουν βαθιά θρόμβωση φλεβών. Η δόση ηρωίνης για ψυχαγωγικούς σκοπούς εξαρτάται από την συχνότητα καιτο επίπεδο εμπειρίας του χρήστη. Παρόλα αυτά ένας άνθρωπος που κάνει χρήση για πρώτη φορά συνίσταται να εισάγει 5 μέχρι 20 χιλιοστόγραμμα (mg), ενώ ένας έμπειρος χρήστης μπορεί να χρειάζεται ακόμα και αρκετές εκατοντάδες χιλιοστόγραμμα την ημέρα. Κατά την ενδοφλέβια χρήση κάθε ναρκωτικού, εάν μία ομάδα χρηστών μοιραστούν μια κλασσική ένεση χωρίς τις απαραίτητες ενέργειες αποστείρωσης, αιματολογικές ασθένειες, όπως HIV/AIDS ή ηπατίτιδα, μπορούν να μεταδοθούν. Οι χρήστες συχνά μοιράζονται, εκτός της βελόνας, και μπουκάλια με νερό, κουτάλια και άλλα εργαλεία γιατην προετοιμασία της χορήγησης.
Η ρινική χρήση γνωστή στη λαϊκή διάλεκτο ως "μυτιά", "μύτος", "σνιφάρισμα" (από το αγγλικό "sniff") είναι αρκετά διαδεδομένη. Κατά τη χρήση της ηρωίνης μέσω της ρινικής οδού ο χρήστης τη θρυμματίζει προκειμένου να γίνει σκόνη καιτην εισπνέει (κάποιες φορές χρησιμοποιείται ένα καλαμάκι ή κάποιο τυλιγμένο χαρτονόμισμα όπως καιμετηνκοκαΐνη). Η ηρωίνη απορροφάται από το μαλακό ιστό της βλεννογόνου μεμβράνης της ρινικής κοιλότητας και από εκεί περνάει στο αίμα. Αυτή η μέθοδος χρήσης προσφέρει πιο γρήγορα, έντονα αλλά με μικρότερη διάρκεια αποτελέσματα από τη στοματική καθώς η ηρωίνη περνάει απευθείας στο αίμα χωρίς την παρέμβαση του προσυστηματικού μεταβολισμού. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται κυρίως από χρήστες πουδεν θέλουν να πραγματοποιήσουν την προετοιμασία που απαιτεί η ενδοφλέβια χρήση. Η ρινική χρήση συνήθως εγκαταλείπεται από τους χρήστες αφού δοκιμάσουν την ενδοφλέβια. Ο λόγος είναι ότι ο χρήστης μετά τη ρινική χορήγηση ναιμενθα νιώσει την αίσθηση ευεξίας που προσφέρει η ηρωίνη αλλά δενθα καταφέρει να αισθανθεί σε μεγάλο επίπεδο την έξαψη καθώς αυτή απαιτεί μεγάλες ποσότητες του ναρκωτικού να έχουν εισέλθει στο αίμα.
Η χρήση ηρωίνης μέσω του καπνού αναφέρεται στην εξάτμιση της ηρωίνης καιτην εισπνοή των αναθυμιάσεων που παράγονται. Συχνά χρησιμοποιείται ένας γυάλινος σωλήνας γιατην εξάτμιση. Η ηρωίνη μπορεί να εξατμιστεί καισε αλουμινόχαρτο το οποίο θερμαίνεται. Το κάπνισμα με αλουμινόχαρτο είναι γνωστό στη λαϊκή διάλεκτο ως τσουλήθρα, τσούλα, καραμέλα (λόγω της μορφής που παίρνει η ηρωίνη όταν καίγεται), πίτσκα, κιόρα.
Λίγη έρευνα έχει επικεντρωθεί στις μεθόδους χορήγησης υπόθετου (πρωκτική εισαγωγή) ή πεσσικής (κολπικής εισαγωγής), γνωστής και ως «προσκόλληση». Αυτές οι μέθοδοι χορήγησης διεξάγονται συνήθως χρησιμοποιώντας μια στοματική σύριγγα. Η ηρωίνη μπορεί να διαλυθεί καινα αποσυρθεί σεμια στοματική σύριγγα η οποία μπορεί στη συνέχεια να λιπαίνεται καινα εισαχθεί στον πρωκτό ή στον κόλπο πριν ωθηθεί το έμβολο. Το ορθό ή ο κολπικός σωλήνας είναι το σημείο όπου η πλειοψηφία του φαρμάκου θα μπορούσε να ληφθεί, μέσω των μεμβρανών που βρίσκονται τα τοιχώματά τους.
Η παπαρούνα οπίου καλλιεργήθηκε στην κατώτερη Μεσοποταμία ήδη από το 3400 π.Χ.[5]Η χημική ανάλυση του οπίου τον 19ο αιώνα αποκάλυψε ότι το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς τουθα μπορούσε να αποδοθεί στην αλκαλοειδή κωδεΐνη καιτη μορφίνη. Η Διαμορφίνη συντέθηκε για πρώτη φορά το 1874 από τονC. R. Alder Wright, έναν Άγγλο χημικό που εργάζεται στην Ιατρική Σχολή τουSt. Mary's HospitalστοΛονδίνο, ο οποίος πειραματιζόταν συνδυάζοντας μορφίνημε διάφορα οξέα. Έβρασε άνυδρο αλκαλοειδές μορφίνης με οξικό ανυδρίτηγια αρκετές ώρες και παρήγαγε μιαπιο ισχυρή, ακετυλιωμένη μορφή μορφίνης που τώρα ονομάζεται διακετυλομορφίνη ή διοξική μορφίνη.
Η εφεύρεση του Ράιτ δεν οδήγησε σε περαιτέρω εξελίξεις καιη διαμορφίνη έγινε δημοφιλής μόνο μετά την ανεξάρτητη επανασύνθεσή της 23 χρόνια αργότερα από τον χημικό Felix Hoffmann. [6]Ο Hoffmann εργαζόταν στη φαρμακευτική εταιρεία Bayerστο Elberfeld της Γερμανίας, καιο επόπτης του Heinrich Dreser του έδωσε εντολή να ακετυλοποιήσει τη μορφίνη με στόχο την παραγωγή κωδεΐνης, ενός συστατικού της παπαρούνας οπίου που είναι φαρμακολογικά παρόμοιο μετη μορφίνη αλλά λιγότερο ισχυρό και λιγότερο εθιστικό. Αντ 'αυτού, το πείραμα παρήγαγε μια ακετυλιωμένη μορφή μορφίνης ενάμισι έως δύο φορές πιο ισχυρή από την ίδια τη μορφίνη. Ο επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος της Bayer επινόησε φημισμένα το νέο όνομα του φαρμάκου "ηρωίνη", με βάση τη γερμανική λέξη heroisch που σημαίνει "ηρωική, δυνατή" (από την αρχαία ελληνική λέξη "ήρωας, ήρως"). Οι επιστήμονες της Bayer δεν ήταν οι πρώτοι που έκαναν ηρωίνη, αλλά οι επιστήμονες τους ανακάλυψαν τρόπους γιανατη φτιάξουν καιη Bayer ηγήθηκε της εμπορίας της ηρωίνης. Το 1895, η Bayer εμπορεύεται τη διακετυλομορφίνη ως φάρμακο χωρίς ιατρική συνταγή μετο εμπορικό σήμα Heroin. Αναπτύχθηκε κυρίως ως υποκατάστατο της μορφίνης για κατασταλτικά του βήχα πουδεν είχαν εθιστικές παρενέργειες στη μορφίνη. Από το 1898 έως το 1910, η διαμορφίνη κυκλοφόρησε στο εμπόριο μετην εμπορική ονομασία Heroin ως μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης και κατασταλτικό του βήχα.[7] Στην 11η έκδοση της Encyclopædia Britannica (1910), το άρθρο σχετικά μετη μορφίνη αναφέρει: «Στον βήχα της φάσης είναι λεπτές οι δόσεις [της μορφίνης], αλλά σε αυτή τη συγκεκριμένη ασθένεια η μορφίνη συχνά αντικαθίσταται καλύτερα από κωδεΐνη ή από ηρωίνη, η οποία ελέγχει τον ευερέθιστο βήχα χωρίς ναρκωτικό μετά τη χορήγηση μορφίνης. ".
ΗΕπιτροπή Υγείας του Συνδέσμου των Εθνών απαγόρευσε τη διακετυλομορφίνη το 1925, ανκαι χρειάστηκαν περισσότερα από τρία χρόνια γιανα εφαρμοστεί αυτό. Εντω μεταξύ, τα πρώτα ναρκωτικά σχεδιαστών, δηλαδή. 3,6 διεστέρες και 6 μονοεστέρες μορφίνης και ακετυλιωμένων αναλόγων στενά συγγενών φαρμάκων όπως η υδρομορφόνη καιη διυδρομορφίνη, παρήχθησαν σε τεράστιες ποσότητες γιανα καλύψουν την παγκόσμια ζήτηση για διακετυλομορφίνη - αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1930, όταν η επιτροπή απαγόρευσε τα ανάλογα διακετυλομορφίνης χωρίς θεραπευτικό πλεονέκτημα έναντι των φαρμάκων που ήδη χρησιμοποιούνται. Η Bayer έχασε μερικά από τα εμπορικά της δικαιώματα στην ηρωίνη (καθώς καιστηνασπιρίνη) σύμφωνα μετηΣυνθήκη των Βερσαλλιώντου 1919 μετά την ήττα της Γερμανίας στονΑ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
