Jozjasz
Szablon:Władca kraju infobox Jozjasz (hebr. יֹאשִׁיָּהוּ - Joszijahu; ur. 650 p.n.e. zm. 609 p.n.e.) - władca Judy, inicjator reform religijnych.
Jozjasz był synem króla Judy Amona i Jedidy. Po zamordowaniu jego ojca, gdy Jozjasz miał osiem lat, lud obwołał go królem Judy. Panowanie Jozjasza (640 p.n.e. - 609 p.n.e.) było czasem religijnego odrodzenia Judy po okresie hegemonii Asyrii i usuwania wpływów religii innych niż kult jednego Boga (patrz m.in. synkretyzm)[1].
Jozjasz stopniowo lecz skutecznie przeprowadzał gruntowne reformy religijne[1], które stanowiły kontynuację reform podjętych wcześniej przez Ezechiasza[2]. W 626 p.n.e. zakazał kultów pogańskich na terenach Judy i Jerozolimy oraz nakazał zburzyć wszystkie lokalne sanktuaria bogów innych niż Jahwe. Cztery lata później przy odnawianiu, na rozkaz Jozajasza, Świątyni Jerozolimskiej odnaleziono zwój Księgi Prawa[1], prawdopodobnie zbiór deuteronomisty, którego powstanie określa się na połowę VII wieku p.n.e.[2].
Do 622 p.n.e. religia izraelska istniała przede wszystkim w zbiorowej i indywidualnej pamięci (tradycja ustna). Reforma Jozjasza wysunęła na pierwszy plan Torę, eksponując różnice pomiędzy Pięcioksięgiem a innymi przekazami o historii objawienia się Boga patriarchom i narodowi izraelskiemu[1]. Reforma przyczyniła się do umocnienia roli Dekalogu jako obowiązującego kodeksu moralnego.
Jozjasz jest dla autorów deuteronomistycznych przykładem króla wiernego i miłego Jahwe i stawiają go za wzór postępowania.
Podczas panowania Jozjasza doszło do upadku Asyrii. Król skorzystał z nadarzającej się okazji, rozszerzając państwo o terytorium Samarii (najprawdopodbniej w sposób pokojowy), burząc przy tym świątynię w Betel. Jozjasz podjął próbę powstrzymania Egiptu przed uratowaniem resztek państwa asyryjskiego pod przywództwem Aszuruballita II i zastąpił drogę wojskom faraona Necho II pod Megiddo w 609 p.n.e.. Bitwa zakończyła się klęską, a sam król poległ[2].
- ↑ a b c d Reforma Jozjasza. Multimedialny Świat Biblii. [dostęp 2009-06-21].
- ↑ a b c Dzieje państwa judzkiego do niewoli babilońskiej. W: Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Cz. VII: Dzieje starożytnego Izraela. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 256-258. ISBN 83-86340-00-3.