ΤοDDT (συντομογραφία της κατά IUPAC ονομασίας: π, π'-διχλωρο-διφαινυλοτριχλωροαιθάνιο) είναι χλωριούχοςένωση, ισχυρά τοξική που χρησιμοποιήθηκε ως εντομοκτόνογιατην καταπολέμηση τωνκουνουπιών στις ελώδεις περιοχές για περιορισμό της μετάδοσης της ελονοσίας.
Επειδή είναι μη βιοδιασπώμενη ουσία, με έρευνες που έγιναν βρέθηκαν ποσότητες DDT μέχρι καιστογάλατωνΠολικών αρκούδωνστοΒόρειο πόλοκαιστααυγάτωνπιγκουίνωνστοΝότιο πόλο. Θεωρήθηκε υπεύθυνο γιατην λείανση - λέπτυνση του κελύφους των αυγών πτηνών που οδήγησε στον περιορισμό του πληθυσμού τους εγκυμονώντας ακόμα καιτον κίνδυνο της πλήρους εξαφάνισης τους. Σήμερα η χρήση του έχει απαγορευτεί.
Παρασκευάστηκε το1874 από τοΓερμανό χημικό Ότμαρ Τσάιντλερ (Othmar Zeidler) χωρίς όμως να περιγραφούν εντομοκτόνες ιδιότητες, τις οποίες ανακάλυψε πολύ αργότερα (1939) οΕλβετός χημικός της εταιρείας Ciba - Geigy Πάουλ Χέρμαν Μύλλερ (Paul Hermann Müller).[1]Το 1940 το DDT πατεντάρεται στην Ελβετία καιτο 1941 η εταιρεία Geigy ξεκινά την μελέτη της αποτελεσματικότητάς του στις ψείρεςτου ανθρώπου που είναι φορέας του εξανθηματικού τύφου. Αυτό χρησιμοποιήθηκε στην Ελβετία γιατην καταπολέμηση των ψειρών στους Γάλλους πρόσφυγες που κατέφευγαν στην Ελβετία από το 1942.
Υπό συνθήκες πουδεν είναι ακριβώς γνωστές, η κατασκευή καιη χρήση του DDT έγινε γνωστή στους Αμερικανούς και τους Γερμανούς στη διάρκεια τουΒ' Π.Π. Οι Αμερικανοί δοκίμασαν το DDT γιατην καταπολέμηση των κουνουπιών Anopheles στη Νότια Ιταλία στα τέλη του 1943, ενώ συνέχιζαν και τις δοκιμές στις ΗΠΑ. Την ίδια εποχή (τέλη 1943) καιοι Γερμανοί δοκίμασαν την εντομοκτόνο δράση ενός παράγωγου του DDT στηνΑζοφική Θάλασσα. Στα τέλη της γερμανικής κατοχής στη Βόρειο Ελλάδα δοκίμασαν την εντομοκτόνο δράση ενός σκευάσματος (Neocid) με περιεκτικότητα 5% σε DDT, το οποίο έκριναν ως μη αποτελεσματικό. Οι Γερμανοί δοκίμασαν το DDT καισε άλλες κατεχόμενες περιοχές της Ευρώπης, όπως φαίνεται από δημοσιεύσεις του 1944 και 1945. Μετά τον Πόλεμο το DDT δοκιμάστηκε σε πολλές χώρες και αποδείχθηκε η αποτελεσματικότητά τουστην καταπολέμηση των κουνουπιών, οπότε και άρχισε να χρησιμοποιείται συστηματικά με ψεκασμούς από αεροπλάνα ή επιγείως. Στην Ελλάδα η συστηματική χρήση του DDT άρχισε από το 1945-46 χάρι στη βοήθεια του Οργανισμού Περίθαλψης και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών (UNRRA). Ψεκασμοί γίνονταν από την 404 Επιδημιολογική Μονάδα του Αμερικανικού Ναυτικού αλλά και από εδάφους. Από τα πρώτα χρόνια των ψεκασμών μειώθηκε εντυπωσιακά η ελονοσία στην Ελλάδα, η οποία ήταν πάντοτε ενδημική.[2]
