Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Γιατη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|7|06|2024}}
Χαλκογραφία τουΒάτσλαβ Χόλαρ (1607–1677). Άνδρας μετον εθιμοτυπικό χιτώνα, κατά τη διάρκεια της τελετής προαγωγής τουσε Μαρκήσιο
Ομαρκήσιος (γαλλικά: marquis, αγγλικά: marquess, ελληνικά: Μαρκίων, θηλ: Μαρκησία) αρχικά αποτελούσε ανώτερο τίτλο τον οποίο λάμβαναν τιμητικά διοικητές παραμεθορίων περιοχών, που ήταν αντίστοιχος μετον ελληνικό (βυζαντινό) τίτλο τουΚλεισουράρχηκαι εκείνου του «Ουτς-Μπέη» ή «Ούτσμπεη» στηνΟθωμανική Αυτοκρατορία. Αργότερα εξελίχθηκε σε καθαρά τιμητικό τίτλο ευγενείας.
Ο τίτλος αυτός εμφανίστηκε στην ιστορία κατά τονΜεσαίωνα, όταν δόθηκε για πρώτη φορά από τονΚάρολο τον Α΄σε ευγενείς στους οποίους εμπιστεύονταν την ασφάλεια των συνοριακών επαρχιών. Ανκαιο στρατιωτικός αυτός τίτλος ανάγεται οργανωτικά στηΒυζαντινή Αυτοκρατορία, τον Μεσαίωνα αμέσως μετη Γερμανία υιοθετήθηκε απ΄ όλες τις τότε Ηγεμονίες - Βασίλεια της Ευρώπης, έτσι απαντάται αγγλικά και γαλλικά Μαρκίζ, ιταλικά Μαρκέζ και ισπανικά Μαρκές.
Ο αρχικός τίτλος σήμαινε κόμης των συνόρων, (γερμ. Markgraf). Καθένας Μαρκήσιος είχε τη δυνατότητα να συγκροτεί, να εξοπλίζει καινα συντηρεί στρατό γιατην υπεράσπιση της Μαρκιωνίας του, καιγι' αυτό οι Μαρκιωνίες (γερμ. Markgrafschaft), όπως ονομαζόταν οι υπ΄ αυτών επαρχίες, βρίσκονταν πάντα κοντά στα σύνορα, μεθόριες, εξουκαιο παράλληλος τίτλος Grenzgraf (λατ. comes terminalis).
Στην τότε ηγεμονική εθιμοτυπία ο Μαρκήσιος ήταν ανώτερος τουΚόμηκαι κατώτερος τουΔούκα (γερμ. Herzog). Σημειώνεται ότι η ιεραρχία αυτή δεν παρέμενε σταθερή σε όλες τις τότε Ηγεμονίες, με συνέπεια ν΄ διαφοροποιείται ανάλογα μετη χώρα καιτην εποχή, π.χ. στη Γαλλία ήταν συνήθεια να αποκαλούν όλους τους ξένους ευγενείς μετον τίτλο marquis ή mon marquis.
Μετον καιρό όμως οι Μαρκήσιοι άρχισαν να διατηρούν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις τις οποίες χρησιμοποιούσαν ακόμα καισε εμπόλεμες καταστάσεις μεταξύ τους προκειμένου να συμπεριλάβουν περισσότερα εδάφη, ακόμα καισε βάρος της χώρας, με συνέπεια να μετατρέπονται σε δυνάστες των κατοίκων των περιοχών τους, που τις μετέτρεπαν σε φέουδα. Συνέπεια αυτού ήταν η τακτική σύγκρουσή τους με τους Βασιλείς. Μετην κατάλυση όμως της φεουδαρχίαςο στρατιωτικός αυτός τίτλος απώλεσε κάθε δικαίωμα εδαφικής κυριότητας, παραμένοντας μόνο ως τίτλος τιμητικός, ιστορικής αναφοράς, με κληρονομικό χαρακτήρα κατ΄ αρρενογονία και μόνο κατά πρωτοτοκία. Δηλαδή δύο αδέλφια γόνοι Μαρκησίου δεν μπορούσαν να φέρουν τον αυτό τίτλο Μαρκιωνίας, αλλά μόνο ο πρωτότοκος.
Στη νεότερη εποχή επικράτησε η συνήθεια που έχει πλέον καταστεί έθιμο τόσο στην Αγγλία, όσο καιτη Γαλλία να τιτλοφορούνται Μαρκήσιοι, ζώντων των γονέων τους, τα πρωτότοκα τέκνα των Δουκών.
μαργράβος είναι μία ελληνική απόδοση της γερμανικής λέξεως Markgraf
κόμης, θηλ. κόμησ(σ)α ή κόμισ(σ)α, αντιστοιχεί στον γερμανό Graf, σταγαλλιkά comte, στα ιταλικά conte (επίσης: κόντεςθηλ. κοντέσ(σ)α)
μαρκήσιος είναι η ελληνική απόδοση της γαλλικής λέξεως marquis (θηλ. marquise)
στα αγγλικά η αντίστοιχη λέξη είναι Marquess, και βρίσκεται στην ιεραρχία μεταξύ τουδούκα (αγγλ. Duke) καιτουκόμη (αγγλ. Earl - θηλ. countess) (βλ. peerage of England, Scotland, UK κ.α.)
στα ισπανικά και πορτογαλικά αντιστοιχεί MarquésκαιMarquês
Αντίστοιχος τίτλος του Μαρκησίου απαντάται και στις παλαιές Αυτοκρατορίες και Βασίλεια της Ασίας. (Κίνα, Ιαπωνία, κ.λπ.) και νεότερα στηΛατινική Αμερική. Κάποτε προσωρινός Βασιλεύς του Περού ήταν ισπανός Μαρκήσιος.
.svg)
.jpg)