Ο Νικρίτιν ήταν πρωτοπόρος του κινήματος του «Προβολικτισμού» στην τέχνη, το οποίο ανέπτυξε γύρω στο 1922. Ίδρυσε επίσης το «Θέατρο Προβολής», επηρεασμένος από τηνεμβιομηχανική. Η ομάδα του κέρδισε εξέχουσα θέση στην «Πρώτη Έκθεση Συζήτησης Ενεργής Επαναστατικής Τέχνης» στη Μόσχα το 1924.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930, ο Νικρίτιν εργάστηκε σε διάφορα έργα, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού της Κόκκινης Πλατείαςγιατο Τρίτο Συνέδριο της Κομιντέρνκαι ηγήθηκε του «Αναλυτικού Γραφείου» στο Μουσείο Ζωγραφικής Πολιτισμού στη Μόσχα, θέση που κράτησε μέχρι το κλείσιμο του μουσείου το 1929. Οπιο διάσημος πίνακας του, «Δίκη Λαού», φιλοξενείται στηνΠινακοθήκη Τρετιακόφ. Έγινε ένας από τους αγαπημένους καλλιτέχνες του συλλέκτη Γιώργου Κωστάκη, γεγονός που συνέβαλε στη διατήρηση πολλών έργων του.
Οι ατομικές εκθέσεις του Νικρίτιν πραγματοποιήθηκαν το 1926 και το 1927 στο Μουσείο Ζωγραφικού Πολιτισμού στη Μόσχα. Το 1932, μια έκθεση με έργα των Αχμέτεβ, Προυσάκοβ και Νικρίτιν πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα. Το 1969 διοργανώθηκε μεταθανάτια έκθεση. Το 2004 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη μια μεγάλη προσωπική έκθεση, «Φωτεινές σφαίρες - σκοτεινοί σταθμοί».[3]
Κατά τη διάρκεια τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμου, συνέβαλε στις προπαγανδιστικές αφίσες «Παράθυρα ΤΑΣΣ». Μεταπολεμικά τιμήθηκε μετα μετάλλια "Γιατη νίκη επί της Γερμανίας" (1945) και "Στη μνήμη της 800ης επετείου της Μόσχας" (1948).
Η κληρονομιά του Νικρίτιν στησοβιετική τέχνη χαρακτηρίζεται από την καινοτόμο προσέγγισή τουκαιτη σημαντική συνεισφορά τουστο κίνημα της πρωτοπορίας. Πέθανε το 1965 και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Βοστριακόφσκι στη Μόσχα.
