Ένα τρένο TGV δεύτερης γενιάς στο σταθμό St-Charles της Μασσαλίας
ΗSNCF (Société nationale des chemins de fer français) είναι η κρατική σιδηροδρομική εταιρία της Γαλλίας. Τα καθήκοντά της περιλαμβάνουν τη λειτουργία των σιδηροδρομικών υπηρεσιών για επιβάτες και εμπορεύματα, καθώς καιτη συντήρηση καιτη σηματοδότηση της σιδηροδρομικής υποδομής (Réseau Ferré de France, RFF). Απασχολεί περίπου 150.000 ανθρώπους. Το σιδηροδρομικό δίκτυο αποτελεί περίπου 32.000 χιλιόμετρα, εκτων οποίων 1.800 χιλιόμετρα (1.100 μίλια) είναι υψηλής ταχύτητας TGVκαι 14.500 χιλιόμετρα είναι ηλεκτροδοτημένα.
Η SNCF συστάθηκε το 1938 μετηνκρατικοποίησητων σιδηροδρομικών εταιριών της Γαλλίας, οι οποίες ήταν οι:
Chemins de fer de l'Est (Ανατολικοί Σιδηρόδρομοι)
Chemins de fer de l'État (Κρατικοί Σιδηρόδρομοι)
Chemins de fer du Nord (Βόρειο Σιδηρόδρομοι)
Chemins de fer de Paris à Lyon et à la Méditerranée (Σιδηρόδρομοι Παρισιού, Λυών και Μεσογείου)
Chemins de fer de Paris à Orléans et du Midi (Σιδηρόδρομοι Παρισιού, Ορλεάνης και Νότου)
Administration des chemins de fer d'Alsace et de Lorraine (Σιδηρόδρομοι Αλσατίας-Λωρραίνης)
Syndicats du Chemin de fer de Grande Ceinture et de Petite Ceinture (Συνδικάτο Σιδηροδρόμων Μεγάλης και Μικρής Ζώνης)
Αρχικά, το Γαλλικό Κράτος κατείχε το 51% του μετοχικού κεφαλαίου της νέας εταιρίας, έχοντας 515.000 υπαλλήλους και 42.700 χιλιόμετρα γραμμής, εκτων οποίων το 8% ήταν ηλεκτροκίνητο[2].
Το 1947 η εταιρία δημιουργεί ένα εκσυχρονιστικό πλάνο στα πλαίσια της ανασύστασης της μετά τονΒ' Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο την ανακατασκευή των κατεστραμμένων μερών του δικτύου, καιτην βελτίωσή του. Την περίοδο 1947-1953 πραγματοποιείται ο εκμοντερνισμός της γραμμής Παρίσι-Λυών, μετην εγκατάσταση ηλεκτροκίνησης συνεχούς ρεύματος 1.500V, ενώ παράλληλα εγκαθίσταται ηλεκτροκίνηση καισε μικρότερες γραμμές. Το 1955 η SNCF πραγματοποιεί ρεκόρ ταχύτητας στον ανακαινισμένο άξονα Βορρά-Νότου, επιτυγχάνοντας 331 χλμ/ώρα[3], με τις μηχανές CC 7107 και BB 9004.
Το 1957 ιδρύεται η διεθνής σιδηροδρομική οργάνωση TEE (Trans Europ Express) από τους διευθύνοντες της UIC, με 8 μεγάλες Ευρωπαϊκές σιδηροδρομικές εταιρίες να μετέχουν[4]. Στόχος της ήταν ο ανταγωνισμός μετο αεροπλάνο, το οποίο είχε επικρατήσει ως πιο μοντέρνο και άνετο. Η δυνατότητα εναλλαγής διεθνών δικτύων ήταν πρωτοποριακή γιατην εποχή, καθώς καιη συνεργασία των εταιριών που ενεπλάκησαν. Η SNCF, για τις ανάγκες των διαφορετικών τάσεων δικτύων που μετέβαιναν οι συρμοί της, ανέπτυξε τις ηλεκτράμαξες CC 40101, με δυνατότητα εναλλαγής πολλαπλών τάσεων[5]. Σχεδιάστηκαν από τον Paul Arzens, υπεύθυνο γιατην πλειονότητα του τροχαίου υλικού της SNCF, και κατασκευάστηκαν από την Alsthom στο Belfort της Γαλλίας.
Η μηχανή τουLe Capitole
Το 1967, για πρώτη φορά καθιερώνονται τα 200 χλμ/ώρα ως υπηρεσιακή ταχύτητα στις αμαξοστοιχίες Capitole, μεταξύ ΠαρισιούκαιΤουλούζης. Η ταχύτητα επιτυγχάνεται σε ένα τμήμα 70 χιλιομέτρων μεταξύ τουΛεζ Ωμπρέ καιτου Βιερζόν. Το ταξίδι Παρίσι-Τουλούζη πλέον διαρκούσε 6 ώρες με μέση ταχύτητα τα 120 χλμ/ώρα. Λίγο αργότερα, το 1969, η εταιρία προμηθεύεται τις καινούργιες CC 6500, 8.000 ίππων, οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν στις μεγάλες γραμμές. Παράλληλα, η αμαξοστοιχία πολυτελείας Mistral, το σήμα κατατεθέν της εταιρίας, βελτιώνεται μετην παραλαβή 122 νέων βαγονιών τύπου "Mistral 69", τα οποία περιλαμβάνουν εστιατόριο, κομμωτήριο, αίθουσα συσκέψεων και διάφορες άλλες ανέσεις[6].
Ηπετρελαϊκή κρίση του 1973 αναγκάζει την SNCF να αξιοποιήσει τον ηλεκτρισμό, παρά την πρόσφατη επιτυχία του δηζελοκίνητου Turbotrain, το οποίο είχε επιτύχει 318 χλμ/ώρα σε δοκιμές[7]. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ζώρζ Πομπιντού, αποφασίζει στις 6 Μαρτίου του 1974 την κατασκευή της νέας γραμμής υψηλών ταχυτήτων μεταξύ ΠαρισιούκαιΛυών, καθώς καιτον εξοπλισμό της εταιρίας με ηλεκτροκίνητο τροχαίο υλικό. Η νέα γραμμή θα εξοικονομούσε στην εταιρία 150.000 τόνους πετρελαίου, με μεγάλα οικονομικά οφέλη. Το ίδιο έτος, καταργείται η χρήση ατμαμαξών, μετά από 142 χρόνια αξιόπιστης υπηρεσίας.
To 1975, η εταιρία σε συνεργασία μετον σχεδιαστή Roger Tallon, εισάγει τα βαγόνια Corail, τα οποία αντικαθιστούν τα παλαιά και ακατάλληλα πλέον βαγόνια της εταιρίας.Τα χαρακτηριστικά τους είναι: μήκος 26,4 μ, κλιματισμός, μοντέρνα φορεία, και ανοιχτή διάταξη κεντρικού διαδρόμου, σε συνδυασμό μετον εσωτερικό τους σχεδιασμό[8].
Στις 26 Φεβρουαρίου του1981, πραγματοποιείται η δοκιμή ταχύτητας του TGV n° 16, παρουσία πολλών δημοσιογράφων. Κοντά στο Moulins-en-Tonnerois, ο συρμός φτάνει τα 380 χλμ/ώρα, επιτυγχάνοντας νέο ρεκόρ ταχύτητας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, υπάρχει αναστάτωση στον σταθμό ΓκαρΝτε Λυών του Παρισιού, εξαιτίας της αναχώρησης του πρώτου επιβατικού TGV. Οι 300 επιβάτες της αμαξοστοιχίας 807 θα ταξιδέψουν για πρώτη φορά σε ταχύτητα 260 χλμ/ώρα, ένας αριθμός ο οποίος θα εξελιχθεί σε ένα δισεκατομμύριο επιβάτες, 25 χρόνια αργότερα.
Η SNCF διαχειρίζεται ολόκληρο το Γαλλικό σιδηροδρομικό δίκτυο, συμπεριλαμβανομένου τουTGV. Την δεκαετία του1970, η SNCF ξεκίνησε το πρόγραμμα TGVμετην πρόθεση της δημιουργίας του ταχύτερου σιδηροδρομικού δικτύου παγκοσμίως. Η ιδέα υλοποιήθηκε, καιτο1981 κυκλοφόρησε η πρώτη αμαξοστοιχία TGV μεταξύ ΛυώνκαιΠαρισιού[9]. Σήμερα, η SNCF διαχειρίζεται 1.850 χιλιόμετρα γραμμών υψηλών ταχυτήτων, στις οποίες κυκλοφορούν περισσότερες από 800 υπηρεσίες υψηλών ταχυτήτων την ημέρα. Τα TGV μεταφέρουν περισσότερους από 100 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, καιη τεχνολογία τους έχει εξαπλωθεί σε διάφορες άλλες χώρες.
.JPG)
Πολυμέσα
.jpg)
.JPG)
