(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Ferruccio Valcareggi – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Ferruccio Valcareggi

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ferruccio Valcareggi
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1919
Triest

Data i miejsce śmierci

2 listopada 2005
Florencja, Włochy

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1937–1940 Triestina 63 (5)
1940–1943 Fiorentina 89 (23)
1944 Milano 11 (0)
1944–1947 Bologna 59 (7)
1947–1948 Fiorentina 33 (4)
1948–1949 Vicenza 40 (11)
1949–1951 Lucchese 37 (5)
1951–1952 Brescia 23 (1)
1952–1954 Piombino 62 (4)
W sumie: 417 (60)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1952–1954 Piombino
1954–1959 Prato
1959–1962 Atalanta
1962–1964 Fiorentina
1964–1965 Atalanta
1966–1974 Włochy
1975–1978 Hellas Verona
1978–1979 Roma
1979–1984 Włochy B
1984–1985 Fiorentina
1998–2004 Settignanese Calcio
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata w piłce nożnej
srebro Meksyk 1970
Mistrzostwa Europy w piłce nożnej
złoto Włochy 1968

Ferruccio Valcareggi (ur. 12 lutego 1919 w Trieście, zm. 2 listopada 2005 we Florencji) – włoski piłkarz i trener.

Jako zawodnik występował w Lucchese, Bolonii, Fiorentinie, Vicenzie i Triestinie. Sławę zdobył przede wszystkim jako trener. Był asystentem selekcjonerów reprezentacji Włoch na finałach mistrzostw świata w Chile w 1962 i Anglii w 1966. Po słabym występie kadry w Anglii (Włosi odpadli po porażkach w meczach grupowych z ZSRR i Koreą) został pierwszym trenerem. Początkowo prowadził reprezentację wspólnie z Helenio Herrerą, od 1967 samodzielnie.

W latach 19661974 prowadzona przez niego reprezentacja Włoch przegrała zaledwie osiem spotkań. Zdobył wraz z zespołem mistrzostwo Europy w 1968. Na turnieju finałowym mistrzostw świata w 1970 Włosi dotarli do decydującego meczu, w którym ulegli Brazylijczykom. W 1974 był jednym z najstarszych trenerów na mistrzostwach świata w Niemczech; po odpadnięciu jego drużyny na etapie grupowym (m.in. wskutek porażki z Polską) został zastąpiony na stanowisku selekcjonera przez swojego asystenta Enzo Bearzota.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarskich mistrzostw świata, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Katowice 1990