Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλεμπόρων από τηνΚωνσταντινούποληκαιμε ρίζες χιώτικες, ο Ράλλης άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές τουστηΧάλκηκαι τις συνέχισε στο Λονδίνο, όπου για ένα διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος στις επιχειρήσεις Ράλλη-Μαυρογιάννη.[4]Το 1875 πήγε στο Παρίσι και άρχισε σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλὠν Τεχνών, στο εργαστήριο τουΖαν-Λεόν Ζερόμ[5](Jean-Léon Gérôme), ζωγράφου και γλύπτη ηθογραφικών και ιστορικών θεμάτων κι ακαδημαϊκών τύπων. Έργα του εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875.[5] Ήταν μέλος της Εταιρείας Γάλλων Ζωγράφων (Société des artistes français), η οποία τον τίμησε με εύφημο μνεία το 1885 και με αργυρό μετάλλιο το 1889. Έγινε επίσης μέλος της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 1900 διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Εκθέσεως του Παρισιού. Μετη διαθήκη του άφησε ορισμένα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη.
Πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στηνΕλλάδα, τηνΜικρά Ασία, τηνΠαλαιστίνηκαιτηνΑίγυπτο, προκειμένου να συγκεντρώσει υλικό γιατα έργα του. Μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι καιτοΚάιρο της Αιγύπτου, όπου διατηρούσε δεύτερο εργαστήριο.[5]
Το 1881 νυμφεύθηκε την Ιουλία Μαυροκορδάτου, μετην οποία απέκτησε μία κόρη, την Αικατερίνη (1882–1948), μετέπειτα σύζυγο Νικολάου Πολίτη. Η σύζυγός του πέθανε το 1888, σε ηλικία μόλις 29 ετών, καιτο 1895 ξαναπαντρεύτηκε μετη Μαρία Μαυρομιχάλη, αλλά χώρισε λίγο καιρό αργότερα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896και μέχρι τον θάνατό του, εξέθεσε κατ' επανάληψη πίνακές τουστηνΑθήνα, λόγω και της στενής φιλίας τουμετονΔημήτριο Βικέλα.
Περισσότεροι από είκοσι πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη δημοπρατήθηκαν στους παγκοσμίου φήμης οίκους δημοπρασιών τέχνης Sotheby΄s και Bonhams του Λονδίνου σε υψηλές τιμές πουδεν είχαν προηγούμενο σε έργα Ελλήνων ζωγράφων. Μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ουαι. ούτε οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρονταν γενικά στη βιογραφία του, αλλά ούτε καιτα ειδικά λευκώματα στην ζωγραφική του. Ίσως οοριενταλισμός μερικών έργων του θεωρήθηκε ως κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής τουκαι συνετέλεσε στην έλλειψη καθολικού ενδιαφέροντος. Η υψηλότερη τιμή μέχρι σήμερα επιτεύχθηκε μετην ελαιογραφία τουΗ αιχμάλωτη (υπάγεται στην ομάδα των έργων τουοριενταλισμός) η οποία πωλήθηκε στο ποσό των 1.046.232 ευρώ υπερκεράζοντας τονΚωνσταντίνο Βολανάκη, Νικόλαο ΓύζηκαιΚωνσταντίνο Παρθένη.
Το1875 πηγαίνει στο Παρίσι καιτην ίδια χρονιά παράλληλα με τους σπουδές τουστη Σχολή Καλών Τεχνών καιτην ενασχόλησή τουστο εργαστήριο ζωγραφικής του Ζερόμ εργάζεται ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης καιτην περίοδο 1875-82 τα έργα του εμφανίζονται συχνά στις εκθέσεις της Εταιρείας Γάλλων Καλλιτεχνών και λίγο αργότερα στις εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου.
Αρχικά ο όρος οριενταλισμός (oriental= ανατολικός) αφορούσε την επίδραση του πολιτισμού της Ανατολής (κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Αραβικής χερσονήσου, της Αιγύπτου και της βόρειας Αφρικής) στη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Η τάση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα στα έργα του 19ουαι. μετην ωραιοποιημένη συνήθως απεικόνιση προσώπων και τοπίων της Ανατολής. Γνωστότερα δείγματα της τέχνης αυτής είναι πίνακες διαφόρων ζωγράφων, όπως τουΖαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ (Η μεγάλη οδαλίσκη Τουρκικό Λουτρό), τουΕζέν Ντελακρουά (Η οδαλίσκη, Γυναίκες από το Αλγέρι κ.α.
Αντίστοιχα λήμματα Εγκυκλοπαιδειών
Επηρεασμένος από τον Ζερόμ, ο Ράλλης ασχολήθηκε και αυτός με θέματα της Ανατολής, η οποία φάνταζε εξωτική στα μάτια των Ευρωπαίων. Εντούτοις, τα έργα του αποδίδουν σκηνές της Ανατολής της εποχής του ζωγράφου (και όχι μιας άλλης μακρινής εποχής) και χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο ρεαλισμό και αυθεντικότητα. Το πρώτο γνωστό και ενυπόγραφο έργο του είναι: Ο Αιγύπτιος στρατιώτης 1878 προσπάθεια στην οποία διαπιστώνεται τόσο η απόλυτη κατοχή των τύπων της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, όσο καιη επίδραση των κατακτήσεων του δασκάλου του Ζερόμ.
Αγαπημένο του θέμα αποτέλεσαν οι θρησκευτικές σκηνές του ορθόδοξου ελληνισμού, στις οποίες τα πρόσωπα παρουσιάζονται με μοναδική ευλάβεια και αθωότητα. Ωστόσο, μερικά από αυτά τα έργα δείχνουν μια αφέλεια που τείνει προς την ρομαντική (και ιδιαιτέρως εθνικιστική) κοινοτοπία των ακαδημαϊκών ζωγράφων του 19ου αιώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αφελούς τάσης είναι Η λεία (Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου), ο πίνακας που παρουσιάζει το εσωτερικό μιας εκκλησίας ρημαγμένης και μία πανέμορφη Ελληνίδα δεμένη ημίγυμνη επάνω σε έναν κίονα του ναού. Ο θεατής υποθέτει προς πρόκειται για έργο αλλόθρησκων βαρβάρων επιδρομέων, πουδεν ξέρουν να εκτιμούν το καλό καιτο ωραίο.
Θ. Ράλλης, Η λεία (περίπου 1905), ελαιογραφία σε καμβά, 133 εκ. x 100 εκ. Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου
Προσευχή σε ελληνική εκκλησία, Μονπαρνάς (1876), ελαιογραφία σε καμβά, 60 εκ. x 93 εκ. Ιδιωτική συλλογή.
Προσευχή πριντην θεία μετάληψη, Μέγαρα (1890), ελαιογραφία σε καμβά, 60 εκ. x 93 εκ. Ιδιωτική συλλογή. Στις 863.000 € έφθασε στη δημοπρασία του οίκου Bonhams η « Προσευχή πριντην θεία κοινωνία στα Μέγαρα[6]»
Ελληνική ομορφιά (περίπου 1890), υδατογραφία σε χαρτί, 24 εκ. x 16 εκ. Ιδιωτική συλλογή.
Παιδί που κρύβεται πίσω από αιγυπτιακό άγαλμα, Λούξορ αχρον. λάδι σε ξύλο, 22 εκ. x 16 εκ. Ιδ. συλλογή.
Μήδεια (αχρονολόγητο), υδατογραφία σε χαρτί, 30 εκ. x 25 εκ. Συλλογή Τραπέζης Άλφα.