Τονεφέλωμα της Έλικας είναι το λαμπρότερο πλανητικό νεφέλωμα στον γήινο ουρανό.
Ένα πλανητικό νεφέλωμα είναι ένα νεφέλωμα εκπομπήςπου αποτελείται από ένα διαστελλόμενο σφαιρικό κύμα ιονισμένου αερίουπου εξακοντίζεται στο διάστημα, από κάποιο άστρο εξ' αιτίας διαδοχικών εκρήξεων, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος του κύκλου της ζωής του.[1]Η λανθασμένη ονομασία αντί του ορθού "αστρικό νεφέλωμα" εξακολουθεί να αποδίδεται από την πρώτη ανακάλυψή τους στον 18ο αιώνα[2] από τον αστρονόμο Ουίλιαμ Χέρσελπου υπέθεσε ότι τα νεφελώματα αυτά περιέχουν νεαρούς πλανήτες, εξαιτίας της ομοιότητάς τους με τους γίγαντες αερίων όταν φαίνονται από μικρά οπτικά τηλεσκόπια, που όμως στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με τους πλανήτες ηλιακού συστήματος.[3] Πρόκειται για ένα σχετικά βραχύβιο φαινόμενο, που διαρκεί λίγες δεκάδες χιλιάδες χρόνια, σε σύγκριση μετην τυπική διάρκεια ζωής ενός αστέρα, που φτάνει τα δισεκατομμύρια έτη. Το πλανητικό νεφέλωμα συμβολίζεται διεθνώς μετα λατινογράμματα PNεκτων αρχικών του όρου Planetary nebula.
Στο τέλος της ζωής του άστρου, κατά τη διάρκεια της φάσης τουερυθρού γίγαντα, τα εξώτερα στρώματά του απομακρύνονται με ισχυρό αστρικό άνεμο. Χωρίς αυτά τα αδιαφανή στρώματα, ο καυτός, φωτεινός πυρήνας εκπέμπει υπεριώδη ακτινοβολίαπου ιονίζει [1]τα αποβεβλημένα εξωτερικά στρώματα του αστέρα. Αυτό το ιονισμένο "κέλυφος αερίων" ακτινοβολεί, δίνοντας την εικόνα του πλανητικού νεφελώματος.
Τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν ένα κρίσιμο ρόλο στηχημική εξέλιξη ενός γαλαξία, επιστρέφοντας υλικό στοδιαστρικό ενδιάμεσοπου έχει εμπλουτιστεί με βαρύτερα στοιχεία και άλλα προϊόντα πυρηνοσύνθεσης (όπως άνθρακας, άζωτο, οξυγόνοκαιασβέστιο). Σε μακρινότερους γαλαξίες, τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να είναι τα μόνα αντικείμενα που μπορούν να αναλυθούν φασματοσκοπικά γιανα αποφέρουν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά μετη χημική σύστασή τους.
Τα πρόσφατα χρόνια, τοδιαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ έχει τραβήξει εικόνες που έχουν αποκαλύψει ότι πολλά πλανητικά νεφελώματα έχουν ιδιαιτέρως σύνθετες και ποικίλες μορφολογίες. Μάλιστα το ένα πέμπτο από αυτά είναι σφαιρικό, αλλά η πλειονότητα δεν έχουν σφαιρική συμμετρία. Οι μηχανισμοί που παράγουν τέτοια μεγάλη ποικιλία σχημάτων και χαρακτηριστικών δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως, ίσως οιδιπλοί κεντρικοί αστέρες, οι αστρικοί άνεμοι καιταμαγνητικά πεδίανα παίζουν όλα μαζί κάποιο ρόλο.
