(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Wahadło radiestezyjne: Różnice pomiędzy wersjami – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Wahadło radiestezyjne: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Bibliografia: drobne techniczne
"BIAŁY OZYRYS to wahadło - emitor terapeutyczny drugiej generacji." itp
Linia 4: Linia 4:


Wahadło radiestezyjne przybiera różne symetryczne kształty, a najczęściej występuje w postaci [[stożek (geometria)|stożków]] bądź [[kula|kul]], które są zawieszone na niesprężystym sznurku lub łańcuszku. Większość wahadełek składa się z 10-20 centymetrowej nitki i ciężarka o masie 20-50 gramów; nie jest to oczywiście regułą. Nowym użytkownikom wahadełka sugeruje się, aby sami wybrali najlepszy dla siebie model. Nie stosuje się raczej wahadełek stalowych, ze względu na ryzyko działań magnetycznych. <ref>Książka "Radiestezja" Jean-Lousis Crozier & Jacques Mandorla; ISBN 83-7311-620-6; strony 110-111</ref>
Wahadło radiestezyjne przybiera różne symetryczne kształty, a najczęściej występuje w postaci [[stożek (geometria)|stożków]] bądź [[kula|kul]], które są zawieszone na niesprężystym sznurku lub łańcuszku. Większość wahadełek składa się z 10-20 centymetrowej nitki i ciężarka o masie 20-50 gramów; nie jest to oczywiście regułą. Nowym użytkownikom wahadełka sugeruje się, aby sami wybrali najlepszy dla siebie model. Nie stosuje się raczej wahadełek stalowych, ze względu na ryzyko działań magnetycznych. <ref>Książka "Radiestezja" Jean-Lousis Crozier & Jacques Mandorla; ISBN 83-7311-620-6; strony 110-111</ref>

== Wahadło uniwersalne ==
Wahadło uniwersalne opracowane przez radiestetów francuskich (de Belizal'a, Chaumery'ego) i udoskonalone przez polskiego konstruktora sprzętu radiestezyjnego [[Józef Baj|Józefa Baja]], stanowi drewniana kula odpowiednio zorientowana w przestrzeni (zaznaczono na niej równik elektromagnetyczny i dwa południki: elektryczny i magnetyczny) zawieszona na metalowym kabłąku.

Ta konstrukcja umożliwia bardzo precyzyjne zaznaczenie na całej powierzchni kuli miejsca emisji lub odbioru każdego rodzaju domniemanego promieniowania radiestezyjnego. Wahadła te są przyrządami radiestezyjnymi, znajdującymi zastosowanie w diagnostyce radiestezyjnej, chromoterapii (leczenie kolorami), pracach badawczych i poszukiwawczych.

{{źródła|data=2010-09}}
== Karnak ==
Karnak to wahadło z grupy egipskich - trudne do zasugerowania, jest bardzo pomocne przy sprawdzaniu żywności, leków, dozowaniu lekarstw i innych pracach radiestezyjnych.

== Isis ==
Isis wahadło z grupy egipskich. Występuje w dwóch wielkościach jako Isis i Isis Long. Wykorzystywane do prac radiestezyjnych takich jak sprawdzanie żywności, leków, dozowania lekarstw itp. Jest również niezbędne jako pierwsza pomoc np. przy likwidowaniu bólów, do regulacji ciśnienia tętniczego itp.

== Biały Ozyrys ==
BIAŁY OZYRYS to wahadło - emitor terapeutyczny drugiej generacji.


== Czarny Ozyrys ==
Czarny Ozyrys składa się z cterech ogniw (baterii), jest zakończony stożkiem i wykonany z drewna. Stosowany do wzmocnienia fali nośnej przy układach stacjonarnych Białych Ozyrysów. Ze względu na ciągłą emisję koloru szarego przy przechowywaniu jak i w czasie pracy należy zachowywać warunki BHP w radiestezji.


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==

Wersja z 15:58, 2 mar 2011

Wahadło radiestezyjne

Wahadło radiestezyjne – jeden z podstawowych przyrządów badawczych radiestety. Wahadło to ma służyć do wykrywania różnego typu źródeł domniemanego promieniowania.

Wahadło radiestezyjne przybiera różne symetryczne kształty, a najczęściej występuje w postaci stożków bądź kul, które są zawieszone na niesprężystym sznurku lub łańcuszku. Większość wahadełek składa się z 10-20 centymetrowej nitki i ciężarka o masie 20-50 gramów; nie jest to oczywiście regułą. Nowym użytkownikom wahadełka sugeruje się, aby sami wybrali najlepszy dla siebie model. Nie stosuje się raczej wahadełek stalowych, ze względu na ryzyko działań magnetycznych. [1]

Zobacz też

Bibliografia

  1. Książka "Radiestezja" Jean-Lousis Crozier & Jacques Mandorla; ISBN 83-7311-620-6; strony 110-111