kurwa

etymologia:: Według Zbigniewa Gołąba językowa pożyczka kentumowa. Od *kury/kurъv-a = „prostytutka, nierządnica”, drugą postać poświadczają wszystkie języki słowiańskie, już w języku cerkiewnym redakcji serbskiej kurъva. Gołąb za Wiktorem Władymirowiczem Martynowem zestawia wyraz z greckim κύριος ([kʉː́rios]) = „potężny, pan” i staroindyjskim śṻra = „silny, bohater”, awestyjskie sūra ts.. Wszystkie formy z praindoeur. *K'euH = „pęcznieć, puchnąć”, w związku z tym *kury (*kourūs) mogło po prostu znaczyć „dojrzała, dorosła kobieta”^[6]. Aleksander Brückner podsumowywał krótko: „prasłowo; wszędzie tak samo, tylko na Rusi, zamiast tego cerkiewne blad' (por. bledzin syn)”^[7]. Według Andrzeja Bańkowskiego to obelżywe słowo (w języku polskim zapisane po raz pierwszy w 1415 r.) często cytowane w aktach sądowych i w staropolskich kodeksach prawnych obłożone sankcjami („gdyby mać jego kurwą mianował, w takąż winę skazujemy ji być upadłym”). Starsza postać *kureẃ zachowana reliktowo w najczęściej używanym wyrażeniu „kurwie macierze syn” (1396, 98, 1404, 11, 14, 27, 28, 29, 34, 36 w rotach sądowych), gdzie formę kurwie należy interpretować jako dopełniacz rzeczownika liczby pojedynczej (nie jako przymiotnik), jak w wyrażeniu „kurwy macierze syn” (1402, 27, 33); †kury, †kurъve^{[uwaga 1]} ← *kour-ū-s „kobieta niezamężna”, greckie koúra, koúrē, kóra, kórē, kṓra ts. (*kour-ā skąd też ewentualnie staro-wysoko-niemieckie huora, niemieckie Hure). Sens pejoratywny rozwinął się z wyrażenia †kurъve †matere †synъ = „syn niezamężnej matki” = „syn nieznanego ojca; bękart-wyrzutek, nie należący do rodu”. W XVI wieku „kurwa” jest zwykłą nazwą zawodowej prostytutki z licznymi derywatami^[4].

uwagi:

↑ Bańkowski stosuje znak „†” przy słowach wymarłych i bardzo prawdopodobnych, w odróżnieniu do „*” które stosuje przy formach czysto hipotetycznych.

tłumaczenia:

angielski: (1.1) whore, bitch; (1.3) whore, bitch; (2.1) fuck, shit
arabski: (1.1) عاهرة, مومس, زانية
baskijski: (1.1) puta
bułgarski: (1.2) курва ż; (1.3) курва ż; (2.1) ебаси
chorwacki: (1.1) kurva; (2.1) jebote, kurac, sranje
czeski: (1.1) kurva; (1.2) kurva; (1.3) kurva; (1.4) kurva; (2.1) kurva
dolnołużycki: (1.1) hura
duński: (1.1) hore w; (1.2) hore w; (1.3) hore w; (2.1) lort w
esperanto: (1.1) putino; (1.2) putino; (2.1) fek
estoński: (1.1) hoor; (2.1) putsi, vittu, türa
fiński: (1.1) huora; (2.1) vittu, paska, kyrpä
francuski: (1.1) pute, putain; (1.2) pute, putain; (2.1) putain, merde
górnołużycki: (1.1) kurwa ż; (1.2) zlĕhanča ż
hiszpański: (1.1) puta ż; (2.1) joder, hostia, mierda
islandzki: (1.1) hóra ż, mella ż, púta ż; (1.3) hóra ż, mella ż, púta ż; (2.1) fokk
jidysz: (1.1) זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); (1.2) זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); (1.3) זונה ż (zojne), הור ż (hur); (2.1) קורוואַ ż (kurwa)
niemiecki: (1.1) Hure ż; (2.1) Scheiße, verfickt, ficken
nowogrecki: (1.1) πουτάνα ż; (1.3) πουτάνα ż; (1.4) πουτάνα ż; (2.1) σκατά, γαμώτο
rosyjski: (1.1) блядь ż, курва ż; (1.2) блядь ż; (1.3) блядь ż; (1.4) блядь ż; (2.1) блядь, бля
rumuński: (1.1) curvă ż; (1.2) curvă ż; (1.3) curvă ż; (1.4) curvă ż; (2.1) futu-i
słowacki: (1.1) kurva; (1.2) kurva; (1.3) kurva; (1.4) kurva; (2.1) kurva
szwedzki: (1.1) hora w
ukraiński: (1.1) ку́рва ż, пові́я ż; (1.2) шлю́ха ż; (1.3) су́ка ż; (1.4) шку́ра ż; (2.1) ку́рва ż, су́ка ż, блядь ż; (3.1) ку́рва ż, блядь ż
węgierski: (1.1) kurva; (2.1) bassza meg
włoski: (1.1) puttana ż; (1.2) puttana ż; (1.3) puttana ż; (2.1) cazzo

źródła:

↑ Hasło „kurwa” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 510.
↑ ^2,0 ^2,1 Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 147.
↑ Hasło „kurwa” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
↑ ^4,0 ^4,1 Andrzej Bańkowski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. II, Warszawa 2000, s. 860.
↑ Jan Kochanowski, Na matematyka.
↑ Zbigniew Gołąb, O pochodzeniu Słowian w świetle faktów językowych, Kraków 2004, s.80, ISBN 83-242-0528-4.
↑ Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny, Warszawa 1957, s. 686.

kurwa (język górnołużycki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kurwa, prostytutka

(1.2) suka

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:: Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w wiarygodnych słownikach. Jeśli znasz górnołużycki, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem.

kurwa (język hausa)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. dusza^[1]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

↑ On-line Bergery Hausa-English Dictionary

[8] Bańkowski stosuje znak „†” przy słowach wymarłych i bardzo prawdopodobnych, w odróżnieniu do „*” które stosuje przy formach czysto hipotetycznych.

[1] Hasło „kurwa” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 510.

[Czeszewski-2] 2,0 ^2,1 Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 147.

[PWN-3] Hasło „kurwa” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.

[ban-4] 4,0 ^4,1 Andrzej Bańkowski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. II, Warszawa 2000, s. 860.

[5] Jan Kochanowski, Na matematyka.

[goł-6] Zbigniew Gołąb, O pochodzeniu Słowian w świetle faktów językowych, Kraków 2004, s.80, ISBN 83-242-0528-4.

[7] Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny, Warszawa 1957, s. 686.

[9] On-line Bergery Hausa-English Dictionary

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[uwaga 1]

[1]