(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Pacific PR01 – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Pacific PR01

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pacific PR01
Ilustracja
Bertrand Gachot w Pacifiku PR01 podczas Grand Prix Niemiec 1994
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Pacific

Projektant

Adrian Reynard
Frank Coppuck
Paul Brown

Dane techniczne
Nadwozie

monocoque z włókna węglowego

Silnik

Ilmor 2175A 3.5 V10

Skrzynia biegów

Pacific, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny

Paliwo

Elf

Opony

Goodyear

Historia
Debiut

Grand Prix Brazylii 1994

Kierowcy

33. Paul Belmondo
34. Bertrand Gachot

Używany

1994

Wyścigi

5

Wygrane

0

Pole position

0

Najszybsze okrążenie

0

Pacific PR02

Pacific PR01 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Adriana Reynarda, Franka Coppucka i Paula Browna[1] dla zespołu Pacific Grand Prix na sezon 1993. Jednakże z powodu problemów finansowych samochód wystartował dopiero w sezonie 1994[2]. Kierowcami byli Paul Belmondo i Bertrand Gachot. Kierowcy modelu PR01 często nie kwalifikowali się do wyścigów.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Aerodynamika i projekt modelu PR01 opierały się na konstrukcjach Reynarda dla Pacifika w Formule 3000. Zespół nie przeprowadzał testów w tunelu aerodynamicznym, a niewiele testów zostało przeprowadzonych na torze[3]. Nie dokonano również znaczących poprawek w trakcie sezonu, nawet po "czarnym weekendzie", choć zespół zapowiadał, że to uczyni. Zespół umieścił wprawdzie drewnianą deskę pod podwoziem, co nakazała wszystkim zespołom FIA, a pod koniec sezonu przeprojektował nos samochodu, zmieniając jego kształt z podniesionego na opadający[3]. Te czynniki, a także słaby silnik Ilmor 2175A (z 1991 roku[3]) spowodowały, że samochody były bardzo niekonkurencyjne.

PR01 w wyścigach

[edytuj | edytuj kod]

Konstrukcja samochodu powodowała, że kierowcy nie byli nawiązać walki nawet z drugim debiutantem sezonu 1994, Simtekiem. Gachot zakwalifikował się do pięciu, a Belmondo do dwóch wyścigów, ale nie licząc Grand Prix Brazylii, zawsze miało to związek z tym, iż do kwalifikacji nie przystępowało wszystkich 28 kierowców; gdy w kwalifikacjach startowało 27 kierowców lub mniej, wtedy jeden z kierowców zespołu Pacific miał już zapewniony udział w wyścigu.

Ostatnim wyścigiem, do którego zakwalifikował się kierowca zespołu, było Grand Prix Kanady, szósty wyścig sezonu. Przez 10 następnych wyścigów żaden z kierowców Pacifika nie wystartował w wyścigu.

Samochód był nie tylko powolny, ale i awaryjny – w sezonie 1994 ani razu kierowca Pacific Grand Prix nie dojechał do mety.

Zespół w pewnym momencie rozważał nawet wycofanie się z mistrzostw, by poświęcić się w całości pracom nad modelem PR02. Nie uczyniono jednak tego, ponieważ zespół musiałby zapłacić karę finansową.

Po Grand Prix Australii Bertrand Gachot powiedział, że to najszczęśliwszy dzień w jego życiu, ponieważ nigdy już nie będzie musiał prowadzić modelu Pacific PR01[3].

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Pkt. Msc.
1994 Pacific Ilmor G BRA PAC SMR MCO ESP CND FRA GBR DEU HUN BEL ITA POR EUR JPN AUS 0 NS
Francja Paul Belmondo NZ NZ NZ NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ
Belgia Bertrand Gachot NU NZ NU NU NU NU NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leo Breevoort, Mattijs Diepraam: Grand Prix car designers. autosport.com, 2010-03-03. [dostęp 2010-06-07]. (ang.).
  2. Mariusz Karolak: Spełnione marzenie mechanika: Pacific Grand Prix - część 1. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-03-26. [dostęp 2010-06-07]. (pol.).
  3. a b c d Mariusz Karolak: Spełnione marzenie mechanika: Pacific Grand Prix - część 2. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-05-18. [dostęp 2010-06-07]. (pol.).