Μετον όρο Μάχη της Αγγλίας (αγγλικά: Battle of Britain) έγινε γνωστή η προσπάθεια της αεροπορίας της Ναζιστικής Γερμανίας, της Λουφτβάφε (Luftwaffe), να καταβάλει τη Βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF, Royal Air Force) γιανα μπορέσει να πραγματοποιηθεί η «Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων» (γερμανικά: «Seelöwe»), που προέβλεπε την απόβαση των γερμανικών δυνάμεων στα βρετανικά νησιά. Ο όρος προέρχεται από ομιλία του Βρετανού Πρωθυπουργού Ουίνστον ΤσώρτσιλστηΒουλή των Κοινοτήτων στις 18 Ιουνίου 1940, στην οποία ανέφερε: «...ΗΜάχη της Γαλλίας, όπως την αποκάλεσε ο Στρατηγός Βεϋγκάν, τελείωσε. Επίκειται η έναρξη της Μάχης της Αγγλίας»[1].
Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς μεπαραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί.
(Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 3/12/2019)
Στις 25 Ιουνίου του 1940 ηΓαλλία υπέγραψε ανακωχή μετηΓερμανίακαιτο μεγαλύτερο τμήμα της (το βόρειο) περιήλθε υπό γερμανική κατοχή. ΟΧίτλερ, έχοντας πλέον υποτάξει ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη, ήταν απερίσπαστος γιανα επιπέσει κατά της μόνης χώρας που εξακολουθούσε να αντιτάσσεται στις επεκτατικές του βλέψεις, της Βρετανίας. Ο Πρωθυπουργός της, Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε από τον Μάιο αντικαταστήσει τονΝέβιλ Τσάμπερλεν, διακήρυξε ότι η Βρετανία δεν προτίθεται ούτε να συνομιλήσει ούτε να συνθηκολογήσει μετη Ναζιστική Γερμανία, αλλά έχει την σταθερή πρόθεση να συνεχίσει να μάχεται εναντίον της. Ο Τσώρτσιλ αποσιώπησε, βέβαια, το γεγονός ότι η Βρετανία είχε απομείνει η μόνη χώρα που μάχεται εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης της Ευρώπης εκείνης της εποχής. Οι αμιγώς στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε η Βρετανία ήταν κυριολεκτικά μηδαμινές, γιανα μπορέσουν να αντιταχθούν στηΒέρμαχτ. Οι άνδρες που διασώθηκαν από τηΔουνκέρκη, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ήταν ολοσχερώς χωρίς εξοπλισμό. Οι Γερμανοί, από τις ακτές τουΚαλαί έβλεπαν τις αγγλικές ακτές καιο Χίτλερ δεχόταν συμβουλές για εισβολή στη Βρετανία. Ο Χίτλερ, στο σημείο αυτό, είχε διαπράξει μια αβλεψία, της οποίας τα αίτια δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένα: Δεν είχε σκεφτεί, στα σοβαρά, απόβαση σε βρετανικό έδαφος. Εξέτασε το ενδεχόμενο αυτό και, μέχρι την εκπόνηση σχετικού σχεδίου, το οποίο επονομάσθηκε «Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων» (Seelöwe) πέρασε αρκετός καιρός: Το πράσινο φως δεν δόθηκε μέχρι τις 16 Ιουλίου. Ο Αρχιστράτηγος Βάλτερ φον Μπράουχιτς εκπόνησε το σχετικό σχέδιο, γιατην πραγματοποίηση του οποίου απαιτούνταν η μεταφορά δύο κυμάτων στρατευμάτων. Ο Ναύαρχος Έριχ Ραίντερ αντιτέθηκε στο σχέδιο: ΗΜάγχη είναι δύσκολη θάλασσα, η εποχή της μεταφοράς (Σεπτέμβριος) δεν προσφέρεται ιδιαίτερα, το Ναυτικό δεν διέθετε τα κατάλληλα μέσα και, το κυριότερο, αυτά δεν διασφαλίζονταν απέναντι στον αγγλικό στόλο. Η Αεροπορία απάντησε ότι ο αγγλικός στόλος δενθα αποτελεί σοβαρό εμπόδιο, καθώς η Λουφτβάφε διασφάλιζε την αεροπορική υπεροχή πάνω από τη Μάγχη. Αυτό πουδεν διασφαλιζόταν, όμως, ήταν η αεροπορική υπεροχή στο ίδιο το βρετανικό έδαφος[2]. ΟΧέρμαν Γκέρινγκ ανέλαβε νατη διασφαλίσει, καταστρέφοντας τις δυνάμεις της Βασιλικής Αεροπορίας (RAF) είτε στο έδαφος είτε στον αέρα. Ο Χίτλερ αποφάσισε να εφαρμοστεί ο «Θαλάσσιος Λέων» μόνον εφόσον η RAF θα έχει, πρακτικά, εκμηδενιστεί. Η απόφαση αυτή σηματοδότησε την έναρξη της Μάχης της Αγγλίας.
Η Μάχη της Αγγλίας ήταν, ιστορικά, η πρώτη μάχη μεταξύ αμιγώς αεροπορικών δυνάμεων. Η Λουφτβάφφε ήταν, θεωρητικά, πολύ πιο ισχυρή, σε αριθμό αεροσκαφών, από την αντίπαλό της. Διέθετε γιατη Μάχη της Αγγλίας, 2.669 αεροσκάφη παντός τύπου:[3]
1015 βομβαρδιστικά οριζόντιας ρίψης των τύπων Ντορνιέ Do-17, Do-172 και Do-215, Χένκελ He-111 και Γιούνκερς Ju- 88
Το καλύτερο καταδιωκτικό που διέθετε η Λουφτβάφφε, ήταν το Μέσσερσμιτ Bf-109. Ανώτερο σε ταχύτητα και ευχέρεια χειρισμών από τοΧάρικεϊνκαι ανταγωνιζόμενο ευθέως τοΣπίτφαϊρ, είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα: Την περιορισμένη ακτίνα δράσης του, που ανέρχεται μόνο σε 360 μίλια (600 χλμ.). Αυτό έχει ως συνέπεια να μπορεί να παραμένει, το μέγιστο, περίπου 20 λεπτά πέρα από τη Μάγχη.
Η RAF, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της γερμανικής πλευράς, διέθετε περίπου 300 καταδιωκτικά αεροσκάφη. Η εκτίμηση ήταν λανθασμένη. Είναι αλήθεια ότι η καταδιωκτική αεροπορία της Βρετανίας είχε υποστεί σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια απεμπλοκής των βρετανικών δυνάμεων από το γαλλικό έδαφος στην Δουνκέρκη. Ο Τσώρτσιλ, όμως, είχε επιβάλει ως υπουργό αεροπορικών εξοπλισμών τον, καναδικής καταγωγής, Μαξ Έικεν, γνωστότερο ως Λόρδο Μπίβεμπρουκ, μεγιστάνα του Τύπου. Ο Λόρδος ήταν άσχετος περί τα εξοπλιστικά και ολόκληρη η RAF εξεγέρθηκε κατά του διορισμού του. Ωστόσο, η μεγάλη του ενεργητικότητα ήταν αδιαμφισβήτητη και αποδείχθηκε καιστην πράξη: Τον Μάιο το Υπουργείο ανακοίνωσε στη RAF την παράδοση 325 νέων αεροσκαφών, αντί των προβλεπόμενων 261. Η αύξηση της παραγωγής δεν σταμάτησε, ακόμη και κατά τους μήνες πουη Βρετανία δοκιμαζόταν σκληρά από τους βομβαρδισμούς.[3]
Επικεφαλής της βρετανικής Διοίκησης Καταδίωξης (Fighter Command) ήταν ο Στρατάρχης ΣερΧιου Ντάουντινγκ (Sir Hugh Dowding). Παλαιός πιλότος ο ίδιος, υποστήριξε εξ αρχής την δημιουργία 55 σμηνών καταδιωκτικών, ως ελάχιστο όριο ασφαλείας των Βρετανικών Νήσων. Δύο τύποι αεροσκαφών (εκτός των παλαιών Μπλένχαϊμ) επρόκειτο να απαρτίσουν αυτά τα σμήνη: Το Χάρικεϊν (Hurricane) καιτο Σπίτφαϊρ (Spitfire). Στην πράξη το Σπίτφαϊρ αποδείχθηκε καλύτερο καιο Ντάουντινγκ πίεσε με όλες του τις δυνάμεις γιατην στροφή της παραγωγής προς αυτό. Με όλες αυτές τις συγκυρίες, η Διοίκηση Καταδίωξης διέθετε περίπου 700 καταδιωκτικά αεροσκάφη, από τα οποία πάνω από 600 είναι των δύο αυτών τύπων, διπλάσιο, δηλαδή, αριθμό από αυτόν που υπολόγιζαν οι Γερμανοί κατά την έναρξη της Μάχης της Αγγλίας.
Σημαντικό πλεονέκτημα της άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας ήταν η έγκαιρη ανάπτυξη από την Διοίκηση Αντιαεροπορικών 1.204 βαρέων και 581 ελαφρών πυροβόλων και 4.000 προβολέων. Ένα πλήθος αεροστάτων, αγκυροβολημένων με χαλύβδινα καλώδια μέχρι τα 1.500 μέτρα ύψος, κρατούσε μακρυά από σημαντικούς στόχους τα βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως[4].
Οι Γερμανοί αγνοούσαν, επίσης, το βασικό αμυντικό όπλο των Βρετανών, το σύστημα έγκαιρης επισήμανσης των αεροσκαφών τους μετη βοήθεια του συστήματος που αρχικά ονομάστηκε RDF (Radio Detection Finding, Ραδιοεντοπισμός) και, αργότερα, μετονομάστηκε σεραντάρ. Ήταν επινόηση τουΣερΡόμπερτ Ουάτσον - Ουάτ (Sir Robert Watson - Watt), επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου Φυσικής. Το δίκτυο των σταθμών ραντάρ έφερε το όνομα «Chain Home» και συνοδευόταν από ένα ακόμη επικουρικό δίκτυο, γιατην ανίχνευση αεροσκαφών που πετούν χαμηλά το οποίο επονομάστηκε «Chain Home Low-Flying». Χάρη στο ραντάρ, που, το 1940, η Βρετανία ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο πουτο διέθετε, οι Βρετανοί μπορούσαν να ανιχνεύουν την τακτική των αντιπάλων καινα αναπτύσσουν κατάλληλα τις δυνάμεις τους γιατην αντιμετώπισή τους[5]. Παρά την ύπαρξη του ραντάρ, οι Βρετανοί δεν παραμέλησαν καιτο Σώμα των Παρατηρητών (Observer Corps), επειδή το ραντάρ κατοπτεύει μεν τις ακτές, δεν μπορεί, όμως, ακόμη, να κάνει το ίδιο καιμετα ενδότερα της χώρας [6].
Μια ακόμη, ζωτικής σημασίας γιατην έκβαση της Μάχης καιτην Διοίκηση Καταδίωξης υπηρεσία ήταν αυτή της αναγνώρισης εχθρικών ή φίλιων αεροσκαφών. Η περισσότερο χρησιμοποιούμενη μέθοδος επονομάσθηκε IFF (από τα αρχικά των λέξεων «Identification Friend or Foe», καθορισμός φίλιου ή εχθρικού (αεροσκάφους)) και βασιζόταν σεμια συσκευή, πουτην έφεραν μόνο τα βρετανικά αεροσκάφη: Η συσκευή αυτή δεχόταν σήμα από μια αντίστοιχη επίγεια καιτο επανεξέπεμπε πολύ πιο ισχυρό. Έτσι, η επίγεια δύναμη αναγνώρισης μπορούσε, ακόμη καιμε ασαφή οπτική επαφή, να αναγνωρίσει, από την ισχύ του λαμβανόμενου σήματος, τα φίλια αεροσκάφη[7]. Παράλληλα, επειδή προέβλεπαν ότι τα αεροδρόμια των Sector Stations θα ήταν από τους βασικούς στόχους του αντιπάλου, είχαν μεταφέρει εκεί ποσότητες από όλα τα απαραίτητα υλικά που απαιτούσαν οι επισκευές τους.
Οι Γερμανοί, από την πλευρά τους, διέθεταν σύστημα εντοπισμού στόχων κατά τους νυκτερινούς βομβαρδισμούς, το οποίο αποκαλούσαν, λόγω του σχήματος των ακτίνων εντοπισμού, «Knickebein» (στραβό πόδι)[8]. Ωστόσο, οι πρώτες εφαρμογές τουδεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές, καιη ραδιοκατεύθυνση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως υποτυπώδης. Ως συνέπεια, οι πρώτοι από τους νυκτερινούς βομβαρδισμούς, που επιχείρησαν οι Γερμανοί, είχαν πενιχρά αποτελέσματα. Το σύστημα βελτιώθηκε σημαντικά, κύρια χάρη στην αλλαγή στοιχείων στις κεραίες του, ωστόσο οι Βρετανοί επινόησαν ένα σύστημα, που επονόμασαν «ασπιρίνη» και κατάφεραν νατο εξουδετερώνουν, επειδή οι Γερμανοί όφειλαν νατο θέτουν σε λειτουργία αρκετά πριντα αεροσκάφη τους προσεγγίσουν τους στόχους[εκκρεμεί παραπομπή].
Ο Ντάουντινγκ κατένειμε τις δυνάμεις της Διοίκησης Καταδίωξης σε τέσσερεις Ομάδες, τις διοικήσεις των οποίων επονόμασε Sector Stations:
Η Ομάδα 13, με κέντρο Διοικήσεως στοΝιούκαστλ (Newcastle), ελέγχει τη Βρετανία από το κέντρο και βορειότερα. Διοικείται από τονΡίτσαντ Σολ (Richard Saul).
Η Ομάδα 12, με κέντρο Διοικήσεως στο Τσερτς Φέντον (Church Fenton) τουΝότιγχαμ, ελέγχει τα βιομηχανικά κέντρα της περιοχής των «Midlands» καιτοΛονδίνο. Διοικείται από τονΣερΤράφορντ Λι - Μάλλορι (Trafford Leigh-Mallory).
Η Ομάδα 10 , με κέντρο Διοικήσεως στο Φίλτον (Filton) τουΜπαθ, ελέγχει την Νοτιοδυτική Αγγλία. Διοικείται από τονΣερΚουέντιν Μπραντ (Quintin Brand).
Η Ομάδα 11, πιο σημαντική από όλες, ελέγχει την Νοτιοδυτική Αγγλία, δηλαδή την περιοχή όπου οι Άγγλοι περιμένουν την εισβολή των Γερμανικών δυνάμεων. Κέντρο Διοικήσεως έχει στο Μπίγκιν Χιλ (Biggin Hill) του Άξμπριτζ[9]. Διοικείται από τονΣερΚιθΠαρκ (Keith Park)
Ο ίδιος ο Ντάουντινγκ είχε ως έδρα της Διοίκησης Καταδίωξης τοΜπέντλεϊ Πράιορι (Bentley Priory) [10].
Ο Γκέρινγκ, αντίστοιχα, είχε κατανείμει τις δυνάμεις τουσε τρεις αεροπορικούς στόλους[εκκρεμεί παραπομπή]:
Ο 2ος Αεροπορικός Στόλος, (Luftflotte 2) υπό τον Στρατάρχη Άλμπερτ Κέσσελρινγκ (Albert Kesselring), έδρευε στις Βρυξέλλεςκαιτο κέντρο Διοικήσεώς του βρισκόταν στοΓκριΝε απέναντι από τις βρετανικές ακτές. Οι αντικειμενικοί στόχοι του βρίσκονταν στη γραμμή Πόρτσμουθ - Μάντσεστερ.
Ο 3ος Αεροπορικός Στόλος, υπό τον Στρατάρχη Χούγκο Σπέρρλε (Hugo Sperrle), έδρευε στοΠαρίσικαι είχε κέντρο Διοικήσεως στηΝτωβίλ (Dauville). Αντικειμενικοί του στόχοι ήταν οι νότιες και νοτιοδυτικές κομητείες της Αγγλίας.
Ο 5ος Αεροπορικός Στόλος, υπό τον Πτέραρχο Στουμπφ (Stumpf), έδρευε στηΝορβηγίακαι είχε ως αντικειμενικούς στόχους τη βόρεια Αγγλία καιτηΣκωτία.
Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς μεπαραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί.
(Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 3/12/2019)
Ως επίσημη ημερομηνία έναρξης της Μάχης της Αγγλίας δόθηκε η 13η Αυγούστου 1940. Η ημέρα αυτή είχε επονομασθεί, από τους Γερμανούς, «Ημέρα του αετού» (Adlertag). Ωστόσο, σεμια προπαρασκευαστική έξοδο, τα γερμανικά βομβαρδιστικά επιτέθηκαν σε στόχους - σταθμούς ραντάρ πολύ κοντά στις ακτές ήδη από τις 12 Αυγούστου. Το αποτέλεσμα της ήταν είναι ανησυχητικό για τους Βρετανούς, καθώς ο προχωρημένος σταθμός ραντάρ της νήσου Γουάϊτ (Isle of Whyte) καταστράφηκε ολοσχερώς και απαιτούνταν 15 τουλάχιστον ημέρες γιατην αντικατάστασή του.
Στις 13 Αυγούστου οι Γερμανοί επιτέθηκαν με τρεις σχηματισμούς σκαφών. Στόχοι τους οι εγκαταστάσεις των αεροδρομίων τουΚεντ, του Χόκιντζ καιτου Μάνστον. Στόχο αποτελούσε, επίσης, καιτοΦάρνμπορο (Farnborough), στο οποίο υπήρχαν σημαντικές αεροναυτικές εγκαταστάσεις. Η RAF υπεράσπισε αποτελεσματικά τον εθνικό εναέριο χώρο της: Οι ζημιές στα αεροδρόμια ήταν τόσο μικρές, που όλα επισκευάστηκαν πριν περάσουν 10 ώρες. Οι εγκαταστάσεις στο Φάρνμπορο δεν επλήγησαν καθόλου καιη Λουφτβάφφε έχασε 45 εν όλω αεροσκάφη έναντι 13 των Βρετανών (διασώθηκαν, όμως, έξι από τους πιλότους). Διαπιστώθηκε για πρώτη φορά πόσο ευπρόσβλητα ήταν τα Στούκας απέναντι σε ισχυρά καταδιωκτικά, ενώ η αεράμυνα δεν έχασε την ψυχραιμία της καιτα αντιαεροπορικά πυρά ήταν και πυκνά και εύστοχα. Ο Γκέρινγκ καιοι αρχηγοί των αεροστόλων τουδεν αντελήφθησαν αμέσως ότι είναι αδύνατος ο αιφνιδιασμός που πέτυχαν στη Γαλλία καιστηνΠολωνίακαι αυτό θα αποδειχθεί μεγάλο σφάλμα στην εξέλιξη της Μάχης.
Στις 14 Αυγούστου δεν διεξήχθησαν επιχειρήσεις λόγω της κακοκαιρίας. Στις 15 Αυγούστου επιτέθηκε καιο Αεροπορικός Στόλος από τις βάσεις της Νορβηγίας. Στην επίθεση δεν συμμετείχαν Μέσσερσμιτ Bf-109, καθώς δεν διέθεταν την απαιτούμενη ακτίνα δράσης. Τα είχαν αντικαταστήσει τα Μέσσερσμιτ Bf-110, τα οποία, παρά τη δύναμη πυρός τους, ήταν αργά σε σχέση μετα βρετανικά καταδιωκτικά. Τα βομβαρδιστικά δεν κατάφεραν καννα πλησιάσουν την αγγλική ακτή: Έριξαν τις βόμβες τους στη θάλασσα και τρύπωσαν στα σύννεφα γιανα διαφύγουν. Ανεξήγητο παρέμεινε για τους Γερμανούς το γεγονός της έγκαιρης επισήμανσής τους και της συγκεντρωτικότητας της βρετανικής αεροπορίας (εξακολουθούσαν να αγνοούν την ύπαρξη του ραντάρ). Στις 16 η Λουφτβάφφε επανέλαβε με μικρότερη σφοδρότητα τις επιθέσεις της, αλλά στις 18 βομβάρδισε αεροδρόμια στο Κένλεϊ (Kenley), στο Κρόιντον (Croydon), στο Γουέστ Μάλλινγκ (West Malling) καιστο Μπίγκιν Χιλ (Biggin Hill). Το Κένλεϊ υπέστη πολύ σοβαρές ζημιές, αλλά οι γερμανικές απώλειες σε «Στούκας» ήταν τόσο βαρειές, που ανάγκασαν τη γερμανική ηγεσία νατα αποσύρει ολοσχερώς από τις επικείμενες επιδρομές.
Από τις 19 έως και τις 23 Αυγούστου η κακοκαιρία ανέστειλε όλες τις αεροπορικές εξόδους. Η ανάπαυλα επέτρεψε κάποιες επισκευές στις πληγείσες εγκαταστάσεις, αλλά στις 24 Αυγούστου οι Γερμανοί επανήλθαν με νέα τακτική: Συγκέντρωσαν τοπυρ τους σε επιλεγμένους στόχους, όπως ήταν το Sector Station αριθ. 11, χρησιμοποιώντας όμως μεγαλύτερη αναλογία καταδιωκτικών. Πολλά κέντρα διοίκησης αχρηστεύθηκαν καιοι απώλειες σε αεροπλάνα ήταν τόσο σοβαρές πουο Ντάουντινγκ ανησύχησε πολύ σοβαρά μήπως οι απώλειες αυτές δημιουργήσουν αριθμητικό πλεονέκτημα στον εχθρό. Υπολόγισε πως, ανοι Γερμανοί επέμεναν στην ίδια τακτική για μία εβδομάδα, θα έπρεπε να μεταφέρει την ομάδα 11 βορειότερα. Σε εκείνη την περίπτωση, η ταχύτητα επέμβασης των σμηνών τουθα περιοριζόταν σημαντικά καιοι Γερμανοί θα αντιστάθμιζαν το μειονέκτημα του χρόνου διάσχισης της Μάγχης. Ο Ντάουντινγκ άρχισε να πιστεύει ότι οι Γερμανοί βρήκαν την αχίλλειο πτέρνα του βρετανικού αμυντικού συστήματος.[11] Στις 30 Αυγούστου το Μπίγκιν Χιλ πρακτικά αχρηστεύθηκε, αφού υπέστη δύο διαδοχικές επιθέσεις, μετη δεύτερη ιδιαίτερα εύστοχη. Η επίθεση εναντίον του επαναλήγθηκε στις 31, καθώς καισε άλλα αεροδρόμια, τα οποία αχρηστεύθηκαν προσωρινά. Το Μπίγκιν Χιλ επλήγη ξανά στις 5 Σεπτεμβρίου καιοι βρετανικές απώλειες σε αεροσκάφη και έμψυχο υλικό είχαν αρχίσει να φθάνουν σε ανησυχητικά επίπεδα.
Στο σημείο αυτό οι Γερμανοί διέπραξαν το μοιραίο σφάλμα: Άλλαξαν τακτική, εγκαταλείποντας τα αεροδρόμια των Sector Stations. Στόχος τους, αυτή τη φορά, ήταν η ίδια η βρετανική πρωτεύουσα, τοΛονδίνο. Στόχος αρκετά μακριά από την ακτή, επέτρεπε την έγκαιρη επισήμανση των επιτιθέμενων και έδινε αρκετό χρόνο στα βρετανικά καταδιωκτικά γιατην αντιμετώπισή τους. Το σφάλμα αυτό ήταν μοιραίο και, από μόνο του, αρκετό γιανα επηρεάσει αποφασιστικά την τελική έκβαση της μάχης. Ο Ντόουντινγκ το αντελήφθη αμέσως και ένιωσε ανακούφιση.[12]Το ίδιο αντιληπτό, όμως, έγινε και από τους Γερμανούς στρατιωτικούς ηγέτες, οι οποίοι διαμαρτύρηθηκαν στον επικεφαλής Στρατάρχη Γκέρινγκ. Όμως, ο Στρατάρχης δεν τους έλαβε υπόψη του: Τα γερμανικά βομβαρδιστικά, αιφνιδιάζοντας τους Βρετανούς του Τομέα 11, πουδεν περίμεναν επίθεση κατά του Λονδίνου, κατάφεραν να επιφέρουν αρκετές καταστροφές στην πόλη (7 Σεπτεμβρίου) και άναψαν τεράστιες πυρκαγιές στο λιμάνι καιστο Ίστ Εντ. Ο Γκαίρινγκ εξήγησε στους υφισταμένους του ότι οΦύρερ είχε τη μεγαλοφυή έμπνευση των τρομοκρατικών βομβαρδισμών (Terrorangriff). Ο ίδιος συνάντησε τα πληρώματα των αεροσκαφών που επέστρεφαν και συνέθεσε στο ραδιόφωνο μια ομιλία, στην οποία, κατά τονΡ. Καρτιέ, θύμιζε τονΝέρωνακαι προκάλεσε ενόχληση ακόμη και στους Γερμανούς στρατηγούς.[12]
Μία από τις πιο αποφασιστικές ημέρες γιατην έκβαση της Μάχης ήταν η 15η Σεπτεμβρίου[13]. Οι Βρετανοί κατάφεραν να καταρρίψουν περισσότερα από 60 εχθρικά σκάφη, χάνοντας μόνο 26 δικά τους. Από το σημείο αυτό και ύστερα έγινε αντιληπτό ότι η RAF κάθε άλλο παρά εκμηδενισμένη ήταν καιη απόβαση δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας. Έτσι, στις 16 Σεπτεμβρίου, αποφασίστηκε πως η Ομάδα Στρατιών Β, η οποία προοριζόταν γιατην επιχείρηση απόβασης στην Αγγλία, θα μεταφερόταν στην Ανατολή. Ο Χίτλερ παραιτήθηκε από τον «Θαλάσσιο Λέοντα», ανκαιθα συνεχίζονταν οι νυκτερινοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί κατά του Λονδίνου και άλλων βρετανικών πόλεων, για μερικές ακόμη εβδομάδες.[14][15]. Σταδιακά οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν, καθώς η Γερμανική Αεροπορία απασχολείτο (και αναλωνόταν) στοΑνατολικό μέτωπο.
Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς μεπαραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί.
(Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 3/12/2019)
Η επικράτηση της RAF απέναντι σεμια αεροπορία κατά πολύ υπέρτερη σε αριθμό ανέδειξε, κατά μερικούς ιστορικούς, τον ερασιτεχνισμό καιτην αδυναμία των ανωτάτων παραγόντων του ναζιστικού καθεστώτος: Ο Χίτλερ ήλπιζε ότι απλά και μόνο οι τρομοκρατικοί βομβαρδισμοί (Terrorangiff) κατά του Λονδίνου θα φόβιζαν τόσο πολύ τους Άγγλους, ώστε αυτοί θα εκλιπαρούσαν για συνθηκολόγηση. Επίσης, αγνοήθηκε η ύπαρξη του αγγλικού στόλου που, κιαν ακόμα θεωρηθεί ότι η Λουφτβάφε επιτύγχανε την απόλυτη κυριαρχία στον αέρα, ο στόλος αυτός θα αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο για οποιαδήποτε μέτριας - από άποψη ναυτικών δυνάμεων - αξίας αποβατική δύναμη, όπως αυτή που διέθετε τότε η Γερμανία.
Τεχνικά ο Γκέρινγκ δεν έδειξε να συλλαμβάνει τις αδυναμίες της ίδιας του της δύναμης. Τα βομβαρδιστικά τουδεν ήταν ακόμη σε θέση να εξοντώσουν τεράστιας έκτασης πόλεις και πολλούς άλλους διεσπαρμένους στόχους, από όπου η Αγγλία τροφοδοτούσε την πολεμική της μηχανή. Τα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης «Στούκα» (Junkers JU87) ήταν κατάλληλα μόνο στις χώρες χωρίς σημαντική αντίπαλη αεροπορία καιμε αδύναμη αντιαεροπορική άμυνα, αλλά αποδείχτηκαν πολύ ευάλωτα μπροστά στα νεότερα βρετανικά καταδιωκτικά καισεμια αντιαεροπορική άμυνα «πουδεν χάνει την ψυχραιμία της» και αποτραβήχτηκαν σε άλλα, πιο ασφαλή, μέτωπα. Τα καταδιωκτικά του, ανκαι αποδείχτηκαν πολύ καλά γιατην εποχή 1939-40, είχαν πολύ περιορισμένη ακτίνα δράσης καιδεν μπορούσαν να προστατεύσουν επαρκώς τα βομβαρδιστικά τους. Επέδειξε δε, στη συνέχεια, αδιαφορία γιατην εξέλιξη της αεροπορίας του. Ενδεικτικά, όταν ένας από τους καλύτερους Γερμανούς πιλότους, οΆντολφ Γκάλαντ (Adolf Gallant), διαμαρτυρήθηκε στον Στρατάρχη του Ράιχ για τις κατηγορίες που εκείνος είχε εκτοξεύσει κατά των πιλότων των καταδιωκτικών, ο Γκέρινγκ τον ρώτησε: «Καιτιθα έπρεπε να σας δώσουμε γιανα είστε ευχαριστημένος;». Ο Γκάλαντ του απάντησε με θάρρος: «Ναμου δώσετε Σπίτφαϊρ!»[14].
Η απώλεια της Μάχης της Αγγλίας καιημη πραγματοποίηση του «Θαλάσσιου Λέοντα» είχαν αποφασιστική σημασία στην έκβαση τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο επισκέπτης μπορεί ναδειτα αεροσκάφη-πρωταγωνιστές (Σπιτφάιρ, Χαρικέιν, Μπρίστολ Μπλέναιμ, Γουέλλινγκτον, Μέσσερσμιτς, Στούκας, Χάινκελ, Fiat CR.42) μαζί μετα άλλα εκθέματα, στα δύο μουσεία της RAF, στο Κόσφορντ (Cosford) καιστο Λονδίνο.[16]