Ο πραγματικός κόσμος (γαλλικός τίτλος: Le Monde réel) είναι μυθιστορηματικός κύκλος τουΛουί Αραγκόνπου δημοσιεύθηκε από το 1934 έως το 1951. Αποτελείται από πέντε μυθιστορήματα με έντονο κοινωνικό περιεχόμενο και παρουσιάζει μια κριτική ανάλυση της αστικής κοινωνίας της Γαλλίας από το 1890 έως το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.[1]
Το 1930, ο Λουί Αραγκόν αποστασιοποιήθηκε από τονσουρεαλισμόκαι άρχισε να γράφει τη σειρά μυθιστορημάτων μετον γενικό τίτλο Ο πραγματικός κόσμος, έργο που κατατάσσεται στη λογοτεχνία τουσοσιαλιστικού ρεαλισμού. Παρουσιάζοντας διάφορα σημαντικά ιστορικά γεγονότα και αναμειγνύοντας πραγματικότητα, μυθοπλασία και ορισμένα αυτοβιογραφικά του στοιχεία, δημιούργησε μια κοινωνική και ιστορική τοιχογραφία του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. [2]
Τα τρία πρώτα μυθιστορήματα ανασυνθέτουν τους κοινωνικούς, ιδεολογικούς και ιστορικούς παράγοντες που οδήγησαν την κοινωνία να βρεθεί εγκλωβισμένη στην καταστροφή τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα δύο τελευταία επαναλαμβάνουν τη μέθοδο, αλλά αυτή τη φορά γιατην καταστροφή «είκοσι χρόνια αργότερα» τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμου. Το έργο τείνει να δείξει ότι τα ίδια λάθη, οι ίδιες ψυχολογικές και κοινωνικές συμπεριφορές επανέλαβαν την τραγωδία, τόσο στο 1914-1918 όσο καιστο 1939-1945[3]. Κάθε μυθιστόρημα συγκλίνει στην παρουσίαση της αποτυχίας της αστικής, καπιταλιστικής και ατομικιστικής κοινωνίας καιστην ελπίδα μιας αλλαγής του ορίζοντα που προσφέρει ο κομμουνιστικός αγώνας.[4]
Από τους πολλούς χαρακτήρες όλων των κοινωνικών τάξεων που εμφανίζονται στον κύκλο, αρκετοί επανεμφανίζονται στην εξέλιξη των μυθιστορημάτων, μετακινούμενοι από την κεντρική σκηνή στο παρασκήνιο, ανάλογα μετο έργο.
Ο κύκλος τελειώνει μετο τεράστιο και ημιτελές μυθιστόρημα Οι Κομμουνιστές, που επρόκειτο να καλύψει ολόκληρη την περίοδο 1939-1945, διακόπτεται όμως μετά από έξι τόμους και σχεδόν 1500 σελίδες. Κουρασμένος μπροστά στο υπερβολικά φιλόδοξο μυθιστορηματικό του σχέδιο, τα όρια του ρεαλισμού στην ερμηνεία της ιστορίας ή αποθαρρυνμένος μπροστά στις υπερβολικά δογματικές αντιδράσεις στο έργο του, οΛουί Αραγκόν αποφάσισε να κλείσει τον κύκλο τουσε αυτό το αδιέξοδο καινα συνεχίσει τους προβληματισμούς τουκαιτον αγώνα τουμε άλλους τρόπους. Η συνέχιση της λογοτεχνικής του παραγωγής θα λάβει μια έντονη μοντερνιστική κατεύθυνση. [5]
