Émilie Charmy
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Émélie Espérance Barret  2 de abril de 1878 Saint-Étienne, Francia |
| Morte | 7 de novembro de 1974 (96 anos) Crosne, Francia |
| Outros nomes | Émilie Charmy |
| Actividade | |
| Ocupación | pintora |
| Período de actividade | 1898 - 1974 |
| Xénero artístico | Retrato |
| Movemento | Fauvismo |
| Participou en | |
| 17 de febreiro de 1913 | Show de Arsenal (pt)  |
| 1906 | Salón de Outono |
| 1905 | Salón de Outono |
| 1904 | Salón dos Independentes |
| Society of Modern Women Artists (en) |
|
| Familia | |
| Cónxuxe | Georges Bouche |
| Premios | |
Émilie Espérance Barret, nada en Saint-Étienne o 2 de abril de 1878[1][2] e finada en París o 7 de xuño de 1974, foi unha pintora de vangarda francesa, coñecida como Émilie Charmy. Traballou en estreita colaboración con artistas fauvistas como Henri Matisse, e foi moi activa na exposición das súas obras en París, particularmente con Berthe Weill.[3]
Converteuse nunha artista contraria ás normas para as mulleres francesas do seu tempo e conseguiu ser unha pintora moi considerada. Realizou naturezas mortas, paisaxes, figuras e, moi raro para unha muller nesa época, unha serie de nus femininos. Os iniciais de Charmy eran impresionistas e postimpresionistas. A medida que a súa carriera evolucionou viuse influída polos movementos do fauvismo e da escola de París. Foi condecorada como cabaleiro da Lexión de Honra.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Charmy pertencía a unha familia burguesa; o seu avó era o bispo de Tolosa e o seu pai o dono dunha fundición de ferro. Tiña dous irmáns máis vellos, un dos cales morreu de apendicite.[4] Orfa cando tiña quince anos, ela e o seu irmán Jean Barret vivían con parentes en Lión. Émilie demostrou talento para a arte e a música desde nena.
Recibiu unha formación educativa burguesa nunha escola católica privada e foi cualificada como mestra, unha carreira propia naquel momento para a educación feminina.[5] Vivindo en Lión, negouse a ocupar postos de docente ata que a finais da década de 1890 decidiu ir estudar e traballar no taller de Jacques Martin.[5] Isto foi un momento crítico no desenvolvemento da súa carreira. Martin estaba involucrado con outros artistas de Lión que influíron na obra artística de Émilie, incluídos Louis Carrand e François Vernay, que tiñan unha reputación local cun enfoque único para pintura de flores.[4]
Durante este tempo, a artista asumiu o pseudónimo de Émilie Charmy.[2]
Carreira
[editar | editar a fonte]Mentres as mulleres eran rexeitadas polo mundo da arte e a maioría consideraba que a pintura era unha afección, Charmy recibía encargos polo seu traballo e independizouse financeiramente coa súa arte.[6][7] Para ela, "a pintura era unha obsesión que dominaba moitos outros aspectos da súa vida".[6]
Charmy pintaba principalmente mulleres na esfera doméstica ou burguesa, así como temas de flores e bodegóns.[8] As súas pinturas con estes temas eran moi comerciais porque se consideraban decorativas e eran buscadas pola clase media.[7] Gill Perry propón que a autora estaba tratando intencionadamente de restrinxir ao espectador das escenas íntimas que representaba.[8]
Baixo a influencia de Matisee, integrou as técnicas do fauvismo nas súas pinturas, como Muller cun traxe xaponés que realizou en 1907. Como resultado de "experimentos coa cor, pintura grosa aplicada e pinceladas aparentemente brutas produciu unha serie de obras intrépida e tecnicamente innovadoras".[1] Outras pinturas desta época inclúen as paisaxes Piana, Córsega (1906), L'Estaque (c. 1910) e Paisaxe corsa (c. 1910), realizados cando viaxou á costa mediterránea francesa e a Córsega con Matisse e os seus amigos.[9] Un aspecto pouco convencional do seu estilo era deixar sen pintar partes do lenzo.[10]
Charmy instalou o seu estudo en París na Rue de Bourgogne, 54 en 1908.[1] Mudouse en 1910 e permaneceu alí o resto da súa vida.11
Expuxo as súas obras con menos frecuencia nos anos vinte e trinta, aínda que contou cunha serie de mecenas e coleccionistas que apoiaron o seu traballo.[11] Charmy realizou pinturas cando estivera na súa vila de Ablon-sur-Seine, incluídas dúas feitas entre 1926 e 1930, Vista do Sena en Ablon, no Museo de Grenoble, e Bancos do Sena en Ablon, na Galerie Michel Descours en Lión. Tamén pintou bodegóns, nus e autorretratos.[12] Nos anos 30, Charmy foi membro e expuxo as súas obras en Femmes Artistes Modernes.[11]
Trala guerra expuxo a súa obra menos que cando estaba no cumio da súa carreira, mais continuou a pintar ata os noventa anos.[11] Faleceu en 1974 en París.[1]
Vida persoal
[editar | editar a fonte]En 1912 coñeceu o pintor George Bouche e tiveron un fillo, Edmond, en 1915. Charmy e Bouche casaron en 1935.[1]
Edmond, como Charmy, foi posto ao coidado de enfermeiras e coidadoras remuneradas ata os catorce anos. Aínda que isto era aceptable durante a infancia de Charmy, esta práctica era cada vez máis rara a medida que os papeis tradicionais da maternidade eran cada vez máis populares. Nunha biografía, Edmond sinala que "mentres algunhas nais se enorgullecen da súa descendencia, Charmy escondeuna con celo. O acabado de nacer non coñecía nin o desorde do estudo nin o cheiro a pintura". Charmy foi case desprezada pola súa axente Berthe Weill, porque vía a relación co seu fillo Edmond como distante e antinatural.[13]
O seu marido morreu en 1941 e durante a segunda guerra mundial, Charmy e o seu fillo viviron en Marnat en "circunstancias illadas". Despois da guerra regresou a París, pero moitas das persoas que coñecía na comunidade artística xa non estaban alí.[11]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Gaze, Delia (xaneiro de 1997). Dictionary of Women Artists: Artists, J-Z (en inglés). Taylor & Francis. pp. 379–380. ISBN 978-1-884964-21-3.
- ↑ 2,0 2,1 The Fralin Museum of Art, University of Virginia. p, 3 (ed.). "Émilie Charmy Special Exhibition: August 23, 2013 - February 2, 2014." (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 19 de agosto de 2016. Consultado o 27 de maio de 2021. Arquivado 19 de agosto de 2016 en Wayback Machine.
- ↑ Linda L. Clark Women and Achievement in Nineteenth-Century Europe 2008 - Page 97 "In such circumstances, Émilie Charmy and Jacqueline Marval, both first trained for schoolteaching in the provinces, appreciated Berthe Weill's promotion of their work.
- ↑ 4,0 4,1 Perry 1995, p. 21-23.
- ↑ 5,0 5,1 Perry 1995, p. 23.
- ↑ 6,0 6,1 Perry 1995, p. 85.
- ↑ 7,0 7,1 Perry 1995, p. 52.
- ↑ 8,0 8,1 Perry 1995, p. 25.
- ↑ "Émilie Charmy Special Exhibition: August 23, 2013 - February 2, 2014." (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 19 de agosto de 2016. Consultado o 27 de maio de 2021. Arquivado 19 de agosto de 2016 en Wayback Machine.
- ↑ Steve Edwards; Paul Wood.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Émilie Charmy Special Exhibition: August 23, 2013 – February 2, 2014. Arquivado 19 de agosto de 2016 en Wayback Machine. The Fralin Museum of Art, University of Virginia. p. 8. Retrieved March 20, 2014.
- ↑ Émilie Charmy Special Exhibition: August 23, 2013 – February 2, 2014. Arquivado 19 de agosto de 2016 en Wayback Machine. The Fralin Museum of Art, University of Virginia. pp. 8–9. Consultado o 20 de marzo de 2014.
- ↑ Perry, Gill. Women Artists and the Parisian Avant-Garde. Manchester e Nova York: Manchester University Press, distributed by St. Martin's Press, 1995. p. 83.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Perry, Gill (1995). Women Artists and the Parisian Avant-Garde. Manchester e Nova York: Manchester University Press, distributed by St. Martin's Press. pp. 21–23.
- Valadon, Marval, Charmy, Agutte: Les Femmes Peintres et L'avant-garde, 1900–1930. París: Somogy editions d'Art, Musee Paul-Dini, VilleGranche-sur-Saône, 2006
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Emilie Charmy estate. Archives Émilie Charmy[Ligazón morta]. 123, Rue Vieille-du-Temple 75003 París, Francia
