Ο Λάσλο Μόχολι-Νάγκι[15] (20 Ιουλίου 1895 – 24 Nοεμβρίου 1946) ήταν Ούγγρος ζωγράφοςκαι φωτογράφος καθώς και καθηγητής στη σχολή Μπάουχαους. Οκονστρουκτιβισμόςτον επηρέασε πολύ και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας για ενσωμάτωση της τεχνολογίας και της βιομηχανίας στις τέχνες.
Ο Μόχολι-Νάγκι γεννήθηκε μετο όνομα Λάσλο Βάις (László Weisz) στο Μπάκσμπορσοντ της Ουγγαρίας, σεμια Εβραϊκή οικογένεια.[16]Ο ξάδελφός του ήταν ο μαέστρος ΣερΓκέοργκ Σόλτι. Ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο της πόλης Σέγκεντ. Άλλαξε το γερμανο-εβραϊκό επώνυμο του προς το ουγγρικό επώνυμο Νάγκι ενός φίλου της μητέρας του, που ήταν Χριστιανός δικηγόρος, καιο οποίος υποστήριξε την οικογένεια καιτην βοήθησε να μεγαλώσει το Λάσλο καιτα αδέλφια του, όταν ο Εβραίος πατέρας τους, Λίποτ Βεισζ, άφησε την οικογένειά του. Αργότερα, πρόσθεσε τον όρο Μόχολιστο επώνυμό του, από το όνομα της πόλης Μόχολ (στη σημερινή Σερβία) στην οποία έζησε ένα μέρος της παιδικής του ηλικίας, στην οικογενειακή οικία εκεί κοντά.
Λάσλο Μόχολι-Νάγκι, 1919, ιδιωτική συλλογή
Το 1918, επίσημα μεταστράφηκε στην Ουγγρική Αναμορφωμένη Εκκλησία. Ο ανάδοχός του ήταν ο φίλος του από το Ρωμαιοκαθολικό πανεπιστήμιο, ο κριτικός τέχνης Ιβάν Χέβεσι. Άμεσα πρινκαι κατά τη διάρκεια τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμου σπούδασε νομικά στηΒουδαπέστηκαι υπηρέτησε στον πόλεμο, όπου υπέστη ένα σοβαρό τραυματισμό. Στη Βουδαπέστη, με άδεια και κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης, ο Μόχολι-Νάγκι ασχολήθηκε αρχικά μετο περιοδικό Jelenkor ("Η Σύγχρονη Εποχή") με εκδότη τον Χέβεσι, καιστη συνέχεια μετον κύκλο "Ακτιβιστής" γύρω από το περιοδικό του Λάγιος Κασσάκ Ma ("Σήμερα"). Όταν απολύθηκε από τονΑυστρο-ουγγρικό στρατότον Οκτώβριο 1918, φοίτησε στην ιδιωτική σχολή τέχνης τουΟύγγρουΦωβιστή καλλιτέχνη Ρόμπερτ Μπερενι. Ήταν υποστηρικτής της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, όπως δήλωσε από το 1919, ανκαιδεν ανέλαβε επίσημη θέση σε αυτό. Μετά την ήττα του Κομμουνιστικού καθεστώτος τον Αύγουστο, αποσύρθηκε στοΣέγκεντ. Μια έκθεση του έργων του πραγματοποιήθηκε εκεί, προτού φύγει γιατηΒιέννη περί το Νοέμβριο 1919. Έφυγε γιατοΒερολίνο στις αρχές του 1920.[17][18]
Το 1923 ο Μόχολι-Νάγκι ανέλαβε τη θέση τουΓιοχάνες Ίττενστησυν-διδασκαλία στα προκαταρκτικά μαθήματα του Μπάουχάους μαζί μετον Γιόζεφ Άλμπερς, και αντικατέστησε επίσης τον Ίττεν ως Επικεφαλής του Εργαστηρίου Μεταλλουργίας.[19][20] Αυτό ουσιαστικά σήμανε το τέλος τωνεξπρεσιονιστικών τάσεων της σχολής πιο κινήθηκε εγγύτερα προς τον αρχικό της προορισμό, ως σχολή κατάρτισης στον σχεδιασμό καιτη βιομηχανία.[16]Το Μπάουχαους έγινε γνωστό γιατην πολυπραγμοσύνη των καλλιτεχνών, καιο Μοχόλι-Νάγκι δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Στην καριέρα του, έγινε επιδέξιος και καινοτόμος στους τομείς της φωτογραφίας, της τυπογραφίας, της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της χαρακτικής καιτου βιομηχανικού σχεδιασμού.
Ένα από τα κύρια ενδιαφέροντά του ήταν η φωτογραφία, όπου, από το 1922, αρχικά καθοδηγήθηκε από την τεχνική εμπειρογνωμοσύνη της συζύγου και συνεργάτη του Λουτσία.[21][22][23]Στα βιβλία τουMalerei, Photographie, Film of 1925 [24]καιThe New Vision, from Material to Architecture (Το Νέο Όραμα, από το Υλικό στην Αρχιτεκτονική)[25]του 1932, επινόησε τον όρο Neues Sehen (Νέο Όραμα) γιατην πεποίθησή του ότι η κάμερα θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν εντελώς νέο τρόπο θεώρησης του εξωτερικού κόσμου πουτο ανθρώπινο μάτι δενθα μπορούσε. Η θεωρία αυτή αποδίδει περιληπτικά την προσέγγισή τουστην τέχνη καιτη διδασκαλία. Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης του μεσοπολέμου που πρότεινε τη χρήση επιστημονικού εξοπλισμού, τηλεσκοπίου, μικροσκοπίου και ακτινογραφίας στην δημιουργία τέχνης.[26]Μετη Λουτσία πειραματίστηκαν στοφωτογράφημα, μία διεργασία έκθεσης φωτοευαίσθητου χαρτιού πάνω στο οποίο έχουν τοποθετηθεί αντικείμενα. Η διδακτική πρακτική κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα μέσων, με συμπεριλαμβανόμενα ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, φωτομοντάζ και μέταλλα.[17]
Έφυγε από το Μπάχουχαους το 1928 και ίδρυσε δικό του στούντιο σχεδιασμού στο Βερολίνο.[27]ΗΜαριάνε Μπραντ ανέλαβε τη θέση του Επικεφαλής στο Εργαστήριο Μεταλλουργίας.[20]
Ένα μακροχρόνιο επίτευγμα του Μόχολι-Νάγκι ήταν η κατασκευή του "Lichtrequisit einer elektrischen Bühne" [Φωτεινό Προπγια μία Ηλεκτρική Σκηνή] (ολοκληρώθηκε το 1930), μια συσκευή με κινούμενα μέρη πουμε εκπομπή φωτεινής ακτινοβολίας μέσω αυτής θα δημιουργούνταν κινητές αντανακλάσει φωτός και σκιές σε κοντινές επιφάνειες.[28][29] Κατασκευάστηκε μετη βοήθεια του Ούγγρου αρχιτέκτονα Στέφανου Σεμποεκ γιατην έκθεση του Deutscher Werkbund που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το καλοκαίρι του 1930, και μετά το θάνατό του, ονομάστηκε ως "Διαμορφωτής Φωτός-Χώρου" και θεωρήθηκε ως καινοτόμο επίτευγμα στην κινητική γλυπτική με χρήση βιομηχανικών υλικών όπως αντανακλαστικά μέταλλα καιΠλεξιγκλάς. Με δεδομένη την πρόθεσή του, μπορεί με μεγαλύτερη ακρίβεια να θεωρηθεί ως ένα από τα πρώτα παραδείγματα Λουμινισμού, μια μορφή τέχνης που συνέχισε να αναπτύσσεται την δεκαετία του 1940 στις Ηνωμένες Πολιτείες, στοΔιαμορφωτή Χώρου 1939-1945, Papmac 1943 καιΒ-10 Διαμορφωτής Χώρουτου 1942.[30]
Λάσλο Μόχολι-Νάγκι, Α19, 1927
Ο Μόχολι-Νάγκι ήταν φωτογραφικός συντάκτης του ολλανδικού αβάν-γκαρντ περιοδικού International Revue i 10 (Διεθνής Επιθεώρηση)τα έτη 1927-1929. Σχεδίασε σκηνικά σετγια επιτυχείς και αμφιλεγόμενες οπερατικές και θεατρικές παραγωγές, σχεδίασε εκθέσεις και βιβλία, δημιούργησε διαφημιστικές καμπάνιες, έγραψε άρθρα και έκανε ταινίες. Στο στούντιο του εργάστηκαν καλλιτέχνες και σχεδιαστές όπως οι Στέφανος Σεμποεκ, Γκιόργκι Κέπες και Άντορ Γουέινινγκερ. Όταν ανέβηκαν οιΝαζίστην εξουσία στη Γερμανία το 1933, και, όντας ένας ξένος πολίτης, δεντου επιτράπηκε πλέον να εργαστεί. Δραστηριοποιήθηκε για λίγο καιρό στην Ολλανδία (σε ως επί το πλείστον εμπορική εργασία) προτού μετακομίσει στο Λονδίνο το 1935.[16]
Στην Αγγλία ο Μόχολι-Νάγκι ήταν μέρος του κύκλου των μεταναστών καλλιτεχνών και λόγιων που εδράστηκαν στο Χάμπστεντ. Ο Μόχολι-Νάγκι έζησε στο Κτίριο Ίσοκον μετονΒάλτερ Γκρόπιουςγια οκτώ μήνες και μετά εγκαταστάθηκε στοΓκόλντερς Γκριν. Ο Μόχολι-Νάγκι άνοιξε το δρόμο τουστο Λονδίνο αναλαμβάνοντας διάφορες δουλειές σχεδιασμού όπως στηνImperial Airways (αεροπορική εταιρεία)καιτην βιτρίνα ενός καταστήματος πώλησης αντρικών εσωρούχων. Φωτογράφισε τη σύγχρονη αρχιτεκτονική γιατο<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Architectural_Review" rel="mw:WikiLink" data-linkid="null">Architectural Review</a> (Αρχιτεκτονική Αναθεώρηση) όπου βοηθός συντάκτης ήταν οΤζον Μπέθζέμάνπου ανέθεσε στον Μόχολι-Νάγκι να ετοιμάσει αντικειμενικές φωτογραφίες για επένδυση του βιβλίου του<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/An_Oxford_University_Chest" rel="mw:WikiLink" data-linkid="null">An Oxford University Chest</a> (Του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Θησαυροφυλάκιο). Το 1936 o Ούγγρος συμπατριώτης του σκηνοθέτης Αλεξάντερ Κόρντα του ανέθεσε να σχεδιάσει τα ειδικά εφέ γιατην ταινία Things to Come (Πράγματα που Επιφυλάσσονται). Εργαζόμενος στο Στούντιο Ντένχαμ, ο Μόχολι-Νάγκι δημιούργησε κινητικά γλυπτά και αφηρημένα φωτεινά εφέ, αλλά απορρίφθηκαν από τον σκηνοθέτη της ταινίας. Κατόπιν πρόσκλησης τουΛέσλι Μαρτίν έδωσε μια διάλεξη στην αρχιτεκτονική σχολή της Σχολής Τεχνών τουΧαλ.
Το 1937 κατόπιν πρόσκλησης τουΟυόλτερ Παέπσκε, Πρόεδρου του Container Corporation of America (Αμερικάνικη Εταιρεία Κατασκευής Περιεκτών), ο Μόχολι-Νάγκι μετακόμισε στοΣικάγο όπου έγινε διευθυντής του Νέου Μπάουχαους. Η φιλοσοφία της σχολής ήταν ουσιαστικά απαράλλακτη από της πρωτότυπης, καιη έδρα της ήταν μία έπαυλη στη Λεωφόρο Πραίρει πουο αρχιτέκτονας Ρίτσαρντ Μορίς Χαντ είχε σχεδιάσει γιατον μεγαλοεπιχειρηματία Μάρσαλ Φιλντ.[31]
Δυστυχώς, η σχολή έχασε την οικονομική υποστήριξη των οπαδών της μετά από ένα μόνο ακαδημαϊκό έτος, και έκλεισε το 1938. Ο Μόχολι-Νάγκι αποτέλεσε, επίσης, Καλλιτεχνικός Σύμβουλος γιατο Spiegel δι' αλληλογραφίας στο Σικάγο. Ωστόσο, ο Παέπσκε εξακολούθησε νατον υποστηρίζει, καιτο 1939 ο Μόχολι-Νάγκι άνοιξε τη Σχολή Σχεδίου. Το 1944, έγινε το Institute of Design (Ινστιτούτο Σχεδίου). Το 1949 το Ινστιτούτο Σχεδιασμού έγινε μέρος τουΤεχνολογικού Ινστιτούτου του Ιλινόιςκαι ήταν το πρώτο ίδρυμα στις Ηνωμένες Πολιτείες που πρόσφερε Διδακτορικό δίπλωμα στο σχέδιο. Ο Μόχολι-Νάγκι συνέγραψε έναν απολογισμό των προσπαθειών τουγιατην ανάπτυξη του προγράμματος σπουδών της Σχολής Σχεδίου στο βιβλίο τουVision in Motion (Όραμα σε Κίνηση).
Ο Μόχολι-Νάγκι πέθανε από λευχαιμίαστοΣικάγοτο 1946. ΤοΠανεπιστήμιο Τεχνών και Σχεδίου Μόχολι-Νάγκι της Βουδαπέστης ονομάστηκε προς τιμήν του. Η εταιρεία λογισμικού Συστήματα Λάσλο (δημιουργοί της ανοικτού κώδικαγλώσσας προγραμματισμού OpenLaszlo) ονομάστηκε εν μέρει προς τιμήν του Μόχολι-Νάγκι. Το 1998, έλαβε Τιμητική Πινακίδα από την Πόλη του Σικάγο. Το φθινόπωρο του 2003, ιδρύθηκε το Ίδρυμα Μόχολι-Νάγκιιως πηγή πληροφοριών γιατη ζωή καιτα έργα του Μόχολι-Νάγκι.[16]Το 2016, τοΜουσείο Γκουγκενχαϊμστη Νέα Υόρκη παρουσίασε μια αναδρομική έκθεση των έργων του Μόχολι-Νάγκι που περιλάμβανε έργα ζωγραφικής, κινηματογράφου, φωτογραφίας και γλυπτικής.[32]
Moholy-Nagy, László; Hoffmann, Daphne M. (translator) (2005) The New Vision: fundamentals of Bauhaus design, painting, sculpture, and architecture. Dover, (ISBN9780486436937).
↑ 16,016,116,216,3Chilvers, Ian & Glaves-Smith, John eds., Λεξικό της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης , Oxford: Oxford University Press, 2009. σ. 471-472
↑ 17,017,1Botar, Oliver A.I. (2006). Technical Detours: The Early Moholy-Nagy Reconsidered. New York: Art Gallery of the Graduate Center, the City University of New York. σελίδες 10–15, 18–20, 163–169. ISBN978-1599713571.
↑Findeli, Α. (1987). Το "Laszlo Moholy-Nagy, Αλχημιστής της Διαφάνειας", Η Structurist, 0(27), 5.
↑Το Forbes, M. (2016). "ΤΙΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΧΆΣΩ": Η ΜΟΊΡΑ ΤΗΣ LUCIA MOHOLY. Michigan Quarterly Review, 55(1), 24-0_7.
↑ΟΚ. László Moholy-Nagy, 1925. Malerei, Photographie, Ταινία. Μόναχο: Albert Langen
↑Moholy-Nagy, οκ. László, (1932) , Το νέο όραμα, από το υλικό στην αρχιτεκτονική. Νέα Υόρκη: Brewer, Warren & Putnam.
↑Μπόταρ, O. (2004). Lszl Moholy-Nagys Νέο Όραμα καιη Αισθητικοποίηση της Επιστημονικής Φωτογραφίας στη Βαϊμάρη της Γερμανίας. Η επιστήμη σε αυτό το Πλαίσιο, 17(4), 525-556.
↑Moholy-Nagy, οκ. László |δ 1895-1946 & Witkovsky, Matthew S., 1967-, (editor.) & Ελιήλ, Carol S., 1955-, (editor.) & Vail, Karole P. B., (editor.) & Pâenichon, Sylvie, (συγγραφέας του κειμένου που προστέθηκε.) et al. (2016). Moholy-Nagy: το μέλλον σήμερα (Πρώτη έκδοση). Ινστιτούτο τέχνης του Σικάγο, Σικάγο.
Σχετικά πολυμέσα.jpg)
.jpg)
.jpg)
