(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Teuta - Wikipedia, a enciclopedia libre Saltar ao contido

Teuta

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaTeuta

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(grc) Τεύτα Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementovalor descoñecido Editar o valor en Wikidata
Mortevalor descoñecido Editar o valor en Wikidata
Monarca
Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónraíña rexente Editar o valor en Wikidata
Outro
TítuloRaíña consorte Editar o valor en Wikidata
CónxuxeAgron of Illyria Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonteWomen of Montenegro (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
BNE: XX862418

Teuta (Ilirio: *Teutana, 'amante do pobo, raíña'; grego antigo: Τεύτα; Modelo:Lang-lat) foi a raíña rexente da tribo Ardiaei en Iliria,[1] que reinou aproximadamente desde o 231 a.C ata o 228/227 a.C.[2][3]

Despois da morte do seu cónxuxe Agrón no 231 a.C., asumiu a rexencia do Reino dos Ardieos para o seu fillastro Pines, continuando a política de expansión de Agron no Mar Adriático, no contexto dun conflito en curso coa República Romana sobre os efectos da piratería iliria no comercio rexional.[4][2] A morte dun dos embaixadores romanos a mans de piratas ilirios deu a Roma a ocasión de declararlle a guerra no 229 a.C. Rendeuse despois de perder a Primeira Guerra Iliria en 228. Teuta tivo que renunciar ás partes do sur do seu territorio e pagar un tributo a Roma, pero finalmente se lle permitiu manter un reino confinado nunha zona ao norte de Lissus (Lezhë moderna).[5][2]

Os detalles biográficos sobre a vida de Teuta están sesgados polo feito de que as fontes antigas sobreviventes, escritas por autores gregos e romanos, son xeralmente hostís aos ilirios e á súa raíña por razóns políticas ou de misóxina.Modelo:Sfn.[6][3]

Nome

[editar | editar a fonte]

O seu nome coñécese en grego antigo como Τεύτα (Teúta) e en latín como Teuta, ambos os dous usados ​​como forma diminutiva do ilirio nome Teuta(na) ('raíña'; literalmente 'amante do pobo').[7] Descende da raíz protoindoeuropea (PIE) *teutéh₁- ('o pobo', quizais ' as persoas en armas'), anexo ao sufixo PIE -nā ('dona de'; masc. -nos).[8] O nome ilirio Teuta(na) é cognado coa forma masculina gótica þiudans' ' 'rei' (derivado dun anterior *teuto-nos 'mestre do pobo').[9][10]

Biografía

[editar | editar a fonte]

Antecedentes

[editar | editar a fonte]

Despois da morte do seu marido Agrón (250–231 a. C.),[11] o antigo rei dos Ardiaei, herdou o seu reino e actuou como rexente do seu pequeno fillastro Pinnes.[12] A extensión exacta do reino de Agron e Teuta seguen sendo incertos.[13] Polo que sabemos, estendíase pola costa adriática desde o centro de Albania ata o río Neretva,[2] e deberon de controlar a maior parte do interior de Iliria.[13] Segundo Polybius, Teuta axiña tratou aos estados veciños de xeito malévolo, ordenando aos seus comandantes que os tratasen a todos como inimigos e apoiando as incursións piratas dos seus súbditos, que finalmente obrigaron aos romanos a cruzar o Adriático por primeira vez, xa que esas actividades interferían cada vez máis a súa ruta comercial no Adriático e no Mar Xónico.[14][2][3]

Primeiros reinados (231–230 a. C.)

[editar | editar a fonte]

No 231 a.C., os exércitos de Teuta atacaron as rexións da Élide e Mesenia no Peloponeso. De camiño a casa, capturaron a cidade grega de Fenice, naquel momento o lugar máis próspero de Epiro e un centro para o crecente comercio coa península italiana. A cidade pronto foi liberada e aceptouse unha tregua contra o pago dunha taxa e de prisioneiros nacidos libres.[15] A toma dun centro urbano, en oposición ao saqueo no campo, representou unha escalada na ameaza que representaban os ilirios tanto para gregos como para romanos.[14] Durante a súa ocupación de Fenicia, algúns piratas ilirios saquearon os barcos mercantes italianos en número tan elevado que o Senado romano, despois de ignorar as queixas anteriores, viuse obrigado a enviar dous embaixadores á cidade de Scodra para solicitar reparacións e esixir o fin de todas as expedicións piratas.[14] O vívido relato do suceso, dado polo historiador grego Polibio e abertamente hostil a Teuta, foi probablemente influenciado por unha tradición romana anterior que orixinalmente pretendía xustificar a invasión de Iliria.[14][6]

Á súa chegada, os embaixadores romanos Lucio e Gaius Coruncanius atoparon á raíña Teuta celebrando o fin dunha rebelión interna iliria cando os seus exércitos estaban a piques de asediar a cidade insular grega de Isa.[14] Ela prometeu que ningunha forza real lles faría dano, pero que a piratería era un costume tradicional ilirio ao que non podía por fin.[14] Teuta tamén implicou que "era contrario ao costume dos reis ilirios impedir que os seus súbditos gañasen botín do mar".[16] Segundo informou, un dos enviados perdeu os estribos e respondeu que Roma se encargaría de "mellorar as relacións entre o soberano e os subditos en lliria",[17] xa que "[tiñan] un costume admirable, que é castigar publicamente aos autores de agravios privados e acudir publicamente en auxilio dos agraviados.[18]

De todos os xeitos, un dos dous embaixadores presentes expresouse á raíña con tanta falta de respecto que os seus asistentes recibiron a orde de apoderarse do barco dos embaixadores cando se embarcaba de regreso a Roma, e o insolente foi enviado asasinado na súa viaxe de regreso, supostamente por orde de Teuta.[17][3] O relato de Dión Casio suxire que o outro embaixador puido ser feito prisioneiro.[19] Na versión Apiana, os dous embaixadores, un romano (Coruncanius) e outro Isaio (Kleemporos), foron capturados e asasinados por algúns lemboi ilirios antes de desembarcar en terras ilirias, o que implica que a entrevista entre Teuta e os embaixadores quizais non se producise.[20] En calquera caso, a noticia do asasinato fixo que os romanos se preparasen para a guerra: alistaron as lexións e reuniuse a frota.{ {Sfn| Wilkes|1992|p=160}}

Guerra con Roma (229–228 a.C.)

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Guerras Ilírias.

No 229 a.C., Roma declarou a guerra a Iliria e, por primeira vez, os exércitos romanos cruzaron o mar Adriático para poñer un pé nos Balcáns occidentais.[21] Un exército formado por 20.000 tropas, 200 unidades de cabalería e unha gran frota romana de 200 barcos, dirixida por Gneo Fulvio Centumalus e Lucius Postumius Albinus, enviouse para conquistar Iliria.[3]

O ataque romano pareceu coller a Teuta por sorpresa, xa que ordenara unha gran expedición naval na que participaron a maioría dos seus barcos contra a colonia grega de Córcira no inverno do 229. Cando os 200 barcos romanos presentáronse en Córcira, o gobernador Demetrio de Teuta, traizouna e entregou a cidade aos romanos, antes de converterse no seu conselleiro para o tempo restante da guerra.[22][17][3] Ao final do conflito no 228 a.C., os romanos outorgáronlle o cargo de gobernador de Pharos e das costas adxacentes.[22] Mentres tanto, o resto do exército romano desembarcou máis ao norte en Apollonia.[22] O exército e a mariña combinados avanzaron xuntos cara ao norte. Despois de someter unha cidade tras outra, acabaron asediando a capital, Scodra.[22] A propia Teuta retirouse con algúns seguidores á cidade fortificada e estratexicamente ben situada de Rhizon, a principal base da frota iliria.[22][3]

Segundo Polibio, fixo un tratado a principios da primavera do 228 a.C. polo que consentiu pagar un tributo anual, para reinar nunha rexión restrinxida e estreita ao norte de Lissus (moderna Lezhë), e non navegar máis aló de Lissus con máis de dous barcos desarmados.[2][3] Tamén informa que lle esixían que recoñecese a autoridade final de Roma .[5][2] Segundo Cassius Dio, ela abdicou máis tarde no 227 a.C.[23][2][3]

Vida posterior

[editar | editar a fonte]

Apiano menciona que, tras a derrota, Teuta enviou unha embaixada a Roma para entregar cativos e pedir desculpas polos acontecementos que ocorreran durante o reinado do seu esposo Agron, pero non baixo o seu.[3]

Representacións

[editar | editar a fonte]
Teuta no reverso dunha moeda albanesa (100 Lek).
Estatua moderna de Teuta co seu fillastro Pinnes en Tirana, Albania

O relato máis detallado do breve reinado de Teuta é o de Polibio (c. 200–118 a.C.), complementado por Apio (s. II d.C.) e Casio Dión (c. 155–235 d. C.).[3] Segundo a erudita Marjeta Šašel Kos, o retrato máis obxectivo de Teuta é o de Apiano.[3] O historiador Peter Derow tamén argumenta que a versión de Apiano, especialmente a historia do asasinato dos embaixadores, é máis plausible que a de Polibio.[24]

A narrativa de Polibio, escrita case un século despois dos acontecementos e xeralmente hostil tanto aos ilirios como á súa raíña, foi probablemente herdada dun relato anterior escrito polo historiador romano Quintus Fabius Pictor (fl. 200 a. C.), contemporáneo de Teuta, que tiña fortes prexuízos cara á súa propia nación.[25][6]

Pero se Polibio estaba preparado para aceptar a imaxe negativa da tradición existente, xa que confirmaba as súas propias opinións negativas sobre as mulleres, tamén era consciente dos propios prexuízos de Fabius e opúxose a eles nalgunhas ocasións.[26] Nas súas Historias, Polibio abre a historia do reinado de Teuta neses termos: "[Agrón] foi sucedido no trono pola súa muller Teuta, que deixou os detalles da administración a amigos nos que ela confiaba. Como, coa natural falta de visión dunha muller, non podía ver máis que o éxito recente e non tiña ollos para o que estaba a suceder noutros lugares..."[27] A misoxinia de Dión Casio tamén é evidente no seu retrato de Teuta. Describe á raíña iliria do seguinte xeito: "...parecida a unha muller, ademais da súa imprudencia innata, estaba inchada de vaidade polo poder que posuía... En moi pouco tempo, porén, demostrou a debilidade do sexo feminino, que rapidamente apasiónase pola falta de criterio, e rapidamente se aterroriza pola covardía."[28]

Lendas

[editar | editar a fonte]

Segundo unha lenda dos habitantes modernos de Risan, Teuta acabou coa súa aflixida vida lanzándose desde as montañas de Orjen en Lipci.[29]

Na aldea de Moker (Pogradec), a xente aínda lembra unha antiga lenda contada polos seus antepasados ​​sobre "un tesouro enorme e inimaxinable escondido pola raíña Teuta durante os gloriosos anos do seu reinado". Segundo a lenda do tesouro de Teuta "cando comezou a guerra, a raíña tomou medidas para protexer o seu vasto tesouro, e na primavera do 229 a.C. mandou enterrar todo o tesouro. O tesouro foi transportado por terra ata Egnatia, na rexión dos asentamentos do pobo Enchele". O tesouro inclúe unha enorme cantidade de ouro, prata e pedras preciosas como diamantes e rubíes. Foron enterrados nun burato secreto cavado polos leais servos da raíña preto do leito do río Shkumbin. Os servos foron asasinados despois de chegar ao palacio real para manter en segredo para sempre a localización do tesouro.[30]

Tamén se di que nunca abandonou o seu pobo.[31] Por outra banda, Cassius Dio escribe que abdicou.

Notas

[editar | editar a fonte]
Referencias
  1. ↑ Polybius 2010: 2:4:6: "King Agron (...) was succeeded on the throne by his wife Teuta..."; Wilkes 1992, pp. 80, 129, 167.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Elsie 2015, p. 3.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 Šašel Kos 2012.
  4. ↑ Wilkes 1992, p. 158.
  5. ↑ 5,0 5,1 Derow 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Eckstein 1995, p. 154.
  7. ↑ Boardman & Sollberger 1982, pp. 869–870; Mallory & Adams 1997, p. 288; Wilkes 1992, p. 72; West 2007, p. 137; De Simone 2017, p. 1869
  8. ↑ Boardman & Sollberger 1982, pp. 869–870; Mallory & Adams 1997, p. 288; West 2007, p. 137
  9. ↑ Boardman & Sollberger 1982, pp. 869–870.
  10. ↑ West 2007, p. 137.
  11. ↑ Modelo:Harnvb.
  12. ↑ Wilkes 1992, p. 167.
  13. ↑ 13,0 13,1 Berranger, Cabanes & Berranger-Auserve 2007, p. 136.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Wilkes 1992, p. 159.
  15. ↑ Wilkes 1992, pp. 158–159.
  16. ↑ Polybius 2010: [https:// www.loebclassics.com/view/polybius-histories/2010/pb_LCL128.283.xml 2:8:9].
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Wilkes 1992, p. 160.
  18. ↑ Polybius 2010: 2:8:11.
  19. ↑ Cassius Dio 1914: 12, Zonaras 8, 19.
  20. ↑ Derow 1973, p. 119.
  21. ↑ Wilkes 1992, pp. 159 –160.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Ceka 2013, p. 180.
  23. ↑ Cassius Dio 1914: 12 fr. 49.7.
  24. ↑ Derow 1973, p. 128.
  25. ↑ Derow 1973, pp. 123, 129.
  26. ↑ Eckstein. 1995, p. 154.
  27. ↑ Polybius 2010: 2:4:6–2:4:8.
  28. ↑ Cassius Dio 1914: /view/dio_cassius-roman_history/1914/pb_LCL037.35.xml 12, Zonaras 8, 18.
  29. ↑ Dyczek 2009, p. 189.
  30. ↑ "Lenda albanesa: O incrible tesouro enterrado pola raíña Teuta de Iliria • IIA" (en inglés). 2015-07-24. Consultado o 2022-06-25.  Parámetro descoñecido |sitio web= ignorado (Axuda)
  31. ↑ "Era máis sabia ca unha serpe, máis valente que o león e máis fermosa que as fadas...". Dalmacia intacta. 2020-07-20. Consultado o 2022-06- 25. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teuta&oldid=6727503»