Αποκαλούσαν επίσης τον θεό αυτό ασιμ-μπαμπάρ (asimbabbar) που σημαίνει "αυτός που φωτίζει/ φωτεινός". Λεγόταν καιθεός 30 (DINGIR 30), καθώς το 30 είναι ένας συμβολικός αριθμός γιατον κύκλο του φεγγαριού.[1][4]
Σύμφωνα μετηνμεσοποταμιακή μυθολογίαο θεός των ανέμων καιτων καταιγίδων, Ενλίλ, κατοικούσε στο απόλυτο σκοτάδι, έχοντας τον ουρανό για οροφή καιγια τοίχους του σπιτιού του. Οι Σουμέριοι πίστευαν πως ο ουρανός ήταν φτιαγμένος από κατάμαυρο λάπις λάζουλικαι ότι ο Ενλίλ δημιούργησε τον Νάννα γιανατον φωτίζει. Από τον Νάννα γεννήθηκε ο ακόμη πιο φωτεινός Ούτου/ Σαμάς, ο θεός-ήλιος.[2] Μητέρα του Ούτου ήταν ηΝινγκάλ.[4] Κόρη του Νάννα και της Νινγκάλ είναι επίσης ηΙνάννα.[1]
Το σύμβολο του Νάννα είναι η ημισέληνος, σε πλάγια θέση.[1][3]
Το ζώο πουτον συμβολίζει είναι οταύρος.[1]ΟιΣουμέριοι είχαν συνδέσει τον Νάννα μετην γονιμότητα των ζώων και ιδιαίτερα μεταβοοειδή, καθώς παρομοίαζαν το σχήμα τωνκεράτωντων ζώων αυτών μετο σχήμα της ημισελήνου.[4]
Σε διάφορους πολιτισμούς οι θεότητες της σελήνης γενικά σχετίζονται μετην γονιμότητα, επειδή η νύχτα γεννά κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο, το ζωοδόχο φως της ημέρας, ενώ ο σεληνιακός κύκλος παρομοιάζεται μετον επίσης ζωοδόχο γυναικείο εμμηνορρροιακό κύκλο.[4] Παρουσιάζεται επίσης ο Νάννα καισε σύνδεση με μία βάρκα.[5]
Black, Jeremy and Green, Anthony (1992). Gods, Demons and Symbols of Ancient Mesopotamia An Illustrated Dictionary, The British Museum Press. ISBN 0-7141-1705-6
Crawford, Harriet (2015). Ur The City of the Moon God. Bloomsbury. ISBN 9781472522191
Dalley, Stephanie (1989). Myths from Mesopotamia Creation, the Flood, Gilgamesh, and Others. Oxford University Press. ISBN 9780199538362
Kramer, Samuel Noah (1944). Sumerian Mythology: A Study of Spiritual and Literary Achievement in the Third Millennium B.C. ISBN 9780812210477
Leick, Gwendolyn (1991). A Dictionary of Ancient Near Eastern Mythology. Routledge. ISBN 9780415198110
Σχετικά πολυμέσα
