koan

koan (język polski)

wymowa:

(spolszczona) IPA: [ˈkɔãn], AS: [koãn], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) paradoksalne pytanie lub problem, stosowane w zen jako środek w procesie osiągania oświecenia; zob. też koan w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

(1.1) Znanym koanem jest: "Jaki jest dźwięk jednej klaszczącej dłoni?"

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) inna pisownia: kongan, kōan

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

jap. 公案こうあん, kōan; chiń. gōng-àn

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) koan

źródła:

koan (język angielski)

wymowa:

bryt. IPA: /ˈkəʊ.ɑːn/

amer. IPA: /ˈkoʊ.ɑn/

wymowa amerykańska

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) koan

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: