ΤοΦορκαλκιέ (γαλλικά: Forcalquier) είναι γαλλική κοινότηταπου βρίσκεται στο νομό Αλπ-ντε-Ωτ-Προβάνς, στην περιοχή Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή, στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας. Υπήρξε πρωτεύουσα μιας ακμάζουσας κομητείας που ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα και σήμερα είναι μία από τις υπονομαρχίες του νομού, με πληθυσμό 4.966 κατοίκους (2016).
Η μικρή πόλη έχει για προσωνύμιο «Πόλη των τεσσάρων βασιλισσών»[7].
Τα κυριότερα μνημεία είναι ο καθεδρικός ναός του 12ου αιώνα, το μοναστήρι των Κορδελιέρων του 13ου αιώνα καιτο παρεκκλήσι της Παναγίας της Προβηγκίας που χρονολογείται από το 1875 και βρίσκεται στο χώρο του παλαιού φρουρίου της πόλης και δεσπόζει στηνΆνω Προβηγκία.
Το Φορκαλκιέ βρίσκεται στα δυτικά του νομού Αλπ-ντε-Ωτ-Προβάνς, ανάμεσα στα όρη Λυρστα νότια και Λυμπερόν στα βόρεια, σε μέσο υψόμετρο 651 μέτρα.[8] Είναι υπονομαρχία του νομού, με πληθυσμό 4.966 κατοίκους (2016).
Η πόλη διασχίζεται από τρία υδάτινα ρεύματα: τον ποταμό Λαικαιτα ρέματα Μπεβερόν και Βιού. Κανένα δεν διασχίζει το κέντρο της πόλης.
Αποτελεί τμήμα του Περιφερειακού Φυσικού Πάρκου Λυμπερόν.
Το Φορκαλκιέ βρίσκεται στηνΆνω Προβηγκίακαι απολαμβάνει ένα εσωτερικό μεσογειακό κλίμα με ζεστά και ξηρά καλοκαίρια, ωστόσο οι χειμώνες είναι κρύοι και χαρακτηρίζονται από συχνούς παγετούς. Ο μιστράλ, βόρειος παγωμένος άνεμος, φυσά συχνά, ανκαιη πόλη προστατεύεται από το όρος Λυρ. Η περιοχή είναι πιο εκτεθειμένη στονλεβάντε, ήπιο και υγρό ανατολικό άνεμο προερχόμενο από τη Μεσόγειο καιστονσιρόκο, δυνατό, νότιο άνεμο, που μετά την εμφάνισή του συνήθως ακολουθούν βροχοπτώσεις και ομίχλη.
Η πόλη έχει την ιδιαιτερότητα να έχει «τονπιο καθαρό ουρανό και αέρα της Γαλλίας, αν όχι της Ευρώπης». [9]
Το λατινικό όνομα της πόλης ήταν Furnus Calcarius, από τους καμίνους ασβέστη που χρησιμοποιούσαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Λίγο έξω από την πόλη περνούσε η ρωμαϊκή Δομιτία Οδόςπου κατασκευάστηκε το 118 π.Χ. και ένωνε την Ιταλία μετην Ισπανία. Μια ρωμαϊκή γέφυρα εξακολουθεί να βρίσκεται στην κοιλάδα στα νότια της πόλης. Στα τέλη του 11ου αιώνα, ένας κλάδος των κομήτων της Προβηγκίας δημιούργησε την κομητεία του Φορκαλκιέ.
Στον 12ο αιώνα, οι κόμητες του Φορκαλκιέ έκαναν την πόλη πρωτεύουσα της κομητείας τους, η οποία περιελάμβανε και τις πόλεις Μανόσκ, Σιστερόν, Γκαπ και Εμπράν. [10] Αυτός ο αιώνας είναι η χρυσή εποχή της περιοχής του Φορκαλκιέ, όπως αποδεικνύεται από τα πολλά ρομανικά οικοδομήματα στην περιοχή. Το Φορκαλκιέ έκοβε το δικό του νόμισμα καιη εκκλησία του είχε ανυψωθεί σε καθεδρική.
Οι κόμητες του Φορκαλκιέ είχαν ισχυρή δύναμη και συχνά βρίσκονταν σε σύγκρουση με τους κόμητες της Προβηγκίας. Η αντιπαλότητα έλαβε τέλος το 1195, όταν η Γαρσέντα του Σαμπράν, κόμισσα του Φορκαλκιέ, παντρεύτηκε τονΑλφόνσο Β΄ , κόμη της Προβηγκίας. Ο γιος τους, Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας, κληρονόμησε τις δύο επαρχίες.
Τον 12οκαι 13ο αιώνα, το Φορκαλκιέ ήταν η πρωτεύουσα μιας ισχυρής κομητείας. Ο κόμης Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας είχε τέσσερις κόρες και όλες παντρεύτηκαν με έναν βασιλιά, εξουκαιτο προσωνύμιο «Πόλη των τεσσάρων βασιλισσών».[7]
η τρίτη, ηΣάντσια της Προβηγκίας, το 1242 έγινε σύζυγος του Ριχάρδου Α΄ της Κορνουάλης, αδελφού του Ερρίκου Γ' της Αγγλίας, ο οποίος σύντομα ανέλαβε τον τίτλο του βασιλιά της Γερμανίας (1257 - 1272).
η νεώτερη κόρη, Βεατρίκη της Προβηγκίας, παντρεύτηκε το 1246 τον μικρότερο αδελφό του Λουδοβίκου Θ', τονΚάρολο τον Ανδεγαυό, βασιλιά της Νάπολης και της Σικελίας, και απέκτησε τον τίτλο της βασίλισσας.
Το λατινικό όνομα της πόλης ήταν Furnus Calcarius. Το Φορκαλκιέ αναφέρεται ως Castro Furnocalcario το 1018-32 και ως κάστρο της Fornchalcerii το 1103. Η νεότερη τοπωνυμία προέρχεται από το συνδυασμό των οξιτανικών όρων forn (φούρνος) καιcalquièr (ασβέστης).[11]
Η παραδοσιακή γλώσσα της περιοχής ήταν ηοξιτανική, σε διάλεκτο της Προβηγκίας.
Στα προβηγκιανά το όνομα είναι Fourcauquié.
Η μικρή πόλη έχει για σύνθημα στα προβηγκιανά «Pus aut que leis Aups» (υψηλότερη από τις Άλπεις).[12]
Το Φορκαλκιέ φημίζεται γιατα απεριτίφ καιτα λικέρ του, γνωστά μετην επωνυμία Αποστακτήριο της Προβηγκίας (που ιδρύθηκε το 1898). Ο εμπορικός αυτός οίκος κατασκευάζει και εμπορεύεται παραδοσιακά απεριτίφ και λικέρ που βασίζονται σε αρωματικά βότανα που συλλέγονται στο βουνό Λυρ. Αυτή η πρακτική αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του 17ουκαιτου 18ου αιώνα, χάρη στους γυρολόγους και εμπόρους που εγκαταστάθηκαν στην πόλη ως φαρμακοποιοί. Τα ποτά που παρήγαγαν είχαν ιδιότητες «καθαρτικές, τονωτικές, χωνευτικές και αναζωογονητικές» και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή.
Στο τέλος του 19ου αιώνα, οι οινοπνευματοποιοί εξειδικεύτηκαν στην παρασκευή λικέρ και απεριτίφ.
Το Φορκαλκιέ είναι χτισμένο γύρω από τις πλαγιές ενός απόκρημνου κωνικού λόφου, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα οκταγωνικό παρεκκλήσι, η Παναγία της Προβηγκίας,στη θέση του παλαιού μεσαιωνικού φρουρίου, το οποίο καταστράφηκε το 1601. Το παρεκκλήσι μετην πανοραμική του θέα χτίστηκε το 1875. Έχει κωδωνοστάσιο που ακούγεται κάθε Κυριακή το πρωί το καλοκαίρι.
Το παλαιότερο τμήμα της πόλης είναι η περιοχή γύρω από τηνπλατεία Σαιν-Μισέλμετο αναγεννησιακό σιντριβάνι (1511) καιτα στενά δρομάκια της. Υπάρχουν πολλές πόρτες που χρονολογούνται από τον 12ο έως τον 16ο αιώνα.
Το σημερινό εμπορικό και κοινωνικό κέντρο της πόλης, η πλατεία Μπουργκέ, βρίσκεται κάτω από την πλατεία Σαιν-Μισέλ. Οκαθεδρικός ναός της Παναγίας του Μπουργκέ του 12ου αιώνα μετο κωδωνοστάσιο βρίσκεται απέναντι από την πλατεία.
Τομοναστήρι του Κορδελιέρων χτίστηκε τον 13ο αιώνα από μοναχούς τουΤάγματος των Φραγκισκανώνπου ονομάζονταν «Κορδελιέροι» λόγω των ζωνών που φορούσαν. Αυτό το μοναστήρι κατοικούνταν από μοναχούς συνεχώς μέχρι την Επανάσταση. Τώρα στεγάζει το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Αρωμάτων και Γεύσεων. Η πύλη των Κορδελιέρων, μία από τις παλιές 6 πύλες της πόλης, είναι το μόνο απομεινάρι του οχυρού τείχους της πόλης.
Αξιοσημείωτο είναι τοΔημοτικό Μουσείομε προϊστορικά και ρωμαιογαλατικά εκθέματα, γυάλινα και κεραμικά έργα του Φορκαλκιέ και γειτονικών κοινοτήτων.
↑Pierre Bonte, Bonjour la France, De Borée, octobre 2012(ISBN 978-2-8129-0594-0), « Qui a l'air le plus pur : Forcalquier », p. 44-46
↑Alpes-de-Haute-Provence, Encyclopédies du Voyage, Gallimard, p. 219.
↑Ernest Nègre,Toponymie générale de la France:étymologie de 35 000 noms de lieux , vol. 2 : Formations non-romanes ; formations dialectales, Genève, Librairie Droz, coll. « Publications romanes et françaises » (no 194), 1996, 676 p. (ISBN 978-2-600-00133-5, lire en ligne [archive]).. Notice 25091, p. 1349.
Σχετικά πολυμέσα
