Κάτω από τις στέγες του Παρισιού (Γαλλικά: Sous les toits de Paris) είναι γαλλική ταινία του 1930 σε σενάριο και σκηνοθεσία Ρενέ Κλαιρ. [4]
Η ταινία θεωρείται ως η πρώτη μουσική δραματική κωμωδία τουγαλλικού κινηματογράφου. Ήταν η πρώτη γαλλική παραγωγή του ηχητικού κινηματογράφου που σημείωσε μεγάλη διεθνή επιτυχία.[5]
Σεμια εργατική συνοικία του Παρισιού, ο Αλμπέρ, ένας πλανόδιος τραγουδιστής, ζεισεμια σοφίτα. Γνωρίζει ένα όμορφο κορίτσι από τη Ρουμανία, την Πόλα, καιτην ερωτεύεται. Αλλά δεν είναι ο μόνος, αφού ο καλύτερος φίλος του Λουί αλλά καιο κακοποιός Φρεντ είναι επίσης ερωτευμένοι μαζί της. Ένα βράδυ ο Αλμπέρ συναντά τον Πόλα, η οποία μόλις διαπίστωσε ότι οΦρεντ είχε κλέψει το κλειδί της καιδεν τολμά να επιστρέψει στο σπίτι επειδή δεν αισθάνεται ασφαλής. Ο Αλμπέρ τη φιλοξενεί στο δωμάτιό τουκαι περνούν τη νύχτα μαζί, μετον Αλμπέρ να κοιμάται στο πάτωμα καιτον Πόλα στο κρεβάτι του. Σύντομα αποφασίζουν να παντρευτούν, αλλά η μοίρα τους αποτρέπει όταν ο Εμίλ, ένας πορτοφολάς, φέρνει μια τσάντα με κλοπιμαία και ζητά από τον Αλμπέρ νατην φυλάξει στη σοφίτα του.
Όταν η αστυνομία κάνει έρευνα στο δωμάτιο του Αλμπέρ και ανακαλύπτει την τσάντα μετα κλοπιμαία, τον συλλαμβάνει καιτον φυλακίζει. Εντω μεταξύ, οΦρεντ ταξιδεύει ενώ η Πόλα συνδέεται μετον Λουί και μένουν μαζί. Όταν ο Εμίλ συλλαμβάνεται από την αστυνομία, ομολογεί ότι ο Αλμπέρ είναι αθώος, απελευθερώνεται και αναζητά τον Πόλα. ΟΦρεντ επιστρέφει στο Παρίσι και βρίσκει πάλι την Πόλα.
Εξαγριωμένος μετην επιστροφή του Αλμπέρ και θυμωμένος μετον Λουί, οΦρεντ, επιτίθεται στον Αλμπέρ με ένα μαχαίρι. Ο Λουί σπεύδει να σώσει τον φίλο του, οι δύο σύντροφοι επανασυνδέονται, αλλά η φιλία τους σκιάζεται από τη συνειδητοποίηση ότι καιοι δύο είναι ερωτευμένοι μετην Πόλα. Τελικά ο Αλμπέρ υποχωρεί καιη Πόλα φεύγει μετον Λουί.[6]
Η άφιξη συγχρονισμένου ήχου στον κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 προκάλεσε ανάμεικτες αντιδράσεις μεταξύ των Γάλλων δημιουργών ταινιών και ορισμένοι από τους σκηνοθέτες τουβωβού κινηματογράφου ήταν απαισιόδοξοι για τις εξελίξεις. Το 1927 οΡενέ Κλαιρ έγραψε: «Μαθαίνουμε ανατριχιάζοντας ότι ορισμένοι Αμερικανοί παραγωγοί βλέπουν στον ομιλούντα κινηματογράφο την ψυχαγωγία του μέλλοντος και ότι ήδη εργάζονται γιανα φέρουν σε πέρας αυτή την τρομερή προφητεία».[7] Αλλού περιέγραψε τον ομιλούντα κινηματογράφο ως «ένα αμφίβολο τέρας, μια αφύσικη δημιουργία, χάρη στην οποία η οθόνη θα γινόταν φτωχό θέατρο, το θέατρο των φτωχών». [8] Παρόλα αυτά, οΚλαιρ σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλη διεθνή επιτυχία του γαλλικού κινηματογράφου, τοΚάτω από τις στέγες του Παρισιού.
Ο Ρενέ Κλαιρ δέχτηκε το αναπόφευκτο του ομιλούντος κινηματογράφου, αλλά αρχικά διατήρησε πολύ συγκεκριμένες απόψεις σχετικά μετον τρόπο μετον οποίο ο ήχος πρέπει να ενσωματωθεί στην ταινία. Ήταν απρόθυμος να χρησιμοποιήσει φυσιολογικά τον διάλογο ή τα ηχητικά εφέ και υποστήριξε ότι η διαδοχική χρήση της εικόνας καιτου ήχου που παράγεται από αυτό - όχι η ταυτόχρονη χρήση τους - θα δημιουργούσε καλύτερο αποτέλεσμα. [9]
Το 1929, η γερμανική κινηματογραφική εταιρεία Tobis Klangfilm ίδρυσε ένα στούντιο εξοπλισμένο για παραγωγή ήχου στο Επιναί κοντά στο Παρίσι. Αυτό το στούντιο εγκαινίασε μια πολιτική παραγωγής γαλλόφωνων ταινιών στη Γαλλία αντί να εισάγει Γάλλους ερμηνευτές γιατη δημιουργία γαλλικών εκδόσεων ταινιών στη Γερμανία. Μία από τις πρώτες ταινίες που γυρίστηκαν εκεί ήταν καιτοΚάτω από τις στέγες του Παρισιού. [10] Άλλες γαλλικές ηχητικές ταινίες της περιόδου ήταν οιPrix de beauté (Μις Ευρώπη) [11]καιΧρυσή Εποχή,καιοι δύο το 1930.
Η ταινία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο Μουλέν Ρουζστο Παρίσι από τις 2 Μαΐου 1930 και διαφημίστηκε ως «100% με ομιλία και τραγούδια στα γαλλικά», αλλά αρχικά είχε μέτρια επιτυχία. Στην πραγματικότητα, μόνο το ένα τέταρτο της ταινίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ομιλούσα» και αυτό προκάλεσε την απογοήτευση του κοινού στο Παρίσι, που επιθυμούσε να απολαύσει το νέο μέσο. [12] Μεταξύ της κριτικής που δέχθηκε από Γάλλους κριτικούς ήταν η βραδύτητα της αφήγησης, η συμβατικότητα των χαρακτήρων καιη έμφαση στο Παρίσι του υποκόσμου.
Αντίθετα, σε άλλες χώρες είχε μεγάλη επιτυχία, ιδίως στη Γερμανία (όπου μια δημοσκόπηση την κατέταξε ως «τηνπιο ωραία ταινία στον κόσμο γιατο έτος 1931» καιστην Ιαπωνία.
Το τραγούδι Sous les toits de Paris, [13]σε στίχους των Ρενέ Ναζέλ και Ρενέ Κλαιρ, μουσική του Ραούλ Μορετί και ερμηνεία του Αλμπέρ Πρεζάν, επαναλαμβάνεται ως λαϊτμοτίβστην ταινία καιστην εποχή του είχε μεγάλη επιτυχία.
↑"On n'apprendra pas sans frémir que certains industriels américains, parmi les plus dangereux, voient dans le cinéma parlant le spectacle de l'avenir et qu'ils travaillent dès maintenant à réaliser cette effrayante prophétie": quoted in Jean-Pierre Jeancolas, 15 ans des années trente. Paris: Stock, 1983. p.55.
↑Pierre Billard, Le Mystère René Clair. Paris: Plon, 1998. p.154: "...cinéma parlant, monstre redoutable, création contre nature, grâce à laquelle l'écran deviendrait un pauvre théâtre, le théâtre du pauvre."
↑Roy Armes, French Cinema. London: Secker & Warburg, 1985. p.74.
↑Alastair Phillips, "Migration and Exile in the Classical Period", in The French Cinema Book. London: British Film Institute, 2004. p.104.
