ΗΟλλανδική ασθένεια (αγγλ. Dutch disease), στα οικονομικά, είναι η αιτιώδης σχέση μεταξύ της αύξησης της οικονομικής ανάπτυξης ενός συγκεκριμένου τομέα (λ.χ. φυσικών πόρων) και της μείωσης σε άλλους τομείς, π.χ. μεταποιητικός τομέας ή γεωργία.
Ο υποτιθέμενος μηχανισμός είναι ότι καθώς τα έσοδα αυξάνονται στον αναπτυσσόμενο τομέα (ή οι εισροές ξένων ενισχύσεων), το νόμισμα του συγκεκριμένου κράτους γίνεται ισχυρότερο (ανατιμάται) σε σύγκριση μετα νομίσματα άλλων κρατών (εκδηλώνεται σε συναλλαγματική ισοτιμία). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι λοιπές εξαγωγές του κράτους αυτού να γίνουν κατά πολύ ακριβότερες για τις υπόλοιπες χώρες καιοι εισαγωγές να γίνουν φθηνότερες, καθιστώντας αυτούς τους τομείς λιγότερο ανταγωνιστικούς. Μολονότι αναφέρεται συχνότερα στην ανακάλυψη φυσικών πόρων, μπορεί επίσης να αναφέρεται σε"οποιαδήποτε εξέλιξη που οδηγεί σε μεγάλη εισροή ξένου νομίσματος, συμπεριλαμβανομένης της απότομης αύξησης των τιμών των φυσικών πόρων, της ξένης βοήθειας καιτων άμεσων ξένων επενδύσεων".[1]
Ο όρος επινοήθηκε το 1977 από το περιοδικό The Economist, γιανα περιγράψει την παρακμή του μεταποιητικού τομέα στηνΟλλανδία μετά την ανακάλυψη του μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου τουΓκρόνινγκεν, το 1959.[2]
↑Ebrahim-zadeh, Christine (Μαρτίου 2003). «Back to Basics – Dutch Disease: Too much wealth managed unwisely». Finance and Development, A quarterly magazine of the IMF. IMF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2008. This syndrome has come to be known as "Dutch disease". Although the disease is generally associated with a natural resource discovery, it can occur from any development that results in a large inflow of foreign currency, including a sharp surge in natural resource prices, foreign assistance, and foreign direct investment. Economists have used the Dutch disease model to examine such episodes, including the impact of the flow of American treasures into sixteenth-century Spain and gold discoveries in Australia in the 1850s.
