Ο Μπλέικ Έντουαρντς (γεννημένος William Blake Crump, 26 Ιουλίου 1922 - 15 Δεκεμβρίου 2010) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης.
Ο Έντουαρντς ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1940 ως ηθοποιός, αλλά σύντομα άρχισε να γράφει κινηματογραφικά και ραδιοφωνικά σενάρια πριν στραφεί στην παραγωγή και τη σκηνοθεσία σε τηλεόραση και κινηματογράφο. Μεταξύ των πιο γνωστών ταινιών του είναι οι εξής: Πρόγευμα στο Τίφανις, Μέρες κρασιού και λουλουδιών, Δέκα, Βίκτωρ Βικτώρια και η εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά ταινιών Ροζ Πάνθηρα με πρωταγωνιστή τον Βρετανό ηθοποιό Πίτερ Σέλερς. Συχνά θεωρείται σκηνοθέτης κωμωδιών, έχει όμως σκηνοθετήσει και πολλές δραματικές, μουσικές και αστυνομικές ταινίες. Αργά στην καριέρα του, πέρασε στη συγγραφή, παραγωγή και σκηνοθεσία για το θέατρο.
Το 2004, έλαβε τιμητικό βραβείο Όσκαρ ως αναγνώριση του εξαιρετικού του έργου στη συγγραφής, τη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών. [15]
Γεννημένος Γουίλιαμ Μπλέικ Κραμπ, στις 22 Ιουλίου 1922, [16] στην Τάλσα της Οκλαχόμα, ήταν γιος του Ντόναλντ και της Λίλιαν (Γκρόμετ) Κραμπ (1897-1992). [17] Ο πατέρας του φέρεται να είχε εγκαταλείψει την οικογένεια πριν αυτός γεννηθεί. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, με τον Τζακ Μακ Έντουαρντς, [18] που έγινε πατριός του. Ο Μακ Έντουαρντς ήταν γιος του Τζ. Γκόρντον Έντουαρντς, σκηνοθέτη βωβών ταινιών και το 1925, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες και έγινε διευθυντής παραγωγής ταινιών. [19] Σε μια συνέντευξη στο The Village Voice το 1971, ο Μπλέικ Έντουαρντς είπε: «πάντα ένιωθα αποξενωμένος από τον πατέρα μου, τον Τζακ Μα Έντουαρντς». [20] Αφού αποφοίτησε από το Λύκειο του Μπέβερλι Χιλς, τον χειμώνα του 1941, ο Μπλέικ άρχισε να εργάζεται ως ηθοποιός κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Έντουαρντς περιγράφει εκείνη την περίοδο:
Δούλεψα με τους καλύτερους σκηνοθέτες - Φορντ, Γουάιλερ, Πρέμινγκερ - και έμαθα πολλά από αυτούς. Αλλά δεν ήμουν πολύ συνεργάσιμος ηθοποιός. Ήμουν ένα τρελό, έξυπνο παιδί. Ίσως ακόμη και τότε να έδειχνα ότι ήθελα να σκηνοθετώ και όχι να σκηνοθετούμαι. [20]
Ο Έντουαρντς υπηρέτησε στην Ακτοφυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπέστη σοβαρό τραυματισμό στην πλάτη, ο οποίος του άφησε χρόνιους πόνους. [19]
Το ντεμπούτο του Έντουαρντς ως σκηνοθέτη ήρθε το 1952 με το τηλεοπτικό πρόγραμμα Four Star Playhouse . [21]
Στην τηλεοπτική σεζόν 1954-1955, ο Έντουαρντς συνεργάζεται με τον Ρίτσαρντ Κουάιν για τη δημιουργία της πρώτης τηλεοπτικής σειράς του Μίκι Ρούνεϊ με τίτλο The Mickey Rooney Show: Hey, Mulligan. Τα σενάρια του Έντουαρντς για έναν σκληροτράχηλο ιδιωτικό ντετέκτιβ στη σειρά Richard Diamond, Private Detective έγιναν η απάντηση του NBC στους Σαμ Σπέιντ και Φίλιπ Μάρλοου, αναδεικνύοντας το μοναδικό χιούμορ του Έντουαρντς. Ο Έντουαρντς δημιούργησε, έγραψε και σκηνοθέτησε επίσης την τηλεοπτική σειρά του 1959 Πίτερ Γκαν, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Κρεγκ Στίβενς, σε μουσική του Χένρι Μαντσίνι. Την ίδια χρονιά, ο Έντουαρντς έκανε την παραγωγή στη σειρά περιπέτειας του CBS Mr. Lucky με πρωταγωνιστές τους Τζον Βίβιαν και Ρος Μάρτιν. Η σχέση του Μαντσίνι με τον Έντουαρντς συνεχίστηκε στο κινηματογραφικό του έργο, συμβάλλοντας σημαντικά στην κοινή τους επιτυχία.
Οι πιο δημοφιλείς ταινίες του Έντουαρντς ήταν κωμωδίες, ενώ το μελόδραμα Days of Wine and Roses αποτελεί αξιοσημείωτη εξαίρεση. Η πιο δυναμική και επιτυχημένη συνεργασία του ήταν με τον Πίτερ Σέλερς σε έξι από τις ταινίες της σειράς Ο Ροζ Πάνθηρας. [22] Ο Έντουαρντς σκηνοθέτησε αργότερα την κωμική ταινία Δέκα με τους Ντάντλεϊ Μουρ και Μπο Ντέρεκ. [22]
Το Επιχείρηση κομπινεζόν ήταν η πρώτη ταινία του Έντουαρντς ως σκηνοθέτη που είχε μεγάλο προϋπολογισμό. Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Τόνι Κέρτις και Κάρι Γκραντ από την εταιρεία παραγωγής του ίδιου του Γκραντ, Granart Company, έγινε η «μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της δεκαετίας για τη Universal [Studios]» και έκανε τον Έντουαρντς αναγνωρισμένο σκηνοθέτη. [22]
Η ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε, θεωρείται ότι καθιέρωσε ως «καλτ φιγούρα» για πολλούς κριτικούς. Ο Άντριου Σάρις χαρακτήρισε την ταινία «σκηνοθετική έκπληξη του 1961» και «ερωτικό ακρογωνιαίο λίθο» για τους φοιτητές στις αρχές της δεκαετίας του 1960. [22]
Στην ταινία Μέρες κρασιού και λουλουδιών, μια σκοτεινή ψυχολογική ταινία για τις επιπτώσεις του αλκοολισμού σε έναν μέχρι τότε ευτυχισμένο γάμο, πρωταγωνιστούσαν οι Τζαν Λέμον και Λι Ρέμικ. Έχει περιγραφεί ως "ίσως το πιο αμείλικτο έργο ενάντια στο ποτό που έχει παραγάγει το Χόλιγουντ μέχρι τώρα, πιο απαισιόδοξο από το Χαμένο Σαββατοκύριακο του Μπίλι Γουάιλντερ". Η ταινία έδωσε ακόμη μία σημαντική ώθηση στη φήμη του Έντουαρντς ως σημαντικού σκηνοθέτη. [22]
Η σταρ της ταινίας Darling Lili, Τζούλι Άντριους, παντρεύτηκε τον Έντουαρντς το 1969. Ενώ ορισμένοι κριτικοί, όπως ο Τζορτζ Μόρις, πίστευαν ότι η ταινία ήταν σημαντική ("συνθέτει κάθε σημαντικό θέμα του Έντουαρντς: την εξαφάνιση του ιπποτισμού και της τιμής, την αντίθεση μεταξύ φαινομένων και πραγματικότητας και τη συναισθηματική, πνευματική, ηθική και ψυχολογική διαταραχή" σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν συμφώνησαν όλοι. Ωστόσο, ο Έντουαρντς χρησιμοποίησε πολύπλοκες κινηματογραφικές τεχνικές, όπως ζουμ μακρινών λήψεων, παρακολούθηση και παραμόρφωση της εστίασης, με σπουδαίο αποτέλεσμα [22], αλλά η ταινία απέτυχε για τους περισσότερους κριτικούς και εμπορικά. Παρά το κόστος των 17 εκατομμυρίων δολαρίων, την είδαν λίγοι κινηματογραφόφιλοι και οι λίγοι που την είδαν δεν εντυπωσιάστηκαν. Η ταινία έφερε την Paramount Pictures «στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης» και έγινε παράδειγμα «υπερβολικής αυτοεκτίμησης» για τη δημιουργία ταινιών «που κατέστρεφαν το Χόλιγουντ». [19]
Ο Έντουαρντς σκηνοθέτησε επίσης τις περισσότερες τιανίες της κωμικής σειράς Ο ροζ πάνθηρας, με πρωταγωνιστή ως επί το πλείσον τον Πίτερ Σέλερς ως τον αδέξιο επιθεωρητή Κλουζό. Η σχέση μεταξύ του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή θεωρήθηκε γόνιμη αλλά περίπλοκη με πολλές διαφωνίες κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Σε διάφορες στιγμές της κινηματογραφικής τους σχέσης, "αποκήρυξε πολλές φορές τον Σέλερς" ως υποερβολικά δύσκολο για να σκηνοθετηθεί. Ωστόσο, στα τελευταία του χρόνια, παραδέχτηκε ότι η συνεργασία με τον Σέλερς ήταν συχνά ακαταμάχητη:
Κάναμε κλικ στην κωμωδία και ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλον, γιατί είχαμε τόσο πολύ σεβασμό γι' αυτήν. Είχαμε επίσης τη δυνατότητα να επινοούμε αστεία πράγματα και καταστάσεις προς διερεύνηση. Αλλά σε εκείνη την διερεύνησησυχνά υπήρχαν διαφωνίες. Όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ σε εκείνες τις στιγμές. Αν με ρωτήσετε ποιος συνέβαλε περισσότερο σε αυτά τα πράγματα, δεν θα μπορούσαν να συμβούν αν δεν συμμετείχαμε και οι δύο, παρόλο που αυτό δεν ήταν πάντα ευχάριστο.
Πέντε από αυτές τις ταινίες περιελάμβαναν πρωτότυπο υλικό των Έντουαρντς και Σέλερς. Αυτές οι ταινίες είναι Ο ροζ πάνθηρας (1963), Λαγωνικό 24 καρατίων (1964), Η επιστροφή του ροζ πάνθηρα (1975), Ο ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά (1976) και Η εκδίκηση του ροζ πάνθηρα (1978). (Ο επιθεωρητής Κλουζό του 1968, η τρίτη ταινία της σειράς, γυρίστηκε χωρίς τη συμμετοχή του Έντουαρντς ή του Σέλερς). Οι ταινίες ήταν όλες εξαιρετικά κερδοφόρες: Η επιστροφή του ροζ πάνθηρα, για παράδειγμα, κόστισε μόλις 2,5 εκ. δολάρια, αλλά έκοψε εισιτήρια 100 εκ. δολαρίων, ενώ το Ο ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά τα πήγε ακόμα καλύτερα. [22]
Μετά το θάνατο του Σέλερς το 1980, ο Έντουαρντς σκηνοθέτησε τρεις ακόμη ταινίες Ροζ Πάνθηρα. Το Στα ίχνη του ροζ πάνθηρα (1982), που αποτελούνταν από αχρησιμοποίητο υλικό του Σέλερς από το Ο ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά καθώς και από υλικό από προηγούμενες ταινίες. Το φάντασμα του ροζ πάνθηρα (1983) και το Ο γιος του ροζ πάνθηρα (1993) ήταν επόμενες προσπάθειες του Έντουαρντς να συνεχίσει τη σειρά χωρίς τον Σέλερς, αλλά και οι δύο ταινίες ήταν απογοητευτικές από πλευράς κριτικών και εισπράξεων. Ο Έντουαρντς αποσύρθηκε τελικά από την παραγωγή ταινιών δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας Ο γιος του ροζ πάνθηρα.
Εκτός από τις ταινίες Ροζ Πάνθηρα, ο Έντουαρντς σκηνοθέτησε τον Σέλερς στην κωμική ταινία Το πάρτι.
Το 2004, ο Έντουαρντς έλαβε τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο των επιτευγμάτων του κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής του καριέρας. [23] Όπως αναφέρει το Entertainment Weekly: «Ο βραβευμένος με τιμητικό Όσκαρ Μπλέικ Έντουαρντς έκανε μια είσοδο αντάξια του Πίτερ Σέλερς σε μία από τις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα του Έντουαρντς: Ένας κασκαντέρ που έμοιαζε εξαιρετικά με τον Έντουαρντς κινήθηκε με αμαξίδιο με ταχύτητα από το βάθρο και έπεσε πάνω σε έναν τοίχο. Όταν μπήκε ο ογδοντάχρονος σκηνοθέτης και ξεσκονίστηκε σαν να είχε τρακάρει, είπε στον παρουσιαστή Τζιμ Κάρεϊ, «"Μην αγγίζεις το Όσκαρ μου"». [24]
Το 2002, ο Έντουαρντς έλαβε το βραβείο Laurel για τα κινηματογραφικά του επιτεύγματα από την Ένωση Συγγραφέων καθώς και το Special Edgar από τους Mystery Writers of America.
Το 2000, ο Έντουαρντς έλαβε το βραβείο Contribution to Cinematic Imagery από το την Ένωση Σκηνοθετών.
Το 1993, ο Έντουαρντς έλαβε το βραβείο Preston Sturges από το Σωματείο Σκηνοθετών και το Σωματείο Συγγραφέων από κοινού.
Το 1991, ο Έντουαρντς έλαβε ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ.
Το 1988, ο Έντουαρντς έλαβε το Βραβείο Creative Achievement από τα American Comedy Awards.
Το 1983, ο Έντουαρντς ήταν υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερου σεναρίου για το Βίκτωρ Βικτώρια καθώς και για καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και καλύτερου ξενόγλωσσου σεναρίου στη Γαλλία και την Ιταλία για την ίδια ταινία.
Μεταξύ 1962 και 1968, ο Έντουαρντς ήταν έξι φορές υποψήφιος για Golden Laurel ως καλύτερος σκηνοθέτης από τους Motion Picture Exhibitors.
Το 1963, ο Έντουαρντς ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη για το Μέρες Κρασιού και Λουλουδιών.
Το 1962, ο Έντουαρντς ήταν υποψήφιος για τα εξαιρετικά του επίτευγματα από την Ένωση Σκηνοθετών για το Πρωινό στο Τίφανις.
Το 1959, ο Έντουαρντς ήταν υποψήφιος για δύο Έμμυ καλύτερου σκηνοθέτη και καλύτερου σεναρίου για το Πίτερ Γκαν.
Μεταξύ 1958 και 1983, ο Έντουαρντς ήταν οκτώ φορές υποψήφιος για το καλύτερο σενάριο της Ένωσης Συγγραφέων και κέρδισε δύο φορές, για το Ο ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά και για το Βίκτωρ Βικτώρια.
Έχοντας μεγαλώσει στο Χόλιγουντ, ως θετός γιος διευθυντή παραγωγής στούντιο και θετός εγγονός σκηνοθέτη βωβών ταινιών, ο Έντουαρντς είχε παρακολουθήσει τις ταινίες των μεγάλων κωμικών της βωβής περιόδου, όπως οι Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κίτον, Χάρολντ Λόιντ και Χοντρός και Λιγνός. Αυτός και ο Σέλερς εκτιμούσαν και κατανοούσαν το στιλ της βωβής κωμωδίας και προσπαθούσαν να το αναδημιουργήσουν μαζί στο έργο τους. Μετά την τεράστια επιτυχία τους με τις δύο πρώτες ταινίες της σειράς Ροζ Πάνθηρας, οι οποίες προσαρμόστηκαν σε πολλές πτυχές των βωβών ταινιών, όπως π.χ. της φάρσας, προσπάθησαν να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο στην ταινία Το πάρτι (1968). Η ταινία έγινε αμέσως καλτ, και ορισμένοι κριτικοί και θαυμαστές την θεωρούν «αριστούργημα στο είδος της», αν και περιελάμβανε κάποιους ελάχιστους διαλόγους. [25] [26]
Ο Έντουαρντς παντρεύτηκε την πρώτη του γυναίκα, την ηθοποιό Πατρίσια Γουόκερ, το 1953 και χώρισαν το 1967. Οι Έντουαρντς και Γουόκερ απέκτησαν δύο παιδιά, την ηθοποιό Τζένιφερ Έντουαρντς και τον ηθοποιό-συγγραφέα-σκηνοθέτη Τζέφρι Έντουαρντς. [27] Η Γουόκερ εμφανίστηκε στην κωμωδία All Ashore (1953), στην οποία ο Έντουαρντς ήταν ένας από τους σεναριογράφους. Ο Έντουαρντς ονόμασε επίσης προς τιμήν της μία από τις εταιρείες παραγωγής ταινιών του, Patricia Productions, Incorporated. [28]
Ο δεύτερος γάμος του Έντουαρντς, από το 1969 μέχρι τον θάνατό του, ήταν με την Τζούλι Άντριους. Έμειναν 41 χρόνια παντρεμένοι. Εκείνος έγινε πατριός της Έμα, κόρης της Άντριους από προηγούμενο γάμο. Στη δεκαετία του 1970, οι Έντουαρντς και Άντριους υιοθέτησαν δύο κορίτσια από το Βιετνάμ, την Έιμι Λι (αργότερα γνωστή ως Αμέλια) το 1974 και τη Τζοάνα Λιν το 1975. [29]
Ο Έντουαρντς περιέγραψε τον δεκαπενταετή αγώνα του με το σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως στο ντοκιμαντέρ Remember Me (2000). [30]
Στις 15 Δεκεμβρίου 2010, ο Έντουαρντς πεθαίνει από επιπλοκές μιας πνευμονίας στο Κέντρο Υγείας Saint John στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας. [31] Η γυναίκα του και τα παιδιά του ήταν στο πλευρό του. [22]
Ο Έντουαρντς θαυμάστηκε και επικρίθηκε πολύ ως σκηνοθέτης. Στους κριτικούς του αναφέρεται ο Αμερικανός σεναριογράφος Τζορτζ Μόρις:
Είναι δύσκολο για πολλούς κριτικούς να δεχτούν τον Μπλέικ Έντουαρντς ως κάτι περισσότερο από δημοφιλή διασκεδαστή. Οι επικριτές του Έντουαρντς αναγνωρίζουν την επίσημη ικανότητά του, αλλά εκφράζουν τη λύπη τους για την απουσία βάθους στις ταινίες του. Οι ταινίες του Έντουαρντς είναι λείες και γυαλιστερές, αλλά οι λαμπερές επιφάνειές τους αντικατοπτρίζουν με μεγάλη ακρίβεια τις επιφανειακές αξίες της σύγχρονης ζωής. [19]
Άλλοι, ωστόσο, τον αναγνώρισαν περισσότερο για τα σημαντικά επιτεύγματά του σε διαφορετικές περιόδους της καριέρας του. Ο Βρετανός κριτικός κινηματογράφου Πίτερ Λόιντ, για παράδειγμα, περιέγραψε τον Έντουαρντς το 1971 ως "τον καλύτερο σκηνοθέτη που εργάζεται στον αμερικανικό εμπορικό κινηματογράφο αυτή τη στιγμή". Οι βιογράφοι του Έντουαρντς, Γουίλιαμ Λουρ και Πίτερ Λέμαν, [32] σε μια συνέντευξη το 1974, τον αποκάλεσαν «τον καλύτερο Αμερικανό σκηνοθέτη που εργάζεται αυτήν την εποχή». [33] Αναφέρονται ιδιαίτερα στον Κλουζό του Ροζ Πάνθηρα, που αναπτύχθηκε με τις κωμικές ικανότητες του Πίτερ Σέλερς ως χαρακτήρας «απόλυτα συνεπής» με την «παράλογη άποψή του για τον κόσμο, γιατί δεν έχει πίστη σε τίποτα και συνεχώς προσαρμόζεται». Ο κριτικός Στιούαρτ Μπάιρον ονομάζει τις δύο πρώτες του ταινίες στη σειρά Ροζ Πάνθηρας "δύο από τις καλύτερες κωμωδίες που έχει γυρίσει ποτέ Αμερικανός". Δημοσκοπήσεις που έγιναν τότε έδειξαν ότι το όνομά του, ως σκηνοθέτη, ήταν σπάνιο «εμπορεύσιμο αγαθό» στο Χόλιγουντ. [19]
Ο ίδιος ο Έντουαρντς περιέγραψε ένα από τα μυστικά της επιτυχίας στην κινηματογραφική βιομηχανία:
Για κάποιον που θέλει να ασκήσει την τέχνη του σε αυτή τη δουλειά, το μόνο που μπορεί να ελπίζει να κάνει, όπως λέει η ταινία Ροζ σκάνδαλα, είναι να παραμείνει σταθερός, να κάνει τους συμβιβασμούς που πρέπει και να ελπίζει ότι κάπου στην πορεία θα αποκτήσει μερικούς καλούς φίλους που καταλαβαίνουν. Και να κρατήσει τη μισή του συνείδηση. [19]
- Panhandle (1948) [σενάριο/παραγωγή]
- Stampede (1949) [σενάριο/παραγωγή]
- Sound Off (1952) [σενάριο]
- Rainbow 'Round My Shoulder (1952) [σενάριο]
- All Ashore (1953) [σενάριο]
- Cruisin' Down the River (1953) [σενάριο]
- Drive a Crooked Road (1954) [σενάριο]
- The Atomic Kid (1954) [σενάριο]
- My Sister Eileen (1955) [σενάριο]
- Bring Your Smile Along (1955) [σενάριο/σκηνοθεσία]
- He Laughed Last (1956) [σενάριο/σκηνοθεσία]
- Γυναίκες στα όπλα (1957) [σενάριο]
- Mister Cory (1957) [σενάριο/σκηνοθεσία]
- This Happy Feeling (1958) [σενάριο/σκηνοθεσία]
- The Perfect Furlough (1958) [σκηνοθεσία]
- Επιχείρηση κομπινεζόν (1959) [σκηνοθεσία]
- High Time (1960) [σκηνοθεσία]
- Πρόγευμα στο Τίφανις (1961) [σκηνοθεσία]
- The Couch (1962) [σενάριο]
- Experiment in Terror (1962) [παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Η μυστηριώδης κυρία με τα μαύρα (1962) [σενάριο]
- Μέρες κρασιού και λουλουδιών (1962) [σκηνοθεσία]
- Ο ροζ πάνθηρας (1963) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Soldier in the Rain (1963) [σενάριο/παραγωγή]
- Λαγωνικό 24 καρατίων (1964) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Η μεγάλη κούρσα γύρω από το κόσμο (1965) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά; (1966) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Waterhole #3 (1966) [παραγωγή]
- Gunn (1967) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Το πάρτι (1968) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Inspector Clouseau (1968) [σενάριο]
- Darling Lili (1970) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Δύο άγρια γεράκια (1970) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Υπόθεση δολοφονίας (1972) [σκηνοθεσία]
- Αγάπησα έναν κατάσκοπο (1974) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Η επιστροφή του ροζ πάνθηρα (1975) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ο ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά (1976) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Η εκδίκηση του ροζ πάνθηρα (1978) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Δέκα (1979) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ροζ σκάνδαλα (1981) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Βίκτωρ Βικτώρια (1982) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Στα ίχνη του ροζ πάνθηρα (1982) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Το φάντασμα του ροζ πάνθηρα (1983) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ένας άνδρας για όλες τις γυναίκες (1983) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Δύο καθάρματα στην ίδια πόλη (1984) [σενάριο]
- Και τη μία και την άλλη (1984) [παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Μπελάς σε τιμή ευκαιρίας (1986) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ετσι είναι η ζωή (1986) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ραντεβού στα τυφλά (1987) [παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Κρυφά ταλέντα (1987) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ο έρωτας είναι μια μεγάλη περιπέτεια (1989) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ονειρεμένη γυναίκα (1991) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- Ο γιος του ροζ πάνθηρα (1993) [σενάριο/παραγωγή/σκηνοθεσία]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13893595f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Blake-Edwards. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13893595f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ CONOR.SI. 14144867.
- ↑ www.latimes.com/archives/blogs/culture-monster-blog/story/2010-12-16/blake-edwards-a-filmmaker-who-loved-art.
- ↑ (Αγγλικά) www.acmi.net.au. creators/77081.
- ↑ 10,0 10,1 p31920.htm#i319193. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=28. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ ev0000003/2004/1.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Receiving Honorary Oscar in 2004». Youtube.com. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ «Return of the Punk Panther». https://www.nytimes.com/1995/10/01/magazine/return-of-the-punk-panther.html?searchResultPosition=10. "[...] Edwards's wife, Julie Andrews, said his birthday was the 22nd [...]"
- ↑ «Blake Edwards, Prolific Comedy Director, Dies at 88». https://www.nytimes.com/2010/12/17/movies/17edwards.html.
- ↑ «Telegraph obituary». London: Telegraph.co.uk. December 16, 2010. https://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/culture-obituaries/film-obituaries/8207853/Blake-Edwards.html. Ανακτήθηκε στις September 7, 2012.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 Wakeman, John (Ed.) World Film Directors Vol. 2. H.W. Wilson Co. (1988) pp. 302–310
- ↑ 20,0 20,1 Village Voice, "Confessions of a Cult Figure", Stuart Byron, August 5, 1971 p56
- ↑ Feiwell, Jill (December 12, 2003). «Life Oscar to Edwards». Daily Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις March 29, 2015. https://web.archive.org/web/20150329152906/http://www.highbeam.com/doc/1G1-111980109.html. Ανακτήθηκε στις January 21, 2015.
- ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 22,6 22,7 Moody, Mike (16 Δεκεμβρίου 2010). «Filmmaker Blake Edwards dies, aged 88». Digital Spy. Hachette Filipacchi Médias. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ «Blake Edwards, American director, dies aged 88». BBC News. December 16, 2010. https://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-12013186. Ανακτήθηκε στις December 16, 2010.
- ↑ EW Staff (1 Μαρτίου 2004). «Blake Edwards had a memorable 2004 Oscars moment». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ Kehr, Dave. International Dictionary of Films and Filmmakers – 2: Directors 3rd Ed. St. James Press (1997)pp. 291–294
- ↑ «Clips from The Party». Youtube.com. 22 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ Clifton, Emma (18 Ιανουαρίου 2014). «The real-life Trophy Wife». NZHerald. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ «Los Angeles Evening Citizen News from Hollywood, California on November 28, 1964 · 11». Newspapers.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2021.
- ↑ «The Pristine Princess - Adoption, Julie Andrews : People.com». 2 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ Thomas, Kevin (May 30, 2002). «Tarr's 'Harmonies' Is Involving Puzzle». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/2002/may/30/news/wk-screen30/3. Ανακτήθηκε στις March 6, 2010.
- ↑ Harmetz, Aljean (December 16, 2010). «Blake Edwards, Prolific Comedy Director, Dies». The New York Times. http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2010/12/16/blake-edwards-prolific-comedy-director-has-died/. Ανακτήθηκε στις December 16, 2010.
- ↑ Luhr, William, and Lehman, Peter. Blake Edwards, Ohio University Press (1981)
- ↑ Velvet Light Trap magazine, Fall, 1974
