Ο Χεντς σπούδασε στο Κολέγιο Λαφαγιέτ της Πενσυλβάνια, από όπου απεφοίτησε στο μέσο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1916. Μετά τη θητεία τουστο Υγειονομικό Σώμα του Αμερικανικού Στρατού καιστο Σώμα Εφέδρων, ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή τουκαι πήρε διδακτορικόστην Ιατρική από την Ιατρική Σχολή τουΠανεπιστημίου του Πίτσμπεργκτο1920. Αμέσως μετά πέρασε μια χρονιά ως ειδικευόμενος στο Νοσοκομείο Σαιν Φράνσις στο Πίτσμπεργκ.[13]
Ο Χεντς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία τουστηνΚλινική Μέιγιοτο 1923, στο Τμήμα Ρευματικών Ασθενειών, καιτο 1926 τέθηκε επικεφαλής του Τμήματος αυτού. Εκεί εστίασε την έρευνά του πάνω στα αρθριτικά και οδηγήθηκε στην υπόθεση ότι ταστεροειδή ανακούφιζαν από τον πόνο που συνδεόταν με αυτές τις παθήσεις.[13]Την ίδια εποχή ο βιοχημικός Έντουαρντ Κάλβιν Κένταλ προχωρούσε στην απομόνωση αρκετών στεροειδών από τον φλοιό τωνεπινεφριδίων. Μετά από πολυετείς έρευνες, οιδυο τους απεφάσισαν να δοκιμάσουν μία από αυτές τις ουσίες (μετην ονομασία τότε «Ουσία E») σε ασθενείς που έπασχαν από ρευματοειδή αρθρίτιδα.[13]Ο έλεγχος της υποθέσεως του Χεντς καθυστέρησε επειδή η σύνθεση της Ουσίας E ήταν ακριβή και χρειαζόταν πολύ χρόνο, και επειδή ο Χεντς υπηρέτησε στο στράτευμα και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι σχετικές κλινικές δοκιμές διεξάχθηκαν επιτυχώς[13]το 1948 και το 1949, οπότε καιη Ουσία Ε απέκτησε τη σημερινή της ονομασία: κορτιζόνη.
Οι Χεντς και Κένταλ, καθώς καιο Ελβετός χημικός Ταντέους Ράιχσταϊν βραβεύθηκαν μετοΒραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικήςτου1950 «για τις ανακαλύψεις τους σχετικώς με τις ορμόνες του φλοιού των επινεφριδίων, τη δομή τους καιτα βιολογικά αποτελέσματά τους».[14]Η ομιλία που έδωσε ο Χεντς στην απονομή του Βραβείου είχε άμεση σχέση με τις έρευνες για τις οποίες τιμήθηκε και είχε τον τίτλο «Η αντιστρεπτότητα ορισμένων ρευματικών καιμη καταστάσεων μετη χρήση κορτιζόνης ή της αδρενοφλοιοτρόπου ορμόνης της υποφύσεως».[15]Σε αυτή ανεγνώρισε τις συνδέσεις μεταξύ της ιατρικής και της χημείας, λέγοντας χαρακτηριστικά σχετικώς με τους συναποδέκτες του βραβείου: «ίσως ο λόγος του ενός ιατρού προς δύο χημικούς να είναι συμβολικός, καθως η ιατρική είναι τόσο στέρεα συνδεδεμένη μετη χημεία με έναν διπλό δεσμό»[16]
Ο Χεντς υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αμερικανικής Ενώσεως Ρευματισμών και διετέλεσε πρόεδρός της[17]το 1940 και το 1941. Εκτός από το Βραβείο Νόμπελ, ο Χεντς τιμήθηκε μετο Μετάλλιο Χέμπερντην (Heberdeen Medal, 1942), τοΒραβείο Λάσκερ (1949), το Βραβείο του Ιδρύματος Πασσάνο (1950) καιτο Βραβείο Κρις (Criss Award).[13] Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας από το Κολέγιο Λαφαγιέτ, τοΠανεπιστήμιο Κέις Γουέστερν Ριζέρβ, τοΕθνικό Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίαςκαι από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπεργκ.[13]
Εκτός από το έργο τουγιατην κορτιζόνη, ο Χεντς είχε ισόβιο ενδιαφέρον γιατονκίτρινο πυρετόκαιτην ιστορία του. Από το 1937, άρχισε να τεκμηριώνει την ιστορία της ανακαλύψεως του αιτίου γιατον κίτρινο πυρετό. Η συλλογή εγγράφων του επί του θέματος αυτού βρίσκεται σήμερα στοΠανεπιστήμιο της Βιρτζίνια[18], καθώς η σύζυγός του δώρισε τη συλλογή στο πανεπιστήμιο αυτό μετά τον θάνατό του.[19]
Ο Φίλιπ Σόγουολτερ Χεντς νυμφεύθηκε το1927τη Μαίρυ Κάλερ (Mary Kahler, 1905-1982).[13]. Ο πεθερός του, οΤζων Χένρυ Κάλερ, ήταν φίλος του ιδρυτή της Κλινικής Μέιγιο, τουΓουίλιαμ Τζ. Μέιγιο.[20]Ο Χεντς καιη σύζυγός του απέκτησαν τέσσερα παιδιά: δύο κόρες και δύο γιους.[13]Ο ένας γιος τους, ο Φίλιπ Κάλερ-Χεντς, έγινε επίσης ρευματολόγος.[21]Ο Φίλιπ Σόγουολτερ Χεντς πέθανε από πνευμονίασε ηλικία 69 ετών, στοΌτσο Ρίος της Τζαμάικα, όπου έκανε διακοπές.[17]
Ο Φίλιπ Σ. Χεντςστον ιστότοπο των Βραβείων Νόμπελ, που περιλαμβάνει τη διάλεξή τουστην τελετή απονομής του Βραβείου με τίτλο «The Reversibility of Certain Rheumatic and Non-Rheumatic Conditions by the Use of Cortisone Or of the Pituitary Adrenocorticotropic Hormone»
Σχετικά πολυμέσα