ΟΠιερότος είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της παντομίμαςκαι της παλιάς ιταλικής Κομέντια ντελ άρτε. Η προέλευσή του είναι από τον Πεντρολίνο, [1]θεατρικό χαρακτήρα που από τα τέλη του 16ου αιώνα ερμηνεύονταν από τους ιταλικούς θιάσους ηθοποιών που έπαιζαν στοΠαρίσι, γνωστοί ως Κομεντί Ιταλιέν. Το όνομά του Πιερότου είναι υποκοριστικό του Πιέρ.
Ο χαρακτήρας τουστη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα - στην ποίηση, τη μυθοπλασία και τις εικαστικές τέχνες, καθώς καισε έργα γιατο θέατρο, την οθόνη καιτη μουσική σκηνή - είναι αυτός του λυπημένου κλόουν, που βασανίζεται από έρωτα γιατηνΚολομπίνα, που συνήθως του ραγίζει την καρδιά καιτον εγκαταλείπει γιατονΑρλεκίνο. Παραδοσιακά, ενσάρκωνε τον αφελή, τίμιο υπηρέτη που πάντα βρίσκεται σε δύσκολη θέση εξαιτίας της τιμιότητας και της ειλικρίνειάς του.
Ο Πιερότος παρουσιάζεται χωρίς μάσκα, με λευκό πρόσωπο, φορά μια χαλαρή λευκή μπλούζα με μεγάλα κουμπιά και φαρδιά λευκά παντελόνια. Μερικές φορές εμφανίζεται με ένα περιλαίμιο και καπέλο, συνήθως με στενή στεφάνη και φαρδύ στρογγυλό χείλος, πιο σπάνια με κωνικό σχήμα. Πολύ συχνά, δεν φοράει ούτε κολάρο ούτε καπέλο, μόνο ένα μαύρο σκούφο. Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του Πιερότου είναι η αφέλειά του: θεωρείται ανόητος, συχνά γίνεται στόχος για φάρσες, αλλά παρ 'όλα αυτά όλοι τον εμπιστεύονται.[2]
Κατά τους δύο πρώτους αιώνες της ιστορίας τουο Πιερότος επικράτησε στην ευρωπαϊκή σκηνή ως απλοϊκός, αλαφροΐσκιωτος και αλλοπαρμένος. Σταδιακά, τα πρώτα σημάδια μιας συμπαθητικής στάσης απέναντι στον χαρακτήρα εμφανίστηκαν σε έργα και πίνακες ζωγραφικής, όπως στονΠιερότοτουΑντουάν Βαττώ.[3] Αυτή η στάση συνεχίστηκε τον 19ο αιώνα, καθώς οιΡομαντικοί οικειοποιήθηκαν τη μορφή ως δική τους. Για τους Ζυλ Ζανέν καιΤεοφίλ Γκωτιέ, ο Πιερότος δεν ήταν ανόητος αλλά ενσάρκωση τουμετα-επαναστατικού ανθρώπου, που αγωνίζονταν, μερικές φορές τραγικά, να εξασφαλίσει θέση στον αστικό κόσμο. Καιτα επόμενα καλλιτεχνικά και πολιτιστικά κινήματα τον βρήκαν εξίσου επιδεκτικό στο σκοπό τους: οιΠαρακμιακοίτον μετέτρεψαν, όπως καιοι ίδιοι, σε έναν απογοητευμένο μαθητή τουΣοπενχάουερ, έναν εχθρό της γυναίκας καιτου ιδεαλισμού. ΟιΣυμβολιστέςτον είδαν ως μοναχικό συνοδοιπόρο, σταυρωμένο στο Σταυρό της ψυχολογικής του ευαισθησίας, με μοναδικό φίλο τουτο μακρινό φεγγάρι. ΟιΜοντερνιστές επίσης τον ενστερνίστηκαν.[4]
Όταν το 1697, το ιταλικό θέατρο απαγορεύτηκε στο Παρίσι, ο ρόλος του Πιερότου ερμηνεύτηκε με μεγάλη απήχηση από πολλούς Γάλλους ηθοποιούς. Τον 19o αιώνα, ο περίφημος Γάλλος μίμος Ντεμπυρώ τον μεταμόρφωσε σε ένα νέο, ρομαντικό ήρωα και ερμήνευσε παντομίμες με μεγάλη επιτυχία.[5]
Εν ολίγοις, ο Πιερότος έγινε το εναλλακτικό εγώ του καλλιτέχνη, ειδικά του περίφημου αποξενωμένου καλλιτέχνη του 19ουκαιτων αρχών του 20ού αιώνα, μετη φυσική του αφέλεια, το λευκό του πρόσωπο καιτο κοστούμι, που υποδηλώνει όχι μόνο την αθωότητα αλλά καιτην ωχρότητα των νεκρών. Η μορφή του λυπημένου κλόουν επηρέασε τη μουσική καιτη ζωγραφική στη δημιουργία ενός χαρακτήρα γεμάτου νοσταλγία και μυστήριο.[6]
,_oil_on_canvas,_102_x_81_cm,_Pushkin_Museum.jpg)