Heraclea Minoa
| Heraclea Minoa | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| |||||
| Koordinatoj | 37° 23′ 38″ N, 13° 16′ 51″ O (mapo)37.39395277777813.280747222222Koordinatoj: 37° 23′ 38″ N, 13° 16′ 51″ O (mapo) | ||||
| Horzono | UTC+01:00, UTC+02:00 [+] | ||||
|
|||||
 |
|||||
| Heraclea Minoa | |||||
 Vikimedia Komunejo: Heraclea Minoa [+] |
|||||
| En TTT: Oficiala retejo [+] | |||||
Heraclea Minoa estis greka urbo de Sicilia en la suda marbordo de la insulo, en la enfluejo de la rivero Halikos (Halycus) inter Agrigento kaj Selinunte, de kiu distancis ĉirkaŭ 50 km. La mitologio diras ke Heracles gajnis en unuopa batalo al la heroo siciliano Érice kaj ĝi akiris la rajton al la okcidenta duono de la insulo por li kaj liaj posteuloj. Sed Heracles ne alvenis al fondi neniun urbon en la regiono kaj la reĝo Minos de Kreto, kiam estis al Sicilia en persekutado de Dédalo, ĝi elŝipiĝis en la buŝo de la Halycus kaj ĝi fondis la urbon al kiu nomis Minoa (alia versio de la sama historio diras ke estis liaj partianoj kiuj fondis la urbon post la morto de Minos). Heráclides Póntico Informas ke antaŭ la fondo de la greka urbo estis tie urbo de la sículos nomita Macara.
Eble Minoa okupis la lokon de malnova starigo fenicio nomita Makara por esti sub la protekto de la dio Melkart. Kiel ĉi tiu divinidad estis identigita de la grekoj kun Heracles, la urbo finis estante nomita Heraclea Minoa.
La unuaj historiaj novaĵoj ŝin prezentas kiel kolonio de Selinunte kun la nomo de Minoa. Ĝi tiam alvenis al la urbo Dorieo, frato de la reĝo de Esparta Cleómenes 1-a, kun multnombra grupo de partianoj, kun la ekskluziva objektivo de postuli la teritorion kiu estis aparteninta al lia ancestro Heracles; Dorieo alfrontis kun la segestanos kaj cartagineses kaj estis disvenkita kaj mortinto juntamente kun la plimulto de liaj kompanoj. La sola estro espartano kiu liveris de la morto estis Eurileón, kiu predis de Minoa al kiu nomis Heraclea, aĵo kiu se bone Heródoto ne mencias en lia rakonto de la faktoj, ĝi elspezas ke Diodoro Sículo konsideras al Eurileón la fondinto de Heraclea. Por distingi ŝin de aliaj urboj kun la nomo de Minoa ŝin enoficigis ofte kun lia nova nomo.
Diodoro Diras ke la urbo prosperis, sed estis detruita post jaroj por la cartagineses, sed ne mencias la datojn kiuj ĉi tiuj faktoj okazis. Diodoro Ne faras mencion de ĉi tiu detruo dum la granda ekspedicio de Amílcar en 480 al. C.
Heraclea Minoa Ne aperas en la klasikaj fontoj dum la resto de la 5-a jarcento al. C.; La sekva novaĵo sur ŝi estas de la 357 al. C. Kiam Dión elŝipiĝis en lia haveno (denove portis la nomon de Minoa) kaj estis malgranda urbo dediĉita al la agrikulturo en la teritorio de Agrigento, sub la suvereneco de Cartago. La traktato inter cartagineses kaj Dionisio 1-a de Siracusa fiksis la riveron Halycus kiel limo inter ambaŭ, sed Heraclea Minoa, kiu estis en la maldekstra rando de la rivero, ĝi devis resti, probable kiel escepto, en manoj de la cartagineses. Simila traktato inter la cartagineses kaj Agatocles konfirmis la riveron kiel limo kaj la escepto de Heraclea Minoa (kaj de Hímera) kiel "estis estinta antaŭe" laŭ ĝi diras laŭvorte la traktato.
De ĉi tiu epoko la urbo rekuperis gravecon; ĝi frue kunigis al la revolucia movado de Jenódico en Agrigento la 307 al. C. Kaj ĝi deklaris sendependa de la cartagineses kaj de Agatocles. Ĉi tiu lasta ŝin konkeris al lia rondveturo de Afriko.
En tempoj de la ekspedicio de Pirro de Epiro la urbo estis alia fojo sub regado cartaginés kaj estis la unua urbo konkerita de la epirota kiam antaŭis al la okcidenton de Agrigento.
Dum la Unua Milito Púnica estis okupita de la generalo cartaginés Hannón kiam marŝis al Agrigento, kiu estis sieĝita de la Romo (260 al. C.) Kaj ĝi igis unu el ilin ĉefaj ŝipaj bazoj cartaginesas en Sicilia. En 256 al. C., Floto cartaginesa de 350 ŝipoj establis en Heraclea Minoa por antaŭvidi la paŝon al Afriko de la roma floto, sed estis disvenkita de la konsuloj Markas Atilio Régulo kaj Ezoko Manlio Vulso Longo. En 249 al. C. La admiralo Cartal havis en la urbo liaj pozicioj kiam la roma floto alproksimigis por levi la blokadon de Lilibaeum. Al la fino de la milito, la urbo pasis al la kontrolo, kun la resto de Sicilia, de Romo.
En la Dua Milito Púnica estis okupita de la cartagineses kaj ĝi rezistis al la romanoj direktitaj de la roma konsulo Marcelo, inkluzive post la falita de Siracusa (212 al. C.).
De tiam, sub roma regado, ili ne produktis elstarajn faktojn. Ĝi suferis detruojn en la milito de la sklavoj (134 al. C. Al 132 al. C.) Kaj la pretor roma P. Rupilius Sendis tie grupo de kolonianoj por kompensi la malaltiĝojn. La rilatoj inter la malnovaj civitanoj kaj la kolonianoj estis reguligitaj de loka leĝo kiu ankoraŭ ekzistis en tempoj de Cicerón (duono de la 1-a jarcento al. C.) Kiam la urbo ankoraŭ estas priskribita kiel prospera; sed poste falis en dekadencon kiel ĝi pasis ilin al aliaj urboj de la suda marbordo de Sicilia.
Estrabón Ne ŝin mencias, sed Pomponio Mela diras ke estis unu el la tri urboj kiuj subsistían en la suda marbordo. Lia kontinueco estas akreditita de Plinio la Malnova kaj Klaŭdo Ptolomeo kiu ankaŭ ŝin mencias. Ptolomeo Estas la lasta en enoficigi ŝin, ĉar ĝi poste devis malaperi, pro tio ke ĝi ne aperas en la Itineroj de la 4-a jarcento.