kołtun
kołtun (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) pogard. człowiek zacofany i ograniczony
- odmiana:
- (1.1-2)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kołtun kołtuny dopełniacz kołtuna kołtunów celownik kołtunowi kołtunom biernik kołtun kołtuny narzędnik kołtunem kołtunami miejscownik kołtunie kołtunach wołacz kołtunie kołtuny - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kołtun kołtuny dopełniacz kołtuna kołtunów celownik kołtunowi kołtunom biernik kołtuna kołtunów narzędnik kołtunem kołtunami miejscownik kołtunie kołtunach wołacz kołtunie kołtuny ndepr. M. i W. lm: (ci) kołtuni
- przykłady:
- (1.1) Koty perskie trzeba często czesać, bo inaczej im się robią kołtuny.
- (1.1) Najdłuższy zachowany kołtun znajduje się w muzeum w Krakowie.
- (1.2) Jak ty wyglądasz?! Umaluj się chociaż i zrób coś z tym kołtunem na głowie!
- (2.1) W tej mieścinie to same kołtuny mieszkają.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) gw. lwow. chyra
- (2.1) drobnomieszczanin, filister, obskurant
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kołtuneria ż, kołtuństwo n
- czas. kołtunić, kołtunić się, kołtunieć
- przym. kołtuniasty, kołtuński, kołtunowaty
- przysł. kołtuńsko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) elflock
- białoruski: (1.2) калдуны lm
- esperanto: (1.1) pliko
- jidysz: (1.2) kołtuny (o całej czuprynie) קוטשמע ż (kuczme)
- kaszubski: (1.1) kôłtón m, pikas m
- niemiecki: (1.1) Weichselzopf m
- wilamowski: (1.1) wychtuł m, kołtu̇n m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.