Η Χαλίνα Κουζμένκο γεννήθηκε, σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές, το 1896 στοΚίεβοστην τότε Ρωσική Αυτοκρατορία. [5] Μετά τη γέννησή της, οι γονείς της μετακόμισαν στο χωριό Πιστσάνι Μπριντ στο Κυβερνείο Γιεκατερίνοσλαβ, στη σημερινή περιφέρεια Κιρόβοχραντ στην κεντρική Ουκρανία. Άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε το 1892,[6]στο Πιστσάνι Μπριντ.[7]Ο πατέρας της, πρώην αγρότης, εργαζόταν ως αστυνομικός.[5][6]
Κατά τη διάρκεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, παρακολούθησε το σεμινάριο των δασκάλων στο Κίεβο και έγινε δασκάλα το 1916. [5] Δίδαξε ουκρανική γλώσσα και λογοτεχνία [6]στην πόλη Χουλιαϊπόλε (επίσης γράφεται «Γκουλιάι-Πόλε» και άλλες παραλλαγές). Έγινε γνωστή ως Ουκρανή αναρχικήκαιπατριώτηςκαι ως ενεργή τοπική ακτιβίστρια της Διαφώτιση (Prosvita).[5][6] Στις αρχές του 1919, η Χαλίνα Κουζμένκο παντρεύτηκε τονΝέστορα Μαχνό, ο οποίος εκείνη την εποχή οδηγούσε τις δυνάμεις της Μαχνοβτσίνα εναντίον του εισβολέα Ρωσικού Κόκκινου Στρατού καθώς οΡωσικός Εμφύλιος Πόλεμος έφτασε στην Ουκρανία.[8] Περιγράφηκε από τον Βίκτορ Μπελάς, Αρχηγό του Επιτελείου τουΕπαναστατικού Εξεγερμένου Στρατού της Ουκρανίας, ως ακούραστη υπέρμαχος των γυναικών και της εκπαίδευσής τους. [9]Το φθινόπωρο του 1919 εξελέγη πρόεδρος της Ένωσης Διδασκόντων.[6]
Κατά τη διάρκεια της υποχώρησης των Μαχνοβιστών από τις θέσεις τους την ίδια στιγμή, οι Ναμπάτ αντικαταστάθηκαν προσωρινά από μια ομάδα Ουκρανών εθνικών αναρχικών, των οποίων οι απόψεις κέρδισαν την Κουζμένκο. Συνέχισε να ασπάζεται την ιδεολογία τους μέχρι το 1922.[10] Άμεσα συνδεδεμένη από συγγραφείς όπως τον Σιμόν Πετλιούρα, κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι αυτή η ομάδα ήταν τουλάχιστον εν μέρει υπεύθυνη γιατην άνοδο της αντισημιτικής βίας μέσα στις τάξεις του Επαναστατικού Στρατού την ίδια στιγμή.[11]
Άλλες πηγές την αναφέρουν ως μέρος μιας μερικώς κρυμμένης συνωμοσίας, με στόχο την απομάκρυνση του Μαχνό από τη θέση εξουσίας τουκαιτη συγχώνευση του στρατού του Πετλιούρα του UNR μετον Επαναστατικό Στρατό, προκειμένου να πολεμήσουν μαζί εναντίον του Λευκού καιτου Κόκκινου Στρατού.[12] Αυτό δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, καθώς η δημοτικότητα του κινήματος μειώθηκε σημαντικά μετά την αποκάλυψη των εγγράφων που συνέλεξε η αντικατασκοπεία (kontrrozvidka), η μυστική αστυνομία του Μαχνοβισμού. Αυτά τα έγγραφα περιείχαν οριστική απόδειξη ότι ο Πετλιούρα διαπραγματευόταν με υψηλόβαθμους αξιωματικούς τουλευκού κινήματος, κυρίως μετον Άντον Ντενίκιν, προκειμένου να συμμαχήσει εναντίον του Κόκκινου καιτου Εξεγερμένου στρατού [10]
Τον Αύγουστο του 1921, μετά την πτώση της Μαχνοβία, ο Μαχνό καιη Κουζμένκο κατέφυγαν στηΡουμανία, από την οποία μετακόμισαν στηνΠολωνία.[13]Η κόρη τους, η Γιελένα, γεννήθηκε το 1922. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1923, συνελήφθησαν από τις πολωνικές αρχές, κατηγορούμενοι από δύο μέλη τουΟυκρανικού Επαναστατικού Στρατού ότι προετοίμαζαν μια εξέγερση στηΓαλικίαγιατην οικοδόμηση μιας αναρχικής-κομμουνιστικής κοινωνίας μαζί με τους Τσεκά. [5]Η Κουζμένκο καιο Μαχνό αθωώθηκαν καιοι δύο καιτο 1924, το ζευγάρι πήγε πρώτα στη Γερμανία και μετά στο Παρίσι το 1926. Για σχεδόν 10 χρόνια, έζησαν μια σχετικά ειρηνική ζωή στοΒενσέν. Αργά αλλά σταθερά, η υγεία του Νέστορα Μαχνό άρχισε να επιδεινώνεται. Το ζευγάρι επιβίωσε μετο μισθό της Χαλίνα, εργάτριας σε ένα εργοστάσιο υποδημάτων στο Παρίσι, καιτη βοήθεια άλλων αναρχικών συντρόφων.[4]
Μετά τον θάνατο του Νέστορα Μαχνό το 1934, η Χαλίνα Κουζμένκο άρχισε να έρχεται σε επαφή μετην οικογένεια και τους φίλους πίσω στη σημερινή Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας, προκειμένου να επιστρέψει στηνΕΣΣΔ. [5] Κατά τη διάρκεια της εργασίας της στο Παρίσι, ως βιβλιοθηκάριος στο Σλαβικό Τμήμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας, συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες, μεταδίδοντας πληροφορίες στηνΕΣΣΔ. [5]
Κατά τη διάρκεια τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμουκαι της γερμανικής κατοχής, η Γιελένα στάλθηκε στη Γερμανία μετοService du travail obligatoire (Υποχρεωτική υπηρεσία εργασίας), όπου εργάστηκε σε ένα εργοστάσιο της Siemens. Η Χαλίνα Κουζμένκο την ακολούθησε και επέλεξε να μείνει μαζί της στη Γερμανία, περιμένοντας τα σχέδιά της να μετακομίσει στηνΕΣΣΔ.[4]
Τον Αύγουστο του 1945, καθώς εκδίδονταν νέα έγγραφα ταυτότητας για αυτούς, η Γιελένα καιη Χαλίνα συνελήφθησαν από τις σοβιετικές αρχές. Οιδυο τους στάλθηκαν στο Κίεβο, όπου, τον Ιούλιο του 1946, η Χαλίνα Κουζμένκο καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση, έχοντας συμμετάσχει στην εξέγερση της Ουκρανίας, καταδικαζόμενη με κατηγορίες για αντεπαναστατική δραστηριότητα.[5]Η Γιελένα καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για συνεργασία με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. [5]Η δίκη δεν δημοσιοποιήθηκε. Φυλακισμένη στο στρατόπεδο Ντόουμπραβλαγκ, η Χαλίνα αφέθηκε ελεύθερη μετά την αμνηστία του 1954 ή, σύμφωνα με άλλες πηγές, το 1963. Μετά την απελευθέρωσή της, συνέχισε ναζειμετην κόρη της, μετακομίζοντας στην πόλη Τζαμπούλ, σήμερα Ταράζ, στοΚαζακστάν. Πήγε αρκετές φορές στο Γκουλιάι-Πόλιε γιαναδει τους συγγενείς της. Το 1977, η Χαλίνα υπέβαλε αναφορά στο Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ μεμια καταγγελία γιατη δίωξη στην εργασία της Έλενα Νεστερόβνα.[4][5]
Η Χαλίνα πέθανε στο Ταράζ στις 23 Μαρτίου 1978 σε ηλικία 81 ετών [5]
Η Χαλίνα Κουζμένκο ήταν η πρόεδρος της Ένωσης Δασκάλων της Μαχνόβια, μια θέση που κατείχε από το 1919 έως τηνde facto κατάργησή της μετην πτώση της Μαχνοβία. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ένας νέος τρόπος εκπαίδευσης οργανώθηκε στο Γκουλιάι-Πόλιε. Αυτό το νέο σύστημα, σε αντίθεση μετο έντονα θρησκευτικό και καθοδηγούμενο από το κράτος αυτοκρατορικό ρωσικό σχολικό σύστημα, βασίστηκε σε αναρχικά ιδανικά καισε ένα διαζύγιο της εκπαίδευσης από τη θρησκεία.[6]Οι ενέργειές της εκεί επικεντρώθηκαν στη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων, στην οργάνωση της εκπαίδευσης στις παραμεθόριες περιοχές που ελέγχονταν από τους Μαχνοβιστές, στη διαχείριση των σχολείων από κοινά συμβούλια δασκάλων-γονέων καιστην ανάπτυξη νέων σχολικών προγραμμάτων.[14]
Η έμπνευση γιατο σύστημα, που εφαρμόστηκε στην Μαχνοβία παρουσιάστηκε σε ένα φυλλάδιο του Ισπανού ελευθεριακού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερέρ,[6]του οποίου οι θεωρίες γιατη δημιουργία ενός σχολικού συστήματος απαλλαγμένου από την επιρροή του κράτους είχαν μεγάλη επιρροή σε όλο το διεθνές αναρχικό κίνημα. Πριν από τη στρατιωτική ήττα των αναρχικών, το σύστημα ήταν γενικά ευπρόσδεκτο από τους αγρότες, τους δασκάλους καιτα παιδιά, κυρίως λόγω των προσπαθειών, που καταβλήθηκαν γιατη διατροφή των συχνά φτωχών μαθητών. [6]
Το Σαράντα Μέρες στο Γκουλιάι-Πόλιε ήταν ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε το 1919. Παρουσιάζοντας τη συγγραφέα του ως Γκαλίνα Κουζμένκο, δείχνει τον Νέστορ Μαχνό ως μέθυσο και αρχηγό μιας «τρελής και άγριας ορδής», που εμπλέκεται σε συστηματικές καταχρήσεις εναντίον των αγροτών της Ουκρανίας, καθώς και εναντίον της. [15]Η αυθεντικότητα του εγγράφου έχει συζητηθεί εκτενώς, με ορισμένους νατο θεωρούν πλαστό που διαπράχθηκε από τις σοβιετικές υπηρεσίες προπαγάνδας.[5][15] Πιθανές εναλλακτικές θεωρίες, μαζί με αυτή της κατασκευής του Τσέκα, είναι ότι το βιβλίο γράφτηκε από μια δασκάλα από την Κοστιαντίνιβκα, τη Φεοντόρα Γκαγιένκο, η οποία συνεργάστηκε μετην Γκαλίνα, γιανα σημειώσει τα εγκλήματα, που διέπραξαν οι επαναστατικές δυνάμεις στην Ουκρανία την εποχή της Μαχνοβία. Άλλοι έχουν δηλώσει την πεποίθησή τους ότι το ημερολόγιο είναι αυθεντικό, συμπεριλαμβανομένης της κόρης της Γκαλίνα καιτου Νέστορα καιτου διευθυντή του Μουσείου Γκουλιάι-Πόλιε. [16]
Η θεωρία ότι η Γκαγιένκο το προσποιήθηκε υποθέτει ότι αυτή (η Γκαγιένκο) δεν σκοτώθηκε αλλά συνελήφθη και μετά από καιρό και πίεση, συνεργάστηκε μετην Τσέκα, τουλάχιστον στις αρχές του 1921 και μετά, όταν τελικά πείστηκε γιατην πτώση του Μαχνοβιστικού κινήματος.[15] Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από τα προπαγανδιστικά όργανα του Κόκκινου Στρατού, που αναφέρονται μόνο ως το βιβλίο ως το "Ημερολόγιο της γυναίκας του Μαχνό" από αυτό το σημείο και μετά, αλλά επίσης καταρρίπτει την περισσότερη, αν όχι όλη, την αξιοπιστία του βιβλίου ως επιχείρημα κατά της Μαχνοβία, καθώς οι Τσέκα θα είχαν ελεύθερη πρόσβαση γιανα λογοκρίνουν το βιβλίο καινα κατασκευάζουν λεπτομέρειες όπως ήθελαν. [15]ΟΒ.N. Λιτβίνοφ υπερασπίζεται τον Μαχνό στο ακόλουθο κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Obshchina (ρωσικά: Община, Κοινωνία), που δημοσιεύτηκε από τη Συνομοσπονδία Αναρχοσυνδικαλιστών στη Μόσχα:
«Είναι πολύ πιθανό κάποιες εγγραφές του "Ημερολογίου" να αντικατοπτρίζουν πραγματικά γεγονότα γιατον μαχνοβιστικό τρόμο, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπό τις σύγχρονες συνθήκες μελέτης της πηγής είναι πρακτικά αδύνατο να προσδιοριστεί ποια από τα λήμματα είναι γνήσια. Αλλά ακόμα κιαν ήταν δυνατό να γίνει αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι καταχωρήσεις του ημερολογίου απεικονίζουν τον μαχνοβιστικό τρόμο μεμια εξαιρετικά προκατειλημμένη κλίση, επειδή τα λήμματα αγνοούν εντελώς την πρακτική του Κόκκινου Τρόμου στην περιοχή των εξεγερμένων.» [5]
Σχετικά πολυμέσα
