Το περπάτημα (γνωστό επίσης και ως βάδισμα) είναι ένα από τους κύριους διασκελισμούς της Μετακίνησης αναμεταξύ των σκελών του ζώου η του ανθρώπου, και είναι πιο αργή από το τρέξιμο και άλλων ειδών διασκελισμών. Περπάτημα ορίζεται ως διασκελισμός «ανεστραμμένο εκκρεμές» το οποίο σώμα πηδάει επάνω από το αλύγιστο άκρο ή άκρα σε κάθε βήμα. Αυτό εφαρμόζει απρόσεκτα στον αριθμό των άκρων – ακόμα αρθρόποδα με έξι, οχτώ ή με περισσότερα άκρα.
Η λέξη περπάτημα προέρχεται από την αρχαία ελληνική: Περιπάτημα< Περί+πάτημα.
Τα τετράποδα βαδίζουν μετακινώντας σχεδόν ταυτόχρονα τα δύο διαγώνια άκρα τους. Περίπου το ίδιο ισχύει και με το βάδισμα του ανθρώπου ή άλλων δίποδων, με μόνη διαφορά πως ο άνθρωπος μετακινεί τα διαγώνια άνω και κάτω άκρα (χέρι - πόδι). Η κατεύθυνση του βαδίσματος είναι συνήθως προς τα εμπρός, αν και υπάρχουν ζώα, όπως τα καβούρια, που κινούνται στα πλάγια. Η διαφορά με σχέση με το τρέξιμο στων άνθρωπο και άλλων δίποδων είναι ότι το ένα πόδι θα πατάει στο έδαφος πριν μετακινηθεί το άλλο, ενώ στο τρέξιμο μπορεί και τα δυο πόδια να είναι ταυτόχρονα στον αέρα του κάθε βήματος.
Ο άνθρωπος αρχίζει κατά κανόνα να στέκεται όρθιος στους 12 περίπου μήνες της ζωής του, ενώ αρχίζει να βαδίζει στους 12-18 μήνες.
Σκράμπλινγκ - Μέθοδος αναβασης ενος λόφου ή βουνου που περιλαμβάνει τη χρήση και των 2 χεριων, λόγω της κλίσεως του εδάφους. Εξ ανάγκης θα είναι μια αργή και προσεκτική μορφή περπατηματος, με ενδεχομενη σύντομη αναρρίχηση βραχων.
Σνόουσούινγκ - Τα χιονοπέδιλα είναι υποδήματα για περπάτημα πάνω στο χιόνι. Τα χιονοπέδιλα λειτουργούν με τη διανομή του βάρους του ατόμου σε μεγαλύτερη περιοχή, έτσι ώστε το πόδι του ατόμου να μην βυθίζεται πλήρως μέσα στο χιόνι.
Περπάτημα νόρντιγκ - Φυσική δραστηριότητα, η οποία πραγματοποιείται με ειδικά σχεδιασμένους μπαστουνια περπατηματος, σαν αυτά του σκι. Σε σύγκριση με το κανονικό περπάτημα, η πεζοπορία με μπατόν (όπως επίσης ονομάζεται) περιλαμβάνει την εφαρμογή δύναμης προς τα μπαστουνια με κάθε διασκελισμό.
Πεζοπορία - Αθλημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του τέλους του δέκατου όγδοου και δέκατου ένατου αιώνα, και ένα δημοφιλές άθλημα στις Βρετανικές Νήσους. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, και ειδικά με την ανάπτυξη της λαϊκής Τύπου, τα κατορθώματα ανθρωπων που πραγματοποιουσαν ταξίδια διανυοντας μεγάλες αποστάσεις περπατωντας (παρόμοιες με έναν σύγχρονο υπερμαραθώνιο) κέρδισαν την προσοχή, και ονομάστηκαν "πεζοπορία".
Κύριο Άρθρο: Φυσική άσκηση
Έρευνες σε παραπεταμένες συνεδριάσεις περιπάτου με ελάχιστο περίοδο τριάντα έως έξι λεπτά την ημέρα, πέντε ημέρες την εβδομάδα και με σωστή στάση σώματος
[1][2]
έχει δείξει ότι μειώνει τους κινδύνους υγείας και διάφορα ολικά γενικά υγειονομικά πλεονεκτήματα, όπως μειώνοντας της πιθανότητες καρκίνου, διαβήτη 2,καρδιακές παθήσεις, ανησυχία και κατάθλιψη.
Η δυσκολία ή αδυναμία βαδίσματος είναι ένδειξη σοβαρών δυσλειτουργιών (νοητικής καθυστέρησης, ραχίτιδας, εγκεφαλικής παράλυσης ή παραμόρφωσης της κατ’ ισχίον αρθρώσεως). Δυσκολίες βαδίσματος εμφανίζονται και σε περίπτωση αλκοολικής νευρίτιδας, τριτογενούς σύφιλης και σε άλλες καταστάσεις, όταν οι μύες που ανασηκώνουν το πόδι είναι αδύναμοι, με αποτέλεσμα ο ασθενής αντί να περπατάει κανονικά, σέρνει στην κυριολεξία τα πόδια του. Στην κινητική αταξία ή στη νωτιαία φθίση (σύφιλη) οι αισθήσεις που προέρχονται από τα κάτω άκρα είναι αμβλυμένες και συνεπώς οι κινήσεις των ποδιών είναι αβέβαιες. Στη σπαστική παράλυση τα μέλη κινούνται σπασμωδικά. Το πόδι στην αρχή είναι προσκολλημένο στο έδαφος και μετά ο ασθενής το εγκαταλείπει με μια σπασμωδική κίνηση και το ανυψώνει πολύ υψηλότερα από ό,τι είναι αναγκαίο. Προβλήματα στο βάδισμα εμφανίζονται και σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον που το βάδισμά τους είναι άτακτο και σπασμωδικό.
