ΟΡοβέρτος Α΄ της Νορμανδίας ή Ροβέρτος ο Μεγαλοπρεπής (Robert Ier de Normandie, 1000 - 22 Ιουλίου1035) δούκας της Νορμανδίας (1027 - 1035) ήταν δεύτερος γιος τουΡιχάρδου Β΄ της Νορμανδίαςκαι της Ιουδήθ της Βρετάνης κόρης τουΚόναν Α΄ της Βρετάνης. Λόγω της αβεβαιότητας στην αρίθμηση των δουκών της Νορμανδίας ο Ροβέρτος Α΄ απαριθμείται από μερικούς ιστορικούς ως Ροβέρτος Β΄, οι ίδιοι ιστορικοί απαριθμούν ως Ροβέρτο Α΄ τον πρόγονο τουΡόλλο της Νορμανδίας. Διαδέχτηκε τον μεγαλύτερο αδελφό τουΡιχάρδο Γ΄, σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα τουο Ριχάρδος πέθανε πρόωρα καιτον διαδέχτηκε ο Ροβέρτος. Τον Ροβέρτο τον μεγαλοπρεπή διαδέχθηκε ο νόθος γιος τουΓουλιέλμος Α΄ της Αγγλίαςπου έγινε ο πρώτος Νορμανδός βασιλιάς της Αγγλίας (1066) μετά τη Νορμανδική κατάκτηση.
Ο Ροβέρτος ήταν εγγονός τουΡιχάρδου Α΄ της Νορμανδίας, δισέγγονος τουΓουλιέλμου Α΄ της Νορμανδίαςκαι τρισέγγονου του Ρόλλου τουΒίκινγκ γενάρχη τουΟίκου του Νορμανδίας. Ο Ριχάρδος Β΄ πριντον θάνατο του όρισε τον μεγαλύτερο γιοτου Ριχάρδο Γ΄ διάδοχο τουστο δουκάτο της Νορμανδίας καιτον μικρότερο γιοτου Ροβέρτο κόμη του Εμουά.[1]Τον Αύγουστο του 1026 πέθανε ο πατέρας τους καιτον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος Ριχάρδος Γ΄, πολύ σύντομα ο Ροβέρτος εξεγέρθηκε εναντίον του Ριχάρδου αλλά ηττήθηκε και αναγκάστηκε να δώσει όρκο υποτέλειας στον μεγαλύτερο αδελφό του.[2]
Ο Ροβέρτος κατηγορήθηκε ως ύποπτος γιατον θάνατο του Ριχάρδου αλλά δεν αποδείχτηκε τίποτα με αποτέλεσμα να ενισχύσει περισσότερο τη θέση τουστον θρόνο, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σταδυο αδέλφια έφερε αστάθεια στο δουκάτο με πολλούς πολέμους ανάμεσα στους βαρόνους.[3]Οι εμφύλιοι πόλεμοι είχαν αποτέλεσμα τη δημιουργία νέας αριστοκρατίας στηΝορμανδία αφού πολλοί από τους παλιούς ισχυρούς βαρόνους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Νότια Ιταλία.[3] Αμέσως μετά την άνοδο τουστον δουκικό θρόνο ο Ροβέρτος συγκέντρωσε στρατό γιανα εκδικηθεί τον θείο τουΡοβέρτο, αρχιεπίσκοπο της Ρουένκαι κόμη του Εβρέ επειδή είχε υποστηρίξει τον αδελφό του Ριχάρδο. Ο Ροβέρτος εξορίστηκε στηΓαλλίακαιστη συνέχεια συνέταξε ένα διάταγμα αφορίζοντας τον ανιψιό του Ροβέρτο και όλους τους Νορμανδούς, το διάταγμα καταργήθηκε όταν ο θείος του Ροβέρτος επέστρεψε στη Νορμανδία και αποκαταστάθηκε στα αξιώματα του.[4]Ο Ροβέρτος επιτέθηκε σε άλλον έναν ισχυρό επίσκοπο τον ξάδελφο του Ούγο Γ΄ του Ιβρί επίσκοπο τουΜπαγιέκαιτον έστειλε εξορία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Ροβέρτος έκανε επιπλέον κατάσχεση σε μεγάλα τμήματα της εκκλησιαστικής περιουσίας που ανήκαν στοΑββαείο του Φεκάμπ.[5]
Παρά τις ταραχές που είχαν ξεσπάσει στο βασίλειο τουο Ροβέρτος επενέβη στα εσωτερικά της Φλάνδρας στην εμφύλια διαμάχη που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στον κόμη Βαλδουίνο τον ΓενειοφόροκαιτονγιοτουΒαλδουίνο Ε΄ της Φλάνδραςο οποίος εξορίστηκε από τηΦλάνδρα.[6]Ο Βαλδουίνος Ε΄ είχε την υποστήριξη του πεθερού τουΡοβέρτου Β΄ της Γαλλίας αλλά πιέστηκε να κλείσει ειρήνη όταν ο δούκας Ροβέρτος υποσχέθηκε την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στον πατέρα του.[6]Ο Ροβέρτος υποστήριξε τονΕρρίκο Α΄ της Γαλλίαςστη διαδοχή του θρόνου των Φράγκων την ίδια εποχή πουη μητέρα τουΚωνσταντία της Αρλ υποστήριξε τον μικρότερο γιο της Ροβέρτο, ο Ερρίκος Α΄ του παραχώρησε σαν ανταμοιβή τη Γαλλική αποικία του Βεξίν.[7] Στις αρχές της δεκαετίας του 1030 ο ξάδελφος τουΑλαίν Γ΄ της Βρετάνης επεκτάθηκε στην περιοχή τουΡενμε σχέδια να προχωρήσει στην κατάληψη της ΛεΜον-Σαιν-Μισέλ, ο Ροβέρτος αφού κατόρθωσε να ανατρέψει τις προσπάθειες του Αλαίν να καταλάβει τηνΑβράνς ξεκίνησε εκστρατεία με μεγάλο στρατό εναντίον του.[8]Ο Αλαίν ζήτησε βοήθεια από τον θείο του Ροβέρτο αρχιεπίσκοπο της Ρουέν ο οποίος έκλεισε ειρήνη ανάμεσα στον Ροβέρτο τον Μεγαλοπρεπή καιτον υποτελή του Αλαίν Γ΄.[8]
Τα ξαδέλφια του Ροβέρτου Εδουάρδος ο ΟμολογητήςκαιΆλφρεντ Έθελινγκγιοι της θείας τουΈμμας της ΝορμανδίαςκαιτουΈθελρεντ του Ουέσσεξ βρήκαν καταφύγιο στη Νορμανδική αυλή μετά την εκδίωξη τους από τονΚνούτο, ο Ροβέρτος ετοίμασε έναν μεγάλο στόλο γιανα τους αποκαταστήσει στον Αγγλικό στόλο αλλά η καταιγίδα βύθισε τα περισσότερα από τα πλοία του.[9]Ο Ροβέρτος έκανε ασφαλή απόβαση στοΓκέρνσεϊ αλλά όπως αναφέρει τοGesta Normannorum ducumο Κνούτος έστειλε απεσταλμένος στον Ροβέρτο γιανα προσφέρει στον Εδουάρδο καιτον Άλφρεντ το μισό από το βασίλειο του. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας ο Ροβέρτος αποφάσισε να μετέβη για προσκύνημα στηνΙερουσαλήμκαινα επαναλάβει την εκστρατεία στην Αγγλία μετά την επιστροφή του.[10]
Οι σχέσεις του Ροβέρτου μετην εκκλησία είχαν βελτιωθεί σημαντικά μετά την αποκατάσταση του θείου του Ροβέρτου αρχιεπισκόπου της Ρουέν.[11]Στην προσπάθεια τουνα αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις τουμετην εκκλησία επέστρεψε όλα τα εκκλησιαστικά κτήματα που είχαν κάνει κατάσχεση ο ίδιος καιοι οπαδοί του, από το 1034 επέστρεψε όλη την περιουσία που είχε πάρει από το αβαείο του Φεκάμπ.[12]Ο Ροβέρτος έβαλε τους Νορμανδούς ευγενείς να ορκιστούν πίστη στον νόθο γιοκαι διάδοχο του Γουλιέλμο, στη συνέχεια αναχώρησε γιατα Ιεροσόλυμα.[13]Το Gesta Normannorum ducum αναφέρει ότι μετέβη αρχικά στηνΚωνσταντινούποληκαιστη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα, στον δρόμο της επιστροφής αρρώστησε βαριά και πέθανε στηΝίκαια Βιθυνίας στις 2 Ιουλίου 1035, τον διαδέχτηκε ο νόθος γιος του Γουλιέλμος που ήταν μόλις 8 ετών.[13][14]
Ο ιστορικός Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι αναφέρει ότι ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής πολλές δεκαετίες αργότερα έστειλε αποστολή στην Κωνσταντινούπολη καιστη Νίκαια προκειμένου να ζητήσει τη σορό του πατέρα τουκαινατη μεταφέρει στη Νορμανδία για αναταφή.[15]Το αίτημα έγινε δεκτό καιη αποστολή επέστρεψε γιατη Νορμανδία, όταν έφτασαν στηνΑπουλία άκουσαν ότι ο βασιλιάς Γουλιέλμος είχε πεθάνει και αποφάσισαν να κάνουν την αναταφή του Ροβέρτου του Μεγαλοπρεπούς στηνΙταλία.[15]
↑The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumieges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Vol. II, Books V-VIII, ed. Elisabeth M.C. Van Houts (Clarendon Press, Oxford, 1995), pp. 40–1
↑David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 46
↑ 3,03,1David C. Douglas, William the Conqueror (University of California Press, Berkeley and Los Angeles, 1964), p. 32
↑David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 48
↑David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 49
↑ 6,06,1David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), pp. 49–50
↑Elisabeth M C Van Houts, The Normans in Europe (Manchester University Press, Manchester and New York, 2000), p. 185
↑ 8,08,1David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 50
↑Christopher Harper-Bill; Elisabeth Van Houts, A Companion to the Anglo-Norman World (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2003), p. 31
↑The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Ed. & Trans. Elizabeth M.C. Van Houts, Vol. I (Clarendon Press, Oxford, 1992), pp. 78–80
↑François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008), p. 102
↑François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008), p. 103
↑ 13,013,1The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Ed. & Trans. Elizabeth M.C. Van Houts, Vol. I (Clarendon Press, Oxford, 1992), pp. 80-5
↑François Neveux, A Brief History of the Normans, trans. Howard Curtis (Constable & Robinson, Ltd. London, 2008), p. 110
↑ 15,015,1William M. Aird, Robert Curthose, Duke of Normandy: C. 1050–1134 (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2008), p. 159 n. 38
Christopher Harper-Bill; Elisabeth Van Houts, A Companion to the Anglo-Norman World (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2003)
David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002)
David C. Douglas, William the Conqueror (University of California Press, Berkeley and Los Angeles, 1964)
François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008)
George Edward Cokayne, The Complete Peerage of England Scotland Ireland Great Britain and the United Kingdom, Extant Extinct or Dormant, Vol. I, ed. Vicary Gibbs (The St. Catherine Press, Ltd., London, 1910)
The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumieges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Vol. II, Books V-VIII, ed. Elisabeth M.C. Van Houts (Clarendon Press, Oxford, 1995)
Σχετικά πολυμέσα
